ตอนที่ 23 : กระจกเงา 100%
สองคิ้วมุ่นลงด้วยความแปลกใจ สายตาที่พร่าเลือนลืมขึ้นมองไปยังข้างกายหลังจากเขาวางมือลงบนนั้นแล้วพบว่ามันว่างเปล่าทั้งๆที่ควรจะมีร่างของคนอีกคนนอนอยู่
แจ็คสันดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตากวาดมองรอบห้องเพื่อค้นหาคนตัวขาว ไม่ว่าจะในห้องน้ำหรือมุมหนังสือประจำก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของยองแจ จึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนอนด้วยความกังวลว่าอีกคนจะหายไป
ไม่ทันได้ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก็พบกับคนที่ตามหากำลังนั่งอยู่บนโซฟาเสียบหูฟังพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ เขาเดินไปนั่งลงด้านข้างแล้วซบลงบนไหล่เนียนอย่างออดอ้อนหวังให้อีกคนหายโกรธเรื่องเมื่อคืนแต่ร่างนั้นกลับนิ่งงันไม่ตอบสนอง
เหลือบสายตามองที่แก้มขาวผ่องที่ปกติจะขึ้นสีเรื่อเมื่อเขาทำแบบนี้ แต่บัดนี้มันกลับไร้สีสันใดๆมีเพียงสีขาวนวลอย่างเดิม อดแปลกใจไม่ได้จนต้องยกหัวขึ้นแล้วหันไปมองสบตา คนที่ยังนั่งฮัมเพลงยังคงมีท่าทีสบายๆ ไม่ได้หันมามองสบตาอย่างเคยจนเขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปดึงหูฟังออก
“ฟังเพลงอะไร ฟังด้วยได้หรือเปล่า?”
“อยากฟังเหรอครับ งั้นฟังไปเหอะผมเบื่อแล้วพอดี”
เสียงเรียบนิ่งตอบกลับมาพร้อมกับที่เจ้าของเสียงลุกออกไปทันทีจนเขาตั้งตัวแทบไม่ติด แจ็คสันเอื้อมคว้าแขนขาวไว้ทันทีก่อนจะกระชากให้นั่งลงที่เดิม
“เป็นอะไรของนาย?? โกรธเรื่องเมื่อวานอยู่รึไง”
“เรื่องอะไรครับ? ทำไมผมต้องโกรธพี่ด้วย พี่คิดไปเองนะแจ็คสัน ผมสบายดี”
“นายแน่ใจ??”
“ครับ แน่ใจ”
“อะ..”
หยุดคำพูดที่จะถามต่อของเขาด้วยจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก หอมหวานและอบอุ่น ก่อนที่คนตรงหน้าจะผละออกไปแล้วส่งยิ้มละไมมาให้ เขาเองก็ทำได้เพียงแค่นั่งส่งยิ้มกลับไปถึงจะแปลกใจแต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดีกว่านั่งทะเลาะกัน
“อ้อ..ผมทำอาหารไว้ให้แล้วนะครับในครัว เดี๋ยวจะออกไปทำธุระกับแม่สักหน่อย”
“เมื่อไหร่? จะออกไปตอนกลับแล้วกลับตอนไหน?”
“ตอนนี้แหละ ตอนกลับยังไม่แน่ใจ ไปก่อนนะครับ”
พูดจบก็ไม่รอให้เขาได้ถามต่อ ยองแจคว้ามือถือของตัวเองได้ก็เดินพรวดพราดออกไปเสียดื้อๆ พอพ้นสายตาไปแล้วร่างแกร่งจึงเดินกลับห้องไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย เขาเองก็ต้องออกไปข้างนอกเหมือนกัน
“ไอยู จะให้ฉันไปเจอเธอที่ไหน?”
“อือ อีกชั่วโมงนึงเจอกัน”
เหมือนหัวใจจะหลุดออกมานอกอก ความกระวนกระวายมากมายถาโถมเข้ามาจนปวดขมับทั้งสองข้าง จ้องมองนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไหร่เขาเองก็ไม่แน่ใจ
ยองแจยังไม่กลับมา ดึกป่านนี้คนที่ควรจะอยู่ในห้องก่อนเขากลับไม่ปรากฏตัว ไม่ว่าจะพยายามโทรหาเท่าไหร่ก็ติดต่อกับอีกฝ่ายไม่ได้ จะโทรหาแม่ของยองแจก็ทำไม่ได้ ที่ทำได้คือ “รอ” แต่คนอย่างเขาเกลียดกรรอคอยมากที่สุด
รอ..ทั้งที่ไม่รู้ว่าคนที่กำลังรอจะกลับมาตอนไหน มันทรมาน!!!!
หายไปไหนกัน ยองแจไม่ใช่คนเถลไถลแบบนี้ อาจจะมีธุระกับที่บ้านจนยุ่งมากหรือว่าจะไปประสบอุบัติเหตุที่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ก่อนที่ความคิดเขาจะดำดิ่งไปมากกว่านี้เสียงเปิดประตูก็ดึงสติให้กลับมาเสียก่อน
“นายหายไปไหนมา ทำไมฉันติดต่อนายไม่ได้!!!!”
พุ่งตัวเข้าไปหาทันทีด้วยความรวดเร็ว คว้าร่างที่พึ่งเดินเข้ามาถึงมาประชิดตัว ยองแจมีสีหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มเล็กๆมาให้ พร้อมมองเขาด้วยสายตาสงบ
“ผมบอกแล้วไงครับว่าไปธุระกับแม่น่ะ พี่ลืมเหรอครับ?”
“ไม่ได้ลืม แล้วทำไมฉันติดต่อนายไม่ได้?”
“แบตมือถือผมหมด ไม่ได้หยิบสายชาร์ตไปด้วยนั่นไงอยู่บนโต๊ะนั่นเห็นไหม?”
“คราวหลังก็หัดเตรียมไปซะบ้าง ไม่ใช่นึกจะหายไปก็หายไปฉันไม่ชอบ!!”
“ครับ คราวหน้าผมจะไม่ลืม..ว่าแต่ทำไมยังไม่นอน?”
“รอนายไง หายไปอย่างนั้นใครจะไปหลับลง”
ยองแจมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อยหลังจากเขาจบประโยค สายตาที่นิ่งเรียบวูบไหว สองแก้มขึ้นสีเรื่อเล็กๆดู น่ารัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเสหน้าไปทางด้านอื่นแล้วอ้อมแอ้มเสียงแผ่วกลับมา
“งั้นก็ไปอาบน้ำนอนเถอะครับ มันดึกแล้วเดี๋ยวผมเอาของที่ซื้อมาไปเก็บก่อนแล้วจะไปอาบน้ำบ้าง”
“ไม่อ่ะ!!”
“ทำไม? ไม่ง่วงหรอครับ”
“จะอาบพร้อมนาย”
พูดจบสองแขนแกร่งเปลี่ยนเป็นจัดการอุ้มคนตัวนิ่มขึ้นมาแนบอกทันที ยองแจดิ้นปัดป่ายโวยวายว่าจะเก็บของแต่เขาก็ปฏิเสธจะปล่อยคนๆนี้ลง มุ่งหน้าเดินเข้าห้องนอนแล้วจัดการคนในอ้อมแขนจนล่อนจ้อนก่อนจะลากเข้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอนพร้อมกัน
20%
วันแล้ววันเล่าที่ยองแจมักจะหายออกไปตอนเช้าแล้วกลับเข้ามาอีกทีตอนกลางดึก จากวันเป็นหลายๆวัน หลายๆอาทิตย์จนเกือบจะครบเดือน จนในที่สุดความอดทนของเขาก็หมดลง
“วันนี้ก็จะไปอีกเหรอยองแจ?”
“หืม??ครับ ไปอีกสิ ทำไม?”
“นายออกไปไหนทุกๆวัน หายไปแต่เช้าแล้วกลับมาดึกดื่น นายไปทำอะไรกันแน่??”
“ก็บอกว่าไปทำงานกับแม่ไง ไม่เชื่อผม??”
“...”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนี่มันสายมากแล้ว”
พูดจบประโยค ยองแจก็เดินผ่านเขาไปราวกับอากาศธาตุ ไม่มีการบอกกล่าวเหมือนอย่างเช่นทุกวันว่าจะกลับตอนไหน เวลาใดแจ็คสันได้แต่ยืนเงียบอยู่ที่เดิมด้วยทำอะไรไม่ได้
แต่วันนี้เขาจะไม่ทนรออยู่ในห้องเฉยๆอย่างที่ผ่านมาแน่ๆ คิดได้อย่างนั้นสองขาจึงพาร่างแกร่งเดินออกจากห้องแอบตามร่างขาวเนียนไปอยางเงียบเชียบโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้
...เขาอยากรู้ว่ายองแจออกไปไหนกันแน่...
“ครับ พี่อยู่ไหนเหรอจงฮยอน ให้ผมมารออย่างนี้ผมเบื่อนะ”
กรอกเสียงบ่นอุบลงไปตามสายทันทีที่อีกฝ่ายรับ ยองแจมุ่ยหน้าลงอย่างไม่ชอบใจ จงฮยอนปล่อยให้เขายืนรอที่สวนสาธารณะนานเกือบ 20นาที เขามักจะออกมาอย่างนี้ทุกๆวันเพื่อเจอกับ ‘คนรัก’ ของเขา ในแต่ละวัน ยองแจจะใช้เวลาอยู่กับจงฮยอนแทบจะตลอดเวลา
..เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งเวลาคนรักของเขาไป ไม่ว่ายังไงก็ตาม..
..เกมส์ที่มันกำลังดำเนินไปนี้ เขาต้องไม่ใช่หมากแต่เป็นผู้คุมกระดานต่างหาก..
“ถ้าพี่ช้าอีกห้านาที วันนี้ก็ไม่ต้องมาเจอกันแล้วนะครับ อยากจะไปไหนก็ไป เรื่องของพี่”
“จะทำอย่างนั้นกับพี่จริงๆเหรอครับ?”
เสียงทุ้มละมุนดังขึ้นชิดริมหู ก่อนริมฝีปากอุ่นร้อนของผู้ที่เพิ่งมาถึงจะแนบลงบนแก้มเนียนอย่างแผ่วเบาจนเรียกความร้อนในร่างกายให้แล่นลิ่วขึ้นมาจนสองพวงแก้มแดงเรื่อ
“ทำอะไรของพี่ครับ?? มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“ก็แค่อยากหยอกเล่นเฉยๆนี่นา ใครใช้ให้ทำตัวน่ารัก”
“เหอะ! ทำตัวน่ารักงั้นเหรอ..ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ผมยังน่ารักสำหรับพี่อยู่รึเปล่า”
“ยองแจ..ทำไมพูดอย่างนั้นครับ”
สีหน้าหม่นลงทันทีที่ได้ยินเสียงตัดพ้อจากยองแจ จงฮยอนสวมกอดร่างนิ่มเอาไว้แนบอก ก้มลงจูบบนกลุ่มผมนุ่มนิ่ม ก่อนจะสูบกลิ่นหอมอ่อนๆเข้าไป รู้สึกใจคอไม่ดีกับคำพูดของยองแจ
“ที่ผ่านมา ผมรู้ตัวว่าใส่ใจพี่ไม่มากพอจนอะไรๆมันคงเปลี่ยนไปหลายอย่าง รวมถึงตัวพี่ด้วย ถูกไหมครับ??”
“ทำไมยองแจพูดอย่างนั้นครับ พี่มียองแจแค่คนเดียวนะ พี่ไม่เคยมีใคร”
...โกหก!!!!!!!!!!!!...
แม้จะอยากตะเบ็งเสียงใส่หน้าอีกฝ่ายดังๆแต่ยองแจกลับเลือกที่จะเงียบเสียงเอาไว้แค่ในใจ ที่เขาแสดงออกไปมีเพียงแค่สบตาอีกฝ่ายนิ่งงันแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบชัดเจน
“เมื่อไหร่ก็ตามที่ภายในหัวใจของพี่ไม่มีผม รู้ไว้เลยนะครับว่าเมื่อนั้นในใจผมก็จะไม่มีพี่อยู่ในนั้นเหมือนกัน”
“ยองแจ..ทำไมพูดแบบนั้น ในใจพี่จะมีคนอื่นได้ยังไง พี่รักยองแจคนเดียว แล้วยองแจยะ..”
“ไปกันเถอะครับ วันนี้ผมอยากไปร้านเค้กพี่จินยอง เราไม่ได้ไปกินเค้กด้วยกันนานแล้ว”
ตัดบทของจงฮยอนไว้เพียงแค่นั้น ยองแจหลีกเลี่ยงที่จะให้อีกฝ่ายถามจนจบ เขารู้ดีว่าคำถามของจงฮยอนคืออะไร เพราะคำถามนั้นมันไม่เคยเปลี่ยนไป
..แต่คำตอบของเขาต่างหาก ‘ที่เปลี่ยนไป’..
แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง แจ็คสันได้แต่ยืนกำหมัดแน่นอยู่ภายในรถ เขาแอบตามยองแจมาจนถึงที่นี่เพื่อมารับรู้ว่าตลอดเวลาเกือบๆเดือนที่ยองแจออกจากห้องมาตั้งแต่เช้าเพื่อมาเจอกับไอ้จงฮยอน
ทั้งๆที่คิดว่ายองแจคงเลิกติดต่อกับมัน แต่ไม่ใช่เลย ไม่ใช่สักนิด!!!
ตอนกลางคืนอยู่กับเขา นอนกับเขา แต่ตอนกลางวันมายืนกอดกันกับไอ้หมอนี่มันจะมากเกินไปแล้ว!!!
ถึงจะอยากฉีกคนทั้งคู่ตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆแต่แจ็คสันกลับทำไม่ได้ เขาจะทำอะไรบุ่มบ่ามตอนนี้เลยไม่ได้ถ้าหากเขายังอยากให้ยองแจอยู่กับเขา
เพราะตอนนี้..ไม่ใช่เขาที่เลือกยองแจ แต่ต้องเป็นยองแจเลือกเขา
กดความรู้สึกเอาไว้ในอก ก่อนจะตัดสินใจขับรถกลับคอนโดของตัวเอง เขาไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องนานเท่าไหร่ เขาเองก็ไม่แน่ใจและไม่ได้คิดจะสนใจเรื่องนั้นด้วย
เพราะตอนนี้ในสมองของเขามีแต่ภาพของยองแจที่กอดกับจงฮยอน วนไปเวียนมาซ้ำๆไม่รู้จบ
ตกลงว่านายคิดยังไงกันแน่นะยองแจ..นายคิดยังไง
50%
ไม่รู้ว่าแจ็คสันหายไปไหน เพราะเขาไม่ได้คิดจะตามหา ตั้งแต่กับเข้าห้องมาวันนั้นจนผ่านไปจะครบอาทิตย์เขาก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของแจ็คสัน
ยองแจไม่ได้ใส่ใจจะโทรหาหรือข้อความไป เขารู้ดีว่าแจ็คสันอยู่ที่ไหนเพราะเจ้าตัวมักขยันอัพสเตตัสตลอด แต่เขาเลือกที่จะเมินเฉยใส่อีกฝ่ายถึงแม้จะอยากเจอหน้าแทบขาดใจก็ต้องแสร้งทำไม่สนใจ
..เขาอยากให้แจ็คสันรู้สำนึก..
..ว่าตอนที่เขาต้องจมอยู่กับความคิดเพียงลำพังมันว่างเปล่า และ เจ็บปวดขนาดไหน..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะหน้าห้องเรียกสติยองแจให้กลับมาที่เดิม คนตัวขาวเดินเอื่อยเฉื่อยไปเปิดประตูก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงคือคนเดียวกับในความคิด
“พี่แจ็คสัน”
“ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“แค่อาทิตย์เดียวไม่เรียกว่านานมั้งครับ..ว่าแต่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”
ถามเสียงราบเรียบพอๆกับสีหน้า ยองแจเผลอยกยิ้มนิดๆตอนเห็นว่าใครเป็นผู้มาเยือนแต่ก็เลือกจะกลบเกลื่อนสีหน้าด้วยสายตาสงบนิ่งแทน
“มีธุระ?? ทำไมจะต้องมีธุระในเมื่อฉันกับนายก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล!!!”
อีกฝ่ายกระแทกเสียงกับมาด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะดันเขากลับเข้าในห้องแล้วเบียดตัวตามเข้ามาพร้อมกระแทกประตูปิดลงทันที
“หน้าตาดูแจ่มใสดีนี่!! ทำไม?? เพราะว่าไม่มีฉันเป็นตัวขัดขวางนายไปทำเรื่องชั่วๆใช่ไหม??”
“เรื่องชั่วๆ? ผมไปทำเรื่องพรรค์นั้นตั้งแต่ตอนไหนเหรอครับ? เท่าที่จำได้ก็ไม่มีนะเรื่องชั่วๆ!!”
กระแทกเสียงกลับมาก็กระแทกเสียงกลับไป ยองแจไม่ได้คิดจะยอมเหมือนอย่างเคย ก่อนหน้านี้เขายอมเพราะเขามันโง่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!!
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายไปเจอกับมันมา ไอ้จงฮยอน!!”
“แอบเหรอ?? ผมไม่ได้แอบไปเจอนะครับ ผม ตั้ง ใจ!”
เน้นเสียงเพื่อให้แจ็คสันเดือดดาลและมันได้ผล คนขี้โมโหตรงหน้ากำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำพยายามหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อปรับอารมณ์ก่อนที่แจ็คสันจะเหยียดยิ้มร้ายอย่างที่ชอบทำส่งกลับมาให้เขา
“รักมันมากขนาดนั้น..ถ้าไอ้จงฮยอนมันเปลี่ยนไป ฉันอยากรู้จริงๆว่านายจะทำยังไง?”
“เปลี่ยนไปเหรอ?? น่าสนดีนะ..ผมคงต้องเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่จงฮยอนสักหน่อยแล้วล่ะว่าต้องทำไงดี”
“ยองแจ!!! นาย! นายกล้าทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้!!”
“เหอะ!!! คนแบบนี้นี่มันแบบไหนเหรอครับ??? ตลกเป็นบ้า”
“...”
“พี่อยากจะทำอะไรก็ทำ..อยากจะพูดอะไรก็เชิญ ผมจะไปหาใคร ไปทำอะไร นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม!!”
“นาย..”
“ตกใจอะไรครับ? ทำไม? คำพูดมันดูคุ้นๆเหมือนพี่เคยพูดกับผมเหรอ?? ไม่มั้ง!! ผมจำไม่เห็นได้ว่าพี่เคยพูดแบบนี้เลย”
ยองแจเป็นฝ่ายยิ้มเยาะใส่บ้าง แจ็คสันเงียบลงไม่พูดโต้ตอบอย่างก่อนหน้านี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเคยพูดบางสิ่งบางอย่างกับเขาเมื่อครั้งมีเรื่องของไอยู
“เป็นอะไรไปครับ? อึ้งเหรอ? ไม่เอาน่าพี่แจ็คสัน เราสองคนก็ต่างมีเรื่องส่วนตัวกันทั้งนั้น พี่จะไปเจอผู้หญิงที่ชื่อไอยูเพื่อวางแผนอะไรกัน มันก็เรื่องส่วนตัวของพี่”
“...”
“ผมจะนัดเจอกับพี่จงฮยอนหรือจะไปทำอะไรก็ช่าง มันก็เรื่องส่วนตัวของผม..แฟร์ๆดีนะครับ ว่าไหม?”
เป็นคำถามถากถางที่ไม่ต้องการคำตอบ ยองแจหัวเราะเบาๆก่อนจะหันกลับไปหยิบของส่วนตัวสอง สามอย่างแล้วเดินผ่านแจ็คสันไปราวกับไม่มีร่างแกร่งยืนอยู่ สองขาชะงักเมื่อถึงหน้าประตูมือเนียมเอื้อมคว้าลูกบิดแล้วเอี้ยวตัวกลับไปหาคนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“คืนนี้ก็กลับดึกเหมือนเดิมนะครับ..ไปทำเรื่องส่วนตัว”
“อ้อ..แล้วก็ แม่ผมเคยพูดไว้นะว่า คนเราน่ะไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม การกระทำทุกอย่างมันเหมือนกระจกเงานะครับ เพราะมันสะท้อนสิ่งที่เราทำลงไปเสมอ..พี่คิดว่าไงเหรอแจ็คสัน??”
100%
*************************
และแล้วอีไรท์จอมแว๊บก็กลับมาาา เย้ๆๆๆๆๆๆ
เฮลโหลลลล..รีดเด้อทุกคนนน >3<
ขอโทษนะค้าที่หายไปนานเลย ช่วงนั้นติดรับปริญญาและติดอะไรหลายๆอย่าง
ไรท์เลยไม่ว่างมาต่อให้สักที หายไปเป็นชาติจนคนอ่านหายเกลี้ยงแล้วม้าง T^T
ช่วงนี้ว่างแล้ว เลยรีบกลับมาต่อให้มันจบตอนทันที..
มันอาจจะดูสั้นๆห้วนๆไปหน่อยนะ แบบว่าไม่ได้ใช้สมองนาน เลยไม่ค่อยลื่น
หวังว่าจะยังมีคนอ่านเน้อะ ท้อไตจิมๆ T^T
ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปน้า อย่าพึ่งแช่งชักหักกระดูกไรท์น้อยคนนี้เลยนะ พลีสสสส!!!
ไว้ตอนหน้า ไม่สัญญาว่าจะอัพไว แต่! สัญญาว่าจะไปหายไปอย่างแน่นอน
ขอบคุณๆๆๆ หลายคนที่ยังรออ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆมันเป็นกลจ.ที่ดีเยี่ยมในการต่อฟิคให้จบ
ถ้าอ้อนขอคอมเม้นจะโดนด่าไหมอ่ะ หิๆๆๆ ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่าน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รีบกลับมาต่อน้าา รอค่าาา สู้ๆ!
รอน้าไรท์