GOT7 [JackJae] SO DANGER รักอันตราย

ตอนที่ 18 : นายเป็นของฉัน 100 %

ตามหา..เขาเกลียดคำนี้มากที่สุด ทำไมผู้ชายอย่างหวัง แจ็คสันจะต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องวิ่งตามใครเลยสักครั้ง มีแต่คนอื่นนั่นล่ะที่ชอบเข้ามาเสนอตัวให้ถึงที่

แต่ยองแจต่างออกไป เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเป็นอะไรมากขนาดนี้ จากที่ตอนแรกเขาก็แค่จะทำให้ไอ้จงฮยอนมันเจ็บใจเล่นบ้างก็เท่านั้นแต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้คนที่จะเป็นบ้าคือเขา

หลังจากเด็กนั่นโทรมาหาวันนั้นยองแจก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย ไม่ว่าเขาจะพยายามโทรหามากแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถติดต่อยองแจได้ ส่งข้อความไปก็ไม่มีการเปิดอ่าน ถึงขนาดที่เขาตามไปดูที่คอนโดของไอ้จงฮยอนก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของยองแจ

เขาเกลียดที่ยองแจชอบทำแบบนี้ ยองแจชอบหายไป เขาทนไม่ได้แล้วก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้เห็นหน้าเด็กนั่นแต่ดูเหมือนว่ายองแจจะไม่เป็นอะไรเลยสักนิด แถมยังมีหน้าไปสนุกอยู่กับ ‘ผู้ชายคนอื่น’ ที่ไม่ใช่ไอ้จงฮยอนอีกด้วย

ถ้าเป็นจงฮยอนเขายังพอรับได้เพราะยังไงซะยองแจก็ยังไม่ยอมเลิกกับมันง่ายๆอยู่แล้วที่เขาต้องทำก็คือเพียงแค่รอ รอให้เขาเข้าไปแทนที่ในหัวใจของยองแจแต่แบบนี้มันไม่ใช่!!

ทันทีที่ไอ้แจบอมมันโทรมาบอก เหมือนคนสติแตกเขาพังข้าวของทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือจนสภาพห้องแทบจะดูไม่ได้ก่อนจะรีบออกไปหาไอ้แจบอม แต่พอไปถึงเขาก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิมเพราะต้องมานั่งรอให้มันกินเค้กหมดก่อนมันถึงยอมเล่าให้เขาฟังแล้วเขาก็ยังต้องมาช่วยมันกินอีกด้วย

“แล้วมึงจะทำไงต่อวะ?” เสียงของคนที่ยังกลืนเค้กไม่หมดปากถามมา ทำให้เขาต้องรีบกลืนเค้กลงคอไปบ้าง

“กูต้องหายองแจให้เจอ”

“มึงจะหายังไง เมืองนี้มันไม่ได้กว้างแค่สิบวานะเว้ยจะได้เจอตัวง่ายๆ”

“กูไม่สน ให้ตายยังไงวันนี้กูต้องเจอ”

“กูว่ามึงใจเย็นๆก่อนดีไหม ตอนนี้มึงกำลังโมโหมึงอาจจะทำอะไรไม่ดีไปก็ได้นะเว้ย”

“ใจเย็น! มึงบอกให้กูใจเย็น!! มึงโง่หรือมึงแกล้งโง่วะ แฟนกูอยู่กับคนอื่นมึงบอกให้กูใจเย็นเนี่ยนะ”

“แล้วมึงจะทำอะไรได้..น้องเขาบอกมึงรึยังว่าเขาอยากจะหยุดที่มึง? เขาเต็มใจจะคบกับมึงหรือเปล่า?”

“…”

“เท่าที่กูจำได้นี่มึงบังคับให้เขามาเป็นแฟนมึงไม่ใช่เหรอ มึงยังไม่ได้ผูกพันอะไรกับน้องเขาสักอย่างก็แค่สถานะแฟนที่มึงยัดเยียดให้”

“…”

“ตราบใดที่น้องเขา ยังไม่ได้เป็นของมึง มึงก็อย่าหวังอะไรมากนักเลยว่ะแจ็คสัน”

“งั้นกูคงต้องทำให้ยองแจเป็นของกูสินะ”

“เฮ้ย! เดี๋ยว! นี่กูไม่ได้แนะนำอะไรผิดๆให้มึงใช่ไหมวะ?”

10%

สนุก…ไม่ได้พบเจอกับคำนี้มานานเท่าไหร่เขาเองก็จำไม่ได้แล้ว อาจจะตั้งแต่ได้เจอกับแจ็คสันหรือก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่มั่นใจ แต่วันนี้เขาสนุกมากๆ

ยองแจยิ้มทั้งวันจนรู้สึกปวดสองข้างแก้มไปหมด เกมส์แฟนหนึ่งวันที่เขาเล่นกับยูคยอมมันทำให้เขาหัวเราะแทบจะทุกเวลา เพื่อนตัวโตพาเขาไปในทุกๆทีที่อยากไป ให้เขากินทุกอย่างที่อยากกินและไม่ขัดใจอะไรเขาเลยสักอย่าง

รู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งและมันทำให้เขารู้สึกดี ตลอดเวลาทั้งวันยูคยอมจะคอยกุมมือของเขาไม่ปล่อย ไม่มีแม้แต่สักครั้งที่เขาจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังเพราะยูคยอมมักจะยืนอยู่ที่ด้านข้างเสมอ เขาไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงแต่นาฬิกามันไม่เคยหยุดเดินแม้แต่วินาทีเดียว

“ยองแจ หลังจากกินนี่เสร็จแล้วนายอยากไปไหนต่อไหม?” แฟนชั่วคราวถามยิ้มๆขณะตักเอาเนื้อปูนึ่งที่พึ่งแกะเสร็จมาใส่ในจานให้เขา ยองแจเงยหน้าขึ้นจากการกินนิดๆแล้วส่งยิ้มร่ากลับไป

“แล้วแต่นายละกัน วันนี้นายตามใจฉันมาทั้งวัน ตาฉันตามใจนายบ้าง”

“ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบถูกตามใจ ชอบตามใจคนอื่นมากกว่า”

“แปลกคนไปอีก งั้นเดี๋ยวเราไปเดินเล่นที่โซลทาวเวอร์กันมั้ย? ไปคล้องกุญแจคู่รักกันนะ”

“เอาจริง?”

“อื้ม จริงดิ”

เดินไปด้วยในมือก็บิดลูกกุญแจที่พึ่งซื้อมาหยกๆไปด้วย ยองแจสอดส่ายสายตาไปมาก็เจอคู่รักที่พากันมาคล้องกุญแจอยู่เต็มไปหมด พอหันไปมองยูคยอมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนตื่นเต้นจนเขาแอบหัวเราะเล็กๆ

“นายดูตื่นเต้นกว่าฉันอีกนะยูคยอม ทำไม? ไม่เคยมาเหรอ”

“ใช่ นี่ครั้งแรกเลยนะ อีกอย่างตื่นเต้นที่ได้มากับนายด้วยไม่คิดว่าจะมีวันแบบนี้น่ะ”

“เหรอ?? พูดอย่างกับแอบชอบฉันเลยนะ..แต่ช่างเหอะ วันนี้เราเป็นแฟนกันอนุญาตให้ชอบได้วันนึง”

“ไร้สาระน่า วันนี้ฉันไม่ได้แค่ชอบนายหรอก..แต่วันนี้ฉันรักนายนะ”

“หือ..” ชะงักเท้าแล้วหมุนตัวกลับไปหา ยองแจแทบไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยินถึงแม้ว่าน้ำเสียงของยูคยอมจะดูทีเล่นทีจริงแต่เขาก็ยังแอบจับพิรุธบางอย่างได้ในน้ำเสียงแปล่งๆนั่น

“อะไร! ก็วันนี้อุตส่าห์ได้เป็นแฟนนายจะให้แค่ชอบเองเหรอ มันน้อยไปนี่”

“โธ่เอ้ย! ตกใจหมดเลย..งั้นวันนี้ฉันก็รักนายเหมือนกันแหละ ปะ! ไปคล้องกุญแจคู่รักของเราเหอะ”

ไม่รอฟังคำตอบ เขาจัดการลากแขนของเพื่อนรักให้เดินตามมาติดๆถึงจะดึกแล้วแต่นี่ก็ยังไม่ถึงเวลาปิดทำการ จึงยังมีคู่รักอีกหลายคู่ที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ที่นี่ ยองแจจัดการเลือกมุมที่ว่างและดูโดดเด่นก่อนจะหยุดเดินแล้วหันไปหาคนโดนลากอีกครั้ง

“ยูคยอม วันนี้ฉันสนุกมากเลยนะ ขอบคุณสำหรับเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่นายยอมเป็นแฟนให้ฉันโขกสับ ขอบคุณที่นายไม่ปริปากบ่นสักคำแม้ว่าฉันจะทำตัวไร้สาระทั้งวันแล้วก็ขอบคุณมากๆเลยที่วันนี้นายรักฉัน”

“หลังจากหมดวันนี้ไป ฉันก็คงต้องไปเจอกับเรื่องสารเลวที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆของวันนี้มันจบลงไปพร้อมกับเข็มนาฬิกาที่บอกวันใหม่ ดังนั้น เจ้ากุญแจอันนี้มันจะเป็นตัวแทนความรักมีเกิดขึ้นในหนึ่งวันของพวกเรานะ”

พูดไปด้วยก็ชูกุญแจสีขาวไปมือไปด้วย ก่อนจะคว้ามือคนทีเอาแต่ยิ้มให้มาจับกุมกันไว้แล้วเขาก็จัดการล็อกกุญแจลงไปท่ามกลางกุญแจของคู่รักคู่อื่นๆ

“ความรักของพวกเรา มันจะอยู่ตรงนี้นะยูคยอม..นายต้องจำให้ได้ว่าพวกเราล็อกมันไว้ตรงไหน แล้วนายก็ต้องมาดูมันด้วยนะ ห้ามลืมว่าวันนี้มันพิเศษแค่ไหน ส่วนฉันก็จะไม่มีวันลืมด้วยว่าวันนี้มันดีมากเท่าไหร่”

“หลังจากวันนี้ ฉันจะไม่เอาปัญหาไร้สาระพวกนี้มากวนใจนายอีก ฉันจะเป็นเพื่อนที่แสนดีที่สุดแล้วก็เรื่องนี้เป็นความลับของเรานะ เข้าใจไหมคุณแฟน”

“อื้ม..นี่ยองแจ”

ยูคยอมเรียกชื่อเขาเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะคว้าร่างเขาเข้าไปกอด คนที่เงียบไปเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับกระชับอ้อมแขนนิดๆ

“ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนๆฉันจะไม่ลืมเรื่องนี้ และหลังจากนี้ต่อให้นายเจอปัญหาจริงๆ คนแรกที่นายนึกถึงขอให้เป็นฉันได้ไหม??”

“…”

“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรำคาญเพราะฉันไม่เคยคิดแบบนั้น แล้วทุกอย่างที่คอยทำให้นายเสมอมาฉันเต็มใจ ไหนๆวันนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้ว..ฉันอยากบอกอะไรนายสักอย่าง นายจะว่าอะไรไหม?”

“บอกมาสิ ฉันรอฟังอยู่”

“ยองแจ..ฉันรักนายมากเลยนะ ‘แฟนของฉัน’ ”

ไม่มีคำพูดใดๆกลับไปนอกจากการกอดที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ยองแจเคยได้รับ ยูคยอมกดใบหน้าลงมาจนหน้าผากแตะกันก่อนจะค่อยๆถอยห่างแล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เพื่อนตัวโตส่งยิ้มมาให้แต่ยองแจกลับรู้สึกเหงาในหัวใจแปลกๆ ใบหน้ายิ้มที่ส่งมาแต่แววตาที่ดูเศร้าๆนั้นทำให้เขาห่อเหี่ยว

“กลับกันเหอะ เดี๋ยวที่นี่จะปิดแล้วล่ะ” ยูคยอมพูดขึ้นหลังจากที่เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไร พร้อมกับที่ส่งมือมาให้เขากุม แต่ยองแจเลือกที่จะปัดมือนั้นออกก่อนจะก้าวเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักอีกครั้ง

“ไม่อยากให้วันนี้หมดไปเลยเนอะ”

“อย่าโง่น่า ทำแบบนี้นายชอบฉันหรือไง หือ??” ยูคยอมหัวเราะนิดๆก่อนจะขยี้ผมเขาจนยุ่งเหยิงไปหมด ยองแจผละออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด เขาเอามือสางผมตัวเองไปมาให้เข้าที่แล้วหันไปโวยวายใส่ยูคยอมทันที

“นายนี่มัน..จริงๆเลยนะ”

“กลับกันเหอะ ตอนนี้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันแล้วถูกไหม?” ยูคยอมเอ่ยกลั้วหัวเราะแล้วเดินเข้ามาคล้องคอ โยกไปมาเล็กๆก่อนจะพาให้เขาเดินตาม

“หึ! เจอกันอีกแล้วนะเพื่อนรัก”

เพราะวันนี้ยองแจตัดสินใจกลับมานอนที่ห้องของตัวเองเขาถึงได้ขับรถมาส่ง แกล้งแหย่ให้คนน่ารักหงุดหงิดเล็กๆก่อนเจ้าตัวจะโวยวายใส่แล้วเดินเข้าไปในคอนโด เขายืนโบกมือรอจนยองแจลับสายตาไปแล้วถึงหันหลังกลับไปขึ้นรถตัวเองด้วยใบหน้าที่หุบยิ้มลง ยูคยอมรู้สึกหายใจไม่ออกทันทีที่รู้ว่าวันนี้มันกำลังจะหมดลง

ไม่ใช่แค่ยองแจหรอกที่ไม่อยากให้วันนี้มันหยุดเดิน..เขาเองก็ไม่ต่างกัน

ที่โซล ทาวเวอร์เมื่อกี้ เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่ทำอะไร ‘เกินเพื่อน’ กับยองแจ ถึงมันจะเป็นโอกาสของเขาแต่แค่นี้มันก็มากพอแล้ว มากพอสำหรับคนที่ไม่มีวันได้อยู่ตรงนั้นอย่างเขา

ทุกครั้งที่ยองแจยิ้ม เขาเองมีความสุข และเขาจะทำให้มันเป็นอย่างนั้นไปตลอด..ถ้าหากว่าเวลาของเขามันไม่ได้มีแค่วันเดียว

คิดนั่นคิดนี่อยู่สักพักก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับกลับห้องของตัวเองโดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าทุกๆการกระทำของเขากำลังถูกจับจ้องด้วยใครบางคนที่กำลังเข้าใจอะไรผิดๆ

“ที่แท้ก็ไอ้เพื่อนสนิธคิดไม่ซื่อนี่เองสินะ! หึ! กินกันใต้จมูกกูมันมากไปหน่อยมั้ง”

ร่างแกร่งที่เฝ้ามองดูทุกๆเหตุการณ์ก้าวลงมาจากรถที่จอดนิ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึกใดๆแต่ดวงตากร้าวจัดพร้อมอาละวาดเต็มที่ ผินหน้ามองไปทางคอนโดก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าไปราวกับคุ้นเคยดี

มือหนากดลิฟต์ไปยังชั้นที่ต้องการ ส่งลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเพื่อดับอารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่ภายในอก กระชับดอกกุหลาบช่อโตในมือ สูดหายไปลึกๆเดินออกมาจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นที่เขารอคอย สองขาก้าวไปยังห้องที่เป็นเป้าหมายก่อนจะยกช่อกุหลาบขึ้นบังหน้าแล้วเคาะเบาๆไปสามครั้ง

แกร๊ก!!!

ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยคนด้านใน ร่างขาวผ่องในชุดนอนโผล่หน้าออกมาเล็กๆ กลิ่นหอมที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก คิดว่ายังไงซะเจ้าของห้องคงไม่ต้อนรับแน่ เขาส่งมือไปคว้าขอบประตูไว้ กระชากสุดแรงจนมันเปิดอ้าพร้อมกับที่ลดช่อกุหลาบลง

“พี่แจ็คสัน!!!!!”

50%

ร่างกายสั่นเทาด้วยความตกใจปนหวาดกลัว ยองแจไม่คิดและไม่ทันได้คิดว่าแจ็คสันจะโผล่มาเอาป่านนี้ ตอนแรกที่ประตูถูกเคาะเขาคิดด้วยซ้ำว่าคงเป็นยูคยอมเพราะก่อนหน้านี้เพื่อนตัวใหญ่ก็บอกว่าขี้เกียจขับรถและอยากจะขึ้นมาขอนอนด้วย พอมีคนมาเคาะเขาเลยมั่นใจว่าต้องเป็นยูคยอมแน่ๆ

เมื่อรู้ว่าสายก็ทำอะไรไม่ได้ซะแล้ว…ยองแจพึ่งจะรู้ซึ้งก็ในนาทีนี้เมื่อแจ็คสันพรวดพราดเข้ามาอยู่ในห้องพร้อมกับปิดประตูเรียบร้อย ชายหน้าหล่อยิ้มแย้มสดใสในมือยังถือช่อดอกกุหลาบแดงสวยงามอยู่ ยองแจถอยกรูดด้วยความหวาดกลัวถ้าหากว่าแจ็คสันเข้ามาด้วยใบหน้าขึงตึงเขายังจะรู้สึกดีกว่านี้ซะอีก

“เป็นไง? จะนอนแล้วเหรอยองแจ? ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันนะเกือบจะสองอาทิตย์เลยนี่ ฉันคิดถึงนายมากรู้ไหม?" เสียงแหบทุ้มเอ่ยนุ่มลื่นหูอย่างที่ไม่เคยได้ยิน ยองแจรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมออกมาจนสองฝ่ามือเปียกชุม

“อ่า พี่แจ็คสัน คือ ผมง่วงจริงๆ พี่กลับไปก่อนดีไหมครับ?”

“กลับไปเหรอ อะไรกัน? ฉันคิดถึงนาย ดูสิ! ซื้อดอกกุหลาบมาให้ด้วยนะ”

“เอ่อ..ให้ผมเหรอ ขะ ขอบคุณครับ” ตอบรับเสียงสั่นเทาแต่ยังไม่ยอมก้าวเข้าไปหาหรือยื่นมือรับช่อดอกไม้งามแต่อย่างใด บางสิ่งบางอย่างมันแปลกไปจนน่ากลัว แจ็คสันดูน่ากลัวมากกว่าทุกครั้งที่เจอกัน

“ไม่ชอบเหรอ? ฉันซื้อมาให้นายก็รับไปสิยองแจ” มือหนายื่นกุหลาบช่อโตส่งมาให้แต่ยองแจก็เลือกที่จะเมินเฉย ใบหน้าขาวเสมองไปด้านข้างแทนไม่สบตาคนตรงหน้าที่บัดนี้ก็ยังยิ้มเย็นอยู่เรื่อยๆ

“ไม่อยากได้จริงๆสินะ หึ!” พูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่วินาทีต่อมาช่อกุหลาบในมือใหญ่จะลอยเฉียดแก้มเขาไปกระแทกกับผนังด้านหลังอย่างรุนแรง กลีบดอกสีแดงสดกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องพร้อมกับหัวใจยองแจที่หล่นวูบลงไปเหมือนกัน

“นาย..หลบหน้าฉันตั้งสองอาทิตย์นะ รู้ตัวหรือเปล่า???”

“คะ คือ..พี่ใจเย็นๆก่อนนะครับ” สุ่มเสียงสั่นพร่าไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้ถ้าร้องไห้ได้เขาคงทำแต่นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะเลือกปฏิบัติ

“ใจเย็น? นายจะให้ฉันใจเย็นอะไรอีกวะ!!! นายหายไป ไม่ติดต่อกลับมาแล้วยังมีหน้ามาบอกให้ฉันใจเย็นอีกหรือไง!!!”

“ผม ผมไม่ได้หายไปสักหน่อย ที่ผมไม่ติดต่อไปก็แค่ไม่อยากเจอใครก็เท่านั้น” เหตุผลมากมายถูกหยิบยกขึ้นมา มนุษย์เรารู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องเอาตัวรอดถ้าเจอกับเหตุการณ์แบบนี้

“ไม่อยากเจอใคร เหอะ! แต่ไปเริงร่าอยู่กับไอ้เพื่อนสนิทแสนรักนั่นแทนอย่างนั้นเหรอ ห๊ะ!! ตอบมาสิ!!” ก้าวไม่กี่ครั้งคนตัวโตกว่าก็เข้ามาประชิดตัว สองมือแกร่งถูกส่งมาบีบเข้าที่ไหล่ขาวเนียนจนขึ้นรอยนิ้วมือ ยองแจนิ่วหน้าด้วยความปวดก่อนจะพยายามแกะมือคีมเหล็กของอีกฝ่ายออก

“พูดอะไรของพี่?? โอ๊ย!! ผมเจ็บนะ ปล่อยสิ”

“ยังจะหน้าด้านถามอีกเหรอว่าฉันพูดอะไร ไอ้บีมันบอกฉันมาหมดแล้วว่าเจอนายที่ไหน หึ! ทำเป็นตีหน้าซื่อที่ไหนได้นายมันก็เป็นแค่ไอ้พวกชอบแอบกิน”

“พูดอะไรของพี่!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ คนที่ไม่เคยรู้อะไรอย่างพี่ไม่มีสิทธิ์มาว่าให้ผมอย่างนี้” เหมือนถูกตบหน้าอย่างรุนแรง จากอารมณ์กลัวๆตอนนี้เขาแทบจะกระโดดถีบคนตรงหน้าหากว่าทำได้ แต่ที่เขามีปัญญาก็แค่พยายามดิ้นให้หลุดจากสองมือเท่านั้น

“พูดอะไรงั้นเหรอ?? กินอยู่กับปากยังจะมาเสแสร้งอะไรอีก..ปากบอกว่ารักไอ้จงฮยอน ปากบอกว่าชอบฉัน ที่แท้ก็แอบกินกันอยู่กับไอ้หมอนั่น สนุกมากเลยสินะ ปั่นหัวคนนู้น คนนี้ไปทั่ว”

“พี่อย่ามาลามปามถึงเพื่อนผม ยูคยอมกับผมไม่เคยทำอะไรชั่วๆอย่างที่พี่พูดแล้วอีกอย่างอย่าเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานว่าเพื่อนผมหรือใครต่อใครจะมีนิสัยเหมือนพี่!!!”

“ปากดี..นายนี่มันปากดีจริงๆนะยองแจ”

แรงบีบที่มือหนาเพิ่มมากขึ้นจนยองแจต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บอีกครั้ง สองแขนเกิดอาการล้าขึ้นมาทันทีเมื่อถูกแรงมหาศาลขนาดนั้นบีบอัดลงมา น้ำตาปริ่มอย่างห้ามไม่ได้แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพยายามขืนตัวออกมาอยู่ดี

“ที่ผ่านมาฉันยอมอ่อนให้นายไม่ได้หมายความว่านายจะสาระแนไปกับใครต่อใครก็ได้”

“เหอะ!! ผมพูดอะไรไปพี่ก็หาว่าผมโกหก งั้นก็แล้วแต่พี่จะคิดผมขี้เกียจพูด”

“ทำไม? ไม่อยากพูดหรือว่าพูดไม่ออกกันแน่วะ!! นายมีฉันกับไอ้จงฮยอนแค่นี้ยังไม่พออีกหรือไง???”

ยิ่งแจ็คสันพูดมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น..ตอนนี้มันไม่ใช่แค่เพียงทางร่างกายแต่หัวใจของเขาก็กำลังเจ็บอยู่เหมือนกัน ทั้งๆที่แจ็คสันเองที่มักจะเอาแต่ทำร้ายจิตใจเขา บังคับเขาสารพัดแล้วนี่ยังจะมาเข้าใจอะไรผิดแบบโง่ๆอีก

แก้ตัวไปก็คงไม่ฟัง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว…

“ผมจะมีใครกี่คน จะไปไหนกับใคร หรือจะเป็นของใคร มันก็เรื่องของผมไม่ใช่หรือไง”

“…”

“แล้วนี่ผมขอให้พี่มาคบกับผมตอนไหนล่ะ พี่นั่นแหละที่บังคับผมให้ยอมตกลงด้วย ผมเคยเอ่ยปากขอร้องพี่สักคำหรือเปล่า ก็ยังไม่เคยพูด”

“…”

“อันที่จริง ผมคบกับยูคยอมก่อนที่พี่จะเจอผมอีกนะ พี่น่ะมาทีหลังทุกคนแล้วยังจะมาเดือดร้อนอะไรไร้สาระอีก”

“ยองแจ!!!”

“ในเมื่อพี่รับไม่ได้ก็ปล่อยผมไปซะสิ ผมจะได้กลับไปทำอะไรสะดวกๆเหมือนเดิม”

“หยุดพูดได้แล้วนะ!!”

“ทำไมผมต้องหยุด พี่นั่นแหละต้องหยุดแล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องผมได้แล้ว..ผมไม่ใช่สิ่งของที่ พะ”

เหมือนถูกกระชากลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา แจ็คสันประกบปากเขาชนิดที่เรียกว่าไม่ทันตั้งตัว รสจูบขมปร่าที่ปลายลิ้นร้อนกวาดต้อนคำพูดทุกคำให้หายลงไปในคอ กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากที่แตกเพราะคมเขี้ยวของอีกฝ่ายคละคลุ้งทั่วปากจนแยกรสชาติไม่ออก พยายามขืนใบหน้าหนีแต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ต่างกันอย่างมากเขาเลยไม่สามารถช่วยเหลืออะไรตัวเองได้เลย

“ฉันมาทีหลังงั้นเหรอ เก็บคำพูดนั้นเอาไว้เลยนะเพราะคืนนี้เป็นต้นไปคนเดียวที่มีสิทธิ์ในตัวนายคือฉัน นายเป็นของฉัน!!!”

ตะเบ็งเสียงใส่ด้วยความโมโห หลังจากถอนริมฝีปากออกมาจากคนที่ยั่วอารมณ์เขาตรงหน้าแจ็คสันก็แทบจะไม่มีสติ เขาต้องทนให้ยองแจหายไปตั้งหลายวัน แล้วยังต้องมารับรู้เรื่องราวที่ยองแจแอบไปกับคนอื่นมันก็แย่พออยู่แล้ว เจ้าตัวดียังมีหน้ามาพูดให้เขาอารมณ์ขึ้นเข้าไปอีก

ถึงเรื่องที่ยองแจพูดจะเป็นความจริงที่ว่าเขามาทีหลัง เขาบังคับยองแจ แต่แล้วยังไง? ก็ในเมื่อเขาต้องการผู้ชายคนนี้ จะมาก่อนมาหลังเก็บเรื่องพวกนี้ไปได้เลย เขาไม่สน!!

“พูด พูดอะไร พี่จะทำอะไรผม” เสียงสั่นกลัวของเด็กตรงหน้าเอื้อนเอ่ยออกมายิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ยองแจมักจะมีท่าทีปฏิเสธเขาอยู่เสมอนั่นทำให้เขาไม่พอใจมากแล้วเรื่องที่พูดเมื่อกี้มันก็เกินที่จะให้อภัยได้

“พูดอะไรงั้นเหรอ? ก็บอกไปแล้วนี่ว่าหลังจากคืนนี้นายจะเป็นของฉัน ก็ไม่น่าจะแปลความหมายเป็นอย่างอื่นได้นะ” หยุดคำพูดของตัวเองไว้แค่นั้นก่อนจะกระชากร่างนิ่มเข้ามาใกล้แล้วจัดการแบกขึ้นบ่าทันที ยองแจดิ้นพล่านเหมือนเด็กถูกขัดใจแต่แรงเบาๆแค่นั้นไม่ได้สร้างความรำคาญให้เขาเลยสักนิด

“นายบอกว่า นายคบกับหมอนั่นก่อนฉัน..แสดงว่ามันก็คงจะเคยประทับตราลงบนร่างนี้แล้วสินะ” พูดขึ้นหลังจากเหวี่ยงร่างขาวๆนั่นลงบนเตียงแล้วตามมาขึ้นคร่อมอย่างรู้งาน จัดการล็อกมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเดียวในขณะที่มือข้างที่ยังว่างก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของคนใต้ร่างอย่างใจเย็น

“ปะ ปล่อยผมนะ!! พี่ พี่จะทำอะไร”

“ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ ไม่เอาน่าอย่าดีดดิ้นไปเลยของเคยๆแบบนี้ ใครๆเขาก็ทำกัน”

“อย่านะพี่แจ็คสัน!! ปล่อยผมสิ ปล่อยนะ!!”

“นี่..นายดิ้นอย่างนี้จะยั่วฉันรึไง หึ!!” ถามเสียงเย็นก่อนจะส่งมือใหญ่ไปบีบคางอีกฝ่ายจนยองแจนิ่วหน้า ตอนนี้เขาไม่สนใจว่าคนๆนี้จะเจ็บมากแค่ไหน หรือจะหวาดกลัวเขาหรือเปล่าเพราะเนื้อตัวขาวผ่องตรงหน้ากำลังทำให้เขาสติแตก เขาไม่เคยเห็นยองแจในสภาพนี้

ใบหน้าแดงเรื่อด้วยความหวาดกลัวปนตกใจ อกขาวที่กระเพื่อมขึ้นลงเพราะหายใจอย่างหอบถี่ รูปร่างที่ชวนให้ดำดิ่งอย่างนี้กำลังปลุกบางสิ่งบางอย่างในตัวของเขาให้ตื่นขึ้น..

“นายบอกว่า นายไม่ใช่ของฉันสินะ ผิดแล้วยองแจ..นายน่ะเป็นของฉัน ทุกสิ่งที่เป็นนายเป็นของฉัน”

“พี่แจ็คสัน..ปล่อยผมเถอะ หยุดนะ!!” ยองแจร้องโวยวายทันทีเมื่อเสื้อผืนบางหลุดอกจากร่างกาย ความขาวนวลที่ข้างใต้ยิ่งทำให้เขาหายใจลำบาก

“ฉันจะล้างคราบของไอ้พวกนั้นออกให้หมด ถึงแม้ก่อนหน้านี้นายจะเคยตกเป็นของใครก็ช่าง แต่นับจากวันนี้คนที่เป็นเจ้าของนายคือฉัน จำ เอา ไว้!!!”

“ไม่!! อย่าทำผมเลยนะ ผมยอมแล้วพอที ฮึก! พอแล้ว”

“อย่าร้องไห้เลยยองแจ..อย่าแสร้งว่านายไม่เคยสิ แค่นี้ฉันก็จะคลั่งแล้ว หึๆ”

“พี่แจ็คสัน!! ไม่!!”

ไม่สนใจว่ายองแจจะพยายามขัดขืนมากเท่าไหร่ ไม่สนว่าเสียงร้องไห้ของอีกฝ่ายดังมากแค่ไหนตอนนี้เขาปล่อยให้ร่างกายและอารมณ์ส่วนลึกเป็นตัวขับเคลื่อนทุกอย่าง สัมผัสนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วกำลังกลืนกินสติสัมปชัญญะของเขาไปทีละนิด กลิ่นหอมจากเนื้อตัวคนที่ถูกบังคับลอยเข้ามาในจมูกจนต้องสูดดมครั้งแล้ว ครั้งเล่า อย่างไม่รู้จักพอ ทุกอย่างดำเนินไปตามอย่างที่ใจเขาต้องการก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่างของร่างกายอีกฝ่าย

เขา..เป็นคนแรกของยองแจ!!!!

ความรู้สึกดีใจปนเปกับความรู้สึกเกลียดตัวเองทับถมอยู่เต็มสมอง เขาโกรธจนเผลอทำเรื่องเลวร้ายกับยองแจ ทำให้คนๆนี้ต้องเจ็บแต่ในขณะเดียวกันกลับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้รู้ว่ายองแจเป็นของเขาแค่คนเดียวและนับจากนี้เขาจะไม่มีทางปล่อยเด็กคนนี้ไปแน่ๆ

ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามทางของมัน เมื่อสิ้นสุดก็เริ่มขึ้นใหม่ จบลงก็สานต่ออย่างไม่รู้จักเบื่อ ไม่รู้จักพอ ไม่แน่ใจว่าเขารักยองแจไปกี่ครั้ง ไม่แน่ใจว่าได้สวมกอดแนบชิดร่างนี้ไปเท่าไหร่ แต่กว่าที่เขาจะหมดแรงและคนที่อยู่ใต้ร่างจะหลับคาอกเขาก็เกือบจะฟ้าสว่าง ทุกอย่างจึงได้สิ้นสุดลงและสงบนิ่งเหมือนเดิม

“นายนี่มันจริงๆเลยนะ ปากดีทั้งๆที่ไม่ประสาอะไรเลยสักนิด” จูบลงบนขมับของคนที่หลับใหลในอ้อมแขนเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นตรงมุมปาก ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น สายตากวาดมองร่างขาวผ่องกับร่องรอยที่เกิดจากฝีมือเขาอย่างมีความสุข

“นายเป็นของฉันโดยสมบูรณ์แล้วยองแจ นายเป็นของฉัน” 

หยุดคำพูดของตัวเองไว้เท่านั้นเมื่อความง่วงซึมเริ่มขับเคลื่อนเข้าสู่ระบบประสาทของเขาบ้าง สูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอของอีกคนเบาๆอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดตามยองแจไปอีกคน

***************************

จบตอนแล้วนะ TUT

หลังจากหายไปนานเพราะไรท์เคลียร์งานเพื่อขึ้นสู่ชั้นปีสุดท้าย

ก็เลยรีบแวะมาลงให้อย่างรวดเร็วที่สุด

ฉาก nc ก็อยากแต่งให้อ่านอยู่หรอกนะคะ

แต่ฝีมือมันยังงูๆ ปลาๆ อยู่เลยยังไม่กล้าแต่ง แหะๆๆ

ตอนนี้ก็พยายามจินตนาการกันเองเนอะ หุๆๆ

ไว้หลังจากนี้จะพยายามมาลงตอนหน้าให้เร็วๆนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่ะ (-/\-)

mx-xine