คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : ความเสียหายที่ไม่อยากให้เกิด
ภาเหนือปาปาลเีย ูโร
อร้อยที่สามฟินแลน์
ีออนยืนอยู่หน้าถนนึ่มีาวเมือูโรพลุพล่าน เารู้สึว่าปืนอเายัเย็นอยู่ในอุหภูมิเยือแ็และรู้สึหนั ะที่เาและทีมลาระเวนในเมือ พวเาพบถนนที่ว่าเปล่า ผู้นเ็มถนนและร้าน้า ทำให้อาาศมีลิ่นเหมือนโรานน้ำมันในบริเวใล้เีย ทุอย่าเียบเินไปเมื่อไม่มีนอยู่ที่นี่ ปืนอเาส่เสียัผิธรรมาิ รอเท้าบู๊อเาพุ่ไปามพื้นผิวและทิ้รอยเท้าลึไว้บนถนน ะที่เาเินไปามถนน ีออนถอนหายใเมื่อไม่มีิรรมทาทหารอี่อไป ึ่เป็นสิ่ที่ี อย่าไร็ามสถานาร์ในเมือูโร็ยัปิ
ในานะสมาิทีมลาระเวน านอเาือารเินไปรอบ ๆ เมือ้วยัวเอและหาไ้ยินเสียปืนหรือเสียปืน เพื่อ้นหาว่าเิอะไรึ้นและที่ไหน เพื่อให้แน่ใว่าะไม่มีใรวาทาหรือทำให้ศัรูโรธยิ่ึ้น เพื่อให้ารโมีอยู่รอบัวพวเา
าสถานาร์ราลในแอสธิแรนธ์ ส่ผลให้รับาลฟินแลน์ออำสั่ให้อร้อยฟินแลน์ึ่ประำารใน ูโร และทาอนเหนืออปาปาลเีย พวเาอยู่ที่นั่นไม่ี่วันและถูส่ไปหลายรั้เพื่อเสริมำลัพื้นที่โยรอบ ีออนออลาระเวนหลายรั้และิว่าเาเือบะพร้อมลับบ้านแล้วหลัาฝึมานานมาเินไปสำหรับเา รู้สึเหมือนเวลามันยาวนาน
ะที่เินไปามถนนยาว ีออนเห็นว่าอาาศหนาวเย็นและว่าเปล่า เามอลไปและถอนหายใลึ ๆ และพึมพำอย่าเียบ ๆ “อยาให้มีหิมะน้อยลั...” เามอเห็นถนนที่มี้นไม้เป็นสีาวไ้าระยะไล ทำให้ลานสายา
ะที่เาำลัเินไปามถนน เาำลัะโทรหาหัวหน้าเพื่อแ้ว่าไม่มีอะไรผิปิ
มีรายานาอทหารฟินแลน์หลายแห่ที่ประำารในเมือูโรและแว้นปาปัลเียอนเหนือ รายานที่ให่ที่สุเี่ยวับารมาถึอพวเาเิาาราน้ำในอุหภูมิที่เย็นั าวฟินน์ึ่มาถึเพื่อเสริมำลับริเวรอบ ๆ ูโร ถูนำไปทำานทันทีที่พวเาเหยียบหิมะ
“เฮ้ย ไอพวเวรนาโ้! ลับไปประเทศอเเไะ เราไม่้อารสิทธิมนุษยนาพว! ออไป!!!” ายนหนึ่ะโนใส่ีออนะที่เายืนอยู่ฝั่ร้ามถนนาเา “พวเรา็เป็นมนุษย์เหมือนันนะเว้ย!”
ีออนและสมาินอื่นๆ ในทีมมอหน้าัน้วยวามประหลาใ บานอบโ้เา้วยารพูออไป
“...” ีออนอยาะพูแ่็ไม่สามารถทำไ้
เาถอนหายใลึ ๆ และโบมือให้น้าหน้าเา “ใ่ ลับบ้าน…” เาพึมพำ
ีออนเิน่อไปามถนนและมอผ่าน่อว่าระหว่าอาารและเห็นว่ามีทหารพันธมิรเินรวราพร้อมับรวราารเลื่อนไหวอศัรูในเมือแห่หิมะและน้ำแ็แห่นี้ อุหภูมิลลอย่ามาาแนวเทือเาไโวสลิน ีออนยมือึ้น้านหลัเหมือนสวมหน้าาและพยายามเลื่อนไหวให้เร็วึ้นเล็น้อยเพื่อที่เาะไ้ไม่รู้สึเหมือนำลัละลายไปับสายลม
นอเหนือสภาพอาาศที่หนาวัแล้ว พื้นที่นี้มัถูรบวน้วยพายุหิมะที่รุนแรและหิมะหนั อย่าไร็าม เมื่อเ้าใล้ฤูหนาวมาึ้น ุนี้ะเห็นหิมะเป็นรั้ราว ะนี้มีหิมะเพียไม่ี่ั่วโม และหิมะ็หนาหลายนิ้วแล้ว ึสามารถปลุมเมือไ้ำนวนมา ลมเย็นและลมที่พัผ่านร่าายอเาและทำให้เาัวสั่น้วยเรื่อแบบรัรูปและอาวุธบนไหล่อเา เาออมาที่ถนนสายหลัึ่ไม่มีบ้านและสิ่ที่เาเห็นือโัและโรานเล็ๆ เาไ้ยินทหารหลายนุยันระหว่าทาและเินผ่านไปโยไม่ทันสัเว่าเาอยู่
เาเิน่อไปามถนนผ่านรอที่ไม่มีวี่แววผู้นและาวโพลนไปหมาหิมะและน้ำแ็ นไปพบับถนนสายหลัอีเส้นที่มีผู้นมามาย บานมอเา้วยวามโรธ วาและบาส่วนมีท่าทาัวล
ทันในั้น็มีายนหนึ่เินผ่านเาไป และถ่มน้ำลายลบนพื้น่อหน้าเท้าอีออน ผู้นที่เินผ่านไปมา่ามอีออนะที่เาเินผ่านไป แล้วเินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
ีออนส่ายหัวและมอูายนนั้น
“ไอ้สารเลว” ีออนพึมพำับัวเอ เาเิน่อไปามถนนสายหลัและฝ่าฝูนและเ้าสู่ถนนอีสายหนึ่ที่เียบสบอีรั้
ในะที่ีออนำลัสบับบรรยาาศ ทันในั้น มีนำนวนหนึ่ิามเาและเริ่มล้อมรอบเาาทุ้าน มีประมาสิบน ายหิสอสามนทีู่โรธเือ
ีออน้มศีรษะลและ่อยๆ วาปืนล และเริ่มเรียมพร้อมสำหรับาร่อสู้ประิัว แู่เหมือนพวเาไม่สนใที่ะพูุยและพยายามโมีีออน่อน "ไอสารเลว แมันไอสารเลว" หนึ่ในลุ่มะโนใส่เา
“นี่มันอะไรัน? พวแ้อารอะไร? อย่า…อย่าเ้ามาใล้นะเว้ย!” ีออนะโน เาไม่ัวลว่าะสามารถนะหรือไม่ “หยุ ! อย่าเอามือสปรอแมาับั้นนะ ถ้าแอยามีีวิอยู่!”
เารู้สึว่ามีนเอา้อนหินฟาหมวันระสุนอเาและทำให้มันระเ็นออามืออเา
ีออนลุมศีรษะและหมอบลับพื้น เาไม่ิว่าะถูโมีโยพลเรือน มีนีเาอย่าแรนเาิว่าพวเาพยายามหัหน้าเาออเป็นสอท่อน
เามอไปที่นที่เพิ่บหน้าเาและเห็นว่าเาำหมัแน่นและโรธั
“ลับบ้านไปะ! ลับบ้านไป! ประเทศอเราให่เินไปสำหรับพวเลวๆอย่าแ!” ายนนั้นะโน พยายามทำเสียโรธ แ่เสียอเาลับสั่น เาะโนเสียัลาถนน
ีออนมอูผู้นรอบัวเาและระหนัว่าไม่ำเป็น้อแสวามเมาแม้แ่หยเียวอี่อไป ถ้าพวเารู้ว่าะเิอะไรึ้นที่นี่ ทหารทีมที่เหลืออเา็ะรู้
มีนอีสอสามนมารุมล้อมเออนและับมือและเาเาะที่เาพยายามิ้นให้หลุาารเาะุม
“ให้ายเถอะ...ปล่อยั้นนะ! ปล่อยั้นนะเว้ย!!” ีออนะโนเรียพวเาให้ัที่สุเท่าที่ะทำไ้ เาใ้ทัษะารร้อที่ีที่สุเท่าที่มีเพื่อทำให้ัวเอเสียั ายนนั้นีเาอีรั้และเะเาที่ท้อ
ีออนรู้สึไ้ว่าศีรษะอเาเริ่มลุมเรือและมอเห็นไม่ัเนอี่อไป พื้นินรู้สึเย็นมาเมื่อเาแะหน้าผา “บับ ั้นเ็บนะ! ไอ้โ่เอ้ย!! พวแ้อารอะไราั้นวะ!”
เสียะโนอผู้นรอบ้า ยิ่เาิ้นมาเท่าไหร่ เออน็ยิ่วบุมสถานาร์ไ้ยาึ้นเท่านั้น แม้ว่าพวเาะเพิ่พบัน แ่เา็เลียนปาปาลเียอยู่แล้ว เารู้ธรรมเนียมอพวเาและพวเาไม่สนใแห่วามเหมาะสมทั่วไป ในานะทหารประำาร มันเป็นสิ่ที่พวเาำเป็น้อวาเย
ผู้นยัระทืบีออน้วยเท้าอพวเา บานเริ่มว้าปาสิ่อใส่หน้าเา
“โอ้ย!!” ีออนะโน้วยวามเ็บปวและลุมศีรษะอีรั้ มันเ็บปวเินไปที่ะ่อสู้ลับ เาอทน่อวามเ็บปวทั้หมและพยายามปป้อัวเอให้ีที่สุเท่าที่ะทำไ้ แ่สุท้าย็ไร้วามหมาย หลัา่อสู้ไม่ี่นาที ในที่สุีออน็ล้มลับพื้นท่ามลาฝูน ผู้นทุบีีออนบนร่าอเานเาหยุเลื่อนไหว รู้สึถึวามเ็บปวรวร้าวนถึระูสันหลั ราวับว่าระูอเาำลัแไปทั่วร่า
เสียปืนัึ้นหนึ่นั ทำให้นรอบ้าหยุเลื่อนไหวหลัานัแร
ีออน่อยๆ ลืมาึ้นและระหนัว่ามีระสุนำนวนมาำลับินวนรอบศีรษะอเา
“ทุนออไปาที่นี่! นี่ือำเือนรั้สุท้าย!” ะโนทหารนาโ้ในบ้านใล้เีย “ออไปาที่นี่ไม่ั้นเราะเปิายิ!”
ใ้เวลาเพียไม่ี่วินาทีในารระหนัว่าสถานาร์rพลิผัน ผู้นที่ยืนล้อมรอบีออน่าวิ่หนีไปนละทา
ีออนนอนอยู่บนพื้น เาไม่อยาะเื่อเลยว่ามันะบลแบบนี้ หลัาทุอย่า พวเาำลัะทิ้เา “ท้อัน เ็บ เ็บมา” เาพึมพำ เห็นทหารหลายนเินเ้ามาหาเานอนึ่อยู่บนพื้นเย็นๆ
“ให้ายสิ...” เาพึมพำ
ในที่สุเมื่อพวเามาถึ ทหาร็มาถึที่เิเหุ เรื่อแบบสีน้ำาลเ้มอันเย็นาอพวเาโเ่นัับสีาวอหิมะ ทำใหู้เือบำ พวเาสอสามนรวหาอาวุธ ในะที่อีนเินไปหาีออนและรวสอบเา “ใเย็นๆทหาร เรามา่วยแล้ว” เาถามีออนึ่ะนี้นอนมอเลือและร่ำรวอย่าเียบๆ
“ไอพวเวรนั่น…..” เารวรา มันเือบะมาเินไปสำหรับเา เารู้สึไ้ถึวามเ็บปวอย่ารุนแระที่เาปล่อยศีรษะลมาที่หน้าอ และรู้สึว่ามีเลือไหลออมาาบาแผลเปิบนศีรษะและไหลลมาามร่าายอเา
“เอาล่ะ ใเย็นๆ พยายามอย่ายับ” ทหารพู เาึุยาออมาาระเป๋าและปิบาแผลอีออน้วย แ่นั่นยิ่ทำให้ิออนรู้สึแย่ลไปอี “อยู่ที่นี่ เราะโทรหาทีมแพทย์เลื่อนที่เพื่อพานายออไปาที่นี่”
ีออนสะุ้เมื่อผ้าพันแผลถูึให้แน่นับบาแผลอเา เาหวัว่าพวเาะให้ยาแ้ปวแ่เาบ้าเป็นอย่าน้อย “อั๊!...” เารวรา
“นี่มอร์ฟีน ลืมพลเรือนที่ทำร้ายุไปะ ใเย็น่อน” ทหารยื่นยาแ้ปวและมอร์ฟีนให้เาและบไหล่เา “ั้นรู้ว่ามันเ็บมา เรา่วยุไ้ เรามียาเพียพอแล้ว”
ีออนนั่ลามำสั่ แ่็ยัรู้สึไม่สบายาวามเ็บปว
หลัานอนอยู่บนถนนหนึ่หรือสอั่วโมีออน ็ถูห้อมล้อม้วยพันธมิรรอบ้าน เ่นเียวับในอนนั้น
ยานเราะไ้ปราัวึ้น ประูหลัอยานเราะเปิออ และายสอนาทีมแพทย์อพันธมิรพุ่เ้าหาีออนและเริ่มรัษาบาแผลอเา านั้นทหาร็เอาสายรัพันรอบ้นาอเาเพื่อห้ามเลือ เพื่อไม่ให้เาาย เาให้ทหาร่วยเ้าไปในรถ “พัผ่อนบ้านะ เรา้อย้ายให้เร็วที่สุ ่าวะามอินเอร์เน็เร็วๆ นี้”
“พวแมันสมวราย! ไอพวเวรนาโ้!” เสียะโนาระยะไลทำให้ีออนสะุ้้วยวามเ็บปว
เามอไปที่ฝูน พวเาส่วนให่ถอยลับไป ุนั้น หนึ่ในนั้นโเ่นเป็นพิเศษสำหรับเาเพราะธที่เาถืออยู่ มันบอว่า “ไอ้สารเลว ออไปาประเทศอเรา!” ผู้ายที่ะโนใส่เาำลัสั่นและูสิ้นหวั ราวับว่าเา้อารระบายวามโรธทั้หมที่เารู้สึและำลัใ้ผู้ายเพื่อำัวาม้าวร้าวอเา ายผู้นีู้ไม่เหมือนารเหมือนับนที่ำลัโรธแ้นอะไรบาอย่า
ประานลุ่มให่อปาปาลเียะโนใส่แพทย์สนามฟินแลน์ ึ่ำลัยุ่อยู่ับารรัษาีออน
“ไอ้พวนาโ้!” พวเาะโนใส่เาและโบมือ่อหน้าทหาร พยายามทำให้พวเาลัว “เราไม่้อารอทัพอพวแ ไสหัวออาประเทศอเราะ!!”
บานถือปืนาบศิลาและสั่นราวับว่าพวเาพร้อมสำหรับสรามริๆ แม้ว่าพวเาะไม่มีเป้าหมายเพาะ แ่เท่าที่ีออนมอเห็น พวเาำลัรวมลุ่มันเพื่อารลุุฮือเหมือนในแอสธิแรนธ์อนนี้
เามอไปที่ยานพาหนะันหนึ่บนถนนที่เาถูยิ ทหารสอสามนายถูยิระหว่าารุลมุน
เรื่อยน์เร่เสียัะที่อทหารผ่านฝูนอย่ารวเร็วและออัวให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้ ิ่ไปามถนนน้ำแ็ในบวนรถ ผลัพวเาไป้าน้าเพื่อพาพวเาไปที่าน ่อนที่สื่อมวลนะไปถึที่นั่น แพทย์ึรายานผลารรว
“เราะอพยพเาลับไปที่านหลัอเราอนนี้ และเาะ้อผ่าััาเา” แพทย์นหนึ่บอีออนะที่เา่วยเาไปที่เปลหาม “พยายามอย่ายับมาเท่าที่ะทำไ้และรออยู่รนี้
วิสัยทัศน์อีออนเบลอ แสที่อยู่่อหน้า่อาอเาริบหรี่และูเหมือนาวในอวาศที่เามอไม่เห็นสิ่อื่นใ ทุอย่าูเหมือนาไลๆสำหรับเา ่อนที่เาะออมาาวามุน มืออเาเลื่อนไปบนท้ออเาและว้าระเป๋าที่อยู่้าาอเานถุเ็มไป้วยเลือ เาไม่้อารทนวามเ็บปวอี่อไป วาม่วเริ่มรอบำเา ารมอเห็นอเาเริ่มมืล เาหลับาลและหลับไปในที่สุโยวามเ็บปวหาย็ไป
ความคิดเห็น