คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #121 : รุกรานในคัวทอยน์ II
ไมฮาร์, ัวทอยน์
ระสุนพุ่ผ่านหน้าออิมรานในะที่เาลาเพื่อนร่วมรบอเา “บ้าที่สุ!” เาพึมพำ
ิ้นส่วนำแพพัทลาย เศษไม้และอิแระาย เศษระสุนระทบเาเป็นรั้ราว แ่็รู้สึเหมือนไม่มีอะไรมาไปว่าารสูเสียแรผลัันส่วนให่ไปาารปะทะ เมื่อพบหาที่หลบภัยาห่าระสุน อิมรานึใ้เวลา้มลและรวสอบเพื่อนอเา เาถอระบัหน้าออรู่หนึ่เพื่อใหู้ีึ้น ทว่าถึแม้ะมีารมอเห็นอเาเอ เา็ยัมอเห็นบาแผลไ้—รูนาให่รหน้าผาึ่ทำให้แทบะไม่้อบอว่าเพื่อนร่วมทีมเาายหรือไม่
หลัาไ้รับเ็บแม็าีนสำรอสอเล่มสำหรับ SIG-SD อเาแล้ว อิมรานถอยลับไปยัที่หลบใล้ๆ ึ่เป็นถัยะ รวสอบพื้นที่โยรอบอีรั้่อนที่เาะเลื่อนไป้าๆ เพียแ่รอ วาสายามอพื้นที่อย่าาหวัะนิ้วอเาึสไล์ลับอย่าระมัระวันระทั่เหนี่ยวไปืน ยิใส่ายหนุ่มทีู่เหมือนถูผู้่อารร้ายเ์เป็นทหาร เ็ายในลาว้าอล้มลุเ่าหลัายิไ้ในำแหน่ที่ี เลือระูะถูเพื่อนทหารลาไป ทิ้ร่อรอยเลือไว้บนถนน
เสียปืนหยุล นอเาะโนออำสั่ยึที่มั่น แรัมปนาทัึ้อมาาระยะไม่ใล้ไม่ไล สั่นสะเทือนพื้นอย่ารุนแรนสั่นสะเทือนเสมือนแผ่นินไหวนาย่อม อิมรานเยหน้าึ้นและมอย้อนลับไปในทิศทาอท่าเรือ ท่าเรือ ลุ่มเมสีำนาให่ให่ที่ประอบ้วยเศษา ฝุ่น เปลวไฟลืนินพื้นที่หลาย่วึในเมือ รอยแร้าวออนรี เหล็ และอิที่แระาย ิ้นส่วนอหน้า่า ระที่ระเ็น ทั้เมือเ็มไป้วยวามวุ่นวาย
ภายใ้สถานาร์สนุรุ่น วิทยุออิมรานัึ้น “หน่วยำลัเสริม ทีมแทนโ้ำลัเ้าไปภายในห้านาที เลิัน”
“ทีมแทนโ้เราไ้ยินแล้ว นี่าร์ 0-9 พู ลุ่มผู้่อารร้ายมีำนวนไม่ว่า 40 นาย อามีารับผู้บริสุทธิ์เป็นัวประัน สถานาร์เลวร้ายมา อย่าพึ่ยิโยไม่ำเป็น เลิัน” เายำปั้นบอทีมให้รอและอทน รีบเปลี่ยนเรือ่ายวิทยุและสื่อสารถึทีมอเา “เมื่อนับหนึ่ในสาม ให้เลื่อนที่ไปยัสถานีับเพลิใล้เีย เินไปามอาารเพื่อผ่านำแหน่อศัรู เลิัน” เาถอหมวันน็อพลาสวมอุปร์ป้อันใบหน้าออ และสวมหน้าาป้อันแ๊สพิษ้วยวามว่อไว เนื่อาลุ่มแ็สำลัเป็นพิษ่อระบบทาเินหายใ
ถนนรอบๆ ล้อมรอบ้วยาปรัหัพั อาารพัทลาย าศพนอนเลื่อนบนพื้น เสียเรื่อยน์ ไเรนอำรวและรถุเิน เสียะโนอผู้นั้อในอาาศร้อนระอุ อิมรานลุึ้นาที่ำบั สำรวพื้นที่ เามอเห็นศพและรถไหม้เรียม เนัท่อเที่ยวหลายสิบนพยายามวิ่หนีเพื่อเอาีวิรอ “าร์ 0-9 ถึทีมลาระเวนทั้หมเินหน้า่อ เลิัน”
เาและทีม ายรร์หนพร้อมปืนไรเฟิล เินฝ่าาปรัหัมุ่หน้าสู่ยัสถานีับเพลิ ้วยอาวุธรบมือ ทุอย่าำเนินไปอย่า้าๆ ทว่าทีมออิมรานเลื่อนไหวอย่าระมัระวั โยหวัว่าะหลีเลี่ยารถูลุ่มผู้่อารร้ายับไ้ ะที่พวเาเิน พวเาเห็นอีศพหนึ่อยู่บนพื้น—ผู้่อารร้ายในุสีำ ายอีนหนึ่นอนห่าออไปสอสาม้าว มีเลือไหลออมาารูระสุนในหัวอเา
พวเาเลี้ยวหัวมุม นออิมรานปะทะันระหว่าผู้่อารร้ายอีสอสามนาย เาหยุอยู่้านหลัเสาอนรีนาให่และเฝ้าูเพื่อนนหนึ่อเา้าวไป้าหน้าเพื่อสนับสนุนเพื่อนทหารอเา ะเียวันอิมรานเรียมปืนให้พร้อมที่ะยิหาผู้่อารร้ายนในหนึ่เลื่อนัวเ้ามาใล้ ร่าายอเาสั่นเล็น้อยในทุ ๆ แรระเพื่อมาปืน
“ทุหน่วยแยออเป็นู่ ้นหาอาารอย่าละเอียเพื่อ้นหาและัารผู้่อารร้ายที่เหลืออยู่ พวมัน่อนไ้ไม่นานหลอ” เาออำสั่ทาวิทยุ ใบหน้าอเาเปลี่ยนเป็นริัในะที่เาและทีมแยออาัน เาหันลับมาและระหนัว่าเาอยู่นเียว—และอยู่ที่ใลาอเสรามึ่ยัุรุ่นอยู่
หูอเาไ้ยินเสียร้ออวาม่วยเหลือา้านบนออาาร เาวิ่เ้าไป เพื่อรวเ็ ทว่า้อหยุลระทันหัน ้นพบแผ่นโลหะหนัีวาเส้นทาที่เา้อใ้ อิมรานพยายามยสิ่ีวาโยไม่ลัเล ล้ามเนื้ออเาึและเร็ ทันในั้น ร่าหนึ่พุ่มาาวามมื วัแว่มีแวววาวหวัะเอาีวิ ว่าอิมรานะทันไ้โ้อบ เสียแั้อไปในอาาศ ระสุนเาะทะลุศีรษะอร่านั้น เลือระเ็นเ็มใบหน้าอเา
เาหันลับ วาเบิว้าเมื่อเห็นายสอสามนี้ปืนมายัเา “แสัวนออมา!” หนึ่ในนั้นะโน้วยภาษาอัฤษที่เพี้ยน
“อย่ายิ ทีมเียวัน!” อิมรานะโนลับ เายมือ้าหนึ่ึ้นเพื่อเป็นสัา
ลุ่มายิอาวุธลปืนล หนึ่ในนั้น้าวเ้ามาหาเา “เอาล่ะ” วาอเา้อมอไปที่อิมราน ใบหน้าอเาถู่อนอยู่ในหน้าาสีำ มีเพียวาสีน้ำาลเท่านั้นที่มอเห็นไ้ อิมรานเยหน้าึ้นมอและ้อมอลับ ไม่แสวามลัวใ ๆ เมื่อสบาับสายานั้น
“ัปันแอนโธเวอร์ โนวั าทีมำลัเสริม” ายนนั้นล่าว สำเนียภาษาอัฤษอ่อน้าแย่ และยับอถึสัาิอเา—โรเอเีย
“่าอิมราน” เาอบเป็นภาษาอัฤษ “ีใที่พวุมาทันเวลา”
“ุมีอาวุธไหม” ายนนั้นถอหน้าาออเพื่อพูุย
“ุมีอาวุธไหม” ายนนั้นถอหน้าาออเพื่อพูุย
อิมรานพยัหน้า “เรียบร้อยี” เาล่าวพลาเยหน้าึ้นมอบนั้นสอ เสียรีร้ออวาม่วยเหลือยัั “พวเา้อารวาม่วยเหลือ”
“ามหลัผมมา” แอนโธเวอร์ล่าว เาเินผ่านาปรัหัพัและในที่สุ็ไปถึทาเ้าอาาร และออำสั่ทีม “พวนายสอนเฝ้าระวัทาเ้า อย่าให้ใรามเรามา”
แอนโธเวอร์เินึ้นบันไะที่เสียร้อัึ้นเรื่อยๆ สถานาร์เลวร้ายลเมื่อวัน่อยๆ สูลมหายใ หน้า่าแทั้หม ทุอย่าถูเผาไหม้ ทัู้่ยัไ้ยินเสียไเรนั
ร่าที่น่าเรามโผล่ออมาาเามื วัแว่มีแวววาว้วย้วยวามว่อไว แอนโธเวอร์หันลับอย่ารวเร็ว และเหนี่ยวไอเา ปล่อยระสุนทะลุลำัว ส่ร่าอายหนุ่มล้มมอเลือ
ในที่สุพวเาเินึ้นบันไมาถึ้านบน มีัวประันำนวนมาถูมัไว้ และในำนวนนั้นมีนหนึ่สวมเสื้อเราะระเบิน ้อารวาม่วยเหลือ “เอาล่ะ…” แอันโธเวอร์พึมพำะเริ่มปลเือหิสาว
“ไ้โปร...” เหยื่อพูเสียสั่น น้ำาไหลอาบแ้ม “ั้นยัไม่อยาาย..”
แอนโธเวอร์ใ้เวลาสัรู่ เาเ็ร่าายอเธอ “ไม่เป็นไร เราะพาุออไปาที่นี่” เารับรอับเธอะรวูรอบๆ เธอ มีหมายเลโทรศัพท์และหมายเลนับถอยหลั - 00:33. สามสิบสามวินาที วาอเาหันไปที่ลาห้อะที่เาพยายามมอผ่านมัน โยหวัว่าะไ้เห็นุศูนย์ลาอระเบิ านั้นเามอย้อนลับไปที่อิมราน และส่สัาให้เลื่อนไหว
“พระเ้า….นี่มันระเบินับถอยหลั..” อิมรานอุทานับัวเอ แอนโธเวอร์ระหนัถึสถานาร์เ่นเียวับเา หาพวเามีเวลาผิ ระเบิอาทำาน่อนเวลา
เารวสอบทั่วร่าายอเธอ ไม่มีทาที่ะถอมันออในเวลาอันรวเร็ว ารนับถอยหลัยันับไปเรื่อยๆ “พระเ้า...ไม่..ไม่..” อิมรานระิบ “อเวลาอีสัหน่อย…”
“ุ่วยปลระเบิไ้ไหม?!” เธอะโน น้ำเสียอเธอเือบะโรธ ปะปนับวามลัวาย
วาออันโธเวอร์เบิว้า ะนี้เหลือเวลานับถอยหลัอี 10 วินาที "ไม่มีเวลาแล้ว!!" เาะโนเ็มปอะผลัอิมรานออไป
“เี๋ยว่อน ุำลัทำอะไร!”หิสาวะโนะที่เธอถูเาอุ้ม
“ไม่ อย่า! ไม่! ไม่!”
แอนโทเวอร์โยนเธอลาึ เพียรู่เียว ารระเบิเิึ้นภายในเสี้ยววินาที เาวิ่หาที่ำบั้วยวามว่อไว ลศีรษะลาในที่ำบั ร่าายหิสาวผู้โร้ายถูระเบิรอบๆ เผาร่า เหมือนับเพลินาปาล์มในเสมรภูมิให่ เสียรีร้อัึ้นาม้วยเสียไฟและแสสว่าวาบรู่หนึ่ มีเพียัวประันนเียวที่ายบนพื้น—ร่าายอเธอถูลืนิน้วยเปลวเพลิ เหลือเพียเาเลือที่มีรูปร่าเป็นมนุษย์อยู่บนพื้น
อิมรานลุึ้นยืนอย่า้าๆ สำรวห้อ โีที่ยัมีัวประันที่ไม่ไ้รับอันราย ะที่ผู้ที่ไ้รับผลระทบารัศมีารระเบิ ิใอเาาไปาารมอเห็น ทว่าม่มีเวลาที่ะรุ่นิับสิ่ที่เพิ่เิึ้น ศัรูอาไ้ยินเสียระเบิและเลื่อนัวเ้ามาเพื่อใ้ประโยน์าารโมีโยไม่ั้ใแอนโธเสอร์วามือบนไหล่ออิมรานเพื่อพาเาลับสู่วามเป็นริ
“ทุสถานี นี่ือแทนโ้ 1-5 ระเบิถูู้แล้ว ไม่มีัวประันไ้รับบาเ็บ ”
“แทโ้ 1-5 รับทราบ นี่ือแทโ้ 7-1 อำลั่อารร้ายถูำัแล้ว รายานอเราะามมาหลัาภาริเสร็สิ้น”
แอนโธเวอร์หายใออที่เาลั้นไว้ มีสิสัมปัะอย่าสูสุในะที่เานำทีมผ่านอาารที่มีแสสลัวๆ ภาริอพวเาัเน: เพื่อุ้มันัวประันที่เหลือออไปอย่าปลอภัย “มาเถอะ” แอนโธเวอร์พูับอิมราน น้ำเสียอเามั่นและเ็เี่ยว “เรามีาน้อทำ” อิมรานพยัหน้าเห็น้วยและล้มลไป้าหลัแอนโธเวอร์ เสียหัวเราะเบา ๆ ัึ้นาริมฝีปาาสำเนียที่เพี้ยนอายรหน้า “รับท่าน” เาอบ วาอเาสะท้อนถึวามมุ่มั่นเ่นเียวับที่พวเา้าวไป้าหน้า
ความคิดเห็น