เกิดอีกหนยังหนีไม่พ้นพระเอก!

ชาติก่อน 'หลิงหร่าน' โง่งมปีนป่ายขึ้นที่สูงใช้เล่ห์กลบีบบังคับให้เขาตบแต่งตนเข้าจวนโหว ก่อนตายถึงได้รู้ซึ้งถึงตัวตนของนางถูกลิขิตให้เป็นเพียงนางรองชั้นต่ำนิสัยน่ารังเกียจในสายตาผู้คน หนำซ้ำบุรุษที่ตนคว้ามาเป็นสามีนั้นเป็นถึงพระเอกของเรื่อง

'เจี่ยงเฮ่า' พระเอกผู้นั้นเดิมทีเห็นพี่น้องเป็นดั่งแขนขาภรรยาเป็นดั่งเสื้อผ้า ยิ่งภรรยาที่เขาไม่รักเช่นนางอย่างมากสุดคงเป็นได้เพียงผ้าเช็ดเท้า!

ในเมื่อจนตายยังไม่ได้ความรัก ชาตินี้นางก็ขอไม่เอาแล้ว! ทว่าอดีตสามีกลับเอาแต่คอยประกบเป็นเงา ทั้งยังนำพาความซวยจากเหล่าสตรีที่หลงใหลในตัวเขามาประเคนให้ถึงที่ ดูเหมือนว่าชะตานางยังคงเวียนมาถึงทางเก่าทำได้แค่ต้องแต่งกับโหวหนุ่มเพื่อรอวันตาย เพราะแม้จะพยายามสลัดเขาทิ้งเพียงใดก็ไม่อาจหลุดพ้น!

..................................................................................................................

“แต่ไหนแต่ไรข้าเจี่ยงเฮ่าไม่ใช่ผู้ลืมบุญคุณ ในเมื่อครานี้ติดค้างหนี้ชีวิตย่อมจำเป็นต้องรู้ชื่อแซ่ผู้มีพระคุณไม่ใช่หรือ”

“ไม่จำเป็นกระมัง ท่านกับข้าไม่รู้จักมักคุ้น เพียงพบกันหนหนึ่งช่วงเวลาสั้น ๆ ในเมื่อท่านหายดีแล้ว รุ่งขึ้นก็ไถ่สิ่งของของตนคืนแล้วรีบไปเสียเถอะ ที่นี่ไม่สมควรให้ท่านรั้งอยู่นาน”

ยามนี้เจี่ยงเฮ่าท้าวแขนกับผนังข้างเตียงเอาแต่จ้องมองมาตาขุ่นมัว ถึงคนผู้นี้จะสวมเปลือกสุภาพบุรุษแต่หากได้ออกคำสั่งกับบริวารนั้นเด็ดขาดยิ่ง นางเคยได้ยินมาว่าข้ารับใช้ที่ทรยศเขาย่อมถูกทัณฑ์ทรมาน เป็นตายแล้วแต่กรณีแต่ที่แน่ ๆ บ่าวทรยศเหล่านั้นล้วนไร้ลิ้นทั้งสิ้น...

คิดแล้วหลิงหร่านพลันขนกายลุกซู่ ลุกลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว “ท่านพักผ่อนเถอะ”

“ยามนี้ข้าพลัดหลงจากคณะที่ร่วมเดินทางจะติดต่อกับพวกเขาจำต้องใช้ระยะเวลาอยู่บ้าง” เจี่ยงเฮ่าเอ่ยเสียงเรียบราวกับว่าตนไม่ได้มาขอนางอาศัยร่วมจวนสักนิด

“นานเท่าใด”

“ยังไม่แน่ชัด อย่างที่บอกไป ข้าไม่คิดติดค้างบุญคุณผู้ใด ยามนี้ไม่มีของล้ำค่าตอบแทนเจ้า คงจะเหลือแต่..”

“เหลือแต่อะไร” หลิงหร่านย่นคิ้วตาม ทันใดนั้นหูของนางพลันร้อนวูบวาบจากลมหายใจของเจี่ยงเฮ่าที่โน้มกายมากระซิบพร้อมทั้งกลั้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“เหลือแต่เพียง..พลีกายแทนคุณแล้ว”

บัดซบ อดีตสามีผู้เคร่งขรึมของข้า..ถูกปีศาจราคะสิงหรือไรกัน!

..................................................................................................................