หนึ่งคำใน "นิยาม"

ตอนที่ 3 : เนื้อเรื่อง 1

นิยาย  หนึ่งคำใน " นิยาม"

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

                                                        

ณ  บ้านอัศวเหม  ตอนรุ่งเช้า  นริศรา  ตื่นแต่งตัวแต่เช้าในชุดนักศึกษา  มองดูเธอทั้งสวยและหวาน  เรียบร้อย  พอเธอแต่งตัวเสร็จจึงรีบเดินไปเรียกน้องสาวของเธอ  เพื่อจะได้ทานอาหารเช้าก่อนไปมหาลัยฯ

นริศรา: น้อง  น้อง  เสร็จรึยัง  เดี๋ยวไม่ทันนะ

ในห้องของพลอยพชร  พลอยกำลังตื่นอย่างงัวเงีย 

พลอยพชร: ว่าใงพี่  เรียกทำไมแต่เช้าเนี่ย

นริศรา:  เช้าอะไรละนี่มันสายมกแล้วนะ  ร็วๆ  เดี๋ยวทานข้าวเช้าไม่ทัน  อย่าบอกนะว่าเรายังไม่ตื่นน่ะห๊ะ!!!

พลอยพชรรีบลุกชึ้นมาจับนาฬิกาดู  ผลุนผลันตกใจ “ซวยแล้ว  ไอพลอยเอ้ย!!!!”

พลอยพชรตะโกนบอกนริศราน้ำเสียงออดอ้อน:  พี่จ๋า!!!!!!!

นริศรา:  เสียงอ้อนแบบนี้  แต่งตัวไม่ทันจริงๆใช่มั้ยเรา

พลอยพชร:  พี่ลงไปทานข้าวก่อนเลยนะ  เดี๋ยวโรคกระเพาะกำเริบ  พ่อกับแม่จะดุน้องอีก

นริศรา:  โอเค  รีบตามลงมาละ

นริศราเดินลงไปทานข้าวข้างล่าง  เธอเหลือบมองเห็นใครนั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่ที่โต๊ะอาหาร  มองด้านหลัดูเป็นคนสูงโปร่งผิวขาว  ท่าทางจะหล่อไม่เบา

นริศรา: คุณพ่อคุณแม่คะ

ชายคนนั้นหันหน้ามาทางนริศราเธอสบตาเขา  มองตากันอย่างไม่กระพริบ  นริศราอึ้งไปจนพ่อกับแม่เรียกหลายครั้งก็ไม่ได้ยิน

แม่:  ศา  ศาลูก 

นริศราตกใจพลันสะดุ้ง  รีบหันไปตอบแม่ “ คะ  อะไรคะแม่ “  ทุกคนพากันหัวเราะในอาการของนริศรา

พ่อ:  นี่พี่คินใง  จำได้มั้ยลูก  พี่เค้าพึ่งกลับมาจากเมืองนอกเมื่อคืนนี้  เลยแวะมาเยี่ยมพวกเรา

นริศรา:  จำได้สิคะ  นริศรายกมือไหว้ภาคินอย่างอ่อนน้อม “ สวัสดีค่ะพี่คิน “

ภาคิน: สวัสดีครับยัยหนูศา  ดูโตขึ้นเยอะเลยนะเรา  ภาคินจับหัวของนริศรา

นริศรา: ค่ะ  ศาโตขึ้นเยอะแล้ว  พี่ก็เลิกเรียกศาว่ายัยหนูได้แล้วววว 

ขณะนั้นพลอยพชรก็รีบวิ่งตะโกนเรียกพี่ศาลงมาจากบันได “ พี่จ๋า!!!!!!!” เลยทำให้พลาดตกบันได “ อร้ายยย!!”

นริศราตะโกนสุดเสียง: น้องงงงงงงง!!!!!!

ภาคินวิ่งเข้าไปรับตัวพลอยพชรได้ทัน  พลอยพชรนอนทับภาคินอยู่  พลอยพชรรีบลุกขึ้นผลักภาคินออก

พลอยพชร: นี่!!! คุณเป็นใครเนี่ย  แต๊ะอั๋ง!!! ชั้นหรอ

นริศรา:  น้องพูดจาให้มันดีๆหน่อย

แม่กับพ่อออกมาแม่รีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น  นริศราจึงเล่าทุกอย่างให้ฟัง

แม่:  นี่ยัยพลอย  พี่เค้าช่วยยังจะว่าพี่เค้าอีก  ไหว้พี่เค้าเดี๋ยวนี้เลย

พลอยพชร: ทำไมพลอยต้องไหว้ด้วย  ไม่ใช่พี่ชายพลอยซะหน่อย

ภาคิน:  อะไรกัน  จำพี่ภาคินคนนี้ไม่ได้หรอ  ฮึ!!!

พลอยพชร:  ใคร  ภาคินไหน

นริศรา:  ก็พี่ชายที่แสนดีของเราใงละ  พี่ชายยยยน่ะ

พลอยพชรพยายามนึก  ทำหน้านึกออก  รีบกระโดดกอดภาคิน

พลอยพชร:  พี่ชายย!!!  พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่  แล้วเรียนจบแล้วหรอ  ไม่ไปเมืองนอกแล้วใช่มะ  แล้ว  แล้ว

ภาคิน:  .ใจเย็นๆ  จะให้พี่ตอบคำถามไหนเนี่ย!!!!     

ทุกคนต่างหัวเราะอย่างมีความสุข  โดยเฉพาะนริศราที่มองหน้าภาคินแล้วยิ้มมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

นริศรา:  แย่แล้ว!!!  ไปมหาลัยสายแน่เลย

แม่:  จริงสิ  แจ๋ว  แจ๋ว  ไปเรียกลุงจวนให้ทีสิ

ภาคิน:  คุณน้าครับ  ไม่เป็นไรครับงั้นเดี๋ยวผมไปส่ง 2 สาวนี่เองครับ

พลอยพชร:  เย่!!!! พี่ชายไปส่ง  Go! Go! Go!  ไปนะคะแม่  สวัสดีค่ะ

นริศรา: สวัสดีค่ะแม่

พลอยพชรเกี่ยวแขนนริศราและภาคินให้รีบไป 

ภาคินไปส่งทั้งคู่ถึงมหาลัย  ทั้งเพื่อนๆของนริศราและพลอยพชรต่างมองภาคินเป็นตาเดียวกัน

พลอยพชร:  แหมๆ  กับมาเนี่น  ฮ๊อตเชียวนร้า  ไปพี่  เราไปคณะกันเถอะ  บ๊ายบายค่ะพี่คิน

ภาคิน: เดี๋ยวก่อน  เย็นนี้พี่จะมารับนะ  พวกเราจะไปกนข้าวด้วยกัน  พ่อแม่พี่มีอะไรจะคุยกับครอบครัวเราน่ะ

นริศรา:  ค่ะ  พี่คิน  นริศราและภาคินมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน

ทั้ง 2 สาวมาถึงหน้าคณะ  แล้วแยกย้ายกันไปเรียน

พลอยเดินๆไม่ได้มองทางเลยชนกับชายคนนึง “ โอ้ย “ เขาคนนั้นสูงโปร่ง  ผิวสองสี  ใส่แว่นสีดำ

  : เป็นไรรึป่าวครับ

พลอยพชร:  ชนขนาดนี้  ยังมีหน้ามาถามอีก

  :  อ้าว!! นี่คุณผมถามดีๆนะ  ตอบแบบนี้  ไม่ถามซะก็ดี

พลอยพชร:  ก็แล้วแต่สิ  นี่แล้วนี่มันมหาลัยนะ  นายจะใส่แจ็กเก็ตแว่นดำเพื่อ!!!! คิดว่าตัวเองเป็นนายแบบรึใง  เอาเถอะ  ให้นายแต่งตัวยังใงเนี่ย  ก็ไม่เห็นจะช่วยให้ดูดีขึ้นเลย

  :  เธฮ!!!  มันจะมากเกินไปละนะ  เขาผลักพลอยพชร  “ เธอคงยังไม่รูสินะว่าชั้นเป็นใคร  ถ้ารู้แล้วจะหนาว                                 “พลอยพชร:  นายไม่รู้ว่านายเป็นใคร  แล้วชั้นจะร็มั้ยห๊ะ!!!  พ่อนายเป็นเจ้าของโรงน้ำแข็งหรอ  อ่อหรือนายเป็นเพื่อนกับหมีขั้วโลกเหนือ  ชั้นถึงต้องหนาวเนี่ยห๊ะ!!!

ทั้งคู้จ้องตากันเขม่น  พลอยพชรพูดเสร็จก็เดินหนีไป

  : พูดเบาๆว่า “ ฝากไว้ก่อนเถอะ  แสบจริงๆ “

หลังจากพลอยพชรเดินให้หลังไปก็ได้ยินเสียงคนกรี๊ดกร๊าดเลยหันไปดู  ปีเตอร์เพื่อของเธฮก็เดินเข้ามา

ปีเตอร์:  ทำไรอ่ะพลอย

พลอยพชร:  ทำไมต้องพากันกรี๊ดนายนั่นด้วย  หล่อตรงไหนเนี่ย

ปีเตอร์:  นี่พลอยไม่รู้จักหรอนั่น  อัศวิน  หิรัญกุญ  ดาราดังไง

พลอย:  อัศวินที่เป็นพระเอกเรื่องบางระจันน่ะนะ  เรื่องนี้นางเอกสวยชั้นจำได้  แต่ตานี่นิสัยจริงๆ  ไม่เห็นเหมือนในละครเลย

พลอยพชรมองตาเขม่นอย่างโกรธและพรึมพรำเบาๆ:  อัศวิน  หิรัญกุญ  นายได้เจอชั้นอีกแน่

 ปุยนุ่น  มณีมันตรา

นิยายเรื่องนี้จัดทำขึ้นเพื่อความบันเทิงและชื่นชอบในตัวนักแสดงเท่านั้น

มิได้มีเจตนาจะพาดพิงหรือทำให้ผู้อื่นเสียหายแต่อย่างใด