คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กรรมกรปั้นดาว
แสแที่ร้อนแรสาส่อลมาท่ามลาลมทะเลที่นิ่สบ ใบอ้นสนริมทะเลไม่ไหวิแม้แ่น้อย วามร้อนอบอ้าวอบ่ายวันอาทิย์ทำให้หลายๆนทำาน้วยวามเหนื่อยล้าและหุหิ อรนภาสาวน้อยวัย14 ำลัใ้ลวเส้นเล็ๆมัโรเหล็เพื่อ่อโรทำเสาบ้านให้ับผู้รับเหมารายหนึ่ในัหวัทาภาใ้ วามร้อนอบอ้าวาแสแทำให้เห็นเม็เหื่อผุึ้นมาามหน้าผาออรนภา ถึแม้ว่าเธอะใ้เสื้ออลมัวเ่าๆโพหัวยาวลมาลุมถึไหล่ ปิบัใบหน้าบาส่วนนเหลือเพียแ่หน้าผาและา แ่ถึระนั้นวามร้อน็ยัทำให้เม็เหื่อไหลลมาทำเอาผ้าโพหน้าอเธอเปียุ่มไปหม ผิวหน้าอันบอบบาอสาวแรรุ่น ถูแเผาวันแล้ววันเล่านลายเป็นวามแห้ร้านและริ้วรอย แ่็ยัมีเ้าโรอวามสวยปนอยู่บนใบหน้าอเธอ
อรนภาเป็นหิสาวที่หน้าาีนหนึ่โยเพาะรอยยิ้มที่ออมาาหัวใอเธอ ที่เป็นเหมือนเรื่อประับิ้นามที่ไม่้อผ่านารเียรนัยใใแ่็มีประายอวามสวยเลอ่า เธอเป็นที่หมายปออหนุ่มน้อยหนุ่มให่มามายที่ไ้พบเอ แ่้วยวามมุ่มั่นในารทำานและหาเิน่วยเหลือรอบรัวอเธอ อีทั้วามไร้เียสาในวัยอเธอ เรื่ออวามรัึไม่ไ้เ้ามาอยู่ในหัวออรนภาแม้แ่น้อย “เร่มือเ้า อย่าอู้! พรุ่นี้รถปูนะเ้ามาแล้ว” เสียอหัวหน้านานะโนบอ “เอ้า เสารนั้น เร่มือหน่อย ไม่เสร็ไม่้อลับ” หัวหน้านานหันมาสั่ำับทา้านอรนภา ึ่็ใล้ะไ้เวลาเลิานแล้ว แ่อรนภายัเหลือานอีสอเมรว่า ึ่เธอนเียว้อใ้เวลาอีเือบสอั่วโมถึะเสร็ เพราะเธอมัวแ่ไป่วยป้านหนึ่ “ยับไป เี๋ยวัน่วยทำ” เ่เ็หนุ่มวัยเียวันเอ่ยึ้น พร้อมับหยิบลวและีมึ้นมา่วยอรนภามัเหล็ นในที่สุานในวามรับผิอบออรนภา็เสร็ทันเวลาและไ้เลิานพร้อมับนอื่นๆ
เ่เป็นลูอป้านานที่ทำาน่อสร้า้วยัน เาไม่ไ้เรียนหนัสือึ้อิามพ่อับแม่มาทำาน่อสร้า และอาศัยอยู่ในแมป์นานที่เียวันับอรนภา แ่้วยานอผู้ายะถูสั่ให้ทำประเภทนปูน นทราย าน่ออิ และนอ ึไม่่อยไ้พูุยัน แ่เ่็แอบมออรนภาเหมือนับหนุ่มนอื่นๆ และยิ่เห็นอรนภามีน้ำใ่วยเหลือแม่อเาในวันนี้ ทำให้เายิ่มีวามรู้สึีๆับอรนภามาึ้น “ันื่อเ่ แล้วเธอหล่ะื่ออะไร” เ่ถามึ้นในะที่ำลัะเินลับแมป์นาน “ันื่ออร้า อบในะที่มา่วย” อรนภาอบพร้อมับยิ้มอบุ “เออ ไม่เป็นไร มีอะไรให้่วย็บอนะ” เ่พู้วยน้ำเสียห้วนๆ อายๆ เพราะในใแอบิอยาะสาน่อสัมพันธ์แ่็ไม่รู้ว่าอรนภาะมีใให้หรือเปล่า “อบใ้า" อรนภาอบโยไม่ไ้ิอะไร ิเพียแ่ว่าเ่มีน้ำใ่วยเหลือเธอเหมือนับนอื่นๆ
“ป้าให้หนู่วยไหม๊ะ” อรนภาเอ่ยึ้นเมื่อเห็นแม่อเ่ำลัหอบหิ้วอพรุพรั “เออ ็ีเหมือนัน ั้นเอานี่ไปไว้ในห้อเ็บอนะ" แม่อเ่ยื่นอให้เธอ แล้ว็หันไปทำอย่าอื่น่อ อรนภารับอแล้วึ่เินึ่วิ่หอบอไปเ็บ แ่้วยวามที่รีบเินและอที่เธอหอบอยู่่อน้าหนั ึทำให้เธอสะุล้มหัวเ่าระแทพื้นเ้าอย่าแร “โอ้ย!” เธอเผลอร้อออมา้วยวามเ็บ เ่ที่ำลั่ออิอยู่ใล้ๆึรีบวามือแล้วรุเ้ามา่วยพยุอรนภาึ้น “เป็นอะไรไหม” เ่ถาม้วยวามเป็นห่ว “เ็บนิหน่อย้า” อรนภาอบเบาๆ ทั้ๆที่หัวเ่าเป็นแผลเลือไหลิบออมา “ระวัหน่อยสิ” เ่พู้วยวามเป็นห่วเบาๆ “เอามานี่ันะเอาไปเ็บเอ” เ่้มเ็บ้าวอที่ออยู่บนพื้นแล้วเินเอาไปเ็บในห้อเ็บอ ไม่ทันที่อรนภาะไ้ล่าวอบุ เา็หายเ้าไปในห้อเ็บอ านั้นเา็ลับไปทำานอเา่อ ส่วนอรนภา็เินระเผลๆลับไปทำานอัวเอ
ทุๆวันอรนภาะไ้รับหน้าที่่าๆไม่้ำัน และบารั้านอพวผู้ายเธอ็ะ้อทำเ่นันเพราะบาทีนานมีไม่พอในุ่าๆ เธอ็ะ้อเ้าไป่วยเสมอ ไม่ว่าะาน่อ านาบ านปู และานปั้น เธอลุลีับาน่อสร้าอยู่ลอเวลา ้วยวามลาและหัวไวอเธอทำให้เธอำรายละเอียอานไ้หม และ่วยเหลือนานอื่นๆไ้ นเป็นที่รัใร่อทุๆน โยเพาะเ่ทีู่มีทีท่าว่าะสนใอรนภามาึ้นทุวัน และยิ่รู้ว่าเธอมาาอำเภอเียวันทาภาอีสานและพูภาษาเียวันแล้วยิ่ทำให้เารู้สึอยาะไ้เธอมารอบรอในเร็ววัน วันเวลาผ่านไปทำให้วามใล้สนิทสนมันระหว่าอรนภาับเ่มีมาึ้นทุวันนลายเป็นวามไว้ใ ส่วนอรนภาเอ็แอบมีใให้ับเ่อยู่ไม่น้อยเพราะเามัะหยิบยื่นวาม่วยเหลือให้ับเธออยู่เสมอ วามมีน้ำใออรนภาที่แสออ่อทุนในที่ทำาน็ทำให้เป็นที่รัและเอ็นูอพ่อแม่อเ่ พวเาึเห็นว่าทั้สอนน่าะใ้ีวิร่วมันไ้
ความคิดเห็น