มาโย

‘สวัสดีเพื่อนรัก ฉันทำตามสัญญาแล้วนะที่เขียนจดหมายฉบับแรกมาหาแก ตอนนี้ฉันมาถึงกาญจนบุรีแล้ว วิวสวยมาก ถ้าแกได้มาเห็นแกต้องชอบแน่ๆ ที่นี่เหมาะกับคนที่เอาแต่อ่านหนังสืออย่างแกมาก พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนแล้วนะ ฉันหวังว่าฉันจะมีเพื่อนใหม่ที่ดีและน่ารัก แต่ไม่ต้องห่วง ในใจฉันมีแต่แกเสมอ ใช่สิ ฉันลืมรีวิวบ้าน บ้านหลังเล็กกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลย ฉันต้องใช้ห้องน้ำรวมกับพ่อด้วย โอย ไม่สะดวกมากเลยแก เออไหนๆก็บ่นแล้ว ฉันคิดว่าฉันย้อนยุคมาอ่ะ ที่นี่ฝนตกลมแรงที สัญญาณโทรศัพท์หาย ของกินแบบในห้างที่เราไปกินก็ไม่มีต้องรอไปในเมืองอย่างเดียว ตั้งแต่ฉันมา ฉันกินแต่ก๋วยเตี๊ยวร้านเดิมตลอด ฉันต้องรีบปรับตัวกับการอยู่ที่นี่ หวังว่ากับข้าวที่โรงเรียนจะถูกปากฉันนะ แล้วฉันจะเขียนมาเล่าให้แกฟังอีกนะ ว่าชีวิตใหม่ของฉันมันจะออกมายังไง

ปล
แกเองก็เขียนมาบอกฉันบ้างนะว่าแกเป็นยังไงบ้าง ย้ำนะคะว่าให้เขียนจดหมาย ถ้าแกติดต่อมาจากช่องทางอื่นฉันจะไม่ตอบ
มาโย
1 พฤศจิกายน 2566 ‘

ฉันอ่านจดหมายจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่เป็นจดหมายฉบับแรกของมาโยที่เขียนถึงฉันเมื่อ 6 เดือนที่แล้ว ฉันอ่านเป็นรอบที่ 10 เห็นจะได้อ่านสลับกับจดหมายฉบับอื่นที่ส่งต่อมาเรื่อยๆ จนถึงเมื่อช่วงเดือนที่แล้ว อยู่ดีดีมาโยก็หยุดเขียนไปซะดื้อๆ ฉันรอแล้วรออีก นี่มันเลยมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ยัยนั่นควรจะถึงเวลาที่จะส่งจดหมายมาหาฉันได้แล้ว ไม่ใช่ว่าลืมเพื่อนอย่างฉันไปแล้วนะ เหอะ ยัยนี่ ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะไลน์มาหาฉันหน่อยสิ ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องรอ
ผลัวะ!
เสียงเปิดประตู

“พี่โน พี่เห็นข่าวรึยัง!”

เสียงของนน น้องชายของฉันเอง ทำให้ฉันเริ่มกลอกตาไปมาและหันไปมองน้องชาย

“ฉันบอกแกกี่รอบแล้วห้ะ ว่าให้เคาะประตูก่อน มารยาทแกหายไปไหนหมด”

“แฮกๆ ช่างเรื่องมารยาทผมเหอะพี่ พี่เห็นข่าวรึยัง”

“ข่าวอะไร”

“ข่าวพี่มาโย”

“ทำไม มีอะไร ฉันไม่เห็นยัยมาโยจะอัพอะไรเลยนะ”

“ไม่ใช่ข่าวแบบนั้นพี่ คือๆ”

“อะไรของแกวะ แล้วนี่วิ่งมาจากไหนเนี่ย เหงื่อเต็มเลย มาดื่มน้ำก่อนมา”
ฉันหันหลังอีกครั้งก่อนจะหยิบน้ำมาเทใส่แก้ว แล้วยื่นให้น้องชาย

“ข่าวว่าพี่มาโยตายแล้ว“
เพล้ง!
แก้วในมือหลุดจนแตกที่พื้น

”เฮ้ย พี่โอเคปะเนี่ย“
นนตกใจมองแก้วที่พี่สาวของเขาทำหลุดมือ พอเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวอีกครั้ง เธอมีอาการช็อคจนเห็นได้ชัด แล้วเธอก็เริ่มถลึงตาใส่น้องชาย

“ใครใช้ให้แกเอาเรื่องความเป็นความตายมาล้อเล่นแบบนี้ ไม่ตลกเลยนะนน ออกไปจากห้องฉันเลยนะ”
นาโนผลักนนออกจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่สนว่าเท้าจะโดนแก้วบาดไหม

“เห้ยๆๆ พี่เดี๊ยว เดี๊ยวก่อน”
ปังๆๆ

“นนไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย เนี่ยเพิ่งไปฟังข่าวจากในทีวีมาเอง พ่อกับแม่ก็เห็น เลยให้นนมาบอก“
ปังๆๆ

”นนเกิดอะไรขึ้น“ แม่กับพ่อวิ่งขึ้นมาดูด้วยท่าทางรีบร้อน

”พี่โนอ่ะดิแม่ พอนนบอกข่าวพี่มาโยก็ไล่นนออกจากห้อง นี่โดนแก้วบาดเท้าด้วยนะ“
ปังๆๆๆ

”โน โน นาโน รีบเปิดประตูมาคุยกับพ่อเลยนะ มาทำแผลก่อน โน นาโน ได้ยินพ่อไหม“
ปังๆๆ

ทุกคนช่วยกันเคาะประตูเรียก แต่ยังไร้เสียงตอบรับ
”เดี๋ยวพ่อไปเอากุญแจสำรองก่อน ทุกคนรอเดี๊ยวนะ”

กริ๊ก!
“นาโน เป็นอะไรไหมลูก ว๊ายตายแล้ว เลือดๆ เลือดเต็มพื้นเลย”
แม่ตกใจเมื่อเห็นพื้นมีสีแดงฉานเต็มไปหมด เท้านาโนก็มีรอยโดนบาด

“แม่ใจเย็นก่อน โนแค่เหยียบแก้วอ่ะ มันเลยเลอะเทอะไปหน่อย”

“แล้วพี่เป็นบ้าอะไรถึงมาปิดประตูไล่ผมแบบนั้น”

“ก็แกเล่นบ้าอะไร ถึงบอกว่าโยมันตายแล้ว นั่นเพื่อนฉันนะเว้ย”

“นนไม่ได้เล่นเว้ยเจ้ พี่โยตายแล้วจริงๆ ไม่เชื่อถามพ่อกับแม่ดิ เขาก็ดูข่าวมาเมื่อกี้กับนนเลย”

สายตาของนาโนเริ่มหันไปมองพ่อกับแม่ พ่อเอามือมาตบไหล่โยเบาๆ ส่วนแม่ได้แต่ร้องไห้ แล้วทรุดลงไปกับพื้น

“พ่อเสียใจด้วยนะนาโน มาโยตายแล้วจริงๆ เพิ่งออกข่าวเลย พ่อกับแม่กับนน ดูชื่อแล้ว เป็นชื่อมาโยจริงๆ” น้ำใสๆเริ่มไหลออกจากตา นาโน ทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเสียคนใกล้ตัวไปอย่างกระทันหัน และยังเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กด้วย

“ฮึก ฮึก ฮือออออ พ่อโยเป็นอะไร โยเป็นอะไรตายอ่ะพ่อ” นาโนเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ เธอลืมความเจ็บปวดที่โดนเศษแก้วบาดไปหมดสิ้นแล้ว เพราะความเจ็บปวดทางใจมันมีมากกว่านั้นหลายเท่า

หลังจากที่เกลี้ยกล่อมให้นาโนมาทำแผล ทุกคนก็ได้เล่าเนื้อหาในข่าวให้ฟัง พร้อมเปิดข่าวให้ดู

“มีคนพบศพของหญิงสาว ตกลงมาจากดาดฟ้าโรงเรียน เธอสวมชุดนอนสีชมพูยาวถึงเข่า ผมยาวถึงกลางหลัง ผิวขาว ตรวจสอบรายชื่อภายหลังคือ นางสาว มนัสวี สุขเจริญ อายุ 17 ปี เพิ่งจบจากโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ไปได้ไม่นาน สาเหตุคาดว่าน่าจะเป็นการฆ่าตัวตาย เบื้องต้น พบจดหมายลาตายบริเวณดาดฟ้า เนื้อหาจดหมาย เล่าว่าเธอเครียดที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ติดจึงคิดสั้น”

“เนี่ย พอเห็นข่าวทุกคนก็ตกใจรีบให้ผมไปบอกพี่นี่แหละ”
นนพูดในขณะมือก็ยังสาละวนอยู่กับการทำแผลให้นาโน
“พ่อกับแม่คุยกันแล้วนะ ว่าจะพานาโนไปร่วมงานศพมาโยที่กาญจนบุรี นาโนพอจะรู้ใช่ไหมว่าอยู่แถวไหน” นาโนได้พยักหน้าแทนคำตอบ

“ดีเลย งั้นเก็บเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลยนะ เราจะออกเดินทางกันคืนนี้เลย ส่วนนนแม่โทรบอกให้อานิคมาอยู่เป็นเพื่อนเราแล้ว”

“อะไรอ่ะ ให้นนไปด้วยสิ นนก็สนิทกับพี่มาโยนะ เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆเลยนะแม่”

“แต่นนต้องเรียนหนังสือ จะหยุดเรียนหลายวันก็ไม่ได้ แม่กับพ่อตั้งใจว่าจะให้นาโนอยู่ช่วยงานจนจบ ไหนๆพี่แกก็ยังไม่ได้ไปมหาลัยช่วงนี้”

“ไม่เอาอ่ะ ให้นนไปด้วย จะหยุดเรียนแค่กี่วันกันเชียว งานศพเขาจัดกันแค่ไม่กี่วันหรอก ถ้านนไม่ได้ไปนนเสียใจตลอดชีวิตเลยนะแม่”

“นน”

“เอาเถอะคุณ ไปกันหมดนี่แหละ แล้วเดี๊ยวโทรบอกนิคให้อยู่เฝ้าบ้านซักสองสามวัน ยังไงไอ้พวกนี้ก็เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ยังเด็ก นนคงรู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้ไป เดี๊ยวพ่อไปเคลียงานก่อน ทุกคนก็เคลียตัวเองให้เรียบร้อย“ พ่อพูดจบก็ลุกออกไปทันที

”ครับ/ค่ะ“

”นาโนไม่ต้องคิดมากนะลูก“

”ฮืออ แม่ ฮึก แม่คิดหรอคะ ฮึก ว่าคนอย่างโยมันจะฆ่าตัวตายอ่ะ ฮึก“

”เราไม่มีทางรู้อะไรในใจใครลึกๆหรอกนะลูก มาโยก็คงมีเรื่องในใจที่บอกใครไม่ได้เหมือนกัน“

”ใช่พี่ ถ้าพี่คร่ำครวญอยู่แบบนี้นะ เดี๋ยวพี่มาโยก็เป็นห่วงหรอก ไป เราไปเก็บเสื้อผ้ากันดีกว่า ไปส่งพี่มาโยกันเป็นครั้งสุดท้าย“

18.00 น
“รบกวนหน่อยนะนิค พี่กับหลานๆจะไปกันสองสามวัน เสร็จงานแล้วจะรีบกลับเลย”

“ไม่เป็นไรเลยพี่ นาโน ไม่ต้องคิดมากนะ โยมันหลับสบายแล้ว อาฝากขอโทษพ่อโยด้วยนะที่ไม่ได้ไปร่วมงาน“

”ค่ะอา“
นิคตบบ่าหลานสาวเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนาโนเศร้าขนาดนี้

”ทุกคนขึ้นรถ กว่าจะถึงน่าจะ 2-3 ทุ่มพอดี“

ตึ๊ง
”พวกแกเห็นข่าวไอโยยัง“ บลูด้า
“ข่าวไรวะ” จ๊ะจ๋า
“แปะลิ๊งค์” บลูด้า
“เรื่องจริงปะเนี่ย” พัดลม
“จริง ฉันเห็นข่าวเมื่อกี้ตกใจแทบแย่” บลูด้า
”ใจหายหว่ะ ฉันเพิ่งไลน์คุยกับมันเมื่อสองวันก่อนเอง มันดูไม่เหมือนคนจะฆ่าตัวตายอ่ะ“ จ๊ะจ๋า
”ฉันก็เหมือนกัน เพิ่งคุยกับมันไปอาทิตย์ที่แล้ว“ พัดลม
” @นาโน ไอโน แกเป็นไงบ้าง” บลูด้า
“กำลังไปกาญจนบุรี” นาโน
“ไวมาก ไปกับใคร” พัดลม
“พ่อ แม่ นน” นาโน
“ฉันฝากไว้อาลัยด้วยนะ ฉันอยู่เชียงใหม่ ไปไม่ได้” พัดลม
“ฉันเองก็ยังไม่กลับจากญี่ปุ่น ไปไม่ทัน” บลูด้า
“แม่ฉันคงไม่ให้ไปอ่ะ” จ๊ะจ๋า
“เค” นาโน
“แกเองก็ดูแลตัวเองดีดีนะโน” บลูด้า
“ฉันโอเคดี นั่งรถก่อนนะ เหมือนจะเมารถ”
กริ๊ก
นาโนปิดโทรศัพท์ลง เธอหลับตาลงช้าๆ และเริ่มฝันถึงช่วงที่มาโยจะย้ายโรงเรียน

“โน ฉันมีอะไรจะบอกแกอ่ะ”

“มีอะไร”

“โห่ แกช่วยเงยหน้าจากหนังสือที่แกอ่านมาฟังเรื่องของฉันซักหน่อยได้ปะ”
นาโนเริ่มเงยหน้าขึ้นมา

“อ่ะ มองหน้าแกละ มีอะไรว่ามา“
มาโยยิ้มหวานขึ้นมาทันที

”ฉันต้องย้ายโรงเรียน“
นาโนหรี่ตามองเพื่อน แววตาเธอดูไม่เชื่อที่เพื่อนพูด

”แกจะเล่นอะไรโย แกอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กจะย้ายไปไหนได้“

”ฉันพูดจริงนะแก พ่อฉันมีปัญหาเรื่องเงินอ่ะ มันหนักมาก พ่อเองก็เพิ่งมาบอกฉัน ฉันเลยต้องย้ายไปเรียนต่างจังหวัด“

”ที่ไหน“

”กาญจนบุรี“

”ก็ไม่ไกลกรุงเทพเท่าไหร่“

”นี่แกไม่เศร้าเลยหรอ ฉันจะย้ายโรงเรียนเลยนะเว้ย“

”แกแค่ย้ายโรงเรียนไม่ได้จะไปตายซักหน่อย แล้วอีกอย่างเราเรียนอีกแค่เทอมเดียวก็จะจบมอหกแล้ว ยังไงก็ต้องแยกย้ายกันอยู่แล้วไหม“

”ก็จริง แต่แกก็ควรตกใจปะวะ“

”จะให้ตกใจอะไรมากมายวะ ไว้แกไปนั่นแกก็ทักมาบอกฉันละกัน ว่าที่นั่นเป็นไงดีไม่ดี“

”ไม่“

”อะไรของแก“

”ฉันจะไม่บอกแกหรอก ถ้าแกอยากรู้ แกต้องรอจดหมายจากฉัน“

”จดหมาย?“

”ก็แกอยากไม่ตื่นเต้นกับการย้ายโรงเรียนของฉันเอง ช่วยไม่ได้ ฉันจะเขียนจดหมายหาแก แล้วแกก็ต้องเขียนจดหมายหาฉันด้วย”

“เพื่ออะไร”

“เอ้า แกจะได้คิดถึงฉันไง แล้วไม่ต้องทักช่องทางอื่นมานะ ฉันจะไม่ตอบ ฉันจะคุยกับแกผ่านจดหมายเท่านั้น”

“เล่นอะไรแผลงๆ”

“ก็ฉันอยากเล่น แล้วแกจะรู้ว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน”
มาโยยิ้มออกมาด้วยสดใส ตาชั้นเดียวของเธอที่ยิ้มแล้วออกมาเป็นสระอิ มันน่ามองเสมอ

“เอาสิ”
นาโนยิ้มตอบ