สองหทัยใจละแผ่นดิน

จากพยาบาลในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด กลับกลายมาเป็นลูกสาวเสนาบดีที่ยิ่งใหญ่ในยุคจีนโบราณ

แรกเริ่ม หยางเฟยหงคิดเพียงอยากมีชีวิตเรื่อยเปื่ิยไปวันๆ ในเมื่อท่านพ่อที่เป็นเสนาบดีกลาโหมห้ามมิให้ตนออกจากบ้าน จะทำอะไรได้บ้างเล่า นอกจากนั่งกินนอนกิน วาดภาพดีดพิณ และออกกำลังบ้างในตอนเช้า

อยู่มาวันหนึ่งแมวรัก เสี่ยวมาว เพื่อนตนเดียวของหยางเฟยหงกระโดดข้ามรั้วจวนออกไปอย่างกระทันหัน มองไปรอบข้างไม่มีบ่าวให้ช่วยเหลือจึงปีนกำแพงวิ่งตามเจ้าแมวอ้วนตัวแสบไป แต่ไหนเล่าแทนที่จะได้จับแมวตนเองกลับกำลังจะโดนจับฆ่าเสียเอง! 

ชายชุดดำปรากฎกายล้อมรอบ กำลังจะนำผ้าที่คาดว่าชุบยาสลบมามอมนาง แต่ไหนได้จะมาดูถูกลูกสาวท่านเสนาบดีกลาโหม หยางเฟยหงเร้นกายและวิ่งตามทางที่คาดว่าเสี่ยวมาวจะไป ก่อนจะได้ยินเสียงกรีดร้องจากถนนหลัก ด้วยสัญชาตญาณจึงวิ่งตามไปพบรถม้าของจวนหยางไฟลุกไหม้ ดูแล้วเป็นการลอบทำร้าย

“ท่านพ่อ!”

ในขณะที่นางกำลังวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยบิดาที่อยู่ใต้ซากรถม้า ชายชุดดำที่วิ่งตามมาผลักนางให้ล้มลงโครมศีรษะ ชายนิรนามจิ้มเข็มป้ายยาไปที่ลำแขนของนางจากนั้นสติของหยางเฟยหงก็เริ่มลบเลือนไป แต่ก่อนที่ภาพจะดับสิ้นนางเห็นทหารประจำการกำลังวิ่งมาที่นาง บวกกับชายชุดดำต่างพากันหลบหนี

.

.

.

หากแต่การตายของหยางเฟยหง ณ ตรงนั้นไม่ใช่การตายที่แท้จริง หยางเฟยหงที่เป็นพยาบาลในยุคแห่งเทคโนโลยีลืมตาขึ้นมาแล้วอดงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายไม่ได้

นี่มันฉากถ่ายทำหนังหรือ? ทำไมทุกคนแต่งกายแบบประหลาด ทำไมนางถึงปวดงงหัวเหมือนโดนกระแทก แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากเธอก็ได้ยินเสียงร้องของความช่วยเหลือจากในซากไม้อะไรซักอย่าง ที่ไฟกำลังไหม้ลาม 

ด้วยสัญชาติญาณของพยาบาลหยางเฟยหงจากโลกอนาคตจึงพยายามดึงคนจากในรถม้าออกมา ทหารรักษาการที่เพิ่งมาถึงรีบเข้ามาช่วยนางดึงผู้ชายร่างกำยำออกมาให้พ้น แต่เขาเสียเลือดมากที่ตรงหน้าอกที่เป็นแผลโดนฟัน เมื่อชายผู้นั้นเห็นหน้านาง ด้วยสติที่เริ่มเลอะเลือนเริ่มพูดจาราวรู้จัก

“อาหง… กลับจวน… ข้างนอกไม่ปลอดภัย”

หยางเฟยหงไม่ทันได้มองหน้าเขาแต่หูรับฟังเนื่องจากตอนนี้กำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้น ทหารที่กำลังจะมากันให้นางออกจากที่เกิดเหตุเห็นนางกำลังรักษาชายดังกล่าวจึงปล่อยไว้แล้วไปเร่งดับไฟ และเกณฑ์ทหารบางส่วนตามจำผู้ร้าย ส่วนชาวบ้านต่างเข้ามาจับกลุ่มดู เกิดความอลหม่านไปทั่วทั้งถนน

“อาหงฟังพ่อ… แค่ก ๆ”

“ท่านอย่าเพิ่งพูดก่อน”

คนไข้กำลังเสียเลือดมาก สติเริ่มเลอะเลือนสินะจึงจำเธอผิดเป็นลูกสาว ในเมื่อเธอเป็นลูกกำพร้า

“ฟังพ่อ… จริง ๆ แล้วเจ้ามีสายเลือดฮั่นสุ่ย… อย่าให้ใครเห็น… ปาน”

และแล้วสติชายดังกล่าวก็ดับไป หยางเฟยหงที่กำลังห้ามเลือดมองหาดูแผลรอบตัวแล้วไม่ได้มีอะไรมาก แต่แผลที่หน้าอกลึกพอควรจึงยิ่งพยายามห้ามเลือดให้ดีที่สุดจึงฉีกชายแขนเสื้อเพื่อมาช่วย ตอนนี้อาการของเธอนั้นก็ไม่ได้ดีมากด้วยเช่นกัน 

หัวที่ปวดยิ่งเป็นหนักมากขึ้น รู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด 

‘นี่ฉันอยู่ที่ไหน คนพวกนี้เป็นใคร เกิดอะไรขึ้น เจ็บไปหมด’

และแล้วสติเธอก็ดับไปอีกครั้ง

---

ไรท์ลองเขียนนิยายจีนครั้งแรกนะคะ จะพยายามอัพบ่อยๆ มีอะไรผิดพลาดหรือชอบอะไรติชมได้นะคะ