มธุรสลวงใจ

กลิ่นควันเหม็นฉุนและความร้อนระอุจากเปลวเพลิงช่วยปลุกสติคนที่หลับใหลอยู่ภายในห้องให้ตื่นขึ้นมา  นัยน์ตาโศกหวานเบิกกว้างลนลานทำสิ่งใดไม่ถูก  ครั้นตั้งสติได้หญิงสาวก็พุ่งตัวไปที่ประตูและหน้าต่างทั่วท้ังห้อง  เพียรทั้งผลักทั้งทุบมันให้เปิดออกแต่ก็ไร้ผล แม้ต้องทนให้สองมือโดนลวกเผาจนแสบร้อนก็ไม่ย่อท้อ ดูเหมือนว่ามันจะถูกลงสลักปิดอย่างแน่นหนาจากด้านนอก เสิ่นอิงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล กระนั้นด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็ทำให้ต้องปล่อยความสงสัยไปก่อน  หญิงสาวอ้าปากกู่ร้องตะโกนเรียกให้คนช่วย  แต่นอกจากเสียงเสาและคานของเรือนที่ทะยอยถล่มลงมาเรื่อยๆแล้ว  บริเวณโดยรอบกลับไร้สรรพเสียงอื่นใด  แม้แต่เสียงที่ควรโหวกเหวกของบ่าวไพร่ที่เร่งให้ช่วยกันดับไฟก็ยังไม่มี 

เหมือนสวรรค์ยังคงเมตตานางอยู่เมื่อประตูหน้าห้องที่เคยแน่นหนาถูกไฟที่ลุกโชนเผาทำลายจนพังลงครืน  เสิ่นอิงยิ้มกว้างดีใจเตรียมจะก้าวเท้าวิ่งออกไปจากห้อง  แต่แล้วก็กลับชะงักนิ่งอยู่กับที่แทน รอยยิ้มเคยแย้มกว้างเจื่อนลงจนริมฝีปากเรียบสนิท  ดวงตาโศกหวานสั่นไหวเมื่อคลองสายตามองผ่านเปลวเพลิงลุกโชนไปยังหนึ่งบุรุษที่กำลังยืนโอบประคองหนึ่งสตรีไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน   สายตาเย็นชาของทั้งสองที่มองมายังนางราวกับจะสาปแช่งให้ตาย พลันในหัวของเสิ่นอิงราวกับพบคำตอบที่ตนสงสัยมาก่อนหน้านี้ 

หญิงสาวยืนนิ่งปล่อยให้อัคคีอันร้อนระอุแผดเผาร่าง  เหยียดริมฝีปากเยาะหยันชะตาชีวิตตัวพร้อมยอมรับความตาย  ใบหน้างามพิลาศแหงนเงยขึ้นฟ้า  ตั้งมั่นสลักหนี้แค้นนี้ไว้ให้ลึกสุดใจ ทุกชาติภพไม่มีวันลืมเลือน

                         <>