คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลูกฝรั่งหัวใจเกษตรกร
“มารถ แพรถามอะไรหน่อยไ้ไหม”
“ไ้รับ”
“มารถเป็นลูรึ่หรือเปล่า”
“นที่รู้ัผมทุนบอว่าผมหน้าไทยมาเลยรับ”
แพรรัมภามอ้อน
“อำแพรใ่ไหมนี่ะุมารถ ุหน้าไทยม๊ามา”
แพรรัมภาลาเสียยาวเิหยอเย้าลับ
“ผมอำเล่นน่ะรับ ริๆ แล้ว พ่อผมเป็นฝรั่ เป็นนอัฤษแท้ๆ ผมทอ แ่...”
แพรรัมภาเริ่มิว่าัวเอำลัถามเรื่อส่วนัวอเาเินไปหรือเปล่า เธอึรีบพูเพื่อใหู้่สนทนาสบายใ
“มารถ ถ้าไม่สะวพูถึเรื่อรอบรัวไม่เป็นไรนะ”
“เห็นว่าผมเป็นลูฝรั่แล้วมาอยู่วั ทำานเป็น รปภ. ุแพรเลยิว่าีวิผมรันทใ่ไหมรับ”
“แพรไม่ไ้หมายวามอย่านั้นนะ”
“แ่สสัยและสสารผมใ่ไหม”
แพรรัมภาไม่พูอะไร ไ้แ่มอหน้าายหนุ่มลูรึ่รหน้า
“นส่วนให่็ิว่าพ่อผมทิ้แล้วหนีลับประเทศไป แ่ริๆ แล้วรัน้ามเลยรับ ถ้าุแพรพอมีเวลา ผมะเล่าให้ฟั”
“ปิแพร็ไม่ใ่นอยารู้เรื่อนอื่นนะะ แ่ถ้าเป็นเรื่ออมารถอยาฟัมาเลย”
แพรรัมภาทำหน้าี้เล่นใส่เา นสามารถหยุเผลอยิ้มามไม่ไ้ริๆ แล้วเาึเริ่มเล่าเรื่อราวอพ่อาวอัฤษอเา
“พ่อผมื่ออนนี่ แมโอเว่นรับ พ่อเป็นนอัฤษรับ ่อนมาเมือไทยพ่อผมทำานเป็นวิศวร เมื่อ 25 ปี่อน หนุ่มฝรั่นหนึ่้อารออเินทาท่อเที่ยว นมาถึประเทศไทย ่อนที่ะมาปัหลัที่อนแ่นพ่อผมไ้ออเินทาไปทั่วทุภาแล้วใ้ีวิที่ไทยอยู่เป็นปีๆ พ่อผมเยเป็นรูสอนภาษาอัฤษ้วยนะรับ พ่อิใประเทศไทยและหลรัสาวอิสานาวอนแ่นนหนึ่”
“หมายถึุแม่อมารถใ่ไหม”
“ใ่รับ พ่อแ่านอยู่ินับแม่นมีผม ่วแร็มีวามสุีเพราะในหมู่บ้านอแม่มีผู้หิที่มีสามีเป็นฝรั่ันหลายน บ้า็พารอบรัวลับไปใ้ีวิที่เมือนอ แ่ไม่ใ่ฝรั่หัวใเษรแบบพ่ออนนี่อผม”
“มิน่ามารถถึ ื่อไท้...ไทย แล้วมีื่อฝรั่ไหมะ”
“ไม่มีรับ ื่อสามารถ แมโอเว่น บุไธส นามสุลไทยเป็นอแม่รับ”
“แล้วที่อนแ่นอนนีุ้พ่อับุแม่อยู่ันสอนเหรอะ”
“พ่อผมทิ้ีวิในเมือ ทิ้วามเป็นนอัฤษแล้วมาทำารเษรแบบแท้ๆ ทิ้วามสะวสบายในเมือ ึ่ไม่ใ่สิ่ที่แม่ผม้อาร เมื่อผมอายุไ้ 11 วบไ้ แม่ผม็อแยทาับพ่อเพื่อไปทำานที่่าประเทศ านั้นแม่็แ่านับฝรั่าวอเมริันแล้วย้ายไปอยู่ที่นั่น แ่แม่็ยัแอบส่เินมาให้าับยายอผม และฝาให้พวท่านอยส่่าวเรื่อผมเสมอ”
“เสียใ้วยนะมารถ แล้วทำไมมารถถึมาอยู่รุเทพฯ ไ้ล่ะะ” แพรรัมภาถาม่อ
“ไม่เป็นไรหรอรับ เรื่อแม่ผ่านมาเป็น 10 ปีแล้ว ผมไม่เสียใอะไรผมเ้าใแม่ี ส่วนทีุ่แพรถามว่าทำไมถึผมเ้ามาอยู่ในรุเทพฯ ไ้ เรื่อนี้มันเิหลัาที่ผมเรียนบมัธยมปลาย ือผมอยาเรียน่อแ่พ่อผมลับ้อารให้ผมเรียนบมัธยมปลาย็พอ พ่ออยาให้มา่วยพ่อทำารเษรอยู่แบบพอเพียใ้ีวิที่่าัหวัแบบั้เิม แรๆ ผม็ไม่ล้าัใพ่อนะรับ แ่ผม็ไม่ไ้มีวามิแบบพ่อทั้หม ผมอยาเรียนหนัสือ อยาบมหาวิทยาลัยอยาเรียน้านารปรอ”
“แล้วมารถทำไมมาเป็น...”
“เ็วัและรปภ. ใ่ไหมรับ”
“ใ่..”
“พ่ออผมท่านเป็นนยึมั่นในวามิอัวเอและ่อน้าเื่อมั่นในสิ่ที่พ่อัสินใไปแล้ว พ่อเลือใ้ีวิแบบั้เิม ยึอาีพทำารเษรผสมผสานเลี้ยัวเอและลู พ่อไม่เื่อเรื่อารเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยว่าะทำให้นสำเร็และมีวามสุอย่ายั่ยืน พ่อไม่ห้ามให้ผมเ้ารุเทพฯ แ่พ่อะไม่ส่เสียอะไรผมอีเลยเพราะถือว่าผมอายุ 18 แล้ว แถมยัล้าัใพ่ออี้วย”
“มารถสุยอมาเลย แสว่า 3 ถึ 4 ปีที่ผ่านมา มารถทำานเลี้ยัวเอมาลอใ่ไหม แล้วไ้เรียนไหม”
“ไ้เรียนรับ ผมสมัรเรียนะรัศาสร์ที่มหาวิทยาลัยเปิเพราะไม่้อเ้าเรียนลอ ผมถึทำานไป้วยไ้”
“มารถ็เลยมาทำานเป็น... ที่มหาวิทยาลัยใ่ไหม ทำไมถึไม่ทำานอย่าอื่น แพรไม่ไ้หมายถึ รปภ. เป็นอาีพที่ไม่ีนะ แ่อยารู้ริๆ”
“ผมเยทำานเเว่น ทำานร้านอาหาร แ่พิสูน์แล้วว่าเป็น รปภ.ะ่ำถึเ้านี่ ลัวในารเรียนที่สุ ผมนอน่ว 7 โมเ้าถึบ่าย 2 โม ิน้าวเ้าอนบ่าย 3 โม ้าวลาวันอน 1 ทุ่ม ออะอน 6 โมเ้า ่วเวลาึๆ ผมยั...”
“แอบีบเหรอ” แพรรัมภาอมยิ้มเธอทำให้สามารถมอเธอนเลิ้มและยิ้มาม
“ผมเป็น รปภ. ที่มีรรยาบรรนะรับ ผมแอบอ่านหนัสือเรียนไม่ไ้แอบีบ ่วอ่านหนัสือที่ีที่สุือีสอถึีห้ารับ”
“ที่ผมเลือทำานเวลาลาืนเพราะสะวว่าหามีสอบเ้าผม็อและไ้ ถ้าสอบบ่ายยิ่สบาย ส่วนรายไ้เือนละ 12,000-15,000 บาท ่อเือน หลัาทำบุ่าน้ำ่าไฟ่วยวัและใ้่ายส่วนัว ผมยัเหลือเือนละเือบ 7,000 บาท เพื่อเอาไว้่าย่าเทอมและเ็บออม้วยนะรับ”
“เ็บเินเ่มาเลยมารถ แพรื่นมนะ แล้วอนนี้มารถเรียนปีอะไรแล้ว”
“ปีแรที่เ้ารุเทพผมยัไม่ไ้เรียนรับ แล้วารเรียนแบบนี้้อยันมาๆ ผมำลัเรียนปี 2 อยู่ อี 2 เือน็ึ้นปี 3 แล้วรับ”
“แพร็อยู่ปี 2 นะ แพรเรียนะบริหารธุริ เอารลาออนไลน์ ริๆ รัศาสร์บาวิา็เรียนเหมือนับะบริหารธุรินะ ะรัศาสร์็เป็นารบริหารอีแนวทาหนึ่ถ้ามีอะไรมาแลเปลี่ยนันไ้นะมารถ”
“ถ้าุแพระรุา่วยิวให้ผมบ้าะเป็นพระุมาเลยรับ”
“ะให้ิวอะไรให้ล่ะะ”
“ภาษาอัฤษรับ”
“ริิ มารถ”
“ถึผมะหน้าฝรั่ แ่ผมเรียนโรเรียนไทยมาลอภาษาอัฤษพูไ้ ฟัไ้เพราะพ่อเยสอน แ่ผม็ไม่เ่เียนหรือพวไวยาร์รับ”
“ไ้สิ แล้วมารถว่าวันไหน”
“วันธรรมาผมไม่ว่าเลยรับทำานทั้ 5 วัน ส่วนวันเสาร์อาทิย์ะสลับันหยุับพี่ๆ ลุๆ อาทิย์ละ 1 วัน”
“เอาอย่านี้นะ ฟัาที่มารถบอแพร มารถะว่าั้แ่บ่าย 4 โมเย็นเป็น้นไปและะเ้าาน็เือบ 2 ทุ่มใ่ไหม”
“ใ่รับ”
“ั้นถ้าเราะเอัน ็เลือเวลานั้นีไหม ส่วนให่ถ้าไม่้อมลีแพระเลิเรียนประมา 4 โมเย็นอยู่แล้ว นัเอห้าแถวนี้็ไ้นะหรือะเอที่มหาวิทยาลัย็ไ้พอถึเวลาานมารถ็่อยเ้าานีไหม”
“ุแพรวาแผนและบริหารเวลาเ่ัรับ อบุนะรับที่เป็นเพื่อนับผม”
“แพรอบมารถนะ...”
สามารถหันมาสบาเธอเาะลึับสิ่ที่แพรรัมภาพู
“หมายถึอบที่มารถเป็นนสู้ีวิ เป็นนเ่และรัารเรียน เื่อไหมถ้าแพรเป็นอย่ามารถไม่รู้ว่าะสามารถูแลัวเอและเอาัวรอไ้แบบมารถไหม”
“อบุนะรับ”
“อุ้ย! บ่ายโมะรึ่แล้วแพร้อไป้อมให่พรุ่นี้็ลแ่ริแล้วนะ”
“หมายถึุแพระไม่ไ้้อมเียร์่ำๆ อีแล้วใ่ไหมรับ”
“วันนี้วันสุท้ายที่ะ้อมแล้ว่ะ ถ้าพรุ่นี้มารถว่าไปูแพรแ่สิ แ่มารถ้อทำานใ่ไหม”
“ใ่รับ”
“เสียายั”
“แ่ผมทำะลาืนถ้าานุแพรเป็น่วเ้าหรือบ่ายนถึเย็นผมไปูไ้รับ”
“มารถะนอนหรือเปล่า”
“ถ้าไ้ไปเียร์ุแพรแ่ ่อให้อนอน 3 ืนผม็ยอมรับ”
“สัาแล้วนะ”
“รับ”
“ั้นแพรไป่อนนะ”
แพรรัมภาโบมือบ๊ายบาย สามารถมอามอย่าไม่วาา ใอเา็ิว่าวาสนาอเาไ้เอและพูุยับเธอที่มหาวิทยาลัยบ้าแ่ไม่บ่อยรั้นั เธอแ่รู้สึอบุเาที่เา่วยไว้และเมื่อมีโอาสเอึวนเาพูุย ผู้หิที่สวยน่ารัและร่ำรวยเป็นุหนูนานี้ไม่ไ้ิะบับเาเป็นเพื่อนอย่าริัอะไร
“ป้าิเินรับ”
มีระาษสีาวเียนัวเลหลายัวยื่นมาที่เา ึ่สามารถเอื้อมมือไปรับเพราะิว่าเป็นัวเล่า๋วยเี๋ยวและเรื่อื่มที่ป้าาวส่มาให้
“นี่เบอร์แพรและไอีไลน์นะ ลืมไปว่ายัไม่ไ้บอมารถว่าพรุ่นี้แสี่โมและ็ที่ไหนเือบลืมเลย”
“ุแพร” สามารถยิ้มนแ้มปริ
แพรรัมภาเอที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาแบบฝรั่ ยิ้มทั้ใบหน้าและวาแบบนี้เธอะไม่หวั่นไหวไ้ยัไัน
“อบุที่เลี้ย้าวนะ รั้หน้าแพระเลี้ยืนให้นะ เอาไว้ให้แพรแ่ให้เรียบร้อย่อน”
“พรุ่นี้ผมะไปเียร์นะรับ”
“ถ้าบอว่าะไป แล้วไม่ไปโรธริๆ นะ”
“ถ้าผมไปแล้วุแพรไม่เห็นผมละรับ”
“มารถหน้าเ่น ม เรื่อหน้าเ้ะนานี้ ใรไม่เห็น็าถั่วแล้ว ไป่อนนะะ ไว้่อยเมาท์ัน เี๋ยวไป้อมสายพี่โโ้บ่นแพรแย่เลย”
สามารถมอหิสาวที่ทั้สวยทั้น่ารัและมีรูปร่าที่สมบูร์แบบนไร้ที่ิ เธอับรถยน์ยุโรปหรูันเล็ๆ ไส์มินิรูปทรวินเทสีเทา ายหนุ่มมอามนรถอเธอเลี้ยวออนอประูวัไป แ่เาูรถที่เธอับและบ้านที่เธออยู่็รู้ว่าแพรรัมภาานะีนาไหน ไม่้อเทียบับหนุ่มลูฝรั่หัวใเษรรที่้ออาศัยวัอยู่แบบเา
มีใรเารอบรัวนายมารถผิแบบแอบ้าไหมะ 5555
้วยรั
- แอมินนมเทียน -
ความคิดเห็น