ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Keep An Eye On You : Chapter 17
CHAPTER 17
อหนัสือิวิทยาเ็ำนวนหลายเล่มออยู่บนโ๊ะทำานัวว้าภายในห้อทำานประำำแหน่สารวัรแผนสืบสวน ส็อแลน์ยาร์
สารวัรเร็ เลสเรนั่ประำอยู่ที่โ๊ะทำานอัวเอ เาเปิหนัสือิวิทยาเล็เล่มหนึ่มาเปิอ่าน ะที่มืออี้า็ลิเม้าส์อมพิวเอร์เพื่ออ่านบาอย่าอย่าั้ใ ้าน้าเป็นล่ออาหารที่ยัไม่ถูเปิออับแ้วใส่าแฟร้อนที่อนนี้เย็นืไปแล้วอีหนึ่แ้ว
เสียเาะประูัึ้นสอสามรั้ ไม่ทันที่เาะไ้พูอนุาอะไร นที่อยู่้านนอ็เปิประูพรวพราเ้ามา
่าแลลี่ โโนแวน ลูน้อนสนิทเป็นผู้เปิประูเ้ามา "ทานอะไรีะสารวัร พวเราิว่าะไปทานพิ่าัน สารวัรไป้วยันไหมะ"
สารวัรเยหน้าึ้นมอ "ถึะเาะประู่อนเ้ามาแ่็่วยรอให้ผมอนุา่อนะไ้ไหมแล้ว่อยเปิประูเ้ามา"
"อโทษ่ะ รั้หน้าะรอ่อน" โโนแวนพู "ฝาื้ออะไรเป็นมื้อเที่ยไหมะ"
"ไม่ล่ะ ผมยัไม่่อยหิว" สารวัรอบ
นายำรวหิเินเ้ามาในห้อแล้วหยิบล่ออาหารที่ยัไม่ถูเปิึ้นมาูอย่าถือวิสาสะ "นี่มันล่ออาหารเ้านี่ะ สารวัรยัไม่ไ้ทานอะไรั้แ่เ้าเลยหรอะ"
"ผมยัไม่ว่า เลยลืมไปสนิทเลย" เาอบ
"เี๋ยวนเอามาให้็โรธหรอ่ะ" เธอพู "สรุปว่า.....นเอาอาหารมาส่ให้สารวัรทุเ้า....เป็นแฟนอสารวัรหรือเปล่าะ"
สารวัรหยุมือที่ทำทุอย่าแล้วอบำถามนั้น้วยเสียไม่แน่ใ "เธอเป็นเลาไม่ใ่แฟนผม"
"เลาอแฟน?" ่าโโนแวนถามเสียสู "แฟนใหม่อสารวัรทำานอะไรหรือะ มีเลาที่.....หน้าาีประมาหนึ่้วย"
"เป็นนสวย ไม่ใ่แ่หน้าาีประมาหนึ่" สารวัรอบ "แ่ผม็ไม่เห็นำเป็น้อบอุนะว่าเธอเป็นใร"
"พว้านอเา็พูันว่าเธอเป็นแฟนใหม่อสารวัร แ่ั้น็ไม่เื่อหรอ เธอูุหนู ูเนี้ยบ ูไฮโ ับรถเบ๊น์เอาอาหารมาส่้วย ูรวยมาๆเลย ูไม่น่าใ่แนวที่สารวัระอบเพราะภรรยาอสารวัรที่พึ่แยทาันไม่ใ่แนวนี้เลย"
สารวัรนึถึนที่ 'ุาย เนี้ยบ ไฮโและรวยสุๆ' .... ที่โโนแวนพูมาน่ะถู้อแทบะทุอย่า นนี้ '่า' าเมลินาอีภรรยาอเาอย่ามา ไม่ใ่แ่บุลิภายนอแ่รวมไปถึเรื่อ...เอ่อ....เพศ้วย
....แ่เี๋ยว่อน โโนแวนพูเรื่อแฟนใหม่อเาอยู่นะ....ทำไม้อไปนึถึนเอาแ่ในนั้น้วย
"เสียใ้วยนะะสารวัรเรื่อแยทาับภรรยา และีใ้วยริๆทีุ่หานมาูแลใหม่ไ้ สารวัรวระ้อมีนูแลริๆัๆไ้แล้ว่ะ แฟนใหม่อสารวัร็ูเอาใใส่ีนะะ ให้นเอาอาหารมาให้ทุวันเลย"
"เาไม่ใ่แฟนผมหรอน่า เาเป็นพวเอาแ่ใ" สารวัรอบ
" 'เา' หรอะ?" โโนแวนถามเสียสู้วยวามสสัยแล้วมอออไปนอห้อ "ูเหมือนเาะไปันแล้ว ถ้าสารวัระฝาื้ออะไรบอั้นไ้่ะ ั้นะื้อมาเผื่อ ไป่อนนะะ" เธอพูแล้วรีบเปิประูแล้วออาห้อไป
สารวัรถอนหายใับลูน้ออนเอ เามีแ่ลูน้อนิสัยห้าวๆ ลุยๆ ไม่่อยเร่อะไรที่นอเหนือาอำรว นาผู้หิในแผนที่หน้าาน่ารัยัออะเป็นทอมันไปเสียหม...เ้านายับลูน้อ็นิสัยเหมือนๆัน่ะมั้ เพราะนาใรบานที่มีเลาเนี้ยบ ระเบียบัั้แ่หัวรปลายเท้า รอเท้าอย่าว่าแ่ันเา รอเท้าหนัแบบนั้นไม่มีแม้แ่รอยีู เสื้อผ้ารีนีบมริบ...เหมือนเ้านายไม่มีผิ....แ่เ้านายใหู้วามเนี้ยบไปเลยอีสิบเท่า เพราะไม่มีใรเป็นแบบนี้ไ้เทียบเท่าับนๆนั้นไ้อีแล้ว
.....แ่เี๋ยว่อน ทำไมนึถึอีแล้วเนี่ย?
สารวัรถอนใให้นเอที่เผลอิเรื่อฟุ้่าน อนนี้เา้อโฟัสับสิ่รหน้านั่น็ือหนัสือิวิทยาสำหรับเ็เล็ที่เาไม่เ้าใอะไรเลยทั้ๆที่อ่านมาหลายั่วโมแล้ว เา้อพยายามทำวามเ้าใในสิ่ที่หลานสาวัวเล็เป็น เธอำลัป่วยและ้อารารรัษาอย่าเร่่วน
เอร์ลิน โฮมส์ำลัป่วย ไม่ใ่ป่วยายแ่เธอำลัป่วยใ เมื่อืนหลัาที่เาไปส่อห์นและเอร์ลินที่บ้านหลัาลับมาาลีส์ ัวเา็ลับมาพัผ่อนที่ห้อพัสวัสิารอส็อแลน์ยาร์ แ่แล้วไม่ี่ั่วโมหลัานั้นถัมาเา็ไ้รับโทรศัพท์าุนายฮัสัน หรือสูวัยผู้เป็นเ้าอแฟลที่เพื่อนทั้สอและหลานอาศัยอยู่โทรมาบอว่าเอร์ลินหายไปาบ้ายอนสอทุ่ม
หัวใอเาหล่นวูบทันทีที่ไ้ยินเ่นนั้น เอร์ลินยัเ็มา ใรมาพาเอร์ลินหลานสาวอเาออไป? เารีบับรถไปที่บ้านเลที่ 221 บีทันทีที่ทราบ่าวและเมื่อไปถึ็ทำให้รู้ว่าอห์นออไปามหาแล้ว
นแรที่เาโทรหาทันทีือเอร์ล็อแ่ปราว่าเาปิเรื่อ เาึ้นหาเบอร์โทรศัพท์เพื่อโทรหาใรอีน....'Sherlock's brother' ือน่อมาที่เานึถึแ่ปราว่าเา็โทรหาไม่ิเ่นัน นั่นมันยิ่ทำให้เาร้อนใมายิ่ึ้น
เวลาแห่ารรออยแบบที่ไม่สามารถทำอะไรไ้เลยร่วมหนึ่ั่วโมอสารวัรนั้นบลเมื่อรถยน์ Rand Rover สีาวอมายรอฟอลที่หน้าประูบ้านเลที่ 221 บี เอร์ล็อ โฮมส์อุ้มเอร์ลินที่ร้อไห้ไม่หยุลรถมา าม้วยอห์น วัสันผู้ออไปามหาเป็นนแรัวเปียปอนลรถามมา้วยเ่นัน
เอร์ลินที่วัเสียาารใเสียฟ้าผ่านอบ้านเอาแ่ร้อไห้นไม่สามารถับใวามสำัอะไรไ้ เรารู้เพียแ่ว่าเธอเห็นแมวอออยู่บ้าน แมวอยู่ริมถนน เอร์ลินลัวแมวถูนึพยายามะออไปับเ้าบ้านแ่ปราว่าแมววิ่หนีึหลทาและไม่สามารถลับบ้านไ้
อห์นามหาเอร์ลินเอเป็นนแราพิั GPS ที่อยู่ที่นาฬิา้อมืออเอร์ลิน แ่เา็ไม่สามารถพาเอร์ลินลับบ้านไ้เนื่อาเอร์ลินไม่ยอมให้ับัว ้อรอหลายนาทีว่าเอร์ล็อและมายรอฟะมา นระทั่มาถึบ้านแล้วเอร์ลิน็ไม่ยอมพูับใรนอาเอร์ล็อ อห์นูะเศร้ามาที่สุเพราะสออาหลานนั้นสนิทันมา อยู่ๆเอร์ลินไม่มาุย้วยแบบนี้เาเสียใมา
มายรอฟ โฮมส์บอว่าอาารที่เอร์ลินเป็นืออาาร 'ปัหา้านวามไว้ใ' เหมือนับว่ามันะเป็นลไป้อันัวเออัิโนมัิอนที่ถูทำให้ใลัวมาๆ บานใลัวอาหมสิ แ่ที่เอร์ลินเป็นเธอเหมือนะำใรไม่ไ้ไปั่วราวนอาเอร์ล็อเท่านั้น
สารวัรสสารอห์น ที่เอร์ลินไม่ยอมุย้วย เมื่อเ้าโทรไปสอบถามวามืบหน้าปราว่าเอร์ลิน็ยัไม่หายี เธอมีอาารทุอย่าปิเพียแ่ไม่ยอมพูับใรนอาเอร์ล็อเท่านั้น สารวัรเลสเรึไปหาหนัสือิวิทยาเ็มาอ่านเผื่อว่ามันะทำให้เาเ้าใสิ่ที่เอร์ลินเป็นมาึ้น และพยายามหาวิธีป้อันไม่ให้หลานสาวที่รัมีอาารเ่นนี้อี
นี่เา็หมเวลารึ่เ้าไปับารอ่านหนัสือและหา้อมูลเพิ่มเิมเี่ยวับเรื่อนี้นลืมเวลาไปเลยว่านี่มัน็ไ้เวลาพัเที่ยแล้ว่าโโนแวนไม่เ้ามาบอ
เสียโทรศัพท์มือถือเรื่อเล็ัึ้น สารวัรสละมือ้าวาที่ใ้ลิเม้าท์อมพิวเอร์รับสายในะที่สายายัมอไปที่อมพิวเอร์เรื่อนั้น
"ฮัลโหล โโนแวน ผมไม่เอาอะไร็แล้วัน ยัไม่่อยหิว" สารวัรพูับนในโทรศัพท์
"เที่ยแล้ว ทำไมยัไม่ทานอะไรอีรับ" เสียปลายสายอบลับมา
สารวัรมวิ้วแล้วึโทรศัพท์ออาหูมาู ื่อ 'Sherlock's Brother' ปราอยู่ที่หน้าอโทรศัพท์มือถือ
"อ้าว อ่อ ุเอหรอ ผมไม่ว่านะอนนี้"
"อาหารเ้า็ไม่ทาน อาหารเที่ย็ยัไม่ทาน ะว่าะหิ้วท้อหิวๆรอไปนถึมื้อเย็นหรือไรับ"
"ุรู้ไ้ยัไว่าผมยัไม่ไ้ทานอะไรเลย วามริผมทานอาหารเ้าแล้วนะ" สารวัรอบแล้วเหลือบมอล่ออาหารเ้าที่ยัไม่ถูเปิ เอาปล่อยมือาหนัสือแล้วยื่นมือไปหยิบล่ออาหารนั้นใส่ในลิ้นัราวับลัวว่าอีฝ่ายที่อยู่ปลายสายะรู้ว่าเายัไม่ไ้ทานอาหารเลยริๆ
"อย่าเอาอาหารไป่อนสิรับ นั่นมันนิสัยเ็ๆเลยนะ" ปลายสายอบลับมา
สารวัรหัน้ายวามอรอบัวว่านี่เาำลัโนผีพี่ายเพื่อนหลออยู่หรือเปล่า หรืออีฝ่ายะมีาทิพย์ถึรู้ว่าเาเอาล่ออาหารเ้าไป่อน
"ุรู้ไ้ยัไ" สารวัรัสินใถาม
"็ผมเป็นแฟนุ" สิ้นสุำพูปลายสาย ประูห้อทำานประำำแหน่สารวัรแผนสืบสวน็เปิออ มายรอฟ โฮมส์ในุสูทสีเ้ม มือ้าหนึ่ถือร่มสีำ อี้าหนึ่ถือโทรศัพท์มือถือเินเ้ามาในห้อ ้านหลัอเาือหิสาวที่หน้าาุ้นเยีเพราะเห็นหน้าแทบะทุวันเินามเ้ามา้วยเ่นัน
"ไหนบอว่าทานอาหารเ้าแล้วยัไรับ" มายรอฟถามแล้ววาโทรศัพท์
"ไม่มีมารยาท วันหลัเาะประูห้อ่อน" สารวัรอบ้วยน้ำเสียหุหิแล้ววาสาย "แล้วนันมาทำไมที่นี่ นี่ส็อแลน์ยาร์นะ ไม่ใ่สวนสาธาระ"
มายรอฟหันมอรอบห้อแล้วอบว่า "มาแ้วาม"
"แ้วามเิ้าล่า"
"แฟนไม่ทานอาหารเ้าและยัไม่ยอมทานอาหารเที่ย ไม่ทราบว่าผมสามารถแ้วามไ้ที่เ้าหน้าที่นไหนไ้บ้า เผื่อว่าอนสอบปาำเาถามื่อแฟน ผมะไ้บอเาไป เลือเ้าหน้าที่ีๆหน่อยนะรับ ผมลัวเาฟัไม่เ้าใ" มายรอฟพู
สารวัรมอนที่ยืนอยู่ลาห้อ "ถ้าะมาเพื่อเพ้อเ้ออะไร็ลับไปเลยะีว่า ผมมีาน้อทำ"
"เอร์ลินหายแล้ว ุไม่้ออ่านหนัสือพวนี้แล้ว" มายรอฟพูแล้วหันไปุยับหิสาวที่มา้วยัน "เลียร์โ๊ะให้ผมหน่อย"
"ไ้่ะุมายรอฟ" เธออบแล้วเินเ้ามาัารเ็บโ๊ะทำานที่เ็มไป้วยหนัสือให้มันออยู่ในที่ที่วรอยู่รมุมโ๊ะ หิสาวยัเินอ้อมไปที่โ๊ะอี้านแล้วึลิ้นัออมา ล่ออาหารที่ยัไม่ถูแะออถูเธอนำออมา้วยเ่นัน มายรอฟยัิ้วมอ
"โหไม่น่ารัเลย" มายรอฟพู
"ลับไปไ้แล้ว ผมไม่รับแ" สารวัรอบลับอย่าหุหิ
มายรอฟไม่ใส่ใในประโยนั้น เาเินรไปยัเ้าอี้ที่อยู่ฝั่ร้ามับสารวัรแล้วหย่อนัวนั่ล "เอร์ลินหายแล้ว เพราะเราเอแมวัวเมื่อวานแล้ว พอเอร์ลินหมเรื่อัวลใเธอะุยับอห์นเอ"
สารวัรมีวาที่เป็นประายอย่าีใ "ุไปเอมาที่ไหน"
มายรอฟยิ้ม "็แถวๆที่เอร์ลินไปแอบเมื่อืน ผมหาเอแล้ว แมวัวสีเทาัวนั้น"
"แล้วอนนี้มันอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่ลีนิออห์น ผมเอาไปฝาอห์นไว้แล้ว" มายรอฟอบ "เย็นนีุ้็ไปูสิ ัวเ้าปัหาที่ทำให้หลานอเราหายออไปาบ้านเป็นั่วโมๆน่ะ ไปูว่ามันน่ารันาไหนเอร์ลินถึ้อวิ่าม"
สารวัระัรำว่า 'หลานอเรา'
"หลานอุ ับหลานอผม ไม่ใ่หลานอเรา" สารวัรพูแ้
"หลานอเราถู้อแล้วรับ เราไม่ำเป็น้อแยำเพราะมันมีวามหมายเหมือนเิม" มายรอฟอบแล้วเหลือบามอเลาสาวอน
หิสาวสวยในุสูทสีำวาถุพลาสิใสลบนโ๊ะทำาน เธอ่อยๆหยิบล่อบรรุอาหาร 3-4 ล่อออมาัวาบนโ๊ะ นอาล่ออาหารแล้วเธอยัมีวสูาาศที่ใ้ัเ็บวามร้อนมาวาบนโ๊ะทำานนี้อี้วย
.....อย่าับมาปินิ
"อะไร?" สารวัรเหลือบามอไปที่อาหารเหล่านั้น
"อาหารี่ป่น แ่แู่ินะรับ มันทาน่ายว่าและเร็วว่าเพราะผมมีเวลาไม่นานเี๋ยว้อลับไปทำาน่อ อีอย่ามัน็อิ่มท้อี้วย เหมาะับนที่ยัไม่ทานอะไรเลยแบบุ" มายรอฟอธิบาย "ส่วนในวนี่็า้าวบาเล่์ าเฟอีนน้อยว่าาทั่วไป เพราะวันนีุ้ื่มาแฟไปมาเินพอแล้ว อนบ่ายแบบนี้แ่า้าวบาเล่์็พอ"
สารวัรถอนหายใ "ผมหมายถึเอามาทำไม"
"็เอามาทานับุไ" มายรอฟอบแล้วเปิล่ออาหารออ "ทานอาหารเที่ยับแฟนมันเป็นเรื่อปินะ"
"เราไม่ไ้เป็นแฟนัน"
"เป็นสิรับ สสัยืน่อนุะเมาหรือเปล่าเลยลืมไปว่าพูอะไรไปบ้า" มายรอฟยิ้มส่วนมือยัเปิล่ออาหาร่อไป
"ผมไม่ไ้เมา ผมำไ้ว่าผมพูอะไรไปบ้า" สารวัรพู "ุลับไปไ้แล้วมายรอฟ"
มายรอฟหยุเปิล่ออาหารแล้วมอไปที่นที่นั่อยู่ฝั่ร้าม "ถ้าไม่ไ้เมา้อำไ้ใ่ไหมว่าถ้าไม่เรียผมว่าไม์ ุะถูผมูบอีรั้" เาพู "สาบานเลยว่ารั้นี้ะไม่แ่แะปาไว้เยๆ"
สารวัรมอมายรอฟสลับับเลาสาว้วยใบหน้าใ นี่มันเป็นวามลับระหว่าเาับผู้ายเอาแ่ในนี้แ่สอน เลาสาวนนี้ไม่รู้เรื่อ้วย นี่มายรอฟะมาไม้ไหนอีเนี่ย !!!
"มายรอฟ !!! หยุพูเี๋ยวนี้"
มายรอฟหันไปหาเลา "เาเรียผมว่ามายรอฟ ุไ้ยินใ่ไหม"
เลายิ้ม "ไ้ยิน่ะ"
มายรอฟลุึ้นยืน เลสเรรีบันัวเอให้ห่าาโ๊ะทันที
"หยุ ! อย่ายับ !" เลสเรสั่
มายรอฟมวิ้ว "ใอะไรรับ ผมแ่เมื่อย" เาพู "ุิว่าผมะูบุหรือยัไ ผมไมู่บุ่อหน้าเลาอผมหรอนะ"
"ผมไม่ไ้ิอะไรแบบนั้น" สารวัรอบ "ุน่ะลับไปไ้แล้ว"
มายรอฟหันไปมอเลาอีรั้ "เาบอว่าใหุ้ลับไปไ้แล้ว"
เลานสวยยิ้มอีรั้และ้อมศรีษะเล็น้อย่อนะเปิประูและออาห้อไป มายรอฟหันลับมาทีู่่สนทนาที่ทำหน้าบึ้ไม่พอใ แล้วพู "อยู่ามลำพัแล้วนะรับ ใร้อนัเลย ถึับไล่เลาผมลับเลยหรอ"
"ผมไลุ่่าหา ทำไมไม่ลับไปเสียที" สารวัรพู
มายรอฟยัไหล่อย่าไม่สนใ เาหยิบะเียบไม้ที่อยู่ในอระาษึ้นมา แล้วแะมันออ่อนะยื่นให้สารวัร "ทานอาหารเที่ยไ้แล้ว เมื่อเ้าุยัไม่ทานอาหารเ้าเลย"
"ผมไม่ิน เิุเอาลับไป"
มายรอฟยิ้มมุมปา "แน่ใใ่ไหม"
สารวัรนิ่เียบไม่อบอะไร
"ถ้าอย่านั้นผมะนั่อยู่รนี้นว่าุะยอมทานอาหารลาวันับผม เพื่อนร่วมานอุำหน้าเลาผมไ้และพวเา็รู้ว่าเธอเป็นเลาอแฟนุ.....ถ้าเาเห็นผมอยู่ในห้อับุ ผมว่าพวเารู้แน่ๆว่าผมับุเป็นอะไรัน" มายรอฟอออย่าสบายใ "เลือูสิรับ ว่าวรเลือทาไหน"
เลสเรหรี่ามอ "นี่ะบัับผม?"
"ผมบอแล้วว่าผมะไม่บัับุทำอะไรอี ุะนั่ทำานทำอะไรอุไป็ไ้ แ่ผม็ะนั่รนี้นว่าุะทานอาหารลาวันเสร็" มายรอฟยนาฬิาึ้นมาู "ผมลาานอนบ่ายเลย็ไ้ เวลาผมอผมเหลือเฟือมา"
"ว่าานหรือยัไ"
"สำหรับุผมว่าเสมอ" มายรอฟอบ "ะทานอาหารอนนี้ หรือรอเพื่อนร่วมานอุลับมาเห็น่อนี"
เลสเรึะเียบไม้ในมือมายรอฟมาถือไว้ "ุนี่มัน......"
"อย่ามัวเถียับผมเลยรับ ทานอาหารีว่านะ" มายรอฟยิ้มแล้วหยิบะเียบอีู่มาทานอาหาร้วยัน
มายรอฟและสารวัรนั่ทานอาหารลาวันึ่็ือูิหน้า่าๆที่มายรอฟเป็นนื้อมาาร้านอาหารี่ปุ่นื่อัที่ย่านแมรี่ลีโบน มายรอฟีบูิิน้าๆอย่าไม่เร่รีบอะไรึ่่าาสารวัรที่รีบินพร้อมับเยหน้ามอนาฬิาอยู่เป็นระยะๆ....เาลัวว่าบรราลูน้อะลับมา่อนที่นอบใ้อำนารหน้าะลับไปน่ะสิ
"ุลอูิหน้าปลาหมึมัยะหรือยั นี่เป็นูิหน้าที่ายีที่สุอร้านเลยนะ ปิะมีายเพาะฤูใบไม้ผลิเท่านั้น" มายรอฟี้วนให้อีฝ่ายลอูิหน้าปลาหมึ
"ินฤูไหน็เหมือนัน" สารวัรอบแล้วีบูิำนั้นึ้นมา
"ไม่เหมือนหรอ ปลาหมึมัยะที่ี้อทานในฤูใบไม้ผลิ เพราะในฤูอื่นแล้วปลาหมึมัยะพวนั้นะเป็นปลาหมึมัยะแบบเลี้ย ไม่สเท่านี้" มายรอฟมอสารวัรที่ำลัเี้ยวอาหาร "อร่อยไหม"
"็อร่อยี" สารวัรอบ แล้วีบูิหน้าปลาเ้าปา
"ผมเห็นุทานหน้าปลาะสึโอะำนี้ำที่ห้าแล้ว" มายรอฟพูเบาๆ
"นีุ่นับ้วยหรอ?" สารวัรมวิ้วมอ
"ผมะนับทำไมรับ มอไปที่ล่อใสู่ิมาผม็รู้แล้ว" มายรอฟอบ "ผมื้อหน้าปลาะสึโอะมา 7 ำ นี่มันเหลือแ่ 2 เอ และผมยัไม่ไ้ทานเลยสัำเียว เพราะุทานหม"
"ื้อมาทำไมั้ 7 ำ" สารวัรถาม
"็ผมอบ" มายรอฟอบ
สารวัรหยุมือที่ีบอาหาร "ผมอโทษ ุไม่บอผม ผมเลยิว่าินไ้"
มายรอฟยิ้ม "ไม่เป็นไร ถ้าุอบเหมือนผม วันหลัผมะื้อมาเยอะว่านี้" เาพูแล้วีบูิหน้าไ่หวานึ้นมา "อันที่ริไ่หวาน็น่าอร่อย"
"เอร์ลินอบินไ่หวาน" สารวัรพู
"หลานอเราอบินทุอย่า" มายรอฟพู "ผมยัไม่เห็นเอร์ลินบอว่าไม่อบินอะไรเลย"
"อาหารที่เอร์ล็อทำไที่เอร์ลินไม่อบ" สารวัรหัวเราะ "ผมว่าเอร์ลินูเป็นลูอห์นมาว่าอี ูิอห์น รัอห์น"
"็ลูเาทั้สอน เาเลี้ยันมา" มายรอฟพูแล้วเทา้าวบาเล่์ร้อนๆให้สารวัรและเทให้ัวเอทีหลั
"ทำไมุไม่แ่านมีรอบรัว อายุ็ั้เท่านี้แล้ว.....เอ่อ....ผมหมายถึแ่านับผู้หิน่ะ ุ็ูรัเ็และูเลี้ยเ็เป็น" สารวัรถามึ้น
มายรอฟยิ้มแล้วเียบไปรู่หนึ่่อนะถาม "ำว่ารอบรัวอุืออะไร"
สารวัริอยู่รู่หนึ่่อนะพู "็แ่าน มีลูเลี้ยลู ลูโ แ่านแล้ว็มีหลาน"
"ุับผมนิยามวามเป็นรอบัวไ้ไม่เหมือนันเลย" มายรอฟพู "รอบรัวในแบบอผมมันไม่ใ่ารสืบสุลหรือเรื่อเพศอะไรทำนอนั้น รอบรัว็ือารที่มีผู้ให่อย่าน้อยหนึ่น ับเ็อย่าน้อยหนึ่นอยู่้วยัน มีวามรัวามเป็นห่วให้ันและัน ผมเรียแบบนี้ว่ารอบรัว"
"แุ่....็ยัไม่มีรอบรัวแบบทีุ่พู"
"มีสิรับ ผมมีเอร์ลี่อยู่ที่บ้านแล้วไ นั่นแหละือรอบรัวอผม" มายรอฟยิ้ม "รอบรัวอผม็มีุ้วย"
"ไม่้อวนมาเรื่อผมบ้า็ไ้นะ" เลสเรพูแล้วยาร้อนึ้นื่ม
"็อยาะลอเ็ูหน่อยว่าที่อ่อยไว้นี่สำเร็หรือเปล่า" มายรอฟยาึ้นื่มเ่นัน "อิ่มไหม ถ้าไม่อิ่มะสั่มาเพิ่ม"
"พอแล้ว ผมอิ่มแล้ว" เลสเรพู "อบุสำหรับอาหารลาวัน"
"ุะอบุผมทำไม ารทานอาหาร้วยันมันเป็นเรื่อปินะ ู่ไหนๆเา็ทำัน"
สารวัรมอนาฬิาที่อยู่เหนือประูอีรั้ "ุลับไปไ้แล้วลูน้อผมะลับมาันแล้ว"
มายรอฟยิ้มที่มุมปาพร้อมยัไหล่หนึ่รั้ "ผม็มีานอนบ่ายเหมือนัน ้อรีบลับ" เาพูแล้วลุึ้นยืน ส่วนมืออี้า็หยิบร่มสีำอนเอ "ืนนี้ผมลับึนะ ผมิาน"
"แล้วะมาบอผมทำไม"
"ผมเยบอแล้วว่าถ้าลับึผมะบอ เผื่อุไปบ้านผม ุะไ้ไม่้อยืนรอหน้าบ้าน ะไ้เ้าไปไ้เลย"
"ลับไปไ้แล้วๆๆๆ" สารวัรย้ำอีรั้ ่อนะนึึ้นไ้ว่าอย่าน้อยเาน่าะไปเปิประูห้อทำานเพื่อส่แเสียหน่อยเพื่อเป็นารไม่เสียมารยาท เาลุึ้นและเินรไปที่หน้าประู
"ผมอบเวลาเราุยันเรื่อทั่วๆไปเวลาทานอาหารนะ" มายรอฟพู
"เลิเพ้อเ้อแล้วลับไปไ้แล้ว" สารวัรพูแล้วเปิประูห้อทำานส่วนัวอนเอออเพื่อส่แ
ภายนอห้อทำานือแผนสืบสวนอส็อแลน์ยาร์ ึ่เวลานี้ยัเป็นเวลาพัลาวันมันวระเียบสบแ่ในวามเป็นริมันผิับที่สารวัริเอาไว้เป็นอย่ามา บรราลูน้อที่วระออไปินพิ่าันอย่าที่พูไว้ทำไมถึยัอยู่ันรบแบบนี้? นี่มันเิเรื่ออะไรึ้นเนี่ย?
"อบุที่ัารให้" มายรอฟล่าวับเลา
หิในุสูทสีำยิ้มแ่ไม่ไ้พูอะไร
"นี่พวุทำอะไรันเนี่ย" สารสัรถาม้วยสายาไม่เ้าใ
"ผมในนามรับาลแ่เลี้ยอาหารลาวันแผนสืบสวนส็อแลน์ยาร์เท่านั้นเอ" มายรอฟอบ
"สารวัรรับ พิ่าัิ้นไหมรับ" ฟิลิป แอนเอสัน เ้าหน้าที่ฝ่ายพิสูน์หลัานูพิ่าิ้นหนึ่ึ้นมา
สารวัรมอน้าัว "นีุ่มาเลี้ยอาหารลาวันแผนผมทำไม"
"เป็นารอบแทนที่แผนสืบสวนทำานันมาอย่าเหน็เหนื่อย ทารับาลึอเลี้ยอาหารอบแทนเท่านั้นเอ" มายรอฟอบ "นี่ร้านพิ่า้นำหรับาอิาลี ร้านัที่สุในลอนอนเลยนะรับ"
่าแลลี่ โโนแวนลูน้อนสนิทอสารวัรเลสเรรีบเินมาหาหัวหน้าอนเออย่ารวเร็ว เธอมอไปยัสาวสวยในุสูทสีำเนี้ยบ .... โโนแวนุ้นหน้าเป็นอย่าีเพราะเธอเห็นหิสาวนนี้นำอาหารมาส่ให้สารวัรทุๆเ้าที่หน้าประูเวร
".......นี่เลาอแฟนสารวัรใ่ไหมะ" โโนแวนี้ไปที่หิสาวนนั้น แล้วหันไปหาเพื่อนอีนเพื่อหาเสียสนับสนุน "นี่ใ่นที่เอาอาหารมาส่ให้สารวัรเมื่อเ้าใ่ไหม ที่เราเอพร้อมัน"
เ้าหน้าที่ที่ถูถามเพ่มอหิสาวนนั้นแล้วพู "ใ่ๆๆ ั้นำไ้ ที่บอว่าเป็นแฟนสารวัรใ่ไหม"
"ไม่ใ่แฟนสารวัร ถามมาแล้ว เธอเป็นเลาอแฟนสารวัร" โโนแวนพู แล้วถามหิสาวแปลหน้า "ใ่ไหมะ ุเป็นเลาอแฟนสารวัรใ่ไหมะ"
หิในุสูทยิ้มแล้วเหลือบามอมายรอฟแว้บหนึ่่อนะอบว่า "ิั้นไม่ใ่นรัอสารวัรเลสเร แ่เป็นเลาเท่านั้น่ะ"
"เฮ้ๆๆๆ เรใ้วย ผมยัยืนอยู่รนี้" สารวัรัึ้นอย่าหุหิใ แล้วหันไปหาน่อเรื่อ "แ้่าว้วย ุเยบอนัารเมือ้อแ้่าวใ่ไหม แ้่าวสิ"
มายรอฟไม่อบแ่มอไปที่โโนแวนและเ้าหน้าที่หิอีน "ทารับาลเลี้ยอาหารมื้อนี้เอ ผมเป็นเพียแ่นนำมาให้"
"โีสุๆ!!" เ้าหน้าที่แผนสืบสวนทั้สอพูึ้นพร้อมัน
มายรอฟยิ้มแล้วุยับสารวัรประำแผน "ผมลับ่อนนะรับ ผมมีาน่อ"
"ุวระรีบไปนานแล้ว" สารวัรอบ้วยเสียไม่พอใ
มายรอฟไม่สนใปิิริยาอสารวัรมานั เายิ้มอย่าเป็นมิรให้ับลูน้อนสนิทอเลสเร "ผมเป็นัวแทนาะรับาล ออบุแผนสืบสวนที่ทำานอย่าหนัมาลอเพื่อวามสบสุในลอนอน อาหารนี้ถือว่าแทนำอบุนะรับ" มายรอฟพูแล้วเหลือบามอายอีนที่ยัยืนทำหน้าไม่พอใที่เห็นมายรอฟยัไม่ลับไปเสียที นในุสูทยิ้มอย่าพอใเมื่อนึถึแผนบาอย่าไ้
มายรอฟมอไปที่แผนสืบสวนที่บรราเ้าหน้าที่ทั้หลายำลัรับประทานอาหารันอย่าเอร็อร่อย เาระแอมไอรั้หนึ่และพู้วยเสียที่ัพอประมา ะว่าให้ทุนไ้ยินไม่ผิไปพร้อมๆัน
"อให้เ้าหน้าที่ทุนรับประทานอาหารลาวันนี้ให้อร่อยนะรับ" มายรอฟยิ้ม "ผมและ 'เลาอผม' อัวลับ่อน รั้หน้าหามีโอาสะอเลี้ยอาหารทุนใหม่นะรับ"
.....เสียเอะอะรึโรมที่ัอยู่ทั้ั้นเียบลเมื่อสิ้นสุำล่าวาัวแทนรับาลนนี้
มายรอฟพอใที่เห็นทุนเียบ เาเินนำเลาสาวสวยในุสูทสีำออาแผนไปหลัาทิ้ระเบิลูให่เอาไว้ไ้สำเร็
.....ถ้ายอมรับันีๆ ไม่ปิเสธอะไรให้วุ่นวาย็ไม่อยาะใ้วิธีนี้เลย ุทำให้ผม้อใ้วิธีนี้นะเร็....มายรอฟยิ้มับัวเอและ้าวเ้าลิฟ์ไป
ั้นสามออาารนิวส็อแลน์ยาร์ึ่เป็นที่ั้อแผนที่รวบรวมเหล่าสุยอำรวที่เี่ยวา้านารสืบ ้านารถาม ้านารสสัยเียบลอย่าสนิท ทุนมอไปยัผู้ที่มีำแหน่สูสุอแผนที่ยืนอยู่หน้าห้อประำำแหน่
...เป็นอันรู้ๆันในแผนว่าแฟนใหม่อสารวัรเป็นนที่ทำานบาอย่าและอาะเป็นนมีานะ่อน้าี หลายนเ้าใว่าอาเป็นนัธุริให่เพราะมีเลาสาวสวยับรถหรูนำอาหารมาส่ให้สารวัรไม่า นอานั้นแล้วทุๆวันันทร์ยันำเสื้อผ้าอสารวัรที่ัรีเรียบร้อยนำมาส่ให้อี้วย ทุนในแผนพูเป็นเสียเียวันว่าแฟนใหม่สารวัรูรัและใส่ใสารวัรเป็นอย่าีมาว่าอีภรรยาที่หย่าันไปแล้วเสียอี สารวัรแ่ัวูีมาึ้น ทานอาหารรบสามมื้อ นอนพัผ่อนเพียพอ เ้าหน้าที่บานเยึ้นรถสารวัรไปทำี็เอามาพูันในลุ่มว่ารถสารวัรเรียบร้อยว่าเิมมา อาเป็นเพราะแฟนใหม่เป็นน่วยัารให้ ทุนลมิเป็นวามเห็นที่รันว่า 'สารวัรวรบับนนี้มาั้นานแล้ว' ันอย่าพร้อมเพรีย บานั้ำถามว่าถ้าหานภายนอึ้นไปั้นบนสุออาารนิวส็อแลน์ยาร์ึ่เป็นห้อพัสวัสิารอำรวไ้ สสัยว่าห้อพัอสารวัรเรียบร้อยสุๆเพราะแฟน็ะมาัารให้เ่นัน
.....อย่าที่รู้ๆันว่าแฟนใหม่สารวัรเป็นนเนี้ยบูาารเ็บวารถให้
.....อย่าที่รู้ๆันว่าแฟนใหม่สารวัรเป็นนมีานะูาเสื้อผ้าที่เปลี่ยนให้สารวัรใหม่
.....อย่าที่รู้ๆันว่าแฟนใหม่อสารวัรใส่ใเรื่ออาหารารินและารพัผ่อนอสารวัรมาูาอาหารที่นำมาส่ให้รเวลาทุวัน
.....อย่าที่รู้ๆันว่าแฟนใหม่อสารวัรเป็นนมีหน้ามีาหรือหน้าที่ารานที่สำัเพราะมีเลาส่วนัว
เลาส่วนัวอแฟนใหม่สารวัรทุนุ้นหน้าันีเพราะเห็นอยู่ทุเ้าและเธอพึ่ลับออไปเมื่อสัรู่นี้พร้อมับัวแทนรับาล
...ผมและเลาอผม...?
....หรือว่า??????
ทุนในแผนมอหน้าันเหมือนถามำถามันทาสายาว่า 'นายิเหมือนั้นไหม B1' และอีฝ่าย็อบว่า 'ั้นิเหมือนนายเลย B2' เมื่อถามำถามเ่นนั้นใส่ันแล้วทุน่าวาอาหารลาวันลแล้วรีบวิ่มาที่หน้าห้อทำานประำำแหน่สารวัรแผนสืบสวนทันที !
นที่เห็นว่าสถานาร์เริ่มไม่น่าไว้ใรีบเผ่นเ้าห้อทำานอนเอไปอย่ารวเร็ว
"สารวัรรับ นเมื่อี้ใ่แฟนใหม่สารวัรหรือเปล่ารับ"
"สารวัระ เาเป็นใระ เาบอว่าผู้หินนั้นเป็นเลาเา้วย"
"ผู้หินนั้นเป็นเลาอแฟนสารวัรไม่ใ่หรอะ สารวัระอบำถามพวเราหน่อย"
"สารวัรร้าบบบบ นเมื่อี้ใ่แฟนสารวัรมั้ยยยย"
"สารวัรออมาุยัน่อน่าาาา"
ลูน้อทั้แผน่าพาันมารุมอยู่ที่หน้าประูห้อเหมือนพวอมบี้ในหนัไม่มีผิ สารวัรเร็ เลสเรที่แอบิ่เ้าห้อทำานมาไ้ไวว่ารีบล็อประูและหน้า่าห้ออย่าแน่นหนา .... นี่เป็นำรวแผนสืบสวน็ให้ไปสืบี ไปสนใี แล้วนี่มาสสัย มาสืบสวนอะไรหัวหน้าัวเอันเนี่ย !!!!
ที่ลานอรถั้นล่าออาารนิว ส็อแลนยาร์ ภายในรถ Land Rover สีาว ายในุสูทสีเ้มที่นั่อยู่เบาะหลัำลัมอูบาอย่าในโทรศัพท์มือถืออนเอ
ภาพล้อวรปิภายในห้อทำานอสารวัรเร็ เลสเรถูถ่ายทอสมายัโทรศัพท์มือถืออมายรอฟหลัาถู 'แฮ็' โยเลาสาวสวยในุสูทที่นั่อยู่เบาะ้านับ มายรอฟยิ้มที่เห็นนทั้แผน่าพาันมารุมเาะห้ออสารวัรันอย่าอยารู้อยาเห็น
"แอบบุรุเ้าห้อทำานอสารวัรเลสเรเป็นรั้ที่สอแล้ว รั้แรแอบเ้าไปโมยไร์ฟเ็บ้อมูลอุหนูเอร์ลิน นี่ยัแอบเ้าไปั่อระบบล้อวรปิอี ถ้าสารวัรรู้เมื่อไหร่สสัยิั้น้อถูสารวัรโรธมาแน่เลย" หิสาวในุสูทพูึ้น
มายรอฟยิ้มแล้วเ็บโทรศัพท์มือถือไว้ในสูทเ่นเิม "เาไม่โรธุหรอ เาะมาโรธผมมาว่า"
"หวัว่าสารวัระับไม่ไ้นะะว่าล้อวรปิในห้อัวเอถูแฮ็ระบบไปแล้ว" เลาพู
"เอเลน่า ุน่ะเี่ยวาเรื่อนี้ผมเื่อว่ามันไม่มีอะไรผิพลาหรอ" มายรอฟพู "เห็นไหมว่าุเอ็มีวามสามารถ ุแ่ไม่ไ้ลภาสนามอย่าเ่นสายลับนอื่นๆ แุ่ทำานไ้ัพพอร์ให้ับทีมไ้ีเสมอ ะมีใรในบรราพี่น้อทั้ 5 นอุเ่้านไอทีและระบบอมพิวเอร์ไ้เท่าุ? นี่เป็นสาเหุว่าทำไมผมพาุมาในวันนี้"
"แอนเทียร์ไะ แอนเทียร์ทำเป็นทุอย่าและเ่ทุ้านเลย" เลาที่ื่อเอเลน่าพูึ้น
"แอนเทียร์ทำไม่เป็นทุอย่าหรอ อย่าน้อยเธอ็ทำอาหารไม่เป็น ทำนม็ไม่เป็น า็ไม่เป็น าแฟ็ไม่เป็น ูสิว่าแอนเทียร์ทำเรื่อนี้เป็นเสียที่ไหนัน" มายรอฟพู "นอาะใหุ้มาัารระบบล้อวรปิแล้ว ผมยัใหุ้มาูผลานอุ้วย เร็เาอบอาหารเ้าทีุ่ทำและาแฟอุมา ผม้ออบุริๆที่ทำอาหารให้ถูปาเาไ้ทุเ้าและยัทำให้เาไ้ทานอาหารที่มีประโยน์รบถ้วน ผมะไ้ไม่้อห่วเาในเรื่อนี้"
"านูแล้านสุภาพและอาหารอุมายรอฟและสารวัรเป็นานอิั้นนี่ะ" เอเลน่ายิ้มอบ
"ราวหน้าผม้อพาเบลลี่ย์มาบ้า ให้มาูผลานว่าเสื้อผ้า เรื่อแ่ายที่เธอเป็นนูแลให้เร็มันน่าพอในาไหนเมื่อเร็สามารถใส่มันออมาไ้อย่าลัว เบลลี่ย์ภูมิใในผลานมาแน่ๆ"
"แล้ว..แอนเทียร์ล่ะะ สำหรับภารินี้เธอทำอะไร" เอเลน่าถาม
"เธอเป็นนพาเร็มาหาผมั้แ่วันแร นั่นเป็นานิ้นสำัอเธอเลย" มายรอฟยิ้ม "เธออยู่ฝ่ายสนับสนุน ไม่ออหน้า แุ่มเบื้อหลั"
"นั่น็านประำอแอนเทียร์อยู่แล้ว านไม่แสัวแุ่มานให่อยู่เบื้อหลั" เอเลน่ายิ้มภูมิใในพี่สาว แล้วมอนาฬิา้อมือ "เราอาะ้อไปทำาน่วบ่ายไ้แล้ว่ะุมายรอฟ เหลืออีรึ่ั่วโมะถึเวลานัหมายแล้ว"
มายรอฟเียบไปรู่หนึ่แล้วพูว่า "ใ่....วันนี้ผมมีานที่บ้านเพื่อน ให้นับรถับไปบ้านเพื่อนอผมเลย็แล้วัน"
เอเลน่าพยัหน้าเ้าใและพูับนับรถ "ไปพระราวั"
********************
ออภัยถ้า Chapter นี้ะสั้นไปหน่อย พอีเราเป็นหวั่ะ ึไม่มีเวลาพิมพ์ให้มันยาวว่านี้ แ่็ไม่อยาหายไปหลายวันเพราะมันะเสียวินัยในารอัพนิยายไ้ เลยอแว้บๆมาเียนะหน่อย หวัว่าะไม่ว่าันนะะ T.T
ปล.แอบสสัยว่าเรานี่อัพนิยาย่ออนมันยาวเินไปไหม พอมันยาวเินไปเลยไม่น่าอ่านหรือเปล่านะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น