คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สมัครสอบ
เมื่อมาถึงที่พักก็พบว่าที่นี่ คือโรงแรมห้าดาวที่ผู้หญิงคนที่เรเวนน่าเดินชนบอกว่าพักอยู่ก่อนหน้านี้ ตัวโรงแรมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมาก เป็นโรงเเรมที่ค่อนข้างจะใหญ่เลยที่เดียว ด้านหน้าทางเข้าเป็นสวนหย่อมขนาดกลางๆ ไม่ใหญ่มากเพราะเนื่องจากพื้นที่ค่อนข้างจำกัด ตัวตึกดูหรูหราสมกับเป็นโรงแรมระดับห้าดาว นัยน์ตาอัญมณีสีแดงสวยหันมองนู่นนี่ไปเรื่อย ในขณะที่ยืนสำรวจอยู่สักพักรอแกลแลนท์เอารถม้าไปเก็บเพื่อที่จะได้เข้าไปข้างในโรงแรมพร้อมกัน
ตุ้บ!
เอาอีกแล้ว เธอไปชนใครเขาเข้าล่ะรอบนี้ แต่ว่าตัวเธอก็ยืนอยู่เฉยๆนี่นา แต่ดีที่ร่างบางทรงตัวอยู่เลยไม่ล้มลงไป เรเวนน่าคิดพลางหันหลังไปมองคนที่เดินมาชนเธอที่รอบนี้เป็นเธอที่โดนชนเสียเอง ก่อนจะต้องรีบกุลีกุจอไปช่วยเพราะเธอคนนั้นล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น คนที่วิ่งมาชนเธอดูเหมือนจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน สีผิวของเธอเป็นผิวขาวมากว่าเรเวนน่าอยู่นิดหน่อย เส้นผมสีเทาดูปรกหน้านิดๆ ยาวลงมาเกือบๆ ถึงก้น บริเวณข้างซ้ายข้างขวาติดกิ๊บสีชมพูเหมือนกับสีนัยน์ตาของเธอข้างละสองตัว ใบหน้าก็งดงามดูไม่ด้อยไปกว่าใคร แถมยังดูอ่อนน้อมอ่อนหวานไร้เดียงสา แต่ติดที่ดวงตาคู่สวยนั้นดูเย็นชาเสียไม่มี
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" เรเวนน่าถามพลางรีบเข้าไปพยุงตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้น
"ขอโทษทีนะคะ พอดีรีบไปหน่อย เลยไม่ทันได้ดูทาง"พอลุกขึ้นได้ ร่างเล็กของอีกฝ่ายก็รีบก้มหัวขอโทษเธอที่เป็นคู่กรณีทันที
"ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ถือหรอก เธอมีแผลด้วยนี่ มานี่มาเดี๋ยวรักษาให้" เรเวนน่ามองไปเห็นแผลถลอกที่หัวเข่าทั้งสองข้างแล้วก็แขนข้างซ้ายของเธอ คงจะเพราะต้องรับน้ำหนักตอนล้มลงไป เมื่อสำรวจแผลคราวๆแล้วว่ามีตรงไหนบ้างก็หันไปควักยาในกระเป๋ากระโปรงออกมาเพื่อที่จะรักษาเธอ
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันรักษาเองก็ได้" แต่เธอเอ่ยอ่างเกรงใจแล้วไม่รีรอรีบร่ายเวทย์รักษาทันที แสงสีทองอ่อนๆ ส่องวาบขึ้นมาครู่นึงก่อนจะหายไป เมื่อเอาฝ่ามือที่วางประกบเบาๆ กับเเผลอยู่ออก ก็พบว่าแผลนั้นได้หายไปแล้ว เธอทำแบบนั้นจนไม่มีแผลหลงเหลืออยู่บนร่างกาย แต่เพื่อความแน่ใจเรเวนน่าจึงช่วยเธอสำรวจโดยการหมุนซ้ายขวาเช็กว่ายังมีแผลตรงไหนหลงเหลืออยู่บ้าง
"เรียบร้อยเเล้วล่ะ คราวหลังระวังๆ ด้วยล่ะ" เจ้าของเส้นผมสีทองสวยพูด ก่อนจะหันไปเห็นแกลแลนท์กำลังเดินมาทางนี้แล้ว เธอคงต้องลากับคนคนนี้แล้วล่ะ
"ฉันต้องไปแล้วล่ะ เธอก็มาสมัครเหมือนกันใช่มั้ย ไว้เจอกันนะ ฉันชื่อ ไอลีน ดาโคเฟล มาจากเมลาเนล ยินดีที่ได้รู้จัก" ร่างเล็กของคนแปลกหน้าพูดแล้วยืนมือเล็กนั่นมาข้างหน้าหวังจะทักทาย
"อ่า ฉันเรเวนน่า เด- เอ่อ เรเวนน่าน่ะ ฮ่าฮ่า" เกือบไปแล้วไง ที่เธอเลือกที่จะไม่บอกชื่อเต็มไปเพราะทุกที่ที่ทำแบบนั้น คนบางประเภทก็จะพยายามเข้าหาเธอเพื่อผลประโยชน์
"อ๋อ งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน" ไอลีนพูดแล้วก็วิ่งไปพลางหันมาโบกมือให้กับคนที่เจ้าตัวเพิ่งจะทำความรู้จักไป
"สุดท้ายพอเธอเข้าไปในนั้นคนก็รู้อยู่ดี" แกลแลนท์ที่น่าจะมาทันได้ยินบทสนทนาสุดท้ายพอดี เขาพูดแล้วไปมองทางประตูโรงเรียนที่มีขนาดใหญ่มาก น่าแปลกที่ตอนนี้โรงเรียนดูเหมือนโรงเรียนร้างไร้วี่แววผู้คน มองเข้าไปถึงจะเห็นตัวปราสาทนิดๆ แต่กลับไม่มีแสงไฟโผล่ลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย
"อย่างน้อยขอแค่ตอนนี้ก็ยังดี ฉันอยากมีเพื่อนคนอื่นนอกจากนายบ้าง" เรเวนน่าพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ อันคุ้นเคยที่วางแปะลงบนหัวเบาๆ นัยน์ตาสวยเงยขึ้นไปมองนัยน์ตาสีทองที่จะดูอบอุ่นทุกคราในเวลาที่เธอต้องการที่พึ่ง เขาในตอนนี้ที่อายุเพียงสิบห้าปี ก็ไม่ได้สูงกว่าเธอมากนักในวัยที่ยังโตไม่เต็มที่ น่าจะสักประมาณร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรได้มั้ง ส่วนเธอตอนนี้สูงแค่ร้อยหกสิบห้าเอง
"ไปกันได้แล้ว นี่ก็เริ่มจะมืดแล้ว รีบไปอาบน้ำแล้วออกมาหาอะไรกินกัน" เขาพูดแล้วรีบดันหลังเธอเข้าไปข้างในโรงแรมพร้อมกับสัมภาระ
พอเข้ามาข้างในแล้วดูหรูกว่าข้างนอกเยอะเลย เฟอร์นิเจอร์ข้างในตกแต่งสไตล์หลุยส์ทำให้ดูหรูหราคล้ายกับพระราชวัง โคมไฟน้อยใหญ่ประดับประดาอยู่เต็มตัวอาคารแบบพอดี ทำให้ไม่ดูมืดหรือสว่างจนเกินไป
เรเวนน่ากับแกลแลนท์เดินมาที่หน้าเค้าท์เตอร์เพื่อจะเช็คอินเข้าที่พัก พอเช็คอินเสร็จเรียบร้อยแล้ว สรุปว่าท่านพี่แซ็คมิสจองไว้ให้แค่ห้องเดียว แกลแลนท์กับเธอเลยต้องจำใจยอมนอนห้องเดียวกัน เพราะวันนี้เป็นช่วงสอบเข้าของอัลวาโร่ห้องพักอื่น ๆก็เลยถูกจองไว้เต็มทั้งหมด ทีแรกเขาจะออกไปหาที่นอนข้างนอกเองแล้ว แต่เธอห้ามไว้ ก็เราเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว เธอไม่ถืออะไร
ภายในห้องพักของโรงแรมตกแต่งด้วยสไตล์คลาสสิค เดินเข้ามาซ้ายมือจะเจอกับประตูห้องน้ำฝั่งขวาเป็นชั้นวางรองเท้าสูงจนสุดเพดาน เดินเข้ามาข้างในตัวห้องซ้ายมือจะเจอกับห้องนั่งเล่นขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็นั่งได้ราวๆ สิบคน เดินเข้าไปขวามือจะเจอกับชั้นหนังสือขนาดกลางกั้นแบ่งฝั่งระหว่างห้องนอนและห้องนั่งเล่นแทนกำแพง ผ่านชั้นหนังสือไปจะเป็นเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่ฝั่งติดกระจกขนาดใหญ่ โชคดีที่ได้ห้องฝั่งที่เห็นวิวของโรงเรียนพอดี แต่ในตอนกลางคืนก็ไม่ได้น่าดูเท่าไหร่เพราะอย่างที่บอกว่าไม่มีแสงไฟแม้แต่ดวงเดียวเล็ดลอดออกมาจากโรงเรียนนั้นเลย แต่ก็ยังทำให้เห็นวิวเมืองรอบๆ ชัดมากๆ ฝั่งขวาของเตียงจะเป็นโต๊ะทำงานขนาดไม่ใหญ่มากตั้งอยู่
"ดูดีใช้ได้เลยแฮะ" เรเวนน่าพูดพลางมองสำรวจพื้นที่รอบๆ ห้อง
"ไปอาบน้ำได้แล้ว ดึกมากแล้วเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยง ไม่หิวหรือไง" ใช่เพราะระหว่างทางก็มัวแต่นอน พอถึงที่หมายก็ไปต่อแถวสมัครสอบเลยไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่มื้อเที่ยง จริงๆก็ไม่ได้รู้สึกหิวอะไรมากมาย เพราะเธอกินอาหารไม่เป็นเวลาอยู่บ่อยๆตอนอยู่ที่พระราชวัง แต่พอเขาทักอยู่ๆ ท้องมันก็ดันร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"หิวง่ะ งั้นไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน" พูดจบร่างบางก็วิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปทันที
"เห้อ" แกลแลนท์ส่ายหัวเบาๆ อย่างเหนื่อยใจกับคนที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งเจ้านาย ก่อนจะรีบไปจัดของให้เข้าที่ ระหว่างรออีกคนอาบน้ำ
30นาทีต่อมา.....
ให้ตายสิ ตอนเข้ามาดันลืมหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าเข้ามาซะได้ ยัยโง่เอ้ย! ลืมอะไรไม่ลืม
เรเวนน่าค่อยๆ แง้มประตูดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกมั้ยก็เจอแกลแลนท์กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา ร่างบางทำใจอยู่สักพักว่าจะเรียกเขาให้ไปเอาผ้าขนหนูให้ดีมั้ย เอาวะ! มีอยู่ทางเดียวแล้ว
"แกลแลนท์! " เธอชะโงกหน้าออกไปตะโกนเรียกเขาแล้วรีบชักหน้ากลับเข้ามาในห้องน้ำพร้อมแง้มประตูลงจนเห็นแค่ลูกตากับใบหน้าส่วนหนึ่ง
เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างงงๆ แล้วทำท่าว่าจะลุกเดินมาหา "มีอะไ-"
"ไม่ต้องเดินมา! ฉันโป๊อยู่ หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย แล้วลากกระเป๋าเสื้อผ้าฉันมาไว้หน้าห้องน้ำด้วย" ร่างเล็กเอ่ยสั่งอย่างรวดเร็วแล้วรีบปิดประตูทันที
รออยู่สักพักก็มีเสียงเคาะประตู คนขี้ลืมรีบแง้มประตูออกไปดูว่าคนที่เธอใช้ให้เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ยังอยู่หน้าห้องน้ำหรือเปล่า กระเป๋าเสื้อผ้าถูกวางอยู่หน้าห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่วางพาดไว้ ส่วนแกลแลนท์ก็ดูเหมือนจะกลับไปนั่งที่เดิม ต่างแค่เขาเปลี่ยนมานั่งหันหลังให้ประตูห้องน้ำแทน
เรเวนน่ารีบดึงกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับเลือกชุดที่จะใส่ออกไปทานมื้อเย็น แกลแลนท์บอกว่าเขาจะพาไปหาของกินที่ตลาดที่อยู่ข้างๆ โรงแรมนี้ ก็น่าจะเป็นตลาดที่เธอเห็นตอนต่อแถวกรอกใบสมัครหรือเปล่านะ เด็กสาวเลือกเสื้อผ้าอยู่สักพักจนไปเจอกับชุดนอนลายกบสีเขียว ชุดนี้แหละ! เหมาะมาก หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เธอก็ออกไปด้านนอก
ดูเหมือนว่าแกลแลนท์จะอาบน้ำไปแล้วนะ เขาใส่ชุดสบายๆ พร้อมนอนแต่ก็ยังไม่ใช่ชุดนอนคงเพราะว่าจะออกไปหาอะไรกินก่อน
"นายไปอาบน้ำที่ไหนมาเนี่ย " เรเวนน่าถามอีกฝ่ายพลางเอาผ้าชนหนูเช็ดผมไปด้วย
"เธออาบน้ำนานโคตร ฉันเลยไปอาบที่โรงอาบน้ำแถวๆ โรงแรมมาแล้ว" แกลแลนท์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตอบเธอโดยที่ไม่หันมามอง
"งั้นไปกันเถอะ หิวจนจะกินช้างทั้งตัวได้อยู่แล้ว" เขาวางหนังสือในมือลงลง แต่พอหันมามองเพื่อนสาวเท่านั้นแหละสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันทีเลย
"ใส่ชุดอะไรของเธอเนี่ย! " แกแลนท์พูดออกมาเสียงดัง อะไรของเขา ชุดก็ออกจะน่ารักออก
"ทำไมอะ น่ารักจะตาย นี่ท่านพี่แซ็คมิสซื้อให้ฉันเชียวนะ" ลืมบอกไปว่านอกจากชุดจะลายกบแล้ว รองเท้ายังเป็นรองเท้ากบแบบเหมือนจริงสุดๆ
"น่ารักตรงไหนเถอะ น่าเกลียดชัดๆ " เขาพูดจบก็รีบเดินหนีออกไปนอกห้องทันที นับวันเพื่อนของเขาคนนี้ยิ่งทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน นี่เขาต้องโทษเจ้าชายคนนั้นมั้ยเนี่ยที่เลี้ยงน้องแปลกๆแบบนี้
"อ้าว รอกันด้วยสิ" เรเวนน่ารีบหยิบของสำคัญแล้วตามเขาไป
เสียงเปิดประตูที่ซ้อนกันทำให้เรเวนน่าหันไปมองข้างที่เปิดประตูออกมาเหมือนกัน และเหมือนจะเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเปิดประตูด้วยทำให้อีกฝ่ายก็หันมามองเธออยู่เหมือนกัน ร่างบางแต่ก็สูงมากกว่าเธออยู่สี่ถึงห้าเซน เส้นผมสีแดงสดยาวระต้นคอมัดรวบขึ้นครึ่งหัวลวกๆมีปอยผมบางส่วนหล่นลงมาข้างหน้าเล็กน้อย นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ดูนิ่งๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อันมหาศาล ใบหูทั้งสองข้างเจาะนับรวมแล้วน่าจะเกือบสิบรูเลยทีเดียว ขนตาที่งอนยาวเรียงสวยทำให้เรเวนน่าตกใจอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงหรอกหรอเนี่ย หล่อชะมัด เหมือนเธอคนนี้จะอยู่ห้องข้างๆ เธอนะ เรามองหน้ากันอยู่สักพักอีกฝ่ายเองก็ดูเหมือนกำลังจะพิจารณาร่างบางอยู่เหมือนกัน แต่หลังจากนั้นเรเวนน่าก็เป็นฝ่ายผละสายตาออกมาก่อน เรเวนน่าและสาวผมแดงก้าวเดินไปทางข้างหน้าของตน แต่ด้วยความที่เจ้าของเรือนผมทองจะเดินไปข้างหน้าซึ่งอยู่ทางข้างหลังอีกฝ่าย อีกฝ่ายเองก็จะเดินไปทางข้างหลังเธอ เราสองคนไปก้าวหลบกันแต่ก็ดันก้าวไปทางฝั่งเดียวกันทำให้ไม่มีใครได้ไปไหนสักที
"เอ่อ เธอไปทางขวา ฉันไปทางซ้ายนะ" เด็กสาวผมแดงพูดขึ้น
"อ่าๆ " พอตกลงกันเสร็จร่างบางที่เตี้ยกว่าก็ก้าวไปทางซ้ายผู้หญิงคนนั้นก็ก้าวไปทางขวาไม่เหมือนที่ตกลงกันไว้ ทำให้เรเวนน่ากับสาวผมแดงนั้นยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมกัน
"หึ รู้ทันด้วย ไม่เบาเลยนะเธอเนี่ย น่าสนใจจริงๆ " จะแกล้งคนอย่างเธอยังเร็วไปร้อยปีย่ะ เรเวนน่าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ออกมาจากผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
"ของกล้วยๆ สีหน้าเธอมันออกชัดขนาดนั้น" ทำไมจะไม่เห็นว่าตอนตกลงกัน แววตายัยนั่นมันอย่างกับคนขี้แกล้ง
"ว้าา ฉันโป๊ะเองหรอเนี่ย" ยัยผมแดงยกมือขึ้นมาปิดปากทำให้ตัวเองดูหน้าหมั่นไส้
"เธอเองก็มาสมัครสอบสินะ หวังว่าเราจะได้เจอกันในวันเปิดเรียนนะ" เรเวนน่าพูดขึ้น เธอคนนี้แค่สัมผัสจากไอเวทย์ก็ไม่ธรรมดาแล้ว แถมท่าทางกวนประสาทจนดูเหมือนจะไม่กลัวใครนี่ยิ่งทำให้มั่นใจเข้าไปอีก
"มั่นใจจังน้า มีของเยอะไม่เบาเลยนะเธอน่ะ โอเคงั้นไว้เจอกันวันเปิดเรียน แต่หวังว่าจะได้เจอหันวันสอบด้วยแล้วกัน" เจ้าของเรือนผมสีแดงสดพูดก่อนจะเดินไปทางของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักแล้วหันหน้ากลับมามอง
"ชุดสวยดีนะ เหมาะกับหน้าเธอดี" เธอพูดพลางเลื่อนสายตาลงมามองที่ชุดของเรเวนน่า
"แน่นอนมันก็ต้องน่ารักเหมือนฉันอยู่แล้ว" พอร่าบางพูดจบเธอคนนั้นก็ทำหน้าเหมือนจะอ้วกออกมาทันที
"อ้อลืมไป ฉันจีนซ์ ลีอันดรอส ส่วนเธอ...... " เด็กสาวที่ชื่อจีนซ์พูดก่อนจะชี้มาทางเธอ
"ฉันเรเวนน่า ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอพูดแล้วยื่นมือไปข้างหน้า
"เช่นกัน หวังว่าจะได้เจอกันใหม่" จีนซ์ยืนมือมาจับกับมือเธอแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนเราทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำธุระของตน
ณ ตลาดคอสโม่
ตลาดนี่มีชื่อว่าคอสโม่ถ้าถามว่ารู้ได้ยังไงน่ะหรอ เพราะหน้าตลาดมีป้ายชื่อป้ายใหญ่มหึมาตั้งอยู่ สี่ทิศอย่างกับว่ากลัวคนไม่เห็นว่าตรงนี้มีตลาดอย่างไงอย่างงั้น ลำพังแค่พื้นที่ของตลาดก็น่าจะไม่มีทางที่จะหาไม่เจออยู่แล้ว
เรเวนน่าที่กำลังเดินมองหาของที่จะกินเป็นมื้อเย็นอยู่ได้ตกเป็นเป้าสายตาเป็นที่เรียบร้อย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เธอว่าเธอก็ปกติทุกอย่างนะ ต่างจากตอนออกมาแค่มัดผมเป็นก้อนๆ ห้อยอยู่สองข้างแบบลวกๆ ปล่อยปอยผมที่มีอยู่บางๆ ลงมาปิดหน้านิดๆ นอกนั้นก็ปกติเหมือนเดิม ชุดนอนกบก็ปกติ(?) รองเท้าก็ปกติ มีอะไรแปลกหรอ
จะว่าไปของที่นี่น่ากินสุดๆ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะกินอะไรดี หลายๆ ร้านดูเหมือนจะเป็นร้านเจ้าดังของที่นี่ แถมบรรยากาศก็น่าเดินมาก ทั้งๆ ที่ตลาดใหญ่ขนาดนี้แต่คนก็ยังเต็มไปหมดจนแทบจะไม่มีที่เดิน
"ฉันเลือกไม่ถูกอะ นายมีอะไรแนะนำมั้ย ขอแบบฉันไม่เคยกินแล้วก็อร่อยสุดๆ " เรเวนน่าถามในขณะที่มองร้านอาหารแล้วร้านเล่าที่เดินผ่านแต่ก็เลือกไม่ได้สักทีว่าจะกินอะไร
"ได้ ตามมา" แกลแลนท์เดินนำมาประมาณห้านาทีเข้ามาในโซนที่ไม่ค่อยมีคนเดินเท่าไหร่ ก็มาหยุดอยู่ที่ร้านเก่าๆ ร้านนึงที่มีคุณยายแก่ๆ คนนึงกำลังยืนผัดอะไรบางอย่างอยู่ในกระทะที่มีกลิ่นหอมลอยฟุ้งทั่วบริเวณ ร้านนี่ไม่เหมือนร้านอื่นตรงที่มีลูกค้านั่งอยู่ในร้านเพียงสองสามคนเท่านั้น แกลแลนท์จูงเธอเข้าไปนั่งโต๊ะๆ นึงก่อนจะสั่งอาหาร โดยที่ไม่ดูเมนู
"ไม่ดูเมนูหน่อยหรอ" เรเวนน่าถาม สงสัยเขาจะมีอาหารที่อยู่ในใจแล้วหรือเปล่านะ
"ที่นี่มีเมนูเดียว แถมอร่อยมากๆ ด้วย เธอคอยดูแล้วกัน" ระหว่างรออาหารเธอกับเขาก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย ๆ จนคุณยายยกอาหารอาเสิร์ฟ คุณยายมองหน้าของเจ้าของนัยน์ตาสวยแล้วยิ้มให้
"หนูสวยมากเลยรู้ตัวหรือเปล่า เหมือนยายสมัยสาวๆ เลย" คุณยายเอ่ยชม
"ขอบคุณค่ะ" เรเวนน่าเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยิ้มกว้างให้คุณยาย
"กินให้อร่อยนะหนู ไม่พอบอกยายได้ "คุณพูดก่อนจะเดินออกไปทำอาหารให้ลูกค้าคนอื่นต่อ
"โห น่ากินมาก มันคืออะไรอะ" ร่างบางเงยหน้าจากอาหารขึ้นไปถามแกลแลนท์ มันมีลักษณะเหมือนเส้นผัดไข่ใส่เต้าหู้ใส่กุ้งหรืออะไรสักอย่าง เส้นสีส้มอ่อนๆ เพราะคลุกกับน้ำซอสสีมันวาวน่ากินสุดๆ แถมกลิ่นยังหอมจนอยากจะเก็บเป็นน้ำหอมไว้ฉีดในห้องเวลาหิวเลย
"มันเรียกว่าโนเดโต้ เป็นอาหารขึ้นชื่อของในอาร์เจนโต้* แต่เป็นที่นิยมมากๆ ในเมืองนี้เลยนะ พ่อครัวแม่ครัวหลายๆ คนเลยมาแย่งกันเปิด แต่ร้านนี้อร่อยสุดแล้ว แต่คนไม่ค่อยรู้หรอกเพราะร้านมันดูเก่าๆ แถมยังอยู่ในโซนที่ไม่ค่อยมีคนผ่านด้วย" ชื่อโนเดโต้ เธอจะจำไว้นี่แหละอาหารโปรดอย่างต่อไป
"แล้วนายรู้จักร้านนี้ได้ไงอะ" เธอถามแกลแลนท์อย่างสนใจ
"มีวันนึงฉันหลงอยู่ในตลาดนี้ แล้วหิวมาก จะต่อแถวร้านอื่นก็น่าจะรอไม่ไหว เลยมาเจอร้านนี้ คนน้อยดีก็เลยจำใจต้องกิน" เขาตอบแล้วหยิบอุปกรณ์เตรียมกินแต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบให้ฉันด้วย
"อย่างงี้นี่เอง แล้วรู้ได้ไงว่าร้านนี้อร่อยสุดอะ ได้เงินค่าโฆษณาหรือเปล่าเนี่ย" เธอทำเป็นแซวๆ เขา พอได้ยินแบบนั้นเขาก็ยกมือเตรียมจะเขกหัวเธอ แต่เธอก็เอี้ยวตัวหลบทัน
"ก็ลองกินร้านอื่นมาหมดแล้ว สู้ร้านนี้ไม่ได้เลยสักร้าน แล้วก็หยุดถามได้แล้ว กินซะเดี๋ยวจะชืดซะก่อน" เขาพูดดักเมื่อเห็นเธอกำลังเตรียมอ้าปากจะถามอีกรอบ
ไม่รอช้าเรเวนน่าหยิบอุปกรณ์ขึ้นมากินทันที รสชาติแรกที่โผล่ขึ้นมาหลังจากใส่เข้าปากไป จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากอร่อยสุดๆ อร่อยจนน้ำตาจะไหล เธออยากจะกราบแกลแลนท์สักทีสองที ถ้าไม่ได้เขาเธอคงไม่มีทางได้กินอะไรที่อร่อยโคตรๆ แบบนี้แน่ๆ
"ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวติดคอ" แกลแลนท์ที่นั่งมองเธออยู่ทักขึ้นก่อนที่เธอจะสำลักอาหารที่กินเข้าไปเสียก่อน
"ก็มันอร่อยอะ นายไม่กินหรอเดี๋ยวก็เย็นหมด" พอเธอพูด เขาก็หยิบอุปกรณ์แล้วก็ลงมือกิน
ตอนนี้เรเวนน่ากำลังกินจานที่สองอยู่นี่ว่าจะซื้อกลับไปกินที่ห้องเผื่อหิวตอนกลางคืนอีก ส่วนแกลแลนท์เขาอิ่มตั้งแต่จานแรกแล้ว
นั่งอยู่สักพักดูเหมือนแกลแลนท์จะเจอคนรู้จักเลยทักขึ้น
"เฮ้ย แกเร็ธ ทางนี้ๆ " เขาตะโกนทักเด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะรุ่นเดียวกัน ร่างงามมองตามไปทางที่แกลแลนท์มองไป ก็เจอเด็กผู้ชายสองคนกำลังยืนเหมือนกับหลงทางอยู่ แต่พอคนที่เส้นผมสีดำหยักโศนิดๆ นัยน์ตาสีเขียวเข้ม ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของชื่อหันมาเห็นแกลแลนท์กำลังโบกมือให้อยู่ก็เดินยิ้มเข้ามาแต่ก็ไม่ลืมหันไปสะกิดเด็กผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้เดินตามมาด้วย
"เป็นไงมาไงเพื่อน ไม่ได้เจอกันนาน" แกลแลนท์ทักคนที่เหมือนจะเป็นคนรู้จักของเขา
"สบายดีครับ นี่ฉันมาสมัครสอบที่อัลวาโร่กับองค์ชายเอเดนซอว์ นี่เพื่อนฉันเองรู้จักกันเพราะเคยทำงานเดียวกันน่ะ" หื้อ องค์ชายหรอ เรเวนน่าที่กำลังกินอย่างเมามันส์วางช้อนส้อมลงแล้วหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของผู้ชายตาสีเขียวเข้มที่ชื่อแกเร็ธคนนั้น ก็พบว่าเขาก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน ใบหน้าเขาดูนิ่งราวกับคนไร้อารมณ์ความรู้สึกอะไรทำนองนั้นเลย เส้นผมสีดำสนิทตรงสวยดู นุ่มน่าสัมผัส ตัดกับนัยน์ตาอัญมณีสีน้ำเงินเข้มราวกับก้นบึ้งของมหาสมุทร ดวงตาที่มีความเอกลักษณ์ของราชวงศ์ทำให้ต่อไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนคนนี้มาจากที่ไหน คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเมลาเนล อาณาจักรแห่งผืนน้ำ ใบหน้าของเขางดงามหล่อเหลาเหมาะสมกับคำว่าองค์ชาย ร่างกายสูงใหญ่พอประมาณด้วยความที่ยังโตไม่เต็มที่
"ยินดีที่ได้พบพะย่ะค่ะองค์รัชทายาท" พอได้ยิน แกเร็ธพูดคำว่าองค์ชายปั๊บเขาก็รีบลุกขึ้นทำความเคารพโดยการก้มหัวให้นิดๆและเอามือข้างขวายกขึ้นแนบอกซ้ายทันที โดยคนที่มีศักดิ์ว่าองค์ชายก็ก้มหัวให้นิดๆเป็นการตอบรับ
"ทำตัวตามสบายเถอะ ฉันไม่ถือ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกสุดๆ นี่เขาไม่คิดจะใส่ความรู้สึกลงไปในน้ำเสียงหน่อยเหรอ
"แล้วนั่นใครน่ะครับ เดี๋ยวนี้พาผู้หญิงมาเดทหรอ ตาดีไม่เบาเลยนะครับ สวยเชียว" คนที่ชื่อแกเร็ธเอ่ยแซวเพื่อน ดูเหมือนทั้งคู่จะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่คำหยอกนั้นทำเอาแกลแลนท์ถึงกับหัวเราะแห้งๆ
"เอ่อ นี่องค์หญิงเรเวนน่า ฉันพามาสมัครสอบ" พอได้ยินอย่างนั้น แกเร็ธก็หน้าซีดทันที แล้วก็รีบลุกจะทำความเคารพ
"ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะองค์หญิงกระหม่อมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินพระองค์ ช่วยอภัยให้กระหม่อมด้วยพะย่ะค่ะ" ท่าทางกลัวความผิดของเขาดูน่ารักปนตลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ฉันไม่ใช่คนถืออะไรแบบนี้หรอก
"ไม่เป็นไรๆ นายไม่รู้ ฉันไม่ถือหรอก" เรเวนน่าหัวเราะนิดๆ ให้กับท่าทางของเขา เขาดูลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆถอยไปยืนหลบอยู่ข้างหลังขององค์ชาย นี่เธอน่ากลัวหรอ==
"แล้วนี่หลงทางกันหรอ กินอะไรหรือยังล่ะ" แกลแลนท์หันไปถามเพื่อนของตน
"อ่าใช่ครับ พอดีผมตามหาร้านโนเดโต้ที่คุณบอกว่าอร่อยๆ มากๆ คราวก่อน แต่ก็เดินหลงมาสักพักใหญ่ๆ แล้วนี่แหละครับ ตอนนี้ก็หิวมากๆ ด้วย" เขาพูดพลางทำท่าทางประกอบโดยการเอามือลูบท้อง
"งั้นพอดีเลย ร้านนี้นี่แหละที่ฉันบอก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนั่งกินด้วยกันเลยสิ" เดี๋ยวๆ เข้าไม่ถามเธอหน่อยเหรอว่าอยากนั่งด้วยมั้ย
"โอเคครับ จะกินด้วยกันเลยมั้ยครับเอเดน" เขาหันไปถามองค์ชาย นัยน์ตาสีน้ำเงินที่จนถึงเมื่อครู่ยังจ้องเธอไม่หยุดชะงักไป ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบกลับมา
ตอนนี้เรเวนน่ากลายเป็นสาวน้อยคนเดียวในหมู่เสือซะเเล้ว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องให้คุณองค์ชายมานั่งข้างเธอด้วย แทนที่แกลแลนท์จะเป็นคนย้ายมานั่งข้างเธอ แต่สององค์ครักษ์ดันไปนั่งด้วยกันแล้วก็คุยกันสนุกสนานเชียว ส่วนฝั่งเอเดนกับเธอก็ไม่มีบทสนทนาอะไรเลย แค่ต่างคนต่างนั่งกินเงียบๆ
นี่ก็ผ่านมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว เรเวนน่าก็อิ่มมาสักพักใหญ่ๆ แล้วเหมือนกัน นั่งรอสองคนนั้นคุยกันจนเริ่มจะดึกแล้ว แถมฉันยังง่วงจนตาจะปิด ส่วนคนข้างๆ ดูไม่ได้จะสะทกสะท้านอะไรเขาก็นั่งมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย สุดท้ายนัยน์ตาสีโกเมนสวยก็ต้านความง่วงไม่ไหวเปลือกตาค่อยๆหนักขึ้นเรื่อย ๆ แล้วอยู่ๆ ภาพก็ตัดไป
"เรเวนน่าๆ ตื่นได้แล้วจะกลับห้องแล้ว" ร่างบางตื่นขึ้นเพราะสัมผัสได้ถึงแรงเขย่าเบาๆ นี่เธอเผลอหลับไปหรอ แถมยังซบไหล่....
"เฮ้ย! ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพิงนายเลยนะ" พอรู้ว่าตัวเองเพิ่งจะใช้ไหล่ของเอเดนเป็นหมอนไป เรเวนน่าก็รีบเด้งตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับเอ่ยขอโทษเขา เขาหันมามองเธอ เหมือนจะตกใจนิดๆ ที่เธอโวยวายเสียงดัง แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมามากมาย
"ไม่เป็นไร" เขาตอบสั้น ๆแค่คำเดียว แล้วก็หันไปสนใจหนังสือในมือเขาต่อ
"เอ่อ เรากลับกันเลยดีมั้ยครับ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย" แกเร็ธที่สังเกตรังสีความอึดอัดจากทั้งคู่ได้เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
"อ่า ได้สิ งั้นเอาไว้เจอกันวันสอบนะ" เรเวนน่าบอกลาพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะกลับ
"เดี๋ยวผมเลี้ยงเองครับ" แกเร็ธพูดขึ้นออกทำทีจะเดินไปจ่ายเงิน แต่เธอห้ามไว้ก่อน
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" เธอพูดแล้วเข้าไปจะจ่ายเงิน แหงสิ เธอกินเข้าไปคนเดียวเยอะขนาดนั้น จะให้คนอื่นจ่ายให้ได้ยังไง
"ได้ยังไงล่ะครับ ผมเป็นผู้ชาย แถมยังมารบกวนคุณอีก ให้ผมจ่ายให้เถอะครับ" เขายืนยันที่จะจ่าย
"ก็ได้ แต่เยอะหน่อยนะ พอดีฉันหิวอะ ซัดไปหลายจานเลย แหะๆ " เรเวนน่าพูดพลางหันไปมองกองจานนาเดโต้ที่วางอยู่บนโต๊ะ แยกมือขี้นเกาหัวแก้เขิน
"ไม่เป็นไรครับ ธรรมดาของเด็กกำลังโต" เขาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปถามราคาค่าอาหารทั้งหมดกับคุณยายเจ้าของร้าน
"เท่าไหร่ครับคุณยาย" เขาถาม คุณยายหันมายิ้มให้
"4 นิกเกิลจ้ะพ่อหนุ่ม" ขออธิบายก่อนแล้วกัน อัตราของเงินจะเป็น 100ซิลเท่ากับ 1นิกเกิล 100นิกเกิลเท่ากับ 1เหรียญทอง แต่ถ้าเทียบกับราคาอาหารตามตลาดทั่วไปมื้อนี้ก็แพงหน่อย แต่ก็เป็นเพราะว่าจำนวนอาหารที่ฉันกินไปมันสำหรับ5-6คนเลยน่ะสิ
"นี่ครั-" แกเร็ธควักเงินออกมากำลังจะยื่นจ่ายให้คุณยาย แต่อยู่ๆ ก็มีมือนึงยื่นมาจ่ายเงินตัดหน้า
"ฉันไม่อยากกินฟรี" เอเดนพูดแล้วเดินออกจากร้านไป เอ่อ เขาใจป๋าเหมือนกันนะ ถ้าไม่อยากกินฟรีก็จ่ายแค่ส่วนของตัวเองสิ แต่นี่ดันจ่ายให้ทั้งหมดเลย
"งั้นหนูไปแล้วนะคะคุณยาย ไว้จะมาทานบ่อยๆ นะคะ" เรเวนน่าหันไปบอกลาคุณยายก่อนจะเดินออกจากร้านมาบ้าง
หลังจากนั้นเรเวนน่าก็เดินดูนู่นดูนี่กับแกลแลนท์ในตลาดอยู่สักพัก พอเดินเล่นจนพอใจก็กลับห้องพร้อมกับหอบของกินที่ซื้อมาเยอะจนพะรุงพะรังกลับไปด้วย
อาร์เจนโต้* : นับเป็นหนึ่งในอาณาจักรขนาดใหญ่ ในห้าอาณาจักร ครอบครองเหมืองทองจำนวนมาก
ความคิดเห็น