ตอนที่ 1 : Chapter 1 : you in my memory
สายลมโบกพัดผ่านหน้าต่างห้องเรียนที่เปิดทิ้งไว้จนกระทบโดนตัวเด็กสาววัยเจ็ดขวบ ความหนาวแล่นจับไปทั่วทั้งตัว ก่อนเสียงสะอื้นของเด็กน้อยคนนั้นจะเริ่มดังขึ้นเพราะความหวาดกลัว
"ฮึก..ฮือ ใครก็ได้..พาหนูออกไปที"
"555ดำเป็นถ่านแล้วมาร้องไห้แบบนี้ตลกอ่ะคิดหรอว่าจะมีคนมาช่วย อยู่ในห้องเย็นๆสักวันนึงเนอะเผื่อเช้ามาจะขาว"
เสียงหัวเราะเหยียดดังออกมาจากนอกห้องเรียน ไม่ใช่ใครที่ไหน กลุ่มเด็กผู้ชายที่เป็นคนขังเธอนั่นเอง
เพียงเพราะเธอเผลอไปชนกับเด็กคนนึงในกลุ่มจนเด็กคนนั้นล้ม และกับรูปลักษณ์ของเธอที่ไม่ได้สวยน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงวัยเดียวกันคนอื่น ทำให้ไม่ว่าเธอจะขอโทษขอโพยยังไงพวกเขาก็ยังคงตัดสินใจที่จะแกล้งเธอ
"ฉัน..ฮึก..ขอโทษ ปล่อยฉันไปเถอะขอร้อง ฉันจะไม่บอกใครเลย ปล่อยฉันไปที..ฮื่ออ"
"พวกเราไม่ปล่อย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปบอกใครอยู่ดี ถ้าเธอบอกล่ะก็ เธอโดนมากกว่านี้แน่!"
ร่างเล็กทำได้แค่นั่งกอดเข่าเงียบ อีกแล้ว..เธอโดนเอาเปรียบอีกแล้ว แค่เพราะเธอไม่น่ารัก ไม่ขาวไม่สวยเหมือนเด็กเกาหลีคนอื่นๆเท่านั้นเองหรอ..
เสียงฝีเท้าของเด็กหลายๆคนเริ่มเบาไปเรื่อยๆแสดงให้เห็นว่าตอนนี้มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นแล้วจริงๆ
ลมฝนพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กทำได้แค่กอดเข่าแน่น เพื่อบรรเทาความหนาว คนที่บ้านก็คงไม่ได้มาตามเพราะเธออยู่กับแม่ซึ่งแม่ของเธอทำงานจนดึกดื่นกว่าจะกลับบ้านอีกทีก็เช้าแล้ว
"ฮึก..ไม่เป็นไรนะ(ชื่อคุณ) คูมกาต่ายยังอยู่กับ(ชื่อคุณ)เสมอนะ..ฮึก"
ร่างเล็กนั่งพูดพร้อมกับกอดตุ๊กตากระต่ายที่คุณแม่ได้ให้ไว้ เพราะเวลาที่แม่กลับมาบ้านช้าจนไม่ได้นอนกับเธอ ตุ๊กตากระต่ายคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกไม่โดดเดี่ยว ครั้งนี้ก็เช่นกัน
เมื่อเธอชินกับความหนาวเย็นได้สักพัก ความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ก็เข้ามาแทนที่ ทำให้ร่างเล็กเผลอเข้าสู่ห้วงนิทราไป
"นี่..เธอน่ะ"
เสียงนั้นปลุกเด็กน้อยหลุดจากห้วงนิทรา เธอเพ่งสายตามองคนที่อยู่ตรงหน้า เขาเป็นเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ กำลังมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง
"นาย.."
"เธอมาอยู่ในห้องเรียนคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง"
"ฮึก..ฮื่ออ~" เธอไม่ตอบแต่ปล่อยโฮออกมาแทน ก่อนจะโผเข้ากอดเด็กชายตรงหน้า เธอรอดแล้วเธอไม่ต้องรอจนเช้าอีกแล้ว
เด็กชายตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเธอก็โผเข้ากอดตัวเอง ก่อนที่เด็กชายจะลูบหลังเธอเบาๆ
"เธอกลัวมากเลยสิใช่มั้ย" เด็กชายหันหน้ากลับมามองเธอก่อนจะยิ้มบางๆให้
"อื้อ" เด็กหญิงพยักหน้ารับก่อนเด็กชายคนนั้นจะพาร่างเล็กเดินออกมาจากโรงเรียน
"นาย..ไม่ใช่เด็กโรงเรียนฉันหนิ"
"อื้ม..ฉันมาจากในเมืองนู้นน~มาเยี่ยมปู่กับย่า ฉันกำลังรอแม่มารับกลับบ้านอยู่พอดีก็เห็นไฟในห้องเรียนโรงเรียนเธอเปิดไว้น่ะ^^"
"ไม่กลัวอะไรเลยหรอ•-•"
"ไม่กลัวหรอก~ฉันน่ะเก่งจะตายย ไม่กลัวผีด้วยนะรู้ป่าวว ^3^"
"ว้าวว~ เท่ชะมัด"เธอปรบมือให้กับความเก่ง ของเด็กชาย ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร้านขายมันเผา "ฉัน..หิวอ่ะ พาไปร้านมันเผาตรงนู้นให้หน่อยสิ"
"ไม่กลับบ้านก่อนหรอ เดี๋ยวแม่เธอเป็นห่วงนะ"
"บ้านฉันอยู่ไกลน่ะ ปกตินั่งรถบัสกลับ แต่ฉันกลับโดนเพื่อนๆแกล้งน่ะสิ ป่านนี้รถบัสรอบสุดท้ายก็ไปแล้วด้วยกว่าจะมาอีกทีก็ตี5นู้นนน"
"หวาา~เธอเก่งชะมัด นั่งรถบัสกลับเองด้วยอ่ะทำได้ไง"
เด็กชายทำตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เธอพึ่งเกรด2แต่สามารถมาโรงเรียนได้ด้วยตัวคนเดียวแล้ว
"ก็แม่ฉันงานยุ่งนี่~ฉันอยู่กับแม่แค่สองคน ที่จริงก็พี่สาวด้วยแต่พี่เค้าไปอยู่กับคุณป้าในโซลแล้วล่า^^"
เด็กชายพยักหน้ารับเชิงเข้าใจก่อนจะจูงมือเด็กสาวตรงไปที่ร้านขายมันเผา
"ป้าคับ เอามันหวานสองลูกคับ^^"
"อ่ะนี่จ่ะ หนึ่งพันวอนจ่ะหนู"
คุณป้าเจ้าของร้านยื่นมันหวานให้เธอรับก่อนที่เด็กชายจะเป็นคนยื่นเงินจ่ายไป
"ป่ะ!ไปกันน"
"อื้อ" เธอตอบรับก่อนที่อีกคนจะจูงมือเธออีกครั้ง
มีความสุข..ความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รับเลย คือการที่มีเด็กคนอื่นๆพูดคุยกับเธออย่างสนิทสนม เพราะปกติแล้วเธอก็แค่เด็กแปลกๆสำหรับสายตาเด็กคนอื่น เธอไม่สวยไม่ขาวไม่ค่อยกล้าเข้าหาคนอื่นเพราะเธอกลัวว่าถ้าเธอคุยกับคนอื่นแล้วจะโดนหัวเราะเยาะ..
แต่กับคนตรงหน้าเธอที่เจอกันได้แค่ไม่ถึงชั่วโมงกลับไม่รังเกียจแถมยังจูงมือเธอได้อย่างง่ายดาย
"นาย..ใจดีจังเลยนะ"
"หื้ม?ฉันน่ะหรอ" เด็กชายหันมามองหน้าเธอก่อนจะยิ้มกว้างให้ "ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอนะ^^"
"ฉันเนี่ยนะ?"เด็กหญิงชี้ตัวเองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เด็กชายพยักหน้าก่อนจะจับมือเธอแน่น
"น้าๆๆ เป็นเพื่อนกันน"
"ฮึก..ฮื่อ" คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำขอจากอีกคน
เธอไม่เคยที่จะมีเพื่อนจริงๆสักคน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอด และมันหนักหนาสาหัสเกินไปกับเด็กอายุแค่นี้ แต่ทำไงได้ มันก็ต้องทนเพราะเธอเลือกอะไรไม่ได้เลย
"เห้ยๆ เธอร้องไห้ทำไม อยากกลับบ้านหรอ หรือหิวมากๆแล้ว" เด็กชายลุกลี้ลุกลนเพราะจู่ๆเธอก็เล่นร้องไห้ออกมาซะดื้อๆแบบนี้ เป็นใครก็ต้องงงทั้งนั้น
"ฉัน..ดีใจเฉยๆน่ะ" ร่างเล็กคลี่ยิ้มออกมา "อื้ม..เป็นสิ ฉันเองก็อยากเป็นเพื่อนกับนาย^^"
"อื้ม! ว่าแต่เธอชื่ออะไรหลอ ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเลยอ่ะฮ่าๆ"
"ฉันมีฮเยเรียก(ชื่อคุณ)ก็ได้^^"
"ชื่อน่ารักจัง..ฉันโดยองนะ!^^" เด็กชายคลี่ยิ้มเล็กๆก่อนจะจับมือของเธออีกครั้ง "เธอกลับกับฉันมั้ยเดี๋ยวให้คุณแม่ฉันไปส่งที่บ้าน มันดึกมากแล้วอ่ะ..มันอันตรายนะ•-•" เด็ดชายส่งสายตาอ้อนๆไปให้กับเด็กหญิงเธอพยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบ
.
.
.
รอไปได้สักพักแม่ของโดยองก็มารับและส่งคนตัวเล็กกลับบ้าน
"ขอบคุณนะโดยอง^^ ขอบคุณนะคะคุณน้าที่มาส่งหนู งั้นหนูเข้าบ้านแล้วนะคะกลับดีๆนะ" เด็กหญิงค้อมหัวน้อยๆแทนคำขอบคุณก่อนจะหันหลังกำลังจะเดินเข้าบ้าน
"เดี๋ยวๆ(ชื่อคุณ)!" เด็กชายเรียกอีกคนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของแม่มายื่นให้เด็กสาว "ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิ•-•"
"??"
"ฉันอยากเป็นเพื่อนเธอจริงๆนะ! เป็นเพื่อนแบบนานๆเลยอ่ะ น้าๆๆๆขอเบอร์หน่อยย"
"อื้มๆโอเค"เด็กสาวกดเมมเบอร์โทรศัพท์บ้านของตัวเองเอาไว้ก่อนจะยื่นคืนให้กับเด็กชาย
"ขอบคุณนะ!" เด็กชายยิ้มอีกครั้งก่อนจะโบกมือลาคนตัวเล็กกว่า "บ้ายบายนะ(ชื่อคุณ)~"
"อื้ม!^^ไว้เจอกันใหม่นะ นายเพื่อนคนแรกของฉัน" ประโยคหลังคนตัวเล็กพูดออกมาเบาๆเท่านั้น เพราะถ้าเค้ารู้ว่าเค้าเป็นเพื่อนคนแรกของเธอล่ะก็ ตัวเธอเองก็คงจะดูแปลกในสายตาเค้าไม่น้อย "กลับดีๆนะคะ!"
ร่างเล็กพูดก่อนจะมองดูรถของเด็กชายที่ขับออกไป..
-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
"นายจะรู้มั้ยนะ?
ว่านายทำให้วันที่ดูแย่ที่สุดของฉัน..
กลายเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดวันนึงเลย.."
'Kang Mehye(Y/N)'
***talk with writer***
อันนี้เป็นอดีตของนางเอง(รีท)เองนะคะ เป็นเหมือนฟีลลิ่งแรกความประทับใจแรกไรงี้ ไรท์อาจจะแต่งแปลกๆนิดนึงเนอะเพราะแต่งตอนตัวเองง่วงมากๆด้วย ให้อภัยเค้าด้วยน้า ㅠ ㅠ ตอนหน้าเค้าจะทำให้ดีกว่านี้แน่นอน! ยังไงก็คอมเม้นต์ติชมแล้วก็ถ้าชอบติดตามและกดเฟบให้เค้าหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจทำตอนต่อๆไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณค้าบบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
