Nimbจอมคนแปรธาตุ

ลำดับตอนที่ #4 : แซค

“ข้าต้องการนาง” เสียงกระเซ้าก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักจากชายหนุ่มอีกคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ ดังลอดมาจากกำแพงข้างตัวนิมบ์

“ข้าล่ะสงสัยจริงจริ๊ง ที่ว่าต้องการเนี่ย มันหมายความว่ายังไงกันหนอ...” เจ้าของเสียงกระเซ้ายังคงกล่าวทีเล่นทีจริงต่อไป โดยไม่สนใจว่า เจ้าตัวเจ้าของคำพูดว่าต้องการนั้นจะแสดงสีหน้าอย่างไรอยู่

“ข้าเองก็สงสัยว่าเจ้ามีงานอดิเรกเป็นพวกถ้ำมองตั้งแต่เมื่อไหร่”

นิมบ์สวนคำกลับเสียงนั้น และทันทีที่สิ้นคำ เจ้าของเสียงกระเซ้านั้นก็กระโดดพรวดออกมาจากพุ่มไม้ลงมายืนอยู่ตรงหน้านิมบ์อย่างสวยงาม

คนตรงหน้านิมบ์ เป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดสั้น ความสูงแทบจะพอๆกันกับนิมบ์ ดวงตาพราวพรายบอกแววเจ้าชู้ สีผิวเกรียมแดด เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นิมบ์ก่อนจะทำเสียงจึ้กจั้กในลำคอ และจุปากเบาๆ แล้วส่ายหน้าเชิงล้อเลียน

“ไม่เอาน่า เจ้าก็รู้ ว่าข้าไม่ใช่พวกถ้ำมองซะหน่อย ถ้าเจ้าไม่ใช่เพื่อนรักของข้าละก็ ข้าก็คงไม่ต้องมาตามเป็นห่วงอย่างนี้หรอก มีอย่างที่ไหน มาส่งสาวถึงบ้าน แล้วไม่ชวนเพื่อนอย่างข้ามาด้วย” จบคำชายหนุ่มก็ยักคิ้วแผล็บก่อนจะหมุนตัวเข้ามากอดคอเพื่อนรัก ที่หน้าบูดขึ้นทุกที แล้วยิงคำถามหยั่งเชิง

“ที่ว่าต้องการของเจ้าน่ะ หมายถึงต้องการร่างกายนาง หรือ ใจของนางกันแน่ หือ”

“ข้าจะต้องการอะไรยังไง มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วยล่ะ หืม?” นิมบ์สวนคำถามกลับ ก่อนจะเริ่มยิงประเด็นใหม่ให้คนที่อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนรักได้กระอักบ้าง

“ว่าแต่ว่า สาวน้อยที่เมื่อวานเจ้าเล่นไล่จับอยู่ด้วยล่ะ เป็นไงบ้าง” นิมบ์ถามพร้อมเปลี่ยนสีหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์ยิ่งขึ้น

“ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าเบื่อแล้วล่ะ” ชายหนุ่มย้ายแขนที่กอดคอเพื่อนรักข้างตัวออก แล้วเปลี่ยนมาประสานไว้ที่ท้ายทอยของตัวเอง ก่อนจะกล่าวต่อ

“ผู้หญิงอะไรเล่นตัวเสียนาน ปล่อยให้ข้าเสียเวลาไปตั้งแยะ ที่แท้ก็.... โธ่เอ๊ย” เสียงชายหนุ่มสบถทิ้งท้ายอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก

“ง่าย...” นิมบ์ต่อคำสั้นๆที่เพื่อนรักทิ้งไว้ ก่อนจะกล่าวต่อ อย่างคนที่รู้นิสัยกันดี

“เจ้านี่ล่ะก็น้า... ข้าล่ะเตือนแล้วตั้งหลายหน ว่ายัยคนนี้น่ะ ไม่ได้เคี้ยวยากอย่างที่เจ้าคิดหรอก ทำเล่นตัวไปอย่างนั้นเอง”

“และนางเองก็คงรู้ทันข้าอย่างที่เจ้ารู้ล่ะมั้ง ถึงได้ทำตัวเหมือนจะเคี้ยวยาก หึ!” ชายหนุ่มบ่น

“แสดงว่าเจ้าลองเคี้ยวนางไปแล้วน่ะสิ ถึงได้รู้ว่า นางเคี้ยวง่าย” นิมบ์กล่าวพลางหัวเราะ ด้วยเพราะเพื่อนรักของเขา ไม่ค่อยจะยอมเสียทีให้ใครง่ายๆ และจะไม่ยอมพลาดท่าให้ใครฟรีๆ

ชายหนุ่มข้างตัวนิมบ์เลียปากแผลบหนึ่งก่อนจะบอกย้ำเสริมให้นิมบ์เชื่อได้เลยว่า ‘ของอย่างนี้ไม่มีทางพลาด’

“แต่ข้าว่า นานๆทีลองของที่เคี้ยวง่ายบ้างก็ดีเหมือนกัน ถึงข้าจะไม่ค่อยชอบนักก็เถอะ แล้วเจ้าล่ะนิมบ์ อยากลองบ้างมั้ย?” ชายหนุ่มกระเซ้าพลางกระทุ้งศอกเข้าที่สีข้างของเพื่อนรัก

“ข้าไม่อยากจะทับรอยเจ้าสักเท่าไหร่หรอกนะ แซค” นิมบ์กล่าวตอบอย่างไม่ใส่ใจในคำถาม และคำตอบนัก

“เจ้าก็รู้... ว่าข้าไม่ได้หมายถึงของเคี้ยวง่ายพรรค์นั้น ข้าพูดถึงของหวานจานโปรดที่ท่านเพิ่งปรุงขึ้นมาต่างหากล่ะ หึหึ” เจ้าของนาม ‘แซค’ กล่าวตอบสบายๆ แล้วจึงหัวเราะลงคอ

“เรื่องลองน่ะ ลองแน่ แต่จะเป็นแค่ของหวาน หรือ อาหารจานหลักน่ะ ก็ต้องดูกันต่อไป” นิมบ์ตอบด้วยสีหน้าที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่าง

“เอาจริงน่ะ? ข้าว่า ถ้าจะให้นางมาเป็นอาหารจานหลัก ก็ต้องคิดดันหนักเลย ดูท่าว่านางจะไม่ค่อยเจนจัดกับโลกแบบที่พวกเราอยู่กันนักด้วยน่ะสิ” แซคกล่าวพลางเริ่มนึกเป็นห่วงเส้นทางของเพื่อนรักขึ้นมา

“ช่างเถอะ ตอนนี้ยังไม่รู้เลย ว่านางจะเป็นของหวาน หรือจานหลัก หรือไม่แน่นางอาจจะเป็นแค่เครื่องดื่มพอแก้กระหายก็ได้ ฮ่าๆๆ คิดมากตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์” นิมบ์กล่าวขึ้นเพื่อปิดบังความรู้สึกบางอย่างในใจ

“ก็จริงของเจ้า แต่ข้าว่า แค่เจ้าเอาเรื่องนางมายึดได้ขนาดนี้ ก็ควรจะคิดไว้บ้างล่ะน่ะ” แซค กล่าวเตือนเพื่อนรัก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เมื่อต่างก็เดินมาจนถึงบริเวณตลาดอีกครั้ง

“แต่ตอนนี้ข้าว่า เครื่องดื่มอะไรก็ไม่ทำให้บันเทิงเท่ากับ เหล้าชั้นหนึ่งในตลาดนี้แล้วล่ะ ไปกันเถอะ” ไม่ว่าเปล่า แซคดึงกึ่งกระชากแขนเพื่อนรักตามไปติดๆ โดยไม่หวนพูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีกเลยทั้งวัน...