Nimbจอมคนแปรธาตุ

ลำดับตอนที่ #3 : กรอส

“นิมบ์! ท่านทำอะไรของท่านน่ะ หมดกัน! แผนที่ข้าวางไว้ ไม่เหลือเลย” เสียงแหลมสูงตะโกนดังมาจากด้านหลังนิมบ์ หลังจากที่เมธิสเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว

“กรอส...”

นิมบ์พึมพำชื่อเจ้าของเสียงนั้นเบาๆ ก่อนจะย้อนคำถาม พร้อมเลิกคิ้วสูงขึ้นข้างหนึ่ง

“ข้าทำอะไร?”

“ก็ที่ท่านทำลายแผนการที่ข้าวางไว้น่ะสิ ท่านรู้มั้ย ว่ามันจะเสียหายขนาดไหน หากว่าเมธิสเอาเรื่องที่ท่านพูดไปป่าวประกาศ แล้วข้าจะทำงานได้ยังไง”

เสียงแหลมสูงที่คุกรุ่นไปด้วยอารมณ์โมโหยังคงตะโกนอย่างต่อเนื่อง และเมื่อนิมบ์หันหลังกลับไป ก็ได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งใบหน้าคม แพรวพราวไปด้วยเสน่ห์ ชนิดที่ทำให้ผู้ชายมากมายหลงใหลไปได้ตามๆกัน หากแต่ไม่ใช่กับชายหนุ่มตรงหน้า คิ้วทั้งสองที่โก่งโค้งได้รูปกำลังขมวดเข้าหากันอย่างแสดงออกถึงความขัดใจ

“เจ้าจะทำอะไร มันก็เรื่องของเจ้า ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้า งานของเจ้า เมื่อเจ้าพลาด เจ้าก็ต้องหาทางแก้ไขด้วยตัวเอง” นิมบ์ยังคงตอบอย่างไม่ใส่ใจในน้ำเสียงต่อว่าของอีกฝ่าย

“ข้าพลาดอย่างนั้นเหรอ? ข้าถามท่านหน่อยเถอะ หากท่านไม่เข้ามาขวาง ข้าเชื่อว่า แผนการข้าคงไม่ย่อยยับถึงเพียงนี้หรอก”

หญิงสาวนาม ‘กรอส’ยังคงตะโกนต่ออย่างไม่ลดละ จนกระทั่งดวงตาคมจากชายหนุ่มตรงหน้าตวัดเหลือบมองมา หล่อนจึงรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร ด้วยความเกรงกลัว หล่อนจึงมีท่าทางระส่ำระส่าย

“ข้าว่า... เจ้ากำลังทำตัวไม่สมฐานะนะ” ชายหนุ่มพูดแล้วทิ้งเสียงไว้สักครู่หนึ่ง

“เจ้าไม่สมควรใช้คำพูดกับข้าอย่างนี้” นิมบ์ยังคงสำทับต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

“ข... ข้า... ข้าขอโทษ” กรอสกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก

“และเจ้าก็ไม่ควรตั้งคำถามกับข้าด้วย” น้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรยังคงถูกกล่าวออกมาจากปากชายหนุ่ม

“ข.. ข้าเพียงแต่...”

“ต่อจากนี้ไป ห้ามเจ้าทำอะไรให้เมธิสเดือดร้อนเป็นอันขาด!” น้ำเสียงเฉียบขาดสั่งขึ้นทันที โดยไม่รอฟังคำแก้ตัวใดๆจากหญิงสาวทั้งสิ้น

“โอ... ท่านนิมบ์ ข้าขออภัย... หาก.. หากเป็นไปได้ ข้าขอทราบเหตุผลของท่านได้หรือไม่”

กรอสกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ด้วยความไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัย ว่าสมควรพูดออกไปหรือไม่

“เรื่องส่วนตัวของข้า เจ้าไม่เกี่ยว... และข้าขอสั่งเจ้า กรอส... ว่าห้ามเจ้ายุ่งกับเรื่องนี้โดยเด็ดขาด...”

ชายหนุ่มกล่าวพลางหยิบถุงบางใส ที่บรรจุของต้องห้ามไว้ภายในขึ้นมาตรงหน้า พลางหลับตาลง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ของสิ่งนั้นก็หายไปทันใด

“และหากข้ารู้ว่า เจ้ายื่นมือเข้ามายุ่มย่ามเมื่อไหร่ ข้าคงไม่ต้องบอกเจ้าหรอกนะ ว่าเจ้าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง” นิมบ์กล่าวเสริมเพื่อเน้นย้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังให้หญิงสาว

“แต่ท่านก็รู้... ว่าข้ารักท่าน” เสียงหญิงสาวตัดพ้อขึ้นมา

“แต่ข้าไม่รักเจ้า...” คำตอบดังลอดผ่านเบื้องหลังของนิมบ์

กรอสน้ำตารื้นขึ้นมา ก่อนที่จะยกแขนขึ้นปาดน้ำตาแล้วถามในสิ่งที่ตนเองสงสัย แม้จะรู้ว่าไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านรักเมธิสอย่างนั้นเหรอ”

“ข้าต้องการนาง” นิมบ์ตอบสั้นๆ และสั่งงานหญิงสาวที่ยืนตะลึงอยู่เบื้องหลังก่อนจะเดินจากไป

“และข้าว่า เจ้าคงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง”...