Nimbจอมคนแปรธาตุ

ลำดับตอนที่ #2 : ความจริง?

“ให้ข้าไปส่งเจ้าที่บ้านนะ” ชายหนุ่มกล่าวขึ้น และทำหน้าตาสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอ่อ... ท่าน... ท่านช่วยเอาแขนลงไปจากบ่าข้าได้มั้ย” เมธิสซึ่งกำลังหน้าขึ้นสีแดงจัดพูดเชิงขอร้อง แต่นิมบ์กลับทำเฉยประหนึ่งทองไม่รู้ร้อน แสร้งไปว่าตนไม่ได้ยินคำพูดนั้น

“บ้านเจ้าอยู่ที่ไหนรึ เดี๋ยวข้าไปส่งให้”

“เอ่อ...ข้าต้องรอเพื่อนข้า ข้าไม่ได้มาคนเดียว เอ่อ... ท่าน... ข้าขอร้องล่ะ” หญิงสาวเริ่มหน้าเสีย ด้วยผู้คนในตลาดต่างก็มองมาที่ตน แล้วเริ่มซุบซิบอีกครั้ง

                “อ้อ! ถ้าเจ้ายังคิดว่าคนผู้นั้นเป็นเพื่อนเจ้าอยู่ละก็ ข้าขอบอกเจ้าไว้อย่างหนึ่งเลยนะ เพื่อนของเจ้าคนนี้น่ะ ไม่ใช่คนที่เจ้าควรคบหาด้วยนักหรอก และถ้าหากเพื่อนเจ้าถามหาของที่หายไปล่ะก็ บอกไปเลย ว่าของอยู่ที่ข้าแล้ว ไม่ต้องห่วง”

                นิมบ์เงียบไปสักพักหนึ่งแล้วจึงคลายแขนที่โอบรอบไหล่เมธิสลง หันมาจ้องตาหญิงสาวแล้วจึงพูดขึ้นว่า

“บอกเพื่อนเจ้าไปด้วย ว่าของอันตรายอย่างนั้น ไม่ควรฝากไว้กับเจ้า เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ข้าจะไม่ถือสาอะไร แต่ครั้งต่อไป หากเจ้าต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนั้นอีก เพื่อนเจ้าจะไม่มีโอกาสได้หัวเราะอีกต่อไป”

“ท่านหมายความว่ายังไง?” เมธิสพูดพร้อมสีหน้าที่บอกว่า ไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมาเลยสักนิด

“ข้าชื่อนิมบ์ เรียกข้าว่านิมบ์... สิ่งที่ข้าพูด ก็หมายความตามอย่างที่ข้าพูด” รอยยิ้มที่อ่อนโยน และแสดงความเป็นมิตรค่อยๆเหี้ยมเกรียมขึ้นทีละนิด

“เจ้ารู้มั้ย? ว่าในถุงย่ามใบนั้นมีสิ่งที่ไม่ควรมีอย่างที่นายทหารเมืองผู้นั้นว่ามาจริงๆ”

“เอ๊ะ? ก็แล้วไหนท่านดู แล้วบอกว่าไม่มีอะไร นายทหารเมืองเองก็สำรวจดูแล้ว... ก็บอกว่าไม่มีอะไรนี่”

“ก็ตอนที่นายทหารเมืองดูมันไม่มีจริงๆนี่” นิมบ์พูดลอยหน้าลอยตา

“ข้าชักจะงงกับคำพูดท่านแล้วนะ” เมธิสกล่าวพลางชักสีหน้าเชิงถาม

“เอาอย่างนี้... เจ้าลองดูในถุงย่ามของเพื่อนเจ้าดูสิ ว่ามีอะไรในนั้นบ้าง” นิมบ์เสนอพลางชี้ไปที่ถุงย่ามใบนั้น

ครั้นเมื่อหญิงสาวเปิดดู แล้วก็ทำหน้าฉงน “ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่”

“คราวนี้... ลองดูใหม่อีกทีสิ” พูดจบ นิมบ์ก็หลุบตาลง และเมื่อนิมบ์เบิกตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้พบกับสีหน้าที่ตื่นตะลึงของเมธิส

“ทำไม...” คำแรกที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาว เมื่อตั้งสติได้อีกครั้ง

“เวลานี้ ข้าไม่สามารถอธิบายอะไรให้เจ้าฟังได้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรจะรู้” นิมบ์พูดพลางหลุบตาลงอีกครั้ง และสิ่งของที่ว่าก็หายไปจากถุงย่าม ยามที่นิมบ์ลืมตาขึ้นอีกที

“ไม่ต้องวิตกไป หากเพื่อนเจ้าจะมีท่าทีอย่างไรให้เจ้าเดือดร้อน อ้างชื่อข้าไปได้เลย เพื่อนเจ้ารู้จักข้าดี”

นิมบ์พูดพลางปลอบเมธิส เมื่อรอจนกระทั่งสีหน้าของหญิงสาวดีขึ้นแล้ว นิมบ์จึงกล่าวสำทับอีกครั้ง “ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องวิตก หากเจ้ายังมีข้าอยู่...”

เมธิสช้อนตาขึ้นสบดวงตาของนิมบ์แล้วจึงกล่าวออกมาพร้อมกับยอบตัวลง “ข้าขอบคุณท่านมาก”

นิมบ์หัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง “ตกลงวันนี้ เจ้าจะต้องขอบคุณข้าอีกกี่รอบกัน จึงจะพอใจ ฮ่าๆๆ”

จากนั้นจึงลดเสียงลงพอคุยได้ยินกันสองคน “บ้านเจ้าอยู่ทางทิศเหนือใช่มั้ย ข้าจะไปส่ง”

เมธิสเงยหน้าใสขึ้นมามองนิมบ์อีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“ท่านรู้ได้ยังไง ว่าบ้านข้าอยู่ทางทิศเหนือ”

นิมบ์ตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ ไม่คิดอะไรมากมาย

“เพราะข้าเก่ง ฮ่าๆๆ... ข้าก็เดาของข้าไปเรื่อยน่ะแหละ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ข้าเดาถูกก็เท่านั้นเอง”

คำพูดที่นิมบ์พร่ำพูดออกมามากมาย สีหน้า ท่าทาง และการกระทำ ที่ผู้คนในตลาด รวมทั้งเมธิสเองได้เห็นนั้น ไม่มีใครสามารถรู้ได้เลยว่า แท้จริงในใจแล้ว สิ่งที่นิมบ์แสดงออกมานั้น หาใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขาไม่ ไม่มีใครนอกจากเจ้าตัว ที่จะรู้ว่า เขา คิด ต้องการ และรู้สึกอย่างไรกันแน่

ข้าอยากเป็นจึงแสดงว่าข้าเป็น

ที่เจ้าเห็นใช่ข้าเป็นดั่งเจ้าฝัน

หากวันดับคืนสว่างเพียงชั่ววัน

เมื่อนั้นพลันเจ้าจึ่งรู้ข้าคือใคร.....