ตอนที่ 13 : MAFIA 13 :: โกหก [100%]
“มีอะไรจะบอกหรือเปล่า?”
คนขับพูดออกมาเมื่อเห็นว่าร่างบางข้างๆเอาแต่เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ข้าวสะดุ้งเล็กน้อยและหันมามองใบหน้าหล่อคมที่จ้องมองถนนตรงหน้าอย่างตั้งใจ
“ไม่มีนี่คะ”
“แน่ใจ??”
“แน่ใจค่ะ”
เธอก้มหน้าลงมองมือบางของตัวเองที่กุมกันแน่น ยุนกิตวัดสายมาคมจ้องใบหน้าหวานเมื่อรถติดไฟแดง ท่าทางแปลกๆอย่าคิดว่าเขาจะดูไม่ออก
“ผู้หญิงคนนั้นคุยอะไรกับเธอ”
“...!”
“อย่าให้ต้องพูดหลายคำได้ไหมวะ!”
เสียงทุ้มตวาดลั่น มาเฟียหนุ่มโมโหอีกจนได้ เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อเธอเอาแต่นั่งเงียบ จะคาดคั้นคำตอบให้ถึงที่สุดคอยดูเถอะ
เมื่อสัญญาณไฟเขียวปรากฏขึ้น ยุนกิจำใจต้องหันหน้ากลับไปขับรถต่อ เท้าหนาเหยียบคันเร่งแทบมิดเมื่ออารมณ์ขุ่นมัวที่อยู่ในใจยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนคนตัวเล็กกำสายเข็มขัดนิรภัยแน่น แอบชำเลืองมองร่างสูงเป็นระยะแต่ไม่กล้าที่จะร้องขอให้เขาลดความเร็วลง ยุนกิขับรถโฉบเฉี่ยวบนถนนกว้างที่ค่อนข้างโล่งกว่าเวลากลางวัน เธอเริ่มมองเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนเพราะความเกร็งออกมาจากแขนแกร่งที่กำพวงมาลัยอย่างหวั่นๆ
“ขับช้าๆหน่อยไม่ได้เหรอ”
“หุบปากไป”
“...”
ข้าวขมวดคิ้วยุ่ง หงุดหงิดกับคำพูดที่ตอบกลับมาแต่เธอเลือกที่จะเงียบ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วยเพราะแค่นี้เธอก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
เมื่อทั้งคู่ถึงบ้านหลังใหญ่อย่างปลอดภัย ร่างบางรีบก้าวเท้าเดินไปทางห้องนอนของตัวเองทันที แต่จู่ๆถูกมือหนาของบางคนคว้าเอวเอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามินยุนกิเริ่มต้นหาเรื่องเธออย่างเป็นทางการแล้ว
“อะไรของคุณ!”
มือเล็กยันหน้าอกแกร่งก่อนที่ตัวเองจะกระแทกกับเขา แต่มีเหรอที่มาเฟียใจร้ายจะยอมแพ้ เขากระชับอ้อมกอดที่เอวให้แน่นขึ้นกว่าเดิมจนร่างของทั้งสองแทบจะหลอมรวมกัน
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!”
“รู้อะไร”
“บอกความจริงมา”
“...”
“ยัยบ้านั่นขู่อะไรเธอ”
“...!!”
‘ห้ามให้มินยุนกิรู้เด็ดขาด’
น้ำเสียงติดแหลมของเจนนี่แวะเข้ามาทักทายในโซนประสาท ข้าวกำมือแน่นและออกแรงยันแผงอกของยุนกิเอาไว้
“คุณพูดเรื่องอะไร”
สายตาคมกำลังจ้องคาดคั้นคำตอบ ยุนกิมั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าเจนนี่ต้องพูดอะไรกับข้าวแน่นอน ไม่งั้นคนตัวเล็กของเขาคงไม่หงอยและเอาแต่เหม่อลอยแบบนี้หรอก
“จะบอกดีๆหรือจะให้ฉันไปลากคอมันถาม!?”
“ฉ...ฉัน”
ร่างบางตัวสั่นเทาเมื่อถูกยุนกิกอดรัดจนเจ็บเนื้อไปหมด เขาโมโหอีกแล้ว...
‘ถ้าสาระแนบอกมินยุนกิล่ะก็...ไอ้แก่สองคนนั้นได้เหลือแต่วิญญาณแน่!!’
ข้าวเอาแต่ก้มหน้าจนหน้าผากมนฝังลงกับแผงอกกว้าง การกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้ร่างสูงโมโหหนักกว่าเดิม เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด
“บอกมา!!”
จากกอดรัดเอวเปลี่ยนเป็นกระชากไหล่ทั้งสองข้างและบีบแรงๆจนเธอนิ่วหน้า มวลน้ำตาเอ่อล้นบริเวณดวงตาทั้งสองข้างอีกครั้งจนได้
เขาน่ากลัวแบบนี้แล้วจะกล้าบอกความจริงได้ยังไง
“คุณเจนนี่...”
“...?”
“ฮึก ฉันเจ็บนะคุณยุนกิ”
“เจนนี่ทำไม?”
“ค...คุณเจนนี่สั่งว่าห้ามให้ฉันเข้าใกล้คุณ”
“ว่าไงนะ?”
“เธอชอบคุณนะคะ”
“หึ!!”
ยุนกิสะบัดไหล่เล็กออกจากการจับกุมจนข้าวเซถอยหลังเล็กน้อย ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาหนึ่งหยดเงียบๆเมื่อยุนกิกำลังพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ เขายืนเท้าเอวและเงยหน้าขึ้น สูดอากาศเข้าปอดแรงๆด้วยความอดกลั้น
“ก็เลยโง่เชื่อยัยนั่น?”
“...”
“คิดแล้วไม่มีผิด”
ยุนกินึกถึงคำพูดของจีมินที่บอกว่าเจนนี่ชอบเขาอุตส่าห์ให้จีมินชวนเขาออกมาเที่ยวจนสำเร็จแต่เขาดันพาผู้หญิงคนอื่นไปด้วย ไม่แปลกที่เจนนี่จะโมโหและลากคนของเขาไปขู่ถึงในห้องน้ำ
ผู้หญิงคนนั้นร้ายกว่าที่คิด
สายตาคมดุดันตวัดจ้องมองหน้าหญิงสาวที่เงยหน้าสบตาเขาอยู่ตลอดเวลา น้ำตาเริ่มแห้งหายไปจากใบหน้าหวาน
“สั่งให้เลิกยุ่งแล้วไง? จะเลิกยุ่งกับฉันงั้นเหรอ”
“...”
“มันรู้ไหมว่าเธออยู่กับฉัน นอนกับฉันกินกับฉัน!”
“...”
“มีสิทธิอะไรมาสั่งให้เธอเลิกยุ่ง?!”
“ฉัน...”
“ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของใครหน้าไหนทั้งนั้น ชีวิตของเธอมีแค่ฉันจำใส่สมองเอาไว้”
ข้าวกัดกลีบปากล่างแน่น ก้มใบหน้ามองพื้นกระเบื้องด้านหลังอย่างแข็งใจ เธอเลือกที่จะบอกยุนกิไปเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น
มันยังมีอะไรมากกว่านี้ที่เธอบอกไม่ได้...
“ค่ะ”
ยุนกิล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงทันที สีหน้าน่ากลัวที่ปรากฏอยู่ตอนนี้ทำให้ข้าวเริ่มใจคอไม่ดี เขากำลังจะโทรหาใครกัน!?
“คุณจะโทรหาใครน่ะ!!”
“จีมินมึงอยู่ไหน!?”
ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อยุนกิต่อสายหาปาร์คจีมิน ยิ่งน้ำเสียงแข็งกร้าวน่ากลัวไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“เพื่อนมึงแล้วไง กูฆ่าได้หมดถ้ามาเสือกเรื่องของกู!!”
เดี๋ยวนะ!!
“คุณยุนกิ!”
เสียงหวานเอาแต่เรียกชื่อคนตัวสูง ยุนกิปรายสายตาโหดเหี้ยมกลับมามองคนที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ จู่ๆข้าวก็ปรี่มาจับมืออีกข้างที่ว่างของยุนกิ เธอเขย่าแรงๆและส่ายหน้าเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
“แค่นี้ก่อนเดี๋ยวกูโทรกลับ”
ติ๊ด!
เขาวางสายลงและก้มหน้าลงมองมือเล็กที่กุมมือของเขาไว้ จากนั้นก็เลื่อนขึ้นมองหน้าของข้าวที่มีดวงตาแดงก่ำ ขยันร้องไห้จริงๆร่างสูงคิดในใจ
“อะไร”
“คุณอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะคะ!”
“ทำไม?”
“ค...คือ”
‘ถ้าสาระแนบอกมินยุนกิล่ะก็...ไอ้แก่สองคนนั้นได้เหลือแต่วิญญาณแน่!!’
คำพูดของเจนนี่ย้อนกลับมาเตือนซ้ำๆอีกครั้ง เธอจำเป็นต้องบอกยุนกิแค่ส่วนหนึ่ง แต่ถ้าเจนนี่รู้ว่าเธอบอกยุนกิแล้ว ข้อตกลงระหว่างข้าวและเจนนี่จะถือว่าสิ้นสุดลงและถ้าเกิดเธอยังทำส่วนที่เหลือไม่สำเร็จ ลุงกับป้าอาจจะเป็นอันตรายได้
“ฉัน...”
“...”
“ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอแล้ว ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอหรอกนะคะ”
ข้าวกระชับมือหนาของยุนกิและช้อนสายตาเป็นประกายออดอ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อยอีกครั้ง
ท่าไม้ตายที่เธอเคยใช้กับยุนกิตอนที่เขาโมโหเคยสำเร็จมาครั้งหนึ่งแล้วแต่ผลที่ตามมาคือเกือบเอาตัวไม่รอดจากคนที่โมโหจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นคนหื่นกระหาย
อ้อนไปก่อนแล้วค่อยหาทางเอาตัวรอดแล้วกัน
“กลัวอะไรหนักหนา?”
“ฉันแค่อยากให้มันจบๆไป ต่อจากนี้เราคงไม่เจอคุณเจนนี่อีกแล้วล่ะค่ะ ปล่อยเธอไปเถอะนะ”
“...”
“นะคะ…”
ยุนกิกลืนน้ำลายฝืดๆลงคออย่างหนักเมื่อแรงบีบที่มือแรงขึ้น ข้าวบีบอีกครั้งและคลายออกก่อนจะปล่อยมือหนาเมื่อเห็นว่ายุนกิยอมเชื่อฟังแล้ว แต่ที่ไหนได้ เอวบางถูกคว้าจนเธอถลาไปชนกับหน้าอกแกร่ง ยุนกิยกยิ้มเล็กน้อย ส่วนสูงที่ต่างกันทำให้ยุนกิต้องโน้มใบหน้าลงมาประชิดกับใบหน้าของเธอ
หน้าผากทั้งคู่ชนกันเบาๆก่อนที่สายตาคมจะกวาดมองพิจารณาใบหน้าหวาน ทุกๆอย่างบนใบหน้าของเธอช่างลงตัวไร้ที่ติ สวยจนไม่อยากละสายตาไปไหน…
จู่ๆแก้มใสก็ขึ้นริ้วสีแดง ข้าวร้อนผ่าวที่ใบหน้าเมื่อถูกจ้องมองในระยะประชิด จนคนน่ารักต้องก้มหน้าลงซ่อนแก้มแดงๆเอาไว้
“ปล่อยนะคะ”
“เงยหน้าขึ้นมา”
น้ำเสียงแหบพร่าพูดเบาๆแต่ยังคงแฝงไปด้วยคำสั่ง ข้าวยอมเงยหน้าขึ้นแต่ถูกคนฉวยโอกาสขโมยหอมแก้มไปต่อหนาต่อตา
ฟอด!
ผลัวะ!
“โอ๊ย!”
จมูกฝังลงมาเร็วแค่ไหน มือก็ฟาดลงไปที่แขนเร็วเท่ากัน
“นิสัยไม่ดี!”
ลูกแมวขู่ฟ่อๆแต่คนโหดไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาโน้มใบหน้าลงคลอเคลียแถวใบหูเล็กจนข้าวต้องห่อไหล่ด้วยความจั๊กจี้ มือหนานวดคลึงที่สะโพกผายแรงๆก่อนจะกระซิบบางอย่าง
“อยากจัง”
ผลัวะ!!
“โอ๊ย!”
“ปล่อยเลยนะคุณยุนกิ ฉันง่วงนอนแล้ว!”
ทำไมทะลึ่งได้ขนาดนี้นะ!
ข้าวคิดในใจก่อนจะออกแรงผลักหน้าอกของยุนกิจนหลุดพ้นออกจากกัน เธอยกแขนกอดตัวเองและยู่หน้าใส่เขา จากนั้นก็หมุนตัววิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที ยุนกิทำท่าจะคว้าไว้แต่เธอวิ่งเร็วกว่าที่คิด เขาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังบางๆวิ่งจนสุดสายตา ก่อนจะรู้สึกตัวและหุบยิ้มทันที กระแอมในลำคอเบาๆพลางหันซ้ายหันขวา ก่อนจะถอนหายใจหนักๆเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อถูกยัยลูกแมวอ้อนทีไรเขาจะขาดการควบคุมตัวเองทุกครั้ง
“อันตรายจริงๆ”
เสียงทุ้มพึมพำอย่างจริงจังก่อนจะหันหลังเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน กลิ่นหอมของแป้งเด็กยังฝังอยู่ที่จมูก พลางคิดว่าโตป่านนี้ยังทาแป้งเด็กอยู่อีกหรือไง
...แต่เขาก็ชอบนะ
สองวันต่อมา
กลิ่นหอมของซุปเนื้อวัวโชยฟุ้งอยู่ภายในห้องครัวใหญ่ หน้าที่สำคัญของหญิงสาวคนเดียวในบ้านคือทำอาหารเย็นรอเจ้าของบ้านกลับมาตามที่มินยุนกิสั่งไว้ ข้าวไม่เคยละทิ้งหน้าที่และทำแบบนี้มาตลอดในช่วงสองวันที่ผ่านมา
และวันนี้ก็เช่นกัน...ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยกลับมาทันตอนที่อาหารยังร้อนอยู่ก็ตาม
ยุนกิกลับบ้านดึกมาหลายวันแล้วเนื่องจาก Agust D มีโครงการใหญ่สำคัญที่จ่อคิวรอทำกำไรมากมายมหาศาล และสิ่งนี้ทำให้ยุนกิค่อนข้างโฟกัสกับมันมากกว่าสิ่งใด แน่นอนว่าหน้าที่ของผู้บริหารที่จะต้องแบกรับทุกอย่างไว้บนบ่าแต่เขาก็ไม่เคยที่จะบ่นและทำมันผิดพลาดสักครั้งเดียว
ร่างบางจัดการปิดฝาหม้อซุปบนเตาและหมุนปิดแก๊สจนไฟดับลง มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวเพียงลำพังอย่างเช่นทุกวัน ภายในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงัดจนน่าหดหู่ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านก่อนจะหยุดที่การ์ดชุดดำสองคนที่กำลังเดินสำรวจบริเวณบ้านตามหน้าที่ของตัวเอง ข้าวตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางจากห้องตัวเองและเดินเข้าไปหาการ์ดหนุ่มที่อยู่ไม่ไกล
“คุณยุนกิจะกลับมาตอนไหนเหรอคะ”
เธอตัดสินใจถามคำถามที่คาใจมาหลายวันออกไป รู้ว่าเขากลับดึก...ว่าแต่มันดึกแค่ไหนกัน
“ประมาณสี่ทุ่มครึ่งครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า?”
“เอ่อ...ไม่มีค่ะ”
เธอรีบตอบออกไป จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเองทันที นิ้วโป้งกดล็อคที่ลูกบิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เธอกำลังใช้ความคิดที่จะทำอะไรบางอย่าง...
เวลาบนนาฬิกาติดฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มเศษๆ อีกหลายชั่วโมงกว่ามาเฟียหนุ่มจะกลับมา
“จะทำยังไงดี”
ข้าวกัดริมฝีปากตัวเองด้วยสีหน้าวิตกกังวล แต่ก่อนคิดอยากจะหนีออกจากบ้านหลังนี้แต่ตอนนี้เธอกลับอยากทำอย่างอื่นมากกว่า
สิ่งนั้นคือการแอบขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
‘ฉันอนุญาตให้เธออยู่แค่เฉพาะในห้องของตัวเองและชั้นล่างของบ้าน ห้ามขึ้นไปชั้นสองเด็ดขาด ถ้าเห็นว่าขึ้นไปเหยียบแม้แต่บันไดล่ะก็ ฉันฆ่าเธอแน่!’
คำพูดของยุนกิเมื่อหลายวันก่อนยังกึกก้องอยู่ในหัวสมอง จนถึงตอนนี้ข้าวก็ไม่เคยขึ้นไปชั้นสองของบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง เธอใช้ชีวิตอยู่แค่ชั้นล่างและห้องนอนของตัวเอง การขัดคำสั่งของยุนกิเป็นสิ่งที่ข้าวไม่คิดจะทำและไม่อยากทำนักหรอก แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆเธอก็เลือกไม่ได้
‘ฉันให้เวลาสามอาทิตย์ แล้วเจอกันนะ’
เพราะเธอเหลือเวลาแค่สามอาทิตย์เท่านั้น
“เริ่มพรุ่งนี้เลยแล้วกัน”
วันต่อมา
07.00 น.
ร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าเย็นชานิ่งราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ภายในใจตลอดเวลา สายตาคมดุดันตวัดมองบางสิ่งบางอย่างภายในจานกระเบื้องที่ถูกนำมาเสริฟโดยแม่บ้านที่ทำหน้าที่ไปเช้าเย็นกลับ แววตานิ่งเฉยเริ่มฉายแววไม่พอใจเมื่ออาหารในจานตรงหน้าเป็นเพียงขนมปังปิ้งทาเนย ไส้กรอกทอดและไข่ดาว
“นี่อะไร?”
“อ...อาหารเช้าไงคะนายท่าน”
“บอกกี่ครั้งว่าให้เอาของเมื่อคืนมาให้ฉัน”
“คือ...”
แม่บ้านเริ่มทำตัวไม่ถูก เธอกุมมือตัวเองแน่นและพูดแก้ตัวออกไป
“ดิฉันเห็นว่านายท่านทานอาหารของเมื่อคืนหลายวันแล้ว เลยคิดว่า—”
“อย่าออกความคิดเห็นถ้าฉันไม่ได้สั่ง”
“ค่ะ”
“เอากลับไป!”
มือที่เริ่มเหี่ยวย่นเอื้อมไปหยิบจานอาหารเช้าที่ตั้งใจทำสดๆร้อนๆให้นายท่านของตัวเองได้ทาน แต่กลับผิดคาดเมื่อมาเฟียหนุ่มเอาแต่เรียกร้องจะทานอาหารที่มีใครบางคนทำทิ้งไว้เมื่อคืน หญิงวัยกลางคนเดินหน้ามุ่ยเข้าไปในครัวก่อนที่ร่างบางของหญิงสาวจะเดินตามเข้ามาติดๆ
“เรียกฉันมามีอะไรเหรอคะ”
ข้าวเดินขยี้ตาเข้ามาภายในห้องครัวด้วยน้ำเสียงงัวเงียเมื่อถูกแม่บ้านอีกคนเข้าไปปลุกถึงในห้องนอน ข้าวแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติแล้วจะไม่มีใครเข้าไปวุ่นวายเลยไม่ว่าเธอจะนอนตอนไหนหรือตื่นตอนไหน แต่วันนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น
“นายท่านใช้ให้ป้าไปปลุกน่ะ”
แม่บ้านอีกคนพูดขึ้นก่อนที่แม่บ้านคนที่พึ่งเดินเข้ามาวางจานอาหารเช้าลงบนโต๊ะและเดินไปที่ตู้เย็นหยิบหม้อซุปเนื้อวัวขึ้นมาเปิดแก๊สอุ่น
“เดี๋ยวป้าจะอุ่นให้ แล้วเอาไปให้นายท่านที่ห้องอาหารด้วย”
“หะ?”
ร่างบางในชุดนอนกระโปรงสีชมพูอ่อนร้องอย่างตกใจ เธอตาสว่างทันทีและเพ่งมองหม้อใบเดิมที่คุ้นตาบนเตาแก๊ส
“นายท่านไม่ยอมทานฝีมือป้ามาหลายวันแล้ว จะทานแต่ฝีมือของเธอนะ ยัยหนู”
ป้าแม่บ้านพูดพลางยกยิ้มน้อยๆ ข้าวไม่เข้าใจสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะสื่อ ก่อนจะทบทวนอะไรหลายๆอย่างก็คิดได้ว่าแต่ละวันยุนกิคงกลับถึงบ้านดึกจนทานอะไรมากจากข้างนอกแล้ว เลยเก็บอาหารเย็นที่สั่งให้เธอทำไว้มาทานเป็นอาหารเช้าแทน
เขาทำแบบนี้มาตลอดเลยหรือไงกัน?
คนตัวเล็กเดินถือถ้วยซุปเนื้อวัวและข้าวเปล่าวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าของ ยุนกิ ร่างสูงละสายตาจากโทรศัพท์มือถือก่อนจะมองของบนโต๊ะพลางเลื่อนสายตามองเจ้าของใบหน้าหวาน
ใบหน้าน่ารักที่ยังดูงัวเงียเมื่อดวงตากลมโตหรี่ต่ำเหมือนคนอยากจะหลับตลอดเวลา ผมยาวสีดำธรรมชาติแผ่สยายกลางแผ่นหลังยิ่งทำให้น่ามองมากขึ้นไปอีก ยุนกิไม่เจอหน้าข้าวมาสองวันเต็มๆเพราะงานยุ่งแทบจะขยับตัวไม่ได้ จึงปล่อยให้ลูกแมวของเขาอยู่บ้านสบายๆมาหลายวันแล้ว
“ไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ออกไปทำงานกับฉัน”
“ทำไมล่ะคะ?”
“ทำไมฉันต้องสาธยายเหตุผล?”
“ฉันไปทำงานกับคุณได้ซะที่ไหนล่ะ”
“...”
“ถึงให้ฉันไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“แล้วใครบอกว่าจะให้เธอทำ”
“...?”
“ไปนั่งเฉยๆในห้องทำงานของฉันน่ะ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำได้ไหม?”
“...”
“หรือชอบทำอย่างอื่นมากกว่า”
“อ...อะไรคะ”
“ทำมาตั้งสองครั้ง ลืมแล้วเหรอ”
“คุณ!!”
คำว่า อย่างอื่น ของเขาทำให้เธอหัวเสียและรู้สึกไม่ปลอดภัย เมื่อใบหน้าหล่อยกยิ้มร้ายกาจออกมายิ่งทำให้ข้าวอยากเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ยุนกิกวาดสายตามองใบหน้าหวานที่ย่นคิ้วคว่ำริมฝีปากสีชมพูนั่น...
มันน่าจับฟัดซะให้เข็ด
ข้าวกระทืบเท้าปึงๆเดินไปทางห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อแผ่นหลังบางลับสายตา มาเฟียหนุ่มจึงหันกลับมาสนใจอาหารที่ส่งกลิ่นหอมตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความพอใจที่ทุกเช้าเขาจะได้กินอาหารอร่อยๆ รสชาติถูกปากจนกลายเป็นรสชาติประจำของยุนกิไปซะแล้ว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าจะให้ไปนั่งเฉยๆ น่ะ คอยดูสิมันจะต้อง... (คิดบาปอีกละ) นิดนึงแหละน่า ><
#จุ๊ปๆ รักไรท์ที่สุดเลยยยยยยย
แหมมม แหมมม โอ๊ย อยากจะแหมไปถึงดาวพฤหัส ต้องกินข้าวที่ข้าวทำ อุ่นตอนเช้า ถูกปากอีก แหมมมมมมมม นี่มันอะไรกันคะคุณยุนกิ ความโหด
เจนนี่ ส่งข้าวไปตายปะนิ ขัดคำสั่งยุนกินี่เท่ากับตายเท่านั้น กลัวแทน นึกถึงตอนนั้นที่ข้าวขโมยโทรศัพท์ เรากลัวแทนจริงๆ ตอนนี้ก็เช่นกัน ไว้ชีวิตข้าวด้วยยย
ยังคงทีมแทฮยองนะจ๊ะ รอคอยโมเม้นต์ ยุนกิก็ดีอ่ะแหละ แต่ยังคิดว่าแทฮยองละมุนกว่าเฉยๆ ไม่รู้ จะทีมแทฮยอง (ยุนกิเป็นของจองกุก ไม่เชื่อไปดูทีเซอร์ 555555555)
เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์ ขอบคุณมากที่ยุ่งๆแต่ก็มา ฮือออ ขอบคุณน๊าาาา
ฟินไปสิคะคุณแหมๆๆ เกือบแล้วมั้ยล่ะข้าว คุณยุนกินี่หิวข้าวตลอดเวลาจริงๆ เลยนะ5555555555
หรือว่าเจนนี่จะยอมช่วยข้าวหนีเพื่อแลกกับการได้ใกล้ชิดยุนกิ ไม่ก็ให้ข้าวล้วงความลับอะไรบางอย่าง (ดูละครมากเกินไปละ) อาจจะเป็นไปได้นะ ไม่อยากให้มีดราม่าเลยเธออออ ยังอยากฟินอยู่ -3- สาดโมเม้นท์มาเยอะๆ เลยนะคะไรท์ อั้ยยยยย สู้ๆ น้าาา
ถถถถพ่อลูกแมว
ต่อๆๆๆสู้ๆค่ะไรท์
-//////-