ตอนที่ 6 : Anti 06 | ลงโทษ [100%]
“โอ๊ยปล่อยนะ ทำบ้าอะไรของนาย!!”
ถึงแม้ว่าปากจะเก่งถึงได้ตวาดเสียงดังออกไป แต่ภายในใจร้อนรุ่มและหวาดกลัวการกระทำป่าเถื่อนของเขาเหลือเกิน อินฮาตัวสั่นเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาดุดันเหมือนปีศาจ จองกุกขบกรามแน่นด้วยอารมณ์แค้นทั้งหมดที่มีในตอนนี้ ออกแรงกระชากข้อมือบางที่กำจนรอบอย่างแรงทำให้อีกฝ่ายนิ่วใบหน้า
“โอ๊ย ฮึก!”
“เจ็บ?”
“เออ!!”
“งั้นจำใส่สมองว่าอย่าลองดีกับฉัน”
“ไม่จำ!!”
“ได้”
น้ำเสียงทุ้มพูดในลอดไรฟัน เขาปล่อยข้อมือเธอออกก่อนจะขับรถออกไปทันทีด้วยความเร็ว ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอยังไม่เคยนึกถึงวิธีการรับมือจากเขาเลยแม้แต่นิด อินฮาไม่รู้ว่าตอนนี้จองกุกกำลังคิดอะไรอยู่ คนนิสัยไม่ดีจะแก้แค้นเธอด้วยวิธีไหนไม่มีใครหยั่งรู้ได้
เอี๊ยด!!
ล้อหนังบดขยี้กับพื้นอย่างแรงจนคนตัวเล็กแทบจะพุ่งไปข้างหน้า ลานจอนรถของโรงแรมหรูเงียบสงัดไร้สิ่งมีชีวิตอยู่ด้านนอก หญิงสาวที่นั่งกัดริมฝีปากตัวเองมาตลอดทางเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แต่มันทำท่าจะไหลเมื่อจู่ๆฝ่ามือหนาของคนข้างกายดึงหัวไหล่ของเธอให้หันหน้าไปหาเขาและยัดบางอย่างเข้าไปในโพรงปากของอินฮา
“อื้อ!!”
กำปั้นเล็กทุบตีแผ่นหลังแกร่งนับครั้งไม่ถ้วน ความเจ็บแสบที่ผิวเนื้อของเขาทำให้มือหนาปิดปากของเธอก่อนจะบังคับให้อีกฝ่ายกลืนเม็ดยาบางอย่างลงคอเข้าไปได้ในที่สุด
“อึก!! นายเอาอะไรให้ฉันกิน”
เพี๊ยะ!
อินฮาสะบัดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของจองกุกเพราะเกลียดเขาจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ รสชาติขมของเม็ดยายังติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนอยากจะอาเจียนออกมา คนที่ถูกทำร้ายร่างกายค่อยๆหันใบหน้ากลับมาก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปาก ยกมือลูบสันกรามของตัวเองเพราะยังแสบยิบๆ
“มือหนักไม่เปลี่ยน”
“ฉันถามว่าเอาอะไรให้ฉันกิน ฮึก”
น้ำตาไหลออกมาจนได้...อินฮาไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นความอ่อนแอของเธอนักหรอกนะ แต่บางทีเข้มแข็งไปก็เท่านั้น ถ้าเขายังเล่นสกปรกกับเธอแบบนี้ให้ตาย ก็สู้ไม่ชนะ
“ยา”
“...!!”
“อยากรู้มั้ยว่ายาอะไร?”
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว!!”
“อย่าอ้อนวอนขอให้ไอ้ชั่วคนนี้ช่วยให้เสร็จก็แล้วกัน”
ตุบ!
“กรี๊ด!!”
เสียงกรีดร้องแทบขาดใจของหญิงสาวยิ่งเพิ่มความสะใจให้กับเขา จองกุกพุ่งไปคร่อมทับร่างบางที่ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอนสวีทสำหรับคู่รัก ห้องหรูราคาแพงของโรงแรมขนาดใหญ่เป็นที่ที่เขาเลือกลงโทษคนอวดดี
“ฮึก!! ไม่”
อินฮาสะบัดใบหน้าหลบหนีจมูกโด่งที่ซุกไซร้ลงมาอย่างหื่นกระหาย ท่าทางช่ำชองของอีกฝ่ายทำให้เธอกลัวจนแทบขาดใจ ทำไมจะไม่รู้ว่ายาที่กลืนลงไปคือยาอะไร...
เพราะมันค่อยๆออกฤทธิ์กับร่างกายของเธอในตอนนี้
“ฉันเกลียด ฮึก นาย!!”
“ปากดีว่ะ จะเอาให้เดินไม่ได้”
“ไอ้ชั่ว!!”
“ครับ”
จองกุกจ้องมองคนใต้ร่างที่ร้องไห้อย่างหนัก ปากก็บอกว่าเกลียดเขาแต่แขนเรียวทั้งสองข้างกลับกอดรั้งรอบลำคอของเขาแน่น
“ออกไปนะ ฮึก”
“แน่ใจ?”
“ทำแบบนี้ทำไม”
อินฮาถามออกไปทั้งน้ำตา จากที่กอดรัดรอบลำคอเปลี่ยนเป็นขยำเส้นผม สีแดงของจองกุกแทน
“ลงโทษไง ถามโง่ๆ”
“ฮึก ออกไป”
เธอหลับตาแน่นและพยายามซุกใบหน้าลงกับหมอนใบโต ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะฝังลงมาที่แก้มใสอย่างหนัก เลื่อนไปที่ซอกคอขาวและขบเม้มจนเกิดรอยแดง
“ฮึก!! ม...ไม่”
ร่างกายเริ่มไม่รักดีจนได้...ขนอ่อนลุกชันก่อนจะรู้สึกร้อนเผ่าไปหมด มันผิดปกติจนอินฮามั่นใจว่ายาที่จองกุกให้กินคือยาปลุกเซ็กนั่นเอง
“อ๊ะ ฮึก ออกไป”
“เสียงหวาน”
คนใจร้ายผละใบหน้าออกมาก่อนจะจ้องมองเครื่องหน้าของคนใต้ร่างอย่างพิจารณา ดวงตากลมโตแดงก่ำและบวมเป่ง จมูกโด่งเรียวรับกับปากกระจับได้รูป...
มองดีๆก็ไม่เบาแฮะ
“ปล่อย”
“ตาเยิ้มขนาดนี้ยังปากเก่ง”
“ออกไป!!”
“ชู่ว อย่าดื้อออกกล้องสิ”
อินฮาเบิกตากว้าง ก่อนจะมองไปที่ปลายเตียงพาลให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง กล้องวิดีโอบนขาตั้งตัวสูง ไฟสีแดงบ่งบอกว่าเครื่องกำลังทำงานอยู่
“ไอ้เลว!!! ทำแบบนี้ทำไม”
คนตัวเล็กดิ้นอีกครั้ง มือทั้งสองข้างขยำเส้นผมสลับกับทุบตีจนอีกฝ่ายแสบที่ผิวเนื้อ จองกุกใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างอดกลั้น ก่อนจะกระชากเสื้อตัวบางสีครีมอ่อนจนเผยให้เห็นบราเซียร์ปกปิดของสวยงามอยู่ตรงหน้า
CUT
รหัสผ่าน : ชื่อเรื่องภาษาอังกฤษ พิมพ์เล็กทั้งหมด
“เสร็จแล้วหมดแรงเลยเหรอครับ?”
จองกุกลุกขึ้นยืนข้างเตียงนอนพลางใส่กางเกงตัวเองให้เข้าที่ จ้องมองคนบนเตียงที่ควานหาผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายน่าอับอายของตัวเอง เสียงสะอื้นแผ่วเบาเหมือนคนใกล้หมดแรง ตวัดสายตาที่อาบไปด้วยน้ำสีใสจ้องมองร่างสูง
สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ให้ตาย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย”
จองกุกกลั้วหัวเราะกับคำพูดของเธอ มุมปากกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะพ่นประโยคต่อไปออก
“ไม่เป็นไร”
“...”
“เพราะให้ตาย...ฉันก็ไม่มีวันขอร้องให้ใครให้อภัยเหมือนกัน”
17.30น.
ตึกๆๆ
เสียงฝีเท้ากึ่งเดินสลับวิ่งของหญิงสาวที่เนื้อตัวบอบช้ำทั้งแขนและขาเรียว ดวงตากลมโตแดงก่ำพลางจ้องมองท้ายรถยนต์แลมโบกินีสีดำที่คุ้นเคย อินฮาคิดว่ายุนกิยังคงรอเธออยู่ถึงแม้ว่าจะเลยเวลานัดไปครึ่งชั่วโมงแล้วก็ตาม
และเขายังรอเธออยู่จริงๆ...
แกรก
“...”
ร่างเล็กแทรกเข้าไปนั่งข้างคนขับทันทีก่อนจะช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยหยดน้ำใสๆจ้องมองร่างสูงข้างกาย ยุนกิทำท่าจะเปิดปากด่าคนผิดนัดเวลาแต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนจะเบิกตากว้างกับสภาพของอีกฝ่าย
“ข...ขอโทษที่มาช้า”
“ไปทำอะไรมา”
“ฮึก”
“ถามว่าไปทำอะไรมา!”
ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องหงุดหงิดเมื่อคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้...
แขนขาวๆทั้งสองข้างของเธอช้ำเขียวเหมือนถูกบีบหรือกระชากอย่างแรง ไหนจะใบหน้าจืดๆที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตานั่นอีก
รอยแดงบนต้นคอกับกระดุมที่ขาดวิ่นเมื่อเจ้าตัวพยายามปกปิดมันแค่ไหนก็ไม่รอดพ้นสายตาของเขาได้...ทำไมมินยุนกิจะดูไม่ออกว่ามันคือรอยอะไร
อินฮาเม้มริมฝีปากแน่น หลบสายตาร่างสูงเพราะเขากำลังโมโห ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทำให้มินยุนกิหงุดหงิดจนอยากจะกระชากคนตัวเล็กมาเขย่าๆแล้วเค้นถามความจริงทั้งหมด เธอเอาแต่ยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า หลบสายตาบวมช้ำคล้ายกับไม่อยากให้ใครมองเห็นความอ่อนแอในดวงตาคู่นั้น
“สภาพเหมือนไปทำอะไรมารู้ตัวมั้ย?”
“...”
“ตอบดิวะ!”
“ไปฟัดกับหมา”
อินฮาพูดออกไปทั้งที่ยังหลบสายตายุนกิ เขาถอนหายใจกับคำตอบกวนเบื้องล่างของเธอ ร่างบางสะอื้นจนสำลักแต่ก็ยังอวดเก่งไม่เลิก
“ไม่ตอบก็ได้”
“...”
“แต่เตรียมคำตอบไว้ตอบลุงเธอก็แล้วกัน”
“...!!”
รถยนต์ถูกขับเข้าไปยังหมู่บ้านทันที หญิงสาวกำมือแน่นจนเกร็งไปหมด เธอกลัวว่ายุนกิจะเอาเรื่องบ้าๆไปฟ้องคุณลุง และบวกกับสภาพของเธอตอนนี้ยิ่งทำให้อะไรๆมันแย่ไปหมด
ไม่นานรถยนต์ก็เลี้ยวเข้าประตูบ้านหลังใหญ่ เครื่องยนต์ดับสนิทในลานจอดรถก่อนที่อินฮาจะลงจากรถและเดินเร็วเข้าบ้านทันที
ขอเถอะ...ขอให้ไม่มีใครอยู่บ้าน
“กลับมาแล้วเหรอครับ วันนี้คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปงานแต่งงานลูกสาวของเพื่อนกันทั้งคู่ ไปกันตั้งแต่บ่ายแล้วอีกไม่นานก็คงกลับมาแล้วล่ะครับ”
คนสวนพูดขึ้นทักทายอินฮากับยุนกิที่เดินตามมาด้วยความเร็ว เธอยิ้มตอบอีกฝ่ายที่มีใบหน้าสงสัยกับสภาพของเธอแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา อินฮาหันหน้าไปมองด้านหลัง เบิกตากว้างเพราะร่างสูงกำลังเดินตรงมาหาด้วยใบหน้าหาเรื่อง
พรึบ!!
ฝ่ามือหนาดึงต้นแขนของเธอได้ทันก่อนจะกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง ลืมคิดไปว่าอีกฝ่ายตัวเบาทำให้ร่างของเธอปลิวไปกระแทกกับหน้าอกของเขาอย่างง่ายดาย ความใกล้ชิดทำให้เสียงหัวใจของอินฮาดังกึกก้องจนลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองพึ่งพบเจอความเลวร้ายมา คนสวนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินออกไปจากตรงนี้ทันที
“ใครทำอะไร?”
“ป...เปล่า ฮึก”
“ไปหลอกควาย”
เขาพูดลอดไรฟันอย่างเหลืออด ถ้าคุณป้าไม่ส่งข้อความฝากฝังให้ดูแลหลานสาวของคุณลุงให้ดี ยุนกิสาบานเลยว่าเขาจะไม่มาทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด
“ปล่อย”
“ไม่ได้อยากจับนักหรอก” ยุนกิปล่อยแขนเล็กทันทีก่อนที่เธอจะก้าวถอยหลังหนีห่างออกไป ดวงตากลมที่ตอนแรกไม่มีหยดน้ำตาแล้วแต่ตอนนี้ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอย่างเจ็บปวด
ทำไมมินยุนกิจะดูไม่ออกว่าตอนนี้เธอกำลังทุกข์มากแค่ไหน
“พี่ยุนกิไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก”
“...”
“วันนี้ฉันจะบอกคุณป้าเรื่องไปกลับมหา’ลัยว่าฉันเดินทางเองได้”
“...”
“ต่อไปนี้เราจะต่างคนต่างใช้ชีวิต ฉันจะไม่วุ่นวายกับพี่อีก ฉันจะ ฮึก…ฉันจะหยุดมองพี่ ฉันจะหยุดความคิดที่มันล้ำเส้นเอาไว้ทุกอย่าง…ฮึก ฉันสกปรกเกินไป ฉันน่ารังเกียจเพราะฉะนั้นพี่ยุนกิไม่ต้องห่วง”
“…”
“ฉันจะเลิกชอบพี่”
ประโยคสุดท้ายถึงจะสำลักก้อนสะอื้นแต่เขาได้ยินมันชัดเจน ยุนกิจ้องมองใบหน้าจืดชืดร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาไม่รู้ว่าอินฮาต้องพบเจอกับเรื่องอะไร แต่ที่รู้แน่ชัดตอนนี้หน้าอกข้างซ้ายกำลังสั่นไหวอย่างน่ากลัวเพียงเพราะคนที่ไม่เคยอยู่ในสายตาพูดว่าจะหยุดความรู้สึกดีๆให้กัน
ถ้าย้อนเวลากลับไป ถ้าเขาเลือกที่จะปฏิเสธหญิงสาวคนคุยและรับอินฮากลับบ้านตั้งแต่ที่หน้ามหาวิทยาลัย ถ้าเขาทำแบบนั้นอะไรๆมันคงไม่แย่แบบนี้ใช่มั้ย
รู้ตัวอีกก็มองเห็นแผ่นหลังบางไกลๆ เธอเดินหันหลังให้เขาและหายไปในที่สุด ชายหนุ่มกลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก จะรู้สึกทำไมในเมื่อยุนกิต้องการให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก…เขาเบือนสายตาวูบไหวไปทางอื่นก่อนจะพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
“ต่างคนต่างอยู่? เลิกชอบ? หึ…ก็ดีเหมือนกัน”
วันต่อมา
13.00 น.
โชคดีที่วันนี้อินฮามีเรียนคลาสบ่ายแค่วิชาเดียว ร่างกายของเธอยังไม่สมบูรณ์ดีนักทำให้ช่วงเช้าเธอนอนหลับยาวตั้งแต่หัวค่ำของเมื่อคืน อินฮาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหน จำได้แค่นอนร้องไห้อยู่ดีๆ รู้ตัวอีกทีก็เที่ยงของอีกวันแล้ว
“อินฮา”
เสียงใสของเพื่อนสนิทเรียกอยู่ด้านหลัง อินฮาหันกลับไปก่อนจะส่งยิ้มฝืนๆให้อีกฝ่ายแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อใบหน้าของยูรีตึงเครียดไร้รอยยิ้มอย่างเช่นทุกวัน
“เป็นไรเปล่า?”
“อินฮา แกโอเคนะ”
คนถูกถามย่นคิ้วอย่างสงสัยกับคำถามของยูรี มือบางของยูรีจับมือของเธอและพาเดินไปยังที่ที่ไม่มีคนพลุกพล่าน ตลอดทางเดินมีสายตาของนักศึกษาจ้องมองอินฮาก่อนจะหันไปซุบซิบกันอย่างสนุกปาก เธอรู้สึกตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมาแล้วแต่คิดว่าคงจะเป็นเรื่องในโรงอาหารเมื่อวันก่อน
“จะไปไหนยูรี พอก่อน”
อินฮายื้อตัวเองเอาไว้ ทั้งคู่หยุดที่หน้าห้องน้ำหญิงบนชั้นสองของตึกคณะ ใบหน้าของเพื่อนสนิทฉายแววกังวลจนปิดไม่มิด
“อินฮา แกถูกจองกุก…”
“…!!”
“ใจเย็นนะอินฮา”
“รู้ได้ไง?”
น้ำตาใสคลออยู่ที่เบ้าตาทั้งสองข้าง คำถามของยูรีทำให้เธอมั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องรู้เรื่องอะไรที่ไม่ควรรู้แน่นอน
“อินฮา”
“แกรู้ได้ยังไง”
“…”
ยูรีกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพราะสิ่งที่กำลังพบเจออยู่มันร้ายแรงและบานปลายมากเกินไปแล้ว สายตาของยูรีสั่นไหว หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดหาบางอย่างและยื่นให้อินฮาดู
สิ่งที่ปรากฏในจอคือเว็บไซต์แอนตี้ที่เธอสร้างมันมาเองกับมือ แต่ทว่าเว็บไซต์นี้ถูกแฮกไปเมื่อหลายวันก่อนซึ่งเธอก็เข้าใช้งานไม่ได้
แต่สิ่งที่ทำให้ช็อคมากขึ้นคือรูปภาพของตัวเอง...ที่กำลังนอนราบอยู่บนเตียงและมีชายหนุ่มร่างกำยำคร่อมทับอยู่ด้านบน
รูปภาพนี้ไม่อนาจารเพราะคนทำตั้งใจให้เห็นแค่ใบหน้าและช่วงไหล่ที่เปลือยเปล่า แผ่นหลังกว้างของคนที่คร่อมทับอยู่ด้านบนปิดบังร่างกายของเธอจนมิด
รูปนี้เห็นชัดว่าเป็นใบหน้าของอินฮา มีอีกหลายรูปที่เห็นชัดว่าเป็นใบหน้าของจองกุก…และยังมีอีกหลายรูปที่เขากำลังฝังใบหน้าลงมาที่ซุกไซร้ลำคอระหง
‘โฉมหน้าเจ้าของเว็บไซต์แอนตี้จองกุก เธอสร้างสงครามแต่ถูกศัตรูโจมตีและเผด็จศึกอย่างหนัก ดูคลิปเข้าแชทกลุ่ม xxx’
ความคิดเห็นที่ 1 : ไหล่กว้างมาก! นุชอบพิจองกุกนะคะ
ความคิดเห็นที่ 2 : อยากเป็นของจองกุกต้องทำเว็บแอนตี้ก่อนใช่มั้ยคะ อรั่กๆๆ
ความคิดเห็นที่ 3 : ผู้หญิงขาวสัส ซี้ดเลยครับ
ความคิดเห็นที่ 4 : อีดอก อยากเป็นเมียจองกุกก็บอกตรงๆเหอะ หน้าด้าน ทำเป็นแอนตี้เขาแต่อยากได้เขาจนตัวสั่นปะ?
ความคิดเห็นที่ 5 : สงสารผู้หญิงอ่ะ TT
ความคิดเห็นที่ 6 : เข้าแชทกลุ่มแล้วคร้าบบ ขอวาปคลิปด่วนๆ
ความคิดเห็นที่ 7 : สมน้ำหน้า
ความคิดเห็นที่ 8 : แชทกลุ่มไม่เห็นมีคลิปเลย รอนะครับ
ความคิดเห็นที่ 9 : ขอจองกุกได้มั้ย ในฐานะเมียน้อยก็ได้
ความคิดเห็นที่ 10 : ทีมรอภาพเคลื่อนไหวคับ จะสิงอยู่ในกลุ่มทั้งวันทั้งคืนเลย เตรียมบริหารข้อมือแว้ว
“ฮึก!”
“อินฮา อินฮาแกจะไปไหน!!”
ภายในห้องรับรองสุดหรูสำหรับลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย โซฟาตัวใหญ่ตอนนี้ถูกจับจองด้วยชายหนุ่มรูปหล่อทั้งสามคน แทฮยองเล่นเกมส์ในมือถือ จีมินแชทกับสาวส่วนจองกุกไถหน้าจอโทรศัพท์ดูผลงานของตัวเองที่ทำไว้เมื่อเช้าวันนี้
เว็บไซต์แอนตี้ที่เขาได้ครอบครองและจะทำอะไรกับมันก็ได้
ชายหนุ่มยกยิ้มสะใจพลางเลื่อนอ่านความคิดเห็นที่คนส่วนใหญ่เข้าข้างเขากันทั้งนั้น คิมอินฮาทำร้ายตัวเอง ทั้งหมดที่เกิดเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเธอทำไปเพราะอะไร คงไม่มีใครย้อนกลับมาถามว่าทำไมถึงต้องแอนตี้ผู้ชายคนนี้…เพราะตอนนี้มีแต่คนรอซ้ำเติมเธออยู่เต็มไปหมด
“มึงไม่เล่นแรงไปเหรอวะ”
จีมินที่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วถามขึ้นมา จองกุกยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักเพราะนี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“แล้วเป็นไง เด็ดปะ?”
แทฮยองที่เล่นเกมส์อยู่อย่างเมามันส์ก็ถามขึ้นด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
“ดี”
“…”
“เปิดซิงว่ะ”
“เหยดเข้ คารวะท่านจอน”
จีมินกับแทฮยองผสานเสียงหัวเราะกันเพราะคิดว่าทั้งหมดเป็นแค่เรื่องสนุก แต่ทว่า…
พลั่ก!!!
จู่ๆก็มีคนผลักประตูเข้ามาอย่างแรง ทั้งสามรีบหันไปมองก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะผู้หญิงตัวเล็กที่พึ่งบุกรุกเข้ามาวิ่งตรงมาหาจองกุกที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา เจ้าตัวยังไม่ทันประเมินสถานการณ์ก็ช็อคหนักกว่าเดิมเพราะมือเล็กๆทั้งสองข้างปรี่เข้ามาขยำคอเสื้อของเขา อินฮาใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงคอเสื้อจองกุกก่อนจะกระชากให้เขาลุกขึ้นยืน
เพี๊ยะ!!
เพี๊ยะ!!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบสองครั้งติดกัน ตามมาด้วยกำปั้นที่ทุบตีลงมาบนศีรษะของเขาอีกหลายสิบที
ผลัวะ!!!
เส้นผมสีแดงถูกขยำอย่างแรงและกระชากดึงพร้อมกับทุบตีที่ไหล่หนาหลายต่อหลายครั้ง จองกุกแสบผิวเนื้อจนได้สติขึ้นมา เขารวบอีกฝ่ายไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะผลักอินฮาลงบนโซฟาอย่างแรงจนคนตัวเล็กล้มลงไปไม่เป็นท่า
[100%]
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แรงไปป่ะ
ถึงจะเป็นพระเอกแต่นี่ขืนใจเลยนะ-งง
ฮืออ เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ ฉากที่นางเอกบอกตัวเองสกปรกและจะเลิกชอบพี่ก้านี่แบบ น้ำตาไหลอ่ะ นานๆจะเจอฟิคดีแบบนี้ โอ้ย บีบหัวใจเหลือเกิน อินจัดอ่ะ
เพราะฉะนั้นเขาจะไม่อยากใช้นามสกุลเดียวกันเหมือนของไทยค่ะ
ปล.ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ ไอเลิฟนะ
อย่างโหดอ่ะ สมควรแล้วจอนจองกุก
อึนฮาโหดดดด55
ต่อเร็วๆน่ะค๊าาา??’“