ตอนที่ 4 : Anti 04 | เล่นกับไฟ [100%]
หลายวันผ่านไป
ภายในห้องประจำสุดหรู ร่างสูงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาและมือหนาก็กดวางสายจากนักสืบมือหนึ่งประจำตระกูลก็ต้องทำให้เขาหงุดหงิดเพราะปลายสายที่ จองกุกให้ไปสืบหาเจ้าของเว็บไซต์ที่เล่นงานเขาแต่อีกฝ่ายรายงานว่าไม่มีอะไรคืบหน้าทั้งนั้น
“เป็นไปได้ไงวะ”
จีมินขมวดคิ้วแน่น ร้อนรนแทนเพื่อนรักของตัวเอง แต่คนที่หัวร้อนที่สุดในตอนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าตัว
“จะเก่งได้อีกนานแค่ไหน กูจะคอยดู”
แม้แต่นักสืบฝีมือเก่งกาจยังตามหาเจ้าของเว็บไซต์เฮงซวยนั่นไม่ได้ แสดงว่าระบบป้องกันไม่ธรรมดา เขาอยากรู้จนตัวสั่นว่าใครคือผู้โชคดีคนนั้น
ถ้าเขาจับได้เมื่อไรล่ะก็...
ตู๊ด...
“ติดต่อนักแฮกเกอร์ที่เก่งที่สุดให้กูด่วน”
จะตบรางวัลทบต้นทบดอกเลยล่ะ
“อินฮา!”
เสียงใสของยูรีตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองที่นั่งเหม่อลอยมาสักพักแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเลิกคลาสเรียนสุดท้าย นักศึกษาคนอื่นๆทยอยออกจากห้องเรียนเหลือเพียงยูรีและอินฮาที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“หืม?”
“เหม่ออะไรตั้งแต่ต้นคาบ”
“...”
“ยังคิดมากเรื่องพี่ยุนกิอยู่อีกเหรอ?”
“อือ”
ร่างบางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สายตาคู่สวยมองออกไปยังกระจกใสที่เห็นวิวภายนอกมหาวิทยาลัย ถอนหายใจเบาๆพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน
“ผู้ชายอะไร ใจร้ายชะมัด”
ยูรีเบะปากอย่างหมั่นไส้เมื่อนึกถึงใบหน้าที่แสนเย็นชานั่น เธอรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว
“...”
“หยิ่งแบบนั้นไม่ต้องไปชอบแล้ว ตัดใจเลยนะ!”
“ตัดใจแล้วล่ะ”
“เอาหน่า อย่าคิดมากไปเลย กลับบ้านกันเถอะ”
“อือ”
“กลับดีๆน้า”
“โอเค เจอกัน”
อินฮาโบกมือลายูรี ทั้งสองแยกกันหน้ามหาวิทยาลัยเพราะยูรีรอกลับพร้อมยองแจซึ่งเป็นคนละทางกับบ้านของเธอ ขาเรียวก้าวไปตามทางฟุตบาทเรื่อยๆจนไปถึงทางม้าลาย เมื่อก้าวเท้าลงจากฟุตบาทเพื่อที่จะข้ามถนน จู่ๆก็มีรถคันหนึ่งขับเทียบฟุตบาทมาด้วยความเร็ว
“ว้าย!!”
เธอร้องเสียงหลง อินฮากระโดดหลบขึ้นฟุตบาทได้ทันก่อนจะถูกรถเฉี่ยวถหรูคันนั้นจอดสนิทก่อนจะมีนักศึกษาหญิงลงมาจากรถ สายตาคู่สวยตวัดมองหน้าอินฮาเพียงแวบเดียวก่อนจะหันไปโบกมือลาคนขับและเธอคนนั้นก็เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย
คิ้วสวยขมวดแน่น พยายามมองทะลุฟิล์มดำทึบว่าหน้าตาคนที่ขับรถมักง่ายนั่นเป็นใคร
ครืด
จู่ๆกระจกทางฝั่งคนขับถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อคมของคนที่เธอรู้จักดีที่สุด
“จ้องรถฉันขนาดนี้หรือมีปัญหาอะไร?”
เสียงทุ้มหนักเอ่ยขึ้น อินฮาตั้งสติและไม่คิดว่าจะเป็นเขา
จอนจองกุก
“ใบขับขี่น่ะ สอบหรือซื้อมา?”
“หึ ปากดีแบบนี้ ไม่แปลกใจที่ผู้ชายไม่เอา”
เขาเน้นคำหลังเสียงดัง ทำให้คนฟังถึงกับเดือดปะทุ จองกุกยังจำเรื่องเมื่อวันก่อนได้แม่น ก่อนจะปรายตามองเรียวขาที่แปะผ้ากอสอยู่
“ก็ยังดีกว่าได้เป็นคนดังประจำมหาวิทยาลัยแล้วกัน ว่าแต่ดังเรื่องอะไรนะ...เรื่องคลิปหลุดน่ะเหรอ?”
สิ้นเสียงหวานทำให้จองกุกขบกรามแน่น คำพูดแทงใจดำส่งผลให้เขาเปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร็วประชิดตัวเธอ
“โอ๊ย!”
“ปากดี”
“มันก็ปากฉัน!”
เขากระชากต้นแขนเล็กและบีบแน่นหวังจะให้กระดูกข้างในแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่คิดว่าต้องมาเจอผู้หญิงปากเสียคนนี้เป็นครั้งที่สองและไม่คิดที่จะใส่ปากกับเธอด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อพูดจาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงก็ต้องเจอกันสักหน่อย
“อยู่ดีๆไม่ชอบ?”
“เจ็บนะ!”
เธอนิ่วหน้าเมื่อเขาบีบต้นแขนแรงมากขึ้น ผู้ชายนิสัยเสีย เจอกี่ครั้งๆก็ยังคงความเลวไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไร เธอยิ่งจำเรื่องเลวร้ายที่จองกุกทำกับซารังไม่เคยเลือนหาย
ยิ่งโกรธ ยิ่งอยากทำให้หมอนี่สำนึก
“ขอโทษฉันซะ กับคำพูดพล่อยๆเมื่อกี้”
“หึ รอให้นายไปขอโทษซารังเมื่อไร ก็จะได้ยินคำขอโทษจากปากฉันเมื่อนั้น!”
“ฝันไปเถอะ เพื่อนเธอมันงี่เง่าเองช่วยไม่ได้” จองกุกยกยิ้มร้ายกาจ
“ไม่ได้ใช้ให้มารัก”
“สารเลว!”
“บอกตัวเองเถอะ”
ผลั่ก!
จองกุกสะบัดแขนจนร่างบางเซไปด้านหลัง ขนาดตัวที่ต่างกันค่อนข้างมากทำให้เธอเป็นรองทุกครั้งที่ปะทะกัน
จองกุกมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ อินฮากำหมัดแน่นได้แต่จ้องหน้าคนตัวสูงอย่างแค้นเคืองก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นทันที สายตาคมมองแผ่นหลังบางที่เดินกระฟัดกระเฟียดไกลออกไปเรื่อยๆ เขาออมมือเพราะยังเห็นว่าเป็นผู้หญิง ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายคงเสยหมัดหรือไม่ก็กระทืบจมดินแบบที่เคยทำไปแล้ว
เพราะจองกุกจะลงโทษผู้หญิงเฉพาะบนเตียงเท่านั้นไงล่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ได้โปรดดด...
มาต่อเรื่องนี้นะคะไรท์อยากอ่านมากๆ????
รอไรท์มาต่อน้าาาา