Anti 11
ครั้งสุดท้าย [100%]
“รวมถึงชนะไอ้มินยุนกิ”
"ฮึก แต่ฉันไม่ได้ทำ!!"
อารมณ์โกรธพุ่งทะยานมากขึ้นเมื่อเธอเอาแต่ปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นคนทำ ซึ่งจองกุกคิดว่าคำพูดพวกนั้นช่างหลอกลวงสิ้นดี เขาเชื่อสนิทใจว่าอินฮาคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมด เขาไม่ได้จ้างนักสืบค้นหาความจริงเหมือนครั้งก่อนเพราะมั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าคนร้ายตัวจริงคือคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ความผิดชอบชั่วดีหายไปทันทีและจองกุกจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดมากกว่าที่เขากำลังเป็นอยู่
“อ่ะ! จ...จะทำอะไร!!”
ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงร้องไห้เหมือนจะขาดใจของหญิงสาว เขาพลิกร่างกายของเธอให้หันหน้าเข้าหากำแพงห้องน้ำที่เปียกชื้น มือหนาจัดการถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจนร่างบอบบางเปลือยเปล่าในที่สุด จองกุกถลาลำตัวซ้อนด้านหลังเธอก่อนจะกระซิบข้างใบหูร้อน
“อยากชนะยังไงรู้มั้ย?”
“ฮึก ฮื่อ”
“ยอมให้เอาดีๆดิ แล้วหลังจากนี้ถือว่าจบกัน”
“...”
“ว่าไง?”
“ฮึก...เลว”
“ตอบมา”
จองกุกบีบเค้นสะโพกจนอินฮาหลับตาแน่น น้ำตาไหลอาบเต็มสองแก้มพลางส่ายใบหน้าช้าๆอย่างคนไร้ทางออก เธอสัมผัสได้ถึงร่างกำยำที่บดเบียดอยู่ด้านหลัง กัดริมฝีปากเจ็บแสบไปหมด
“ลีลา”
“ฮึก ไม่!!”
อินฮาได้ยินเสียงหัวเข็มขัดกระทบกับพื้นซึ่งแปลว่าเขาได้ปลดเสื้อผ้าของตัวเองหมดแล้วเช่นกัน ร่างของเธอถูกพลิกกับมาอีกครั้งก่อนที่ริมฝีปากจะถูกกระแทกกับอวัยวะเดียวกันของร่างสูง รสจูบแสนป่าเถื่อนทั้งรุนแรงและหยาบคาย เขาบดเบียดริมฝีปากและสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ อินฮาผลักหน้าอกแกร่งที่เปลือยเปล่าไม่ต่างกับเธออย่างรังเกียจแต่แรงอันน้อยนิดไม่ทำให้จองกุกสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“อื้อ”
เสียงน่าอายดังลั่นห้องน้ำกว้าง เขาดูดดุนและขบกัดจนเธอเจ็บปากไปหมด จองกุกผละใบหน้าออกมาเพียงไม่กี่วินาทีก็กดจูบลงไปใหม่ เขาทำแบบนี้ซ้ำๆจนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน แรงต่อต้านที่ผ่อนลงกลายเป็นว่าอินฮายอมเปิดรับสัมผัสจากคนใจร้ายง่ายๆ เขาขยับริมฝีปากอย่างชำนาญซึ่งแตกต่างจากเธอไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ คนตัวเล็กตามไม่ทันจนจองกุกรู้สึกได้ น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญอย่างที่ควรจะเป็นแต่กลับกลายเป็นตรงกันข้าม...
ทำไมหน้าอกข้างซ้ายที่เต็มไปด้วยไฟโกรธแค้นถึงอ่อนยวบลงเพียงเพราะรับสัมผัสจากกันและกันนานกว่าทุกที...
วงแขนแข็งแรงกอดรัดลำตัวของเธอและดึงเข้ามาใกล้จนร่างกายแนบชิดเป็นหนึ่งเดียว จองกุกรู้สึกถึงอะไรต่อมิอะไรของเธอโดนตัวของเขาก็ทำให้ชายหนุ่มร้อนที่ผิวกาย เขาผละใบหน้าออกจากอีกฝ่ายก่อนจะจ้องหน้าเธอ...ใบหน้าหวานแดงซ่านกับริมฝีปากสีชมพูที่บวมเจ่อ จองกุกเห็นท่าทางแบบนี้ของผู้หญิงมามากมายแต่แปลกที่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆ...
“อึก”
“...”
“ครั้งสุดท้ายใช่มั้ย”
น้ำเสียงหวานแหบพร่าตั้งคำถามขึ้นมา เธอสบตากับคนใจร้ายที่จ้องมองอยู่เช่นกัน จองกุกกอดเธอไม่ปล่อยและอินฮาก็ไม่ดิ้นหนีอีกต่อไปเพราะยังไงเธอก็หนีคนตรงหน้าไม่พ้น
สู้ยอมรับความจริงและเรื่องทั้งหมดจะได้จบๆกันไป เธอจะขอรับผลกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อครั้งนี้ไว้คนเดียว
“ใช่”
“...”
“เอาให้เดินไม่ได้”
“...”
“และไปบอกไอ้ยุนกิว่าแฟนของมันยอมให้ฉันเอา มันจะได้ทิ้งเธอไปซะ”
“อือ”
“...”
“เอาดิ”
“...”
“แค่นั้นใช่มั้ย?”
“...”
“ครั้งสุดท้ายแล้วใช่มั้ยที่นายจะใจร้ายกับฉัน”
“...”
จองกุกรู้สึกว่าตัวเองปากหนักเกินกว่าจะตอบว่าใช่ ทั้งๆที่เขาต้องการให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ใบหน้าหวานหม่นหมองก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่ทว่าสายตาคู่นั้นช่างเด็ดขาดและเข้มแข็งจนจองกุกรู้สึกวูบโหวงที่หน้าอกข้างซ้าย ก่อนจะสลัดความคิดไร้สาระออกไปจากสมองเมื่อเหตุการณ์ที่บ้านไหลย้อนกลับมา ผู้หญิงคนนี้ทำให้ครอบครัวของเขาต้องบาดหมางกัน ผู้หญิงคนนี้ทำให้พ่อต้องทะเลาะกับแม่เพราะความจริงควรปิดตายเอาไว้มันแพร่พรายออกมาเพราะคิมอินฮา
ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดคือเธอคนเดียว
“ใช่ ครั้งสุดท้าย”
“ฮึก”
“ครางดังๆล่ะ อนุญาตให้ข่วนได้ถ้ามันเสียวจนทนไม่ไหว”
CUT
รหัสผ่าน : คำว่า จอนจองกุก ภาษาอังกฤษ พิมพ์เล็กทั้งหมด ไม่เว้นวรรค
เช้ารุ่งขึ้น
แช๊ะ!
โทรศัพท์เครื่องหรูจับชัตเตอร์หญิงสาวที่นอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ลาดไหล่โผล่พ้นออกมาโชว์ผิวขาวเนียนที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจากการขบกัดและดูดดุน จองกุกตั้งใจถ่ายให้เห็นรอยพวกนั้นชัดๆก่อนจะพิจารณาอีกครั้งด้วยสีหน้าพึงพอใจ มุมปากหยักกระตุกยิ้มร้ายพลางกดเครื่องหมายส่งออกหาใครบางคน...
J. : แฟนมึงเด็ดว่ะ
Read
เพียงไม่ก็ปรากฏเครื่องหมายอ่านแล้ว ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มพลางจ้องมองหน้าจอสลับกับร่างบางที่ยังหลับใหลไม่ได้สติอยู่ข้างกาย
อีกฝ่ายเพียงแค่เปิดอ่านแต่ไม่ตอบอะไรกลับมา จองกุกยกยิ้มสะใจที่เขาได้ทำร้ายอินฮาและยุนกิไปพร้อมๆกัน
J. : มารับกลับไปด้วยก่อนที่กูจะโยนออกไปนอกห้อง
J. : เชิญรักกันตามสบายแล้วก็ไม่ต้องห่วงว่ากูจะยุ่งกับยัยนี่อีก
J. : ครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายเพราะกูชนะพวกมึงแล้ว
Read
MinYoongi : ก็ดี
MinYoongi : และจำคำของมึงไว้นะจอนจองกุก
จองกุกคิ้วกระตุกเพราะผิดคาดกับอีกฝ่าย เป็นไปได้ยังไงว่ามินยุนกิจะไม่โมโหแถมยังนิ่งมากเกินไป ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆจะต้องหัวร้อนใส่อินฮาที่ยอมนอนกับผู้ชายคนอื่นหรือไม่ก็ผิดใจกันไปแล้ว
J. : ใจกว้างดีว่ะ แฟนมึงยอมให้กูเอาเองนะ ง่ายชิบหาย
Read
MinYoongi : ใครบอกว่ากูใจกว้าง?
“...”
MinYoongi : ในเมื่อมึงเล่นสกปรกและคนที่เลวจนไม่น่าให้อภัยก็คือมึง
Read
MinYoongi : และกูก็มั่นใจด้วยว่าอินฮามีเหตุผลที่ยอมให้มึงทำแบบนั้น ขอแค่มึงเถอะจองกุก
MinYoongi : ขอแค่มึงไม่กลืนน้ำลายตัวเองก็พอ
Read
J. : ทำไมกูต้องกลืน?
MinYoongi : เพราะความจริงแล้วอินฮาไม่ได้ทำไงล่ะ
ร่างกำยำสั่นเทา เขากำมือแน่นจนเกร็งไปทั้งตัว สายตาดุดันจ้องมองตัวหนังสือบนหน้าจอพลางคิดว่าประโยคพวกนั้นมันไร้สาระสิ้นดี
J. : กูไม่เชื่อ
MinYoongi : เรื่องของมึง
Read
MinYoongi : มึงทำแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะคนที่ยัยนั่นจะเกลียดที่สุดก็คือมึง ถึงแม้ว่ามึงจะคลานซมซานมาคุกเข่าขอโอกาสก็จะไม่มีคำว่าให้อภัยจำปากกูไว้
J. : กูไม่มีวันทำแบบนั้นจำปากกูไว้เหมือนกัน
MinYoongi : หึ ขอให้มั่นใจไปตลอด
Read
MinYoongi : อีกห้านาทีกูไปถึง ฝากบอกแฟนกูให้เตรียมตัวด้วย
Read
[50%]
จองกุกกดออกจากแชททันทีเมื่อจบประโยคของอีกฝ่าย จากอารมณ์ดีกลับกลายเป็นขุ่นมัวเมื่อเจอคำตอกกลับของยุนกิ เขาจงใจยั่วโมโหแต่ดันโมโหซะเอง
“ตื่น!!”
เพราะฉะนั้นที่ระบายอารมณ์ที่ดีที่สุดตอนนี้คือคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในห้วงนิทรา มือหนาบีบต้นแขนของเธอก่อนจะเขย่าแรงๆจนอินฮานิ่วหน้าเพราะความเจ็บ หญิงสาวลืมตาขึ้นรับแสงสว่าง ความรู้สึกแรกไม่ค่อยดีนักเพราะร่างกายตอนนี้มันปวดร้าวไปหมด อีกทั้งคนใจร้ายยังออกแรงบีบแขนของเธอไม่ยอมปล่อย
พรึ่บ!
อินฮาไม่พูดอะไรนอกจากสะบัดแขนออกจากฝ่ามือหนาเป็นเหตุให้เจ้าของห้องอารมณ์เสียอีกครั้ง เธอกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายยังเปลือยเปล่าเพราะเขาคงไม่ใจดีแต่งตัวให้เธอหลังมีอะไรกัน หางตาเหลือบเห็นจองกุกที่ใส่กางเกงเรียบร้อยยกเว้นท่อนบนที่ยังไม่มีอะไรปกปิดเช่นกัน อินฮากระชับผ้านวมผืนหนาให้สูงถึงลำคอก่อนจะตวัดสายตามองหน้าเขาที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ไร้คำพูดใดๆก่อนที่อินฮาจะหลบสายตาไปทางอื่น
เพราะทุกอย่างมันจบแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดหรือมองหน้ากันให้เสียเวลา
เธอร้อนเผ่าที่รอบดวงตาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่ควรจดจำมากที่สุดในชีวิต แต่จำเป็นต้องนึกถึงมันเพื่อตอกย้ำคำพูดที่ว่าทั้งหมดนั่นจะเป็นครั้งสุดท้าย…
อินฮาดีใจที่สามารถผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายไปได้ในที่สุด เธอกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่ให้ไหลลงมาก่อนจะเอาผ้านวมพันรอบร่างกายของตัวเองเงียบๆ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของจองกุกทั้งสิ้น คิ้วเข้มขมวดกับท่าทางแสนพยศของเธอ ไม่เคยมีคู่นอนคนไหนที่ตื่นเช้ามาแล้วเห็นเขาเป็นเพียงอากาศแบบนี้
“จะไปไหน!”
เขากระชากผ้านวมจนร่างของหญิงสาวถลาลงไปกับเตียงอีกครั้ง เธอเผลอสบตากับเขาและเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนเกลียดชังอยู่ตรงหน้าจนอยากให้เหตุการณ์บ้าๆนี่เป็นเพียงแค่ความฝัน
เกลียด… มีแต่คำนี้วนเวียนเต็มไปหมด
“…”
เธอดึงผ้าออกจากฝ่ามือของเขาด้วยท่าทางรังเกียจ อินฮาไม่แม้แต่จะมองหน้าจองกุกอีกเลย เธอเอาแต่ก้มหน้าหรือไม่ก็มองอย่างอื่นจนคนที่พยายามเรียกร้องความสนใจหงุดหงิดมากขึ้น จองกุกคิดว่าจะถูกตบหน้าหรือไม่ก็กระชากเส้นผมอย่างที่ผ่านมาแต่ไม่ใช่แบบนั้น…เธอไม่เปิดปากคุยกับเขา…แม้แต่ประโยคเดียว
พรึบ
ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที ถึงแม้ว่าภาพเก่าๆที่เลวร้ายจะย้อนกลับมาแต่เธอจะต้องเข้าไปเพราะเสื้อผ้าชุดเมื่อวานถูกถอดออกและตอนนี้ของพวกนั้นยังอยู่บนพื้นห้องน้ำที่เดิมไม่หายไปไหน
ปัง
ประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมกับสายตาคมที่วูบไหว เขายังนั่งที่เดิม สายตายังจ้องมองที่ประตูน้ำเหมือนเดิม แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่จองกุกรู้สึกไม่เหมือนเดิมแต่เขาไม่สามารถหาคำตอบได้ คำว่าครั้งสุดท้ายที่บอกออกไปเขาจำได้ดี เขาจำได้แม้กระทั่งคำตอบตกลงจากอินฮาที่ยอมให้เขารังแกร่างกายของเธอง่ายๆเพียงเพราะข้อเสนอที่ทั้งคู่จะเลิกแล้วต่อกัน ทั้งหมดคือการแก้แค้นกับเรื่องที่เธอก่อไว้ จองกุกทำไปเพราะความสะใจ…เขาก็สะใจที่สามารถเอาชนะอินฮาได้และตอนนี้ชัยชนะนั่นก็ตกเป็นของจองกุกเรียบร้อยแล้ว
เพียงไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออก ปรากฏร่างบางที่อยู่ในชุดเดิมที่เขาจับตัวเธอมา จองกุกลุกขึ้นจากเตียงทันทีและตรงไปยังอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทั้งคู่หยุดอยู่ตรงหน้ากันท่ามกลางความเงียบ ระยะที่ค่อนข้างห่างแต่เขากลับมองเห็นดวงตาตากลมแดงก่ำได้ชัดเจน
“ฉัน—”
ยังไม่ทันได้เอ่ยประโยคหาเรื่องจบก็ต้องชะงักเพราะอินฮาเดินหนีไปทันที เธอไม่แม้แต่จะมองหน้ากันเพราะคิดว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว แค่เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียง มันก็รังเกียจและขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
หมับ!
จองกุกคว้าข้อมือของเธอแต่อีกฝ่ายสะบัดออกทันทีคล้ายปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติ อินฮาก้มหน้ามองพื้นในขณะที่จองกุกมองมือของตัวเองที่ถูกสะบัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย เล็บของเธอข่วนที่เนื้อของเขาพอดีจนเห็นเลือดซิบออกมา มันเจ็บที่บาดแผลแต่ไม่เท่าหน้าอกข้างซ้าย
ทำไม? เธอเกลียดเขาขนาดนี้เลยเหรอ…
ปัง!
รู้สึกตัวอีกทีเธอก็หายไปแล้ว…อินฮาเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ยังไม่คุยอะไรกับจองกุกสักคำ นัยน์ตาคมวูบไหวไร้สาเหตุ ผู้ชนะอย่างเขาควรจะดีใจหรือไม่ก็ปาร์ตี้ฉลองความสำเร็จไม่ใช่เหรอ? จองกุกชนะอินฮาและยุนกิอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว
แล้วทำไมล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่ดีใจเลยสักนิด…
ขาเรียวทอดน่องไปเรื่อยๆเมื่อออกมาจากคอนโดฯสูงเสียดฟ้าได้สำเร็จ ตั้งแต่พ้นประตูห้องของจองกุกน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็พากันไหลออกมา เธอไม่คิดจะห้ามมันและปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาให้หมด พอสักทีกับเรื่องราวบ้าๆที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันจะจบแล้วจริงๆ มันจบแล้วจริงๆใช่มั้ย…
“อินฮา”
เธอเงยหน้ามองเจ้าของเสียงเรียกที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่คุ้นเคยถึงม่านน้ำตาจะบดบังมองเห็นแค่เลือนรางแต่เธอก็จำเขาได้แม่น
“ฮึก พี่ยุนกิ”
“ฉันมารับ”
“…”
มินยุนกิรู้เรื่องทุกอย่าง เขารู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็กบ้าง จองกุกอาจจะคิดว่ายุนกินิ่งไม่มีความรู้สึกแต่กลับตรงกันข้าม เขาร้อนรนแทบบ้าตายตั้งแต่เธอหายไป ก่อนจะรับรู้ว่าอินฮาอยู่กับจองกุกและไม่นานอีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาเยาะเย้ยแต่เขาก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรตอบกลับไป ยุนกิไม่ตามเกมส์ของจองกุกเพราะเขามั่นใจว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุด
ยุนกิจะทำให้จองกุกรู้ว่าไม่ว่าอินฮาจะเป็นยังไง…เขาก็จะไม่ทิ้งเธอ
16.45 น.
สายตาเย็นชาจ้องมองร่างบางบนเตียงมาเนิ่นนาน ยุนกิพาอินฮากลับบ้านก่อนที่เธอจะหลับสนิทเมื่อร่างกายสัมผัสกับเตียงนอน เขาคิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนั้นจึงยืนรออยู่หน้าห้องจนกว่าเธอจะหลับและถือวิสาสะเข้าไปจัดการเช็ดตัวอินฮาให้เธอได้นอนสบายมากขึ้น ก็ต้องพบว่าอีกฝ่ายตัวร้อนและตอนนี้เธอก็จับไข้ในที่สุด แผ่นลดไข้แปะบนหน้าผากมนด้วยฝีมือของเขา ร่างกายซีดเซียวอยู่เสื้อไหมพรมแขนยาวสีฟ้าอ่อนและกางเกงขายาวสีเหลืองพาสเทล ยุนกิไม่รู้หรอกว่าเสื้อสีน่ารักแบบนี้ต้องใส่คู่กับกางเกงยังไง เขาหยิบจากตู้เสื้อผ้าของเธอได้ตัวไหนก็จัดการใส่ตัวนั้นให้อินฮาทันที ครั้งแรกที่ยุนกิต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ผู้หญิงซึ่งมันยากกว่าที่คิด ชายหนุ่มหน้าร้อนตลอดระยะเวลาที่เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อินฮา
หลายชั่วโมงแล้วที่อีกฝ่ายหลับไป ลมหายใจสม่ำเสมอและยุนกิไม่คิดจะลุกไปไหน เขาอยากนั่งตรงนี้จนกว่าคนตัวเล็กจะตื่นเพราะยุนกิกลัวว่าอินฮาจะตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร
ทั้งที่เธอพึ่งเจอเรื่องเลวร้ายมา กลัวว่าจะฝันร้ายหรือสะดุ้งตื่นจนปวดหัว…
ยุนกิจำได้ว่าอินฮาไม่ชอบฝันร้าย ถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอใครเด็กหญิงคิมอินฮาจะร้องไห้และนอนไม่หลับอีกเลยจนถึงเช้า ถึงแม้เวลานี้จะไม่ใช่กลางคืนแต่ยุนกิก็ไม่อยากทิ้งให้เธออยู่คนเดียว
แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่อยาก…
“…”
แรงขยับบนเตียงกว้างก่อนที่เปลือกตาสีอ่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ ปวดร้าวไปทั่วร่างกายจนไม่อยากขยับไปไหน บวกกับพิษไข้ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนแรงหนักขึ้นกว่าเดิม แต่อินฮาก็สลัดสิ่งเหล่านั้นทิ้งไปเพราะสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ข้างเตียงนอน ยุนกิยังนั่งกอดอกนิ่งๆ ไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งที่คนบนเตียงรู้สึกตัวแล้ว
“ไง”
นี่คือคำทักทายของเขา อินฮาไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยตัดสินใจหลบสายตาคนเย็นชา เธอคิดว่ายุนกิรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว และอินฮาก็อายเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้
“ตื่นแล้วก็ดื้อใส่”
“…”
หญิงสาวหันขวับไปมองทันที ก่อนจะพบคนหน้านิ่งที่คงความเย็นชาเอาไว้เช่นเดิม
“เงียบ?”
“…”
“หิวมั้ย?”
“พี่เปลี่ยนชุดให้ฉันเหรอ?”
“อืม”
อินฮาสบถในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาทำมันไปแล้ว แล้วรอยน่าเกลียดพวกนั้น…เขาก็คงเห็นหมดแล้วเหมือนกัน
“ร้องไห้ทำไม?”
“พี่ยุนกิออกไปก่อน ฮึก ฉันอยากอยู่คนเดีย—”
คำพูดหายไปเมื่อร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้และโน้มลำตัวคร่อมทับอินฮาเอาไว้โดยการเอามือยันกับเตียงนอน เธอเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น นัยน์สีดำจ้องมองเข้าไปลึกในดวงตากลมโต
“ลืมมันไปซะ”
“…”
“เรื่องของมัน ลืมได้มั้ย”
น้ำใสๆไหลออกมาจากหางตาเมื่อความอบอุ่นจากเขาที่พยายามส่งมาให้และเธอก็รับรู้เป็นอย่างดี ยุนกิกวาดมองใบหน้าจืดชืดในสายตาของเขาอย่างมีความหมาย เขาไม่รังเกียจที่อีกฝ่ายเคยตกเป็นของใคร ยุนกิโฟกัสแค่อนาคต…วันข้างหน้าที่มันจะดีกว่านี้
“ฉันไม่รู้ว่าเธอเจอเรื่องเลวร้ายมากแค่ไหน แต่มันจบแล้ว”
“…”
“ก็แค่เริ่มใหม่”
ริมฝีปากซีดสั่นระริกก่อนจะขบกันแน่น เธอพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบและมั่นใจว่ายุนกิไม่ได้มองเธอน่ารังเกียจอย่างที่พยายามจะบอกจริงๆ เพราะสายตาคู่นั้นมันฟ้อง…สายตาของพี่ยุนกิ
พี่ยุนกิคนเดิม
เสียงเพลงช้าๆความหมายแทงใจยิ่งทำให้ชายหนุ่มกระดกแก้วรวดเดียวจนหมดอีกครั้ง เขาทำแบบนี้ซ้ำๆจนเพื่อนทั้งสองส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา นั่งมองจองกุกที่ดื่มเหล้าสลับกับป้อนจูบหญิงสาวคู่ควงของเขาอย่างบ้าคลั่ง
“อย่างกับคนอกหัก”
“ชู่วไอ้แท เดี๋ยวมันก็ด่ามึงอีกหรอก”
“อกหักเหี้ยไรกูไม่ได้รู้สึกอะไรโว๊ยยย แบบนี้ปะ?”
แทฮยองกรอกสายตาเพราะได้ยินประโยคที่ว่าตั้งแต่เจอหน้ากัน เพื่อนของเขามีท่าทีเปลี่ยนไปจนผิดสังเกต จากเสือร้ายที่คอยใช้สายตาเจ้าเล่ห์ตกผู้หญิงสวยๆในร้านแต่คืนนี้ไม่เป็นแบบนั้น ถึงตอนนี้จะมีผู้หญิงเขามาหาอย่างเช่นทุกครั้งแต่ดูก็รู้ว่าจองกุกไม่ได้พิศวาสเธอคนนั้นเลยสักนิด
“มันหยิบมือถือขึ้นมาอีกแล้วว่ะ”
“เออ ครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง หยิบมาเปิดแชทของใครก็ไม่รู้แล้วก็ปิด มึงชะโงกหน้าดูดิ๊จีมิน”
“เออแป๊บ”
“ใครๆ”
“สัสเอ้ย”
“…”
“กูคิดว่าเพื่อนเราชิบหายแล้วว่ะ”
“แชทใคร?”
“คิมอินฮา”
19.30 น.
มินยุนกินั่งบนเตียงและทาบฝ่ามือไว้บนเส้นผมนุ่มจนอินฮาหลับไปอีกครั้ง เธอร้องไห้ต่อหน้าเขาเงียบๆจนผล็อยหลับไป ซึ่งยุนกิก็ไม่ได้ห้ามหรือดุใดๆ เขาปล่อยให้คนตัวเล็กทำตามใจเพราะคิดว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายก็หมดแรงและมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ครืด
โทรศัพท์มือถือที่ชาร์ตแบตเตอร์รี่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนคือของอินฮา มันสั่นหนึ่งครั้งก่อนจะมีครั้งที่สอง สาม และสี่ตามมา
ครืด
ยุนกิตวัดสายตาคมจ้องมองมันก่อนจะถอนหายใจอย่างนึกรำคาญ เขาเลิกสนใจมันและหันกลับมามองใบหน้ามอมแมมอีกครั้ง หยาดน้ำตายังแห้งติดอยู่ข้างแก้ม เขาทำท่าจะเอื้อมมือเช็ดแต่ก็ต้องให้ความสนใจกับมือถือเครื่องเดิมที่ยังสั่นเรียกไม่เลิก
ครืด
J. : รัยโทสับหน่แย
“…”
ยุนกิขบกรามแน่นเมื่อเปิดพบข้อความของจองกุกคนที่เขาเกลียดขี้หน้ามาที่สุดตอนนี้ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าส่งข้อความหรือติดต่อมาหาอินฮาอีกเพราะจองกุกลั่นวาจาไว้เองว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลง
แต่ยังไม่ทันข้ามคืนด้วยซ้ำอีกฝ่ายก็กลืนน้ำลายตัวเองเสียแล้ว
J. : อ่ารแล้ฝก็ตอยดิวะ
ยุนกิรำคาญกับข้อความที่ผิดๆถูกๆของจองกุก เขาไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีกแต่เรื่องที่มันจบลงแล้วก็ไม่ควรให้ความสำคัญกับมัน เรื่องนี้ก็เช่นกัน
Rrrr
แต่ทว่าอีกฝ่ายต่อสายกลับมา นัยน์ตาดุดันจ้องมองหน้าจอที่ถูกบันทึกชื่อว่า ‘คนเลว’ เขายกยิ้มร้ายก่อนจะตัดสินใจกดรับสายทันที
(อยู่ไหน!!!)
ทั้งเสียงตะโกนและเสียงเพลงดังสนั่นไม่บอกก็รู้ว่าปลายสายอยู่ในสถานที่แบบไหนและมีอารมณ์แบบยังไง…ดูท่าจองกุกจะเมาไม่น้อยถึงได้ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ขนาดนี้
(อินฮาอยู่ไหน อึก!)
“น่าสมเพชชิบหาย”
(มึงใครไอ้เหี้ย!!!)
“โทรมาหาพ่อมึงหรือไง”
(ไอ้ยุนกิ มึง อึก!)
“…”
(มึงรับโทรศัพท์มันได้ไง!)
“…”
(รับโทรศัพท์เมียกูได้ไง!!)
“หึ เมีย?”
(เมียกู เมื่อคืนกูยังเอา--)
“คนได้เอาครั้งสุดท้ายไม่มีสิทธิพูดว่ะ”
(…!!!)
“มึงก็คืออดีตจอนจองกุก ส่วนกูคือปัจจุบัน”
(มึง!…)
“อย่าภูมิใจนักเลยว่ะ กูจะอ้วก”
(ไอ้เหี้ย มึงไม่ตายดีแน่ไอ้ยุนกิ)
ติ๊ด
ยุนกิกดวางสายเพราะคนบนเตียงเริ่มขยับตัวอีกครั้ง เขากลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเลยยุติสงครามกับคนเมาทันที ก่อนจะมั่นใจว่าอินฮาหลับสนิทจึงจัดการบล็อกเบอร์โทรและแชทของจองกุกทั้งหมด
นัยน์ตาคมสับสนเพราะทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามที่คิดเอาไว้ จองกุกไม่ยอมปล่อยอินฮาไปง่ายๆและยุนกิก็จะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆเหมือนกัน ชายหนุ่มคิดหาวิธีมากมายกับเรื่องราวบ้าๆครั้งนี้
เขาจะทำยังไงดี
อีกสองสัปดาห์ยุนกิและอินฮาจะสอบไฟนอลเสร็จ จากนั้นทั้งคู่ก็จะปิดเทอมใหญ่ซึ่งเป็นจังหวะที่ดีเขาจะพาอินฮาไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อกันให้เธอห่างกับจองกุกเพราะยุนกิคิดว่าจองกุกคงจะเห่อของเล่นชิ้นใหม่ถึงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ ถ้าจองกุกไม่เจออินฮาสักพักหนึ่งเรื่องก็อาจจะจบ หรือไม่ก็ขอให้อีกฝ่ายเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจมากกว่านี้และปล่อยยอมเธอไปสักที
Minyoongi : พี่นัมจุนครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษา
แต่หารู้ไม่ว่าอินฮาอาจจะเป็นของชิ้นสุดท้ายที่จองกุกต้องการ ซึ่งไม่ใช่ในฐานะของเล่นอีกต่อไป
[100%]
#ฟิคแอนตี้จองกุก
#ฟิคแอนตี้จองกุก วางขายในฉบับ E-Book แล้วค่า สนใจซื้อได้ใน Mebmarket หรือโหลดแอปพลิเคชั่น Meb ลงสมาร์ทโฟน เนื้อหาทั้งหมดในฉบับ E-Book เหมือนในเล่มทุกอย่างรวมถึงตอนพิเศษ
..จิ้มด้านล่าง..
* E-Book คือ หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ ซื้อและโหลดอ่านในมือถือ คอมพิวเตอร์ ไอแพดและแทปเล็ต
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ชอบประโยคสุดท้ายย