คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนึ่ง
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินอยู่ในตลาดท่ามกลางผู้คนพลุกพล่าน อากาศซึ่งร้อนอบอ้าวไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มถอดผ้าคลุมสีดำออกจึงเป็นจุดสนใจให้กับคนทั่วไป แต่ชายหนุ่มหาสนใจสายตาของผู้คนที่มองมาไม่ เขายังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ดวงตาสีน้ำเงินของเขามองสำรวจผู้คนไปตลอดทาง
หน้าตาอันหล่อเหลากับผมสีทองซึ่งถูกรวบไว้เป็นหางม้าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหลายคนที่มองสบตากับเขาถึงกับก้มหน้าลงด้วยความเขินอายและชายหนุ่มนั้นก็มองเจาะจงเฉพาะแต่ผู้หญิงเสียด้วย
...สามเดือนก่อน...
“จำเอาไว้ หากใครช่วยธิดาองค์เล็กของข้าได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม” สุรเสียงของกษัตริย์ริชาร์ด ผู้ปกครองแคว้นนาทรีฟ เต็มไปด้วยความร้อนรุ่มในการสั่งให้ช่วยธิดาองค์เล็กของราชวงศ์เซอร์ราเรีย เจ้าหญิงไอไลไธย่า ซึ่งถูกผู้ร้ายซึ่งไม่ทราบว่าเป็นใครจับตัวไป กลางวันงานเฉลิมฉลองครบรอบวันประสูติปีที่สิบห้าของเจ้าหญิง ท่ามกลางสายตานับร้อยของประชาชนและราชนิกูลที่มาร่วมงาน ไม่เพียงเท่านั้นกษัตริย์ริชาร์ดยังถูกลอบวางยาพิษ แคว้นนาทรีฟเกิดการ ระส่ำระส่ายและอาจมีการก่อกบฎหากไม่มีรัชทายาทลำดับหนึ่ง เจ้าชายเอโอลัส เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ผู้วิเศษในราชสำนักซึ่งจงรักภักดีต่อราชวงศ์ และแคว้นนอร์ทเซล พันธมิตรคอยให้ความช่วยเหลือ สถานการณ์ภายในแคว้นและราชสำนักจึงสงบลง แต่ภายในครอบครัวเซอร์ราเรียนั้นไม่อาจสงบลงได้
“ข้าจะไว้ใจเจ้าได้อย่างไร” ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องชายหนุ่มผมทองซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“กระหม่อมขอใช้เกียรติของตัวเองเป็นประกัน องค์ชาย” ชายหนุ่มผมทองตอบกลับโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
ความเงียบเข้าครอบคลุมชายทั้งสองไว้จนในที่สุด เจ้าชายเอโอลัสทรงตรัสขึ้น
“ตามหาน้องข้าให้เจอ สิ่งเดียวที่ข้าจะบอกลักษณะของนางได้คือ นางมีดวงตาสีม่วง”
...นางมีดวงตาสีม่วง...
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแล้วตัดสินใจเดินหาโรงแรมเพื่อจะเป็นที่พัก เขาพึ่งมาถึงเมืองนี้ได้ไม่กี่วันหลังจากสามเดือน การเดินทางตามหาเจ้าหญิงซึ่งเขาเดินผ่านเมืองมาหลายเมือง ผ่านแคว้นมาหลายแคว้น หากทว่าไร้วี่แวว เขาสืบข่าวดูจากที่ต่าง ๆ และขอความช่วยเหลือจากเพื่อนต่างเมือง นักรบ นักเวท ทว่าไม่มีอะไรคืบหน้า เขาเลิกกิริยาจับจ้องดวงตาของสตรีแล้วสาวเท้าขึ้นบันไดไม้ซึ่งเป็นทางเข้าสู่โรงแรม เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปกลิ่นอับต่าง ๆ ได้ลอยปะทะเข้าจมูกแต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจแยกแยะมัน เขาเดินมุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์ไม้สีเข้มซึ่งมีชายร่างอ้วนหัวล้านซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมยืนอยู่
“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ข้ารับใช้ขอรับท่านชาย” น้ำเสียงประจบดังขึ้นจากชายร่างอ้วน
“ข้าอยากได้ห้องพักธรรมดาสักห้อง” คำตอบของชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าทำเอาเจ้าของโรงแรมชะงักข้างไป ดูจากการแต่งตัวแล้ว คนตรงหน้าท่าทางคงเป็นนักรบ และนักรบนั้นส่วนมากมักจะมีจ่ายแบบไม่อั้นการเข้าพักโรงแรมแต่ละที่จากประสบการณ์ของเขาทำให้รู้ว่า เหล่านักรบทั้งหลายนั้นต้องเปิดห้องที่ดีที่สุด แพงที่สุด และ…
“ถ้าเจ้าไม่มีห้องให้ข้าก็ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มพูดแล้วหันหลังเตรียมเดินจากไป
“เอ่อ ท่านนักรบเดี๋ยวก่อนสิขอรับ” เจ้าของโรงแรมเรียกอย่างคนกลัวว่าเงินก้อนโตกำลังจะหายไปจากตรงหน้า ชายหนุ่มหันมาพร้อมกับดวงตาอันแสนเย็นชาทำเอาเจ้าของโรงแรมถึงกับขนลุกเกรียวแต่เขาพยายามฝืนยิ้มให้เป็นมิตรที่สุด
“ทางโรงแรมเรามีห้องว่างเสมอขอรับ” เจ้าของโรงแรมหยิบสมุดเล่มบางขึ้นมาพร้อมกับพลิกหน้ากระดาษไปสองสามหน้า มืออวบหยิบปากกาขนนกขึ้นมา “ไม่ทราบว่า ท่านนักรบมีนามว่าอะไรขอรับ”
“โยฮาน ฟริก” ดวงตาสีน้ำเงินมองสำรวจไปรอบ ๆ ขณะที่รอเจ้าของโรงแรมเขียนชื่อ ที่นี่คนไม่ค่อยพลุกพล่านเหมือนอย่างในตลาด แต่มุมหนึ่งของโรงแรมนั้นเต็มไปด้วยเหล่านักรบนั่งรวมตัวกันดื่มเหล้า ตะโกนโวยวาย หญิงสาวมากหน้าหลายตากำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่ม โยฮานมองดวงตาของนางเหล่านั้นแต่ไม่เจอคนที่ต้องการ เขาถอนหายใจออกมาเมื่อพบแต่สายตาหาเรื่องของนักรบเหล่านั้นซึ่งมองกลับมา
“ห้องของท่านอยู่ชั้นสองห้องที่สามนะขอรับ” เจ้าของโรงแรมยื่นกุญแจให้ชายหนุ่ม เขารับมันมาและเตรียมจะเดินไปยังห้องพัก ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้โยฮานหันกลับหาเจ้าของ
โรงแรม
“ข้าอยากรู้ว่าที่นี่มีหญิงสาวตาสีม่วงหรือเปล่า” เจ้าของโรงแรมยืนนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มออกมา …ที่แท้มาเพื่อจุดประสงค์นี้เอง แต่รสนิยมแย่เปิดแค่ห้องธรรมดา…
“เอ่อ ขอรับ มีอยู่คนหนึ่ง พึ่งมาใหม่ยังไม่มีประสบการณ์ท่านจะ…”
“พานางไปที่ห้องข้า เร็ว ๆ ด้วยล่ะ” จบคำร่างสูงเดินจากไปพร้อมกับวางเหรียญทองทิ้งให้เจ้าของโรงแรมมองตามอย่างงุนงง ขณะที่เขาพาร่างอันใหญ่โตไปยังโรงครัว ตาข้างซ้ายนั้นกระตุกไม่หยุด ชายวัยกลางคนยิ้มอยู่ในใจ ท่าทางเด็กสาวคนนี้คงทำเงินให้เขาได้มากทีเดียว คิดได้ดังนั้นเขาจึงพลักประตูครัวออกอย่างรุนแรง
………………………………………..
ความคิดเห็น