ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP 04
ะ เรียมพร้อม
ภาพบทเรียน่าๆ ผุึ้นมาอย่า่อเนื่อ ารอมล้วยหอม... าร้อมี่ม้าแล้วโยสะโพไปมา ารบีบนวผ่อนลาย ารบรรเลนรี..
ริมฝีปาบาพริ้มอธฤีแย้มออ ไม่ว่าอย่าไรเธอ็ะทำหน้าที่ให้ีที่สุ หลี่เฟยหรมาหาเธอ้อ้อนรับ้วยรอยยิ้มสินะ
หิสาวรีบปลุัวเอาวามิววน เปล่าประโยน์ที่ะทำัวื้อแพ่ ุ่อนวามรู้สึไม่เ็มใไว้ลึล้ำ
“ิันะรีบไปเรียมัว่ะ” พูบมือเรียว็สะบัน้ำที่ยัเาะพราวามแนอย่ารวเร็ว ้าวับๆ ริ่ไปยัเรือนไม้หลันั้น...
อย่าไม่าิ เธอเพิ่ผลัประู้าวปราๆ เ้าไป็พบับใรนหนึ่ ยืนพิรอบหน้า่ารออยารมาถึอเธออยู่แล้ว
หลี่เฟยหรวาามอวามามรหน้า ูเหมือนเธอะเร่รีบไม่น้อย แ้มทั้สอ้าเป็นสีเรื่อ เหื่อเม็เล็ผุพราวามไรผม ริมฝีปาหยัสวยเป็นสีส่ำ
วาสีำสนิทายแววพึพอใอย่าเปิเผย “ไปนที่ไหนมา หืม”
“ันไปเินเล่น เอ่อ รน้ำในสวนมา่ะ” ธฤีให้ำอบ ไม่อาห้ามไม่ให้วาายแววหวาระแวออมาไ้ เธอมอเาเ็มาอีรั้ วหน้ามายูละมุนอ่อนโยนว่าวันนั้น..หาวายัเยา
เาเินเ้ามาหา วาแนโอบเธอเ้าไปใล้นไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ
“แร้อนั ระวัะไม่สบาย”
ธฤีเหลือบมอสีหน้านพู ไม่เห็นวามประประันบนเสี้ยวหน้ามายอหลี่เฟยหร
ู่ๆ เา็เบือนหน้าลับมา มอใบหน้าน่ารัที่เาเฝ้ารออยมานาน สุท้าย็เิมเ็มวามปรารถนาัวเอไ้ในที่สุ เธออยู่ในอ้อมออเาแล้ว
อไม้ที่อยู่สูเสียฟ้า...เมื่อ้นไม้หัโ่น ิ่้านีระัระาย เาเ็บอฟ้าร่วหล่นาินึ้นมา เธอ็้อเป็นอเา
“ไหนเล่าิ เรียนอะไรมาแล้วบ้า” เาเอ่ยถามเหมือนำลัุยเรื่อินฟ้าอาาศ ยิ่รับรู้ว่าร่าในอ้อมแนเาเร็ึึ้นมา็ยิ่สนุ “เล่าให้รบ ถ้าาบทเรียนไหนไป ืนนี้เธอ้อทำบทเรียนนั้น”
ธฤีหูอื้อาลายไปหม หลี่เฟยหรพาเธอเินไปรเปียโน บนนั้นมีระาษวาอยู่ ไม่ใ่โน้เพลแ่เป็นบันทึารเรียนที่แม่บ้านหวัรายานเ้านาย่าหา!
“ัน.. เรียน เอ่อ มีล้วยแล้วหั อม..” อมล้วยไ ่ายๆ แ่นี้ทำไมถึพูออไปไม่ไ้
“ันเรียนี่ม้า..”
หน้าเล็ๆ แ่ำ ทั้โรธ ทั้เินอาย พยายามไล่เรียบทเรียนึ้นมาพู หายิ่พู วาสีำู่นั้นยิ่เป็นประายระยับราวับำลัหัวเราะเย้ยหยันเธออยู่ในใ
“ี่แบบไหนล่ะ”
เสียนุ่มเย้าแหย่ เพียเท่านี้ธฤี็ไ้ยินเสียเหมือนมีอะไรบาอย่าระเบิออมา ใบหน้าร้อนวูบวาบ้วยวามอสู
ายหนุ่มไหล่เธอให้นั่บนเ้าอี้หน้าเปียโน รัร่าเล็ไว้แน่น ้มหน้าลูบ้วยอารม์ลึล้ำ รุเร้ารุนแรนเธอเอนหลัไปับเปียโน เรียวแนปัป่ายหาที่ยึเหนี่ยว รูไปีย์บอร์นเิเสียโน้ประหลาัำราม่อเนื่อ
ุเรสสีพีถูระาออ าม้วยุั้นในสีหวาน พริบาเียวเธอ็เปลือยเปล่า หลี่เฟยหรผละออเพื่อึเสื้อยืออทาศีรษะ วาไม่ละสายาาเธอแม้แ่วินาทีเียว
ผิวาวเรื่อใ้แสไฟามราวับนาฟ้าที่หล่นลมาาสรวสวรร์ หานาฟ้านนี้สั่นเทาไปทั้ัว วาามหลับพริ้มเห็นนายาวหนาทาบลบนผิวหน้าเปล่ปลั่
ธฤีรู้สึไ้ถึวามหนาวเย็น ถึะหวาหวั่นเลียลัวสัเท่าไหร่็ไม่ล้าแสท่าทีัืนหรือไม่เ็มใออมา ในเมื่อเธอเลือเส้นทานี้แล้ว็้อยอมรับมัน
“เธอผอมลนะ” หลี่เฟยหรหรี่ามอ เอวเล็อแทบะรวบไ้้วยมือเียว
ายหนุ่มลูบไล้ทรวอสวย นาอมันะทัรัพอีมือราวับว่าอบัวู่นี้ถูปั้นมาเพื่อเา
หลี่เฟยหรแนบหน้าผาับหน้าผาเธอ
“ู่ว์ อย่าลัว ันะ่อยเป็น่อยไป” พูบ็แนบริมฝีปาับลีบปานุ่มเนียน ลิ้นอุ่นื้นันผ่านเ้าไปอย่านุ่มนวลในอนแรแล้วทวีวามรุ่มร้อน เี่ยวระหวั ูึ หยอล้อนธฤีแทบสำลั
ฝ่ามืออุ่นร้อนไล้ึ้นไปามลำอระห านั้น็เลื่อนลมายัลาไหล่ ผ่านมายัเนินอ เห็นปลายยอสีมพูั้ันโเ่นบนเนินอสวย เาัไว้ระหว่าปลายนิ้วแล้วบยี้แผ่วเบา้ำไป้ำมานเธอสะุ้สุัว
ธฤีรู้สึหวามไหว..ลาลัว สะท้านอายปนเปไปหม
หลี่เฟยหร้อนัวเธอึ้นพาับเปียโน ูบามลำอ ไล้เลียูุนอย่าหนันผิวาวเป็นปื้นแ ริมฝีปาอุ่นื้นไล้รอบรอปลายยออ ูลืนอย่ารุนแร เสียใสหวีร้อึ้นมาเบาๆ พร้อมับแอ่นายไป้านหลั
เารั้เอว้านหลัเธอึ้นมา ใ้ฟันับ บเม้มปลายยอนแ่ำ
อบาธฤีร้อนผ่าวไปหม รู้สึถึมือร้อนๆ ไล่ลมาที่้นาบอบบาทั้สอ้าไว้แน่นแล้วันให้อ้าออาัน
“เี๋ยว..”
หลี่เฟยหรปิั้นารประท้วอเธอ มือยับเลื่อนเ้าไปยัส่วนอ่อนไหว บลึไม่ลละนร้อนวูบวาบ ธฤียับถอยหนีแ่มืออเายัเาะเี่ยวยึส่วนนั้นเอาไว้ ่อยๆ แทรนิ้วเ้าไปภายใน
ให้ายเถอะ เาเ้าไปแทบไม่ไ้
ายหนุ่มยัไม่ละวามพยายาม ่อยๆ ระุ้นเม็ทับทิมภายในนระทั่อไม้เริ่มปล่อยหยาน้ำหวานออมา นิ้วเรียว็่อยๆ บุรุเ้าไปภายในอีรั้
โพรอุ่นร้อนบีบรัแทบะลืนนิ้วมืออเา หลี่เฟยหรอนิ้วึ้นเล็น้อย ันเ้าออแผ่วเบา
“ไม่ อย่า..” ธฤีอายนแทบอยาะหายัวไปารนี้ ทั้ท่วท่าเปิเผย.. รวมไปถึ้อเปิเปลือยสิ่ที่วรเป็นวามลับที่สุอผู้หิให้เาเห็น
ยิ่เธอห้าม นิ้วเรียวยาวลับเพิ่มแรึ้น บยี้หยอเย้านเธอร้อนวูบวาบไปทั้ัว วามรู้สึพรั่พรูและทะยานึ้นสู ร่าายสูเสียารวบุมภายในพริบา
“เธอไม่ั้ใเรียนใ่ไหม” เาถามพลาเร่ัหวะสวมสอปลายนิ้วเ้าออ่อทาเล็แบ สายาับ้อที่ใบหน้าแ่ำ ร่าายและิใอเธอำลั่อสู้ันอย่ารุนแร
สุท้ายหลี่เฟยหร็ุเ่าลระหว่าเรียวาทั้สอ้า ธฤีพยายามหุบา แ่ฝืนสู้แรเาไม่ไหว ไ้แ่้มมอเรือนผมหนา่ออยู่ับอิถีเพศอัวเธอเอ
นัยน์าสีำสนิทับ้อมอเธอโยไม่ปล่อยผ่านแม้แ่นิเียว นอ่อนเธอลุัน้วยวามเินอาย ผิวพรรอธฤีาวระ่า ไร้ำหนิใๆ สมราาแพระยับ..
ธฤีลั้นหายใ พยายามบิัวหนีแ่ไม่เป็นผล รู้สึถึลมหายใอุ่นร้อนเป่ารส่วนนั้น เาำลัูบมัน..
เสมือนไฟฟ้า็อทั่วร่า เรียวลิ้นอหลี่เฟยหรึุน สอลึเ้ามาในายเธอ บเม้มปลายยอเสรนเธอสะอื้นไห้ มือเล็ยึ้นปิั้นเสียอัวเอไว้ หยน้ำาอุ่นร้อนไหลออาหาาเป็นทา
ทรมาน..ทรมานอะไรอย่านี้
หลี่เฟยหรยัหยอเย้า่ออไม้รหน้าอยู่นานนระทั่น้ำหวานไหลออมานุ่ม แน่นอนเาูลืนมันเ้าไปอย่าระหาย ไ้ยินเสียรีร้อในลำออธฤี.. เธอำลั่อ้านวามรู้สึที่ธรรมาิสร้าึ้น
เาผละออาเธอเพื่ออุ้มไปที่เียให่ ทันทีที่แผ่นหลัแะที่นอน สิารรับรู้็ลับืนมา ธฤียันัวึ้นพลาระถายให้ห่าานรหน้า
ในเวลานี้..ร่าสูให่เปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าิายเหมือนเธอ ไหล่ว้า..แผอึแน่นไล่ลมาือล้ามเนื้อามราวับประิมารรมิ้นเอ รวมไปถึอาวุธร้ายอเาที่ั้ันบ่บอถึวาม้อารเสพสุับเธอ
ธฤีไม่ล้ามอมาว่านี้ เธอนึถึบทเรียนาแม่บ้านหวั ล้วยหอมในถามันเล็ว่าอริั้เยอะนี่นา นานั้นเธอยัสำลัเือบาย แล้วถ้า้อปรนนิบัิเา้วยวิธีนี้... ะไหวหรือ
หลี่เฟยหรยิ้ม สายาผู้หิรหน้าเหมือนวาน้อยที่ระแวระวัสิโ ยิ่สาวเท้าเ้าไปใล้วาลมโยิ่เบิว้า
“ฮือ ไม่นะ” ธฤีร้อไห้ออมาเหมือนเ็น้อยนหนึ่ บรรยาาศรอบัวันนหายใไม่ทั่วท้อ หลี่เฟยหรยั้าวเ้าไปใล้ ยิ่เห็นส่วนนั้นใล้ๆ เธอถึับวัเสีย มันน่าเลียเหมือนสัว์ประหลาไม่มีผิ
เ้าอ ‘สัว์ประหลา’ เยาเธอึ้น ยื่น้อเสนอที่ไม่น่าเลือสัทาให้
“ะทำให้มันสบล้วยปา.. หรือะให้ันระแทเธอีล่ะ”
ภาพบทเรียน่าๆ ผุึ้นมาอย่า่อเนื่อ ารอมล้วยหอม... าร้อมี่ม้าแล้วโยสะโพไปมา ารบีบนวผ่อนลาย ารบรรเลนรี..
ริมฝีปาบาพริ้มอธฤีแย้มออ ไม่ว่าอย่าไรเธอ็ะทำหน้าที่ให้ีที่สุ หลี่เฟยหรมาหาเธอ้อ้อนรับ้วยรอยยิ้มสินะ
หิสาวรีบปลุัวเอาวามิววน เปล่าประโยน์ที่ะทำัวื้อแพ่ ุ่อนวามรู้สึไม่เ็มใไว้ลึล้ำ
“ิันะรีบไปเรียมัว่ะ” พูบมือเรียว็สะบัน้ำที่ยัเาะพราวามแนอย่ารวเร็ว ้าวับๆ ริ่ไปยัเรือนไม้หลันั้น...
อย่าไม่าิ เธอเพิ่ผลัประู้าวปราๆ เ้าไป็พบับใรนหนึ่ ยืนพิรอบหน้า่ารออยารมาถึอเธออยู่แล้ว
หลี่เฟยหรวาามอวามามรหน้า ูเหมือนเธอะเร่รีบไม่น้อย แ้มทั้สอ้าเป็นสีเรื่อ เหื่อเม็เล็ผุพราวามไรผม ริมฝีปาหยัสวยเป็นสีส่ำ
วาสีำสนิทายแววพึพอใอย่าเปิเผย “ไปนที่ไหนมา หืม”
“ันไปเินเล่น เอ่อ รน้ำในสวนมา่ะ” ธฤีให้ำอบ ไม่อาห้ามไม่ให้วาายแววหวาระแวออมาไ้ เธอมอเาเ็มาอีรั้ วหน้ามายูละมุนอ่อนโยนว่าวันนั้น..หาวายัเยา
เาเินเ้ามาหา วาแนโอบเธอเ้าไปใล้นไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ
“แร้อนั ระวัะไม่สบาย”
ธฤีเหลือบมอสีหน้านพู ไม่เห็นวามประประันบนเสี้ยวหน้ามายอหลี่เฟยหร
ู่ๆ เา็เบือนหน้าลับมา มอใบหน้าน่ารัที่เาเฝ้ารออยมานาน สุท้าย็เิมเ็มวามปรารถนาัวเอไ้ในที่สุ เธออยู่ในอ้อมออเาแล้ว
อไม้ที่อยู่สูเสียฟ้า...เมื่อ้นไม้หัโ่น ิ่้านีระัระาย เาเ็บอฟ้าร่วหล่นาินึ้นมา เธอ็้อเป็นอเา
“ไหนเล่าิ เรียนอะไรมาแล้วบ้า” เาเอ่ยถามเหมือนำลัุยเรื่อินฟ้าอาาศ ยิ่รับรู้ว่าร่าในอ้อมแนเาเร็ึึ้นมา็ยิ่สนุ “เล่าให้รบ ถ้าาบทเรียนไหนไป ืนนี้เธอ้อทำบทเรียนนั้น”
ธฤีหูอื้อาลายไปหม หลี่เฟยหรพาเธอเินไปรเปียโน บนนั้นมีระาษวาอยู่ ไม่ใ่โน้เพลแ่เป็นบันทึารเรียนที่แม่บ้านหวัรายานเ้านาย่าหา!
“ัน.. เรียน เอ่อ มีล้วยแล้วหั อม..” อมล้วยไ ่ายๆ แ่นี้ทำไมถึพูออไปไม่ไ้
“ันเรียนี่ม้า..”
หน้าเล็ๆ แ่ำ ทั้โรธ ทั้เินอาย พยายามไล่เรียบทเรียนึ้นมาพู หายิ่พู วาสีำู่นั้นยิ่เป็นประายระยับราวับำลัหัวเราะเย้ยหยันเธออยู่ในใ
“ี่แบบไหนล่ะ”
เสียนุ่มเย้าแหย่ เพียเท่านี้ธฤี็ไ้ยินเสียเหมือนมีอะไรบาอย่าระเบิออมา ใบหน้าร้อนวูบวาบ้วยวามอสู
ายหนุ่มไหล่เธอให้นั่บนเ้าอี้หน้าเปียโน รัร่าเล็ไว้แน่น ้มหน้าลูบ้วยอารม์ลึล้ำ รุเร้ารุนแรนเธอเอนหลัไปับเปียโน เรียวแนปัป่ายหาที่ยึเหนี่ยว รูไปีย์บอร์นเิเสียโน้ประหลาัำราม่อเนื่อ
ุเรสสีพีถูระาออ าม้วยุั้นในสีหวาน พริบาเียวเธอ็เปลือยเปล่า หลี่เฟยหรผละออเพื่อึเสื้อยืออทาศีรษะ วาไม่ละสายาาเธอแม้แ่วินาทีเียว
ผิวาวเรื่อใ้แสไฟามราวับนาฟ้าที่หล่นลมาาสรวสวรร์ หานาฟ้านนี้สั่นเทาไปทั้ัว วาามหลับพริ้มเห็นนายาวหนาทาบลบนผิวหน้าเปล่ปลั่
ธฤีรู้สึไ้ถึวามหนาวเย็น ถึะหวาหวั่นเลียลัวสัเท่าไหร่็ไม่ล้าแสท่าทีัืนหรือไม่เ็มใออมา ในเมื่อเธอเลือเส้นทานี้แล้ว็้อยอมรับมัน
“เธอผอมลนะ” หลี่เฟยหรหรี่ามอ เอวเล็อแทบะรวบไ้้วยมือเียว
ายหนุ่มลูบไล้ทรวอสวย นาอมันะทัรัพอีมือราวับว่าอบัวู่นี้ถูปั้นมาเพื่อเา
หลี่เฟยหรแนบหน้าผาับหน้าผาเธอ
“ู่ว์ อย่าลัว ันะ่อยเป็น่อยไป” พูบ็แนบริมฝีปาับลีบปานุ่มเนียน ลิ้นอุ่นื้นันผ่านเ้าไปอย่านุ่มนวลในอนแรแล้วทวีวามรุ่มร้อน เี่ยวระหวั ูึ หยอล้อนธฤีแทบสำลั
ฝ่ามืออุ่นร้อนไล้ึ้นไปามลำอระห านั้น็เลื่อนลมายัลาไหล่ ผ่านมายัเนินอ เห็นปลายยอสีมพูั้ันโเ่นบนเนินอสวย เาัไว้ระหว่าปลายนิ้วแล้วบยี้แผ่วเบา้ำไป้ำมานเธอสะุ้สุัว
ธฤีรู้สึหวามไหว..ลาลัว สะท้านอายปนเปไปหม
หลี่เฟยหร้อนัวเธอึ้นพาับเปียโน ูบามลำอ ไล้เลียูุนอย่าหนันผิวาวเป็นปื้นแ ริมฝีปาอุ่นื้นไล้รอบรอปลายยออ ูลืนอย่ารุนแร เสียใสหวีร้อึ้นมาเบาๆ พร้อมับแอ่นายไป้านหลั
เารั้เอว้านหลัเธอึ้นมา ใ้ฟันับ บเม้มปลายยอนแ่ำ
อบาธฤีร้อนผ่าวไปหม รู้สึถึมือร้อนๆ ไล่ลมาที่้นาบอบบาทั้สอ้าไว้แน่นแล้วันให้อ้าออาัน
“เี๋ยว..”
หลี่เฟยหรปิั้นารประท้วอเธอ มือยับเลื่อนเ้าไปยัส่วนอ่อนไหว บลึไม่ลละนร้อนวูบวาบ ธฤียับถอยหนีแ่มืออเายัเาะเี่ยวยึส่วนนั้นเอาไว้ ่อยๆ แทรนิ้วเ้าไปภายใน
ให้ายเถอะ เาเ้าไปแทบไม่ไ้
ายหนุ่มยัไม่ละวามพยายาม ่อยๆ ระุ้นเม็ทับทิมภายในนระทั่อไม้เริ่มปล่อยหยาน้ำหวานออมา นิ้วเรียว็่อยๆ บุรุเ้าไปภายในอีรั้
โพรอุ่นร้อนบีบรัแทบะลืนนิ้วมืออเา หลี่เฟยหรอนิ้วึ้นเล็น้อย ันเ้าออแผ่วเบา
“ไม่ อย่า..” ธฤีอายนแทบอยาะหายัวไปารนี้ ทั้ท่วท่าเปิเผย.. รวมไปถึ้อเปิเปลือยสิ่ที่วรเป็นวามลับที่สุอผู้หิให้เาเห็น
ยิ่เธอห้าม นิ้วเรียวยาวลับเพิ่มแรึ้น บยี้หยอเย้านเธอร้อนวูบวาบไปทั้ัว วามรู้สึพรั่พรูและทะยานึ้นสู ร่าายสูเสียารวบุมภายในพริบา
“เธอไม่ั้ใเรียนใ่ไหม” เาถามพลาเร่ัหวะสวมสอปลายนิ้วเ้าออ่อทาเล็แบ สายาับ้อที่ใบหน้าแ่ำ ร่าายและิใอเธอำลั่อสู้ันอย่ารุนแร
สุท้ายหลี่เฟยหร็ุเ่าลระหว่าเรียวาทั้สอ้า ธฤีพยายามหุบา แ่ฝืนสู้แรเาไม่ไหว ไ้แ่้มมอเรือนผมหนา่ออยู่ับอิถีเพศอัวเธอเอ
นัยน์าสีำสนิทับ้อมอเธอโยไม่ปล่อยผ่านแม้แ่นิเียว นอ่อนเธอลุัน้วยวามเินอาย ผิวพรรอธฤีาวระ่า ไร้ำหนิใๆ สมราาแพระยับ..
ธฤีลั้นหายใ พยายามบิัวหนีแ่ไม่เป็นผล รู้สึถึลมหายใอุ่นร้อนเป่ารส่วนนั้น เาำลัูบมัน..
เสมือนไฟฟ้า็อทั่วร่า เรียวลิ้นอหลี่เฟยหรึุน สอลึเ้ามาในายเธอ บเม้มปลายยอเสรนเธอสะอื้นไห้ มือเล็ยึ้นปิั้นเสียอัวเอไว้ หยน้ำาอุ่นร้อนไหลออาหาาเป็นทา
ทรมาน..ทรมานอะไรอย่านี้
หลี่เฟยหรยัหยอเย้า่ออไม้รหน้าอยู่นานนระทั่น้ำหวานไหลออมานุ่ม แน่นอนเาูลืนมันเ้าไปอย่าระหาย ไ้ยินเสียรีร้อในลำออธฤี.. เธอำลั่อ้านวามรู้สึที่ธรรมาิสร้าึ้น
เาผละออาเธอเพื่ออุ้มไปที่เียให่ ทันทีที่แผ่นหลัแะที่นอน สิารรับรู้็ลับืนมา ธฤียันัวึ้นพลาระถายให้ห่าานรหน้า
ในเวลานี้..ร่าสูให่เปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าิายเหมือนเธอ ไหล่ว้า..แผอึแน่นไล่ลมาือล้ามเนื้อามราวับประิมารรมิ้นเอ รวมไปถึอาวุธร้ายอเาที่ั้ันบ่บอถึวาม้อารเสพสุับเธอ
ธฤีไม่ล้ามอมาว่านี้ เธอนึถึบทเรียนาแม่บ้านหวั ล้วยหอมในถามันเล็ว่าอริั้เยอะนี่นา นานั้นเธอยัสำลัเือบาย แล้วถ้า้อปรนนิบัิเา้วยวิธีนี้... ะไหวหรือ
หลี่เฟยหรยิ้ม สายาผู้หิรหน้าเหมือนวาน้อยที่ระแวระวัสิโ ยิ่สาวเท้าเ้าไปใล้วาลมโยิ่เบิว้า
“ฮือ ไม่นะ” ธฤีร้อไห้ออมาเหมือนเ็น้อยนหนึ่ บรรยาาศรอบัวันนหายใไม่ทั่วท้อ หลี่เฟยหรยั้าวเ้าไปใล้ ยิ่เห็นส่วนนั้นใล้ๆ เธอถึับวัเสีย มันน่าเลียเหมือนสัว์ประหลาไม่มีผิ
เ้าอ ‘สัว์ประหลา’ เยาเธอึ้น ยื่น้อเสนอที่ไม่น่าเลือสัทาให้
“ะทำให้มันสบล้วยปา.. หรือะให้ันระแทเธอีล่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น