[*Fic ki_hae(Feat.suju)*]_ปฏิบัติการลับ(รัก)ฉบับนายจอมซ่าส์

ลำดับตอนที่ #1 : -- 1 --

ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม

 

    ดงแฮลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าที่แสนจะสดชื่น มีหิมะโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าสวยงาม ชายหนุ่มร่างบางค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว

 

“อ่าว..ดงแฮแล้วคิบอมละลูก”ชายหนุ่มที่ดูมีอายุเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นดงแฮเดินเข้ามาในห้องครัวคนเดียว

 

“เอ่อ..สงสัยยังไม่ตื่นมั่งครับ”

 

“งั้นไปตามให้พ่อหน่อยสิ”

 

“คะ..ครับ”ดงแฮตอบก่อนที่จะเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของคิบอมที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของเค้า

 

~นี่ชั้นต้องไปตามหมอนั่นจริงๆหรอเนี่ย เฮ้อ เอาก็เอา

 

     เอี๊ยด!!! ดงแฮค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องคิบอมอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่น ดงแฮค่อยๆก้าวเท้าไปยืนอยู่ข้างๆเตียงที่มีชายหนุ่มร่างสูงนอนหลับอยู่อย่างสบาย

 

“คิบอม..ตื่นได้แล้วพ่อนายเรียกลงไปทานข้าวแล้วนะ”ดงแฮนั่งลงข้างๆเตียง แล้วสะกิดร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมา

 

    ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงขยับกายหันไปอีกด้านหนึ่งก่อนที่จะดึงผ้าห่มให้คลุมใบหน้าของตน แต่แล้วร่างสูงก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงเค้า

 

“ใครใช้ให้นายเข้ามาในห้องของชั้น”คิบอมลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันมามองหน้าดงแฮ

 

“ชั้นก็ไม่อยากเข้ามานักหรอกนะ”ดงแฮที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูห้อง

 

“ทำไมถึงไม่อยากเข้ามาหละ ฮื้ม!!!”คิบอมเผยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา

 

“หรือว่านายกลัวชั้น”คิบอมเดินเข้ามาดึงแขนดงแฮให้เข้ามาประชิดตัวเค้าก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก

 

“คะ...ใครว่าชั้นกลัวนายห๊า”ดงแฮตอบพร้อมกับหันหน้าหนีคิบอมที่มองตาเค้าอย่างไม่วางตา

 

“ไม่กลัว ทำไมต้องตัวสั่นขนาดนี้ด้วยหละ”คิบอมพูดยิ้มๆพร้อมกับดึงดงแฮเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเค้า

 

“อะ...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”ดงแฮร้องอย่างตกใจ เมื่อคนตรงหน้าดึงเค้าเข้ามากอดเฉยเลย

 

“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอไง หึหึ”^^ คิบอมเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเค้าอีกครั้ง

 

“ปล่อยได้แล้ว...จะลงไปข้างล่าง”ดงแฮหันหน้ามาพูดกับคิบอมพร้อมกับดิ้นตัวไปมา แต่กลับทำให้ร่างสูงยิ่งกอดเค้าแน่นขึ้น

 

“ทำไมชั้นต้องเชื่อนายด้วยหละ”คิบอมพูดกับก้มลงไปให้ใกล้กับหน้าดงแฮให้มากขึ้น

 

“ตกลงจะไม่ปล่อยใช่ม่ะ..ได้!!”ดงแฮไม่พูดเปล่า ใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบไปที่เท้าของคิบอมอย่างแรง

 

“โอ๊ย!! นายย”คิบอมปล่อยดงแฮออกจากอ้อมกอดเค้า ก่อนที่จะกระโดดจับเท้าตัวเองไปมาด้วยความเจ็วปวด

 

“ฮ่ะๆๆ สมน้ำหน้า เตือนแล้วไม่เชื่อเอง ฮ่าๆๆ”ดงแฮหัวเราะร่า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องคิบอมไป

 

“ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ลีดงแฮ”คิบอมบ่นกับตัวเองก่อนที่ตนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

“ลงมาได้ซะทีนะ คุณชาย กะจะนอนให้ตะวันแยงก้นเลยหรอไงห๊ะ”ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่างกวนๆเมื่อเห็นลูกชายของเค้าเดินเข้ามาในห้องอาหาร

 

“โถ่~พ่ออากาศดีจะตาย ใครจะไปอยากตื่น”คิบอมตอบผู้เป็นพ่อพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับดงแฮ

 

“แล้วทำไมดงแฮตื่นได้หละ”ผู้เป็นพ่อสวนกลับไปในทันที

 

“ก็นั่นมันดงแฮ ไม่ใช่ผมซะหน่อย”คิบอมแขวะผู้เป็นพ่อเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองดงแฮที่ตอนนี้กำลังหัวเราะเยาะตนอยู่

 

“หัวเราะอะไร ขำมากหรอไง”คิบอมหันไปพูดกับดงแฮ

 

“เปล่าซะหน่อย”  ^^ ดงแฮตอบยิ้มๆพร้อมกับก้มหน้าลงไปทานข้าวต่อ

 

“แล้วไป”คิบอมหันไปตอบดงแฮก่อนที่จะก้มหน้าลงไปทานข้าวต่อเช่นกัน

 

     
        รอยยิ้มของผู้เป็นพ่อเผยให้เห็นบนใบหน้าที่ตอนนี้กำลังเปี่ยมไปด้วยความสุข ถึงแม้ว่าดงแฮจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาก็ตาม แต่เค้าก็รักดงแฮ ไม่ต่างไปจากที่เค้ารักคิบอมเลย

 

**-------------------------------------------**

 

เปนไงบ้าง ตอนแรก ฮี่ๆ เม้นท์ด้วยน้า