ตอนที่ 19 : revenge 19
ในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่ระดับชั้นนั้นมีแต่ชายใส่สูทสีดำพร้อมกับอินเอียร์ระโยงรยางค์กันทุกคน บรรยากาศในห้องกับน่าอึดอัดและดูคับแคบทันตาเมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาคือบุพการีของปาร์คจินยอง ถึงแม้อิมแจบอมจะยอมรับและมีแต่ความรู้สึกดีๆให้กับจินยองแล้วก็ตามแต่เมื่อตัวเองต้องมาเผชิญหน้าระหว่างผู้ใหญ่ที่มีศักดิ์เป็นพ่อของจินยองเขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน
แม้ทุกอย่างอาจจะคลี่คลายและบางเบาลงไปมากแล้วก็ตามแต่เขาก็ปฏิเสธไปไม่ได้ว่าก็มีเสี้ยววินาทีนึงที่รู้สึกขุ่นเคืองใจกับปาร์คซูฮยอก เขายังไม่เข้าใจอะไรมากนักสำหรับความลับที่ปาร์คซูฮยอกมี รวมทั้งเอกสารสำคัญที่เขาเพิ่งได้รับมาเกี่ยวกับเรื่องการโอนทรัพย์สินทั้งหมดของพ่อของเขาให้กับปาร์คซูฮยอกและครอบครัว ซึ่งมันเป็นปัญหาและความขุ่นเคืองใจทั้งหมดที่เขามี แม้มันจะผ่านมาแล้ว 10 ปีก็ตาม
“สบายดีนะ อิมแจบอม” ชายมีอายุนั่งลงที่เก้าอี้สีขาวด้านหน้าโต๊ะทำงานของอิมแจบอมอย่างใจเย็น น้ำเสียงอ่อนโยนที่ซ่อนความห่วงหาอาทรที่มีให้หลานชายนั้นกลับทำให้แจบอมรู้สึกเหมือนถูกกรีดกลางหัวใจอีกครั้ง
“ครับ ผมสบายดี..” แจบอมตามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยคำว่าทำไมเต็มไปหมด ทำไมปาร์คซูฮยอกต้องส่งความอ่อนโยนและความอบอุ่นมาให้เขาแบบนี้
“ยังโกรธลุงอยู่ใช่ไหม? อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมพ่อของเราถึงโอนทรัพย์สินมาให้ลุง..” ทว่า คำถามของปาร์คซูฮยอกกลับทำให้เขาสับสน ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจทันที
“ลุงรู้ได้ยังไงครับ?”
“ลุงรู้แล้วว่าอิมซูวอนโดนจับเรื่องยักยอกเงิน รวมทั้ง..เรื่องเมื่อ 10 ปีก่อน แต่มันยังเหลืออีกหนึ่งเรื่องที่เรายังไม่รู้ก็คือเอกสารนั่น”
“ครับ ผมต้องการความจริงทุกอย่าง”
“ที่จริงแล้วลุงเป็นคนที่ให้พ่อของเราเซ็นเองแหละ การโอนทรัพย์สินที่ไม่ใช่ทรัพย์สิน แต่มันคือหนี้หลังจากที่บริษัทตระกูลอิมกำลังจะล้มละลาย..”
“…..” ร่างสูงนั่งนิ่งเงียบแบบนั้นสักพัก เขาไม่เคยรู้มาก่อนมาครอบครัวของปาร์คจินยองจะชดใช้หนี้แทน เขาไม่เคยสังเกตเลยสักครั้งว่าตลอดระยะเวลา 10 ปีที่ครอบครัวเขาล้มละลายและเสียผู้เป็นพ่อไปนั้นเขาไม่ได้จ่ายหนี้ให้กับธนาคารเลย ที่แท้แล้ว..ครอบครัวเขาเป็นภาระให้กับตระกูลปาร์ค
“ลุงให้ต้องการที่จะใช้หนี้ทั้งหมดให้พ่อของเราแทน ก่อนจะย้ายครอบครัวไปอยู่อเมริกาเพื่อสร้างหลักปักฐานอีกครั้ง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะแจบอม ลุงขอโทษที่ไม่ได้เรื่องนี้ ขอโทษที่ทำให้เราเข้าใจผิด”
“แล้วทำไม..” ดวงตาเรียวสั่นระริก ความจริงถูกเปิดเผยแล้วจริงๆ แต่เขากลับโง่งมงายอยู่ในความคิดที่ผิดๆแบบนี้มาตลอด
“เพราะพ่อของเราเคยช่วยครอบครัวลุงเอาไว้ไงล่ะ ที่ลืมตาอ้าปากได้ก็เพราะพ่อของเราไงอิมแจบอม ลุงดีใจนะที่ช่วยชดใช้หนี้ให้ แต่ลุงก็เสียใจที่ปล่อยให้เราและแม่ต้องลำบากแบบนั้น”
“ผม..ผมไม่ลำบากอะไรเลยครับ ผมโชคดีที่ไม่ต้องมาหาเงินใช้หนี้ แต่ผม...ผมขอโทษ...” แจบอมก้มศีรษะเล็กน้อย เขารู้สึกผิดเหลือเกิน ไม่มีคำพูดใดใดที่เหมาะสำหรับในสถานการณ์ตอนนี้เท่ากับคำว่าขอโทษอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรแจบอม ไม่ต้องขอโทษ ลุงเข้าใจ ไม่เป็นไรแจบอมไม่เป็นไร” ชายมีอายุเอื้อมมือออกไปก่อนจะบีบไหล่ของหลานรักเบาๆ เขาไม่เคยโกรธแจบอมเลย สักครั้งเขาก็ไม่เคย สำหรับปาร์คซูฮยอกนั้นแจบอมก็ยังเป็นเด็กเสมอ
“ผมขอโทษที่ไปสร้างภาระ ผมขอโทษที่เข้าใจผิด..”
“ช่างมันเถอะน่าแจบอม เห็นเราเข้าใจทุกอย่างแค่นี้ก็พอแล้ว ลุงภูมิใจกับเรานะที่ดูแลแม่ได้ดีขนาดนี้ มาไกลจริงๆไอ้หลานรัก ฮ่าๆๆ แต่ลุงก็ขอบใจนะที่อุตส่าห์หางานให้จินยองทำ..”
“ค..ครับ?” คิ้วเข้มขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องใบหน้าของลุงตัวเองเล็กน้อย
“ทีแรกลุงก็ไม่อยากให้จินยองมาที่นี่หรอก แต่เจ้านั่นน่ะสิ อยากจะมาเอง บ่นว่าอยากหาเงินไถ่บ้านหลังนั้นแต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย เฮ้อ~ ลุงล่ะเหนื่อยใจ แต่พอรู้ว่ามาทำงานกับแจบอมลุงก็ตกใจนะ ไม่คิดว่าแจบอมจะรับจินยองเข้าทำงาน”
“อ่า ครับ แต่จริงๆแล้ว...ผมซื้อบ้านหลังนั้นเอาไว้ แต่ผมจะโอนคืนให้นะครับ ไม่ต้องห่วง”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องแล้วล่ะแจบอม เก็บไว้เถอะ”
“ทำไมล่ะครับ?” แจบอมถามซ้ำอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าของลุงนั้นดูมีความสุขซะเหลือเกิน
“ที่จริงลุงมาที่นี่ไม่ได้มาคุยเรื่องนี้กับแจบอมอย่างเดียวหรอกลูก”
“แล้วลุงมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ..”
“ลุงมารับจินยองกับอเมริกาน่ะ ลุงตั้งใจว่าจะให้จินยองไปดูแลบริษัทกับมาร์คต้วน ลูกชายของเรย์มอนด์ต้วนที่ดูแลครอบครัวของลุงอยู่น่ะ”
“กะ..กลับอเมริกา?” เหมือนหัวใจโดนกรีดอีกครั้งที่ได้ยินประโยคนั้นมาจากปากของปาร์คซูฮยอก มันเหมือนกับว่าโชคชะตากำลังเล่นตลกกับเขาอีกยังไงยังงั้น
“ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้มาร์คก็คงช่วยจินยองเก็บของอยู่ละมั้ง ป่านนี้น่าจะเสร็จแล้วล่ะ”
“คือลุงครับ จริงๆให้จินยองมาทำงานที่บริษัทผมก็ได้นี่ จินยองอยู่นี่ก็มีความสุขดี”
“มันจะรบกวนเรามากเกินไปน่ะสิแจบอม อ่า...เดี๋ยวลุงต้องไปแล้ว ยังไงก็ฝากทักทายแม่เราด้วยล่ะ ไว้ถ้าว่างๆจะกลับมาเยี่ยมนะ”
“ลุงครับ..ผม..” แจบอมหันไปมองชายมีอายุที่ลุกออกจากเก้าอี้สีขาวและกำลังเดินดิ่งไปที่หน้าประตูห้องทำงานขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับผู้เป็นลุงที่หันใบหน้ามามองหลานอย่างไม่เข้าใจ
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“คือ...เอ่อ..ไม่มีอะไรครับ”
“อ่า งั้นลุงไปแล้วนะ แจบอม”
ปาร์คซูฮยอกยิ้มกว้างให้กับหลานรักอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูห้องออกไปอย่างเงียบๆ ร่างสูงที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมมองตามหลังของชายมีอายุนั่นอย่างไม่เข้าใจ เขาสับสนไปหมดในตอนนี้วินาทีนี้ แม้จะดีใจที่ความจริงทุกอย่างมันกลับเปิดเผยออกมาและเป็นไปตามที่เขาหวัง แต่เขากลับรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจที่รู้ว่าเขาจะต้องเสียจินยองไปอีกครั้ง
อิมแจบอมเสียเวลามาเป็นสิบปีกับการเข้าใจผิดมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาได้พบกับคนที่เขารู้สึกดีมาตั้งแต่แรกเห็น แต่กลับถูกความโง่เขลาของตัวเองครอบงำจนเสียสติคิดแก้แค้นบ้าบอ กว่าจะรู้หัวใจตัวเองอีกทีมันก็เกือบจะสายไปแต่แล้ววันที่เขาไม่อยากจะให้มันมาถึงก็คืบคานเข้ามา เขากำลังจะเสียจินยองไปอีกครั้ง ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย
มือหนากำหมัดแน่นจนมือแดงระเรื่อไปหมด ดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดหัวใจ เขาไม่ได้โกรธปาร์คซูฮยอก เขาไม่ได้โกรธตัวเอง แต่เขาโกรธตัวเองที่ไม่พูดคำนั้นออกไปให้ลุงของเขาได้ฟัง คำพูดที่มันจุกอยู่ที่ลำคอจนไม่สามารถพูดออกไป เขารักจินยอง เขาเพิ่งรู้หัวใจตัวเองในวันนี้ว่าเขารักจินยองมากแค่ไหน แม้คำว่ารักนั้นจะไม่เคยถึงหูของปาร์คจินยองเลยก็ตาม
“โธ่เว๊ย!!!”
revenge
“อะไรนะพี่มาร์ค พ่อมาที่นี่งั้นเหรอ?”
เสียงหวานของร่างบางที่พูดขึ้นมาอย่างดัง คิ้วสวยขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงเรียกตัวเขากลับอเมริกาปุบปับแบบนี้ มาร์คต้วนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยท่าทางที่สบายและไม่ทุกข์ร้อนอะไรกำลังมองใบหน้าหวานๆของปาร์คจินยองไปพลางๆ เขาเองก็พอรู้ว่าตอนนี้จินยองคงไม่อยากกลับแน่ๆด้วยเหตุผลที่ใครต่อใครก็พอจะเดาถูก
“ทำไมอ่ะ? ไม่ดีเหรอที่จะได้กลับไปอยู่บ้าน” ร่างสูงถามจินยองด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเป็นปกติ ก่อนที่มือหนาจะหยิบยกแก้วน้ำสีใสจิบไปพลางๆ
“ก็ดีครับ..แต่ว่าผม...” จินยองอ้ำอึ้งทันที เขาเองก็คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่อยู่เหมือนกัน แต่จู่ๆจะให้เขาไปสร้างหลักปักฐานที่นั่นอย่างถาวรในตอนนี้เขาก็คงจะทำไม่ได้
“เพราะอิมแจบอม? อยากอยู่กับแจบอม?” ทว่า คำพูดของมาร์คต้วนกลับทำให้ร่างบางชะงักไปทันทีทันใด ถึงนั่นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลก็ตามแต่จินยองก็คงยังสับสนอยู่เหมือนกันว่าจะบอกมาร์คต้วนและพ่อของเขายังไงดี
“มะ..ไม่ใช่ครับ”
“งั้นก็ไปเก็บของสิ อย่าให้คุณลุงรอนานมันไม่ดี..”
“พี่มาร์ค..”
“จินยอง!”
ร่างสูงกดเสียงต่ำเล็กน้อยพร้อมกับสายตาเรียบนิ่งที่ส่งไปให้จินยองมันกลับทำให้ร่างบางนิ่งไปสักพัก ตอนนี้เขารู้ดีว่ามาร์คกำลังดุเขาด้วยสายตาเพราะไม่อยากให้เขาปฏิเสธความหวังดีของผู้เป็นพ่อ ร่างบางลุกออกจากโซฟาก่อนจะเดินไปที่บันไดอย่างช้าๆเอื่อยๆจนร่างสูงที่นั่งอยู่นั้นส่ายหัวเบาๆ มาร์คเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ เขาไม่อยากฝืนความรู้สึกของจินยองเลยสักนิด แต่เมื่อคำสั่งของผู้เป็นลุงที่สั่งมาแบบนี้เขาก็จำเป็นที่จะต้องทำ
จินยองเดินเข้ามาให้ห้องของตัวเองที่จะมีอิมแจบอมมานอนด้วยทุกครั้งที่ร่างสูงกลับบ้าน มือบางเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของตัวเองออกมาอย่างใจเย็น ในหัวของเขาตอนนี้คิดเรื่องแต่ละเรื่องถมทับกันในหัวจนแทบจะระเบิด เขาเป็นห่วงพ่อกับแม่ แต่เขาก็อยากอยู่กับอิมแจบอม หากให้เลือกระหว่างพ่อแม่และอิมแจบอมนั้น...เขาก็คงต้องเลือกครอบครัวก่อนเสมอ แต่สำหรับเขาตอนนี้นั้นมันไม่แฟร์เลยจริงๆ
“พี่จะไปจริงๆเหรอ.. พี่จะทิ้งพี่แจบอมจริงๆเหรอ?”
ทว่า ขณะที่เขากำลังเหมอลอยอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้ากลับมีเสียงเล็กๆของใครบางคนมาปลุกให้เขาออกจากภวังค์ ร่างบางหันขวับไปที่หน้าประตูห้องอีกครั้งก่อนจะจ้องมองใบหน้าของเด็กน้อยที่กำลังมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก หัวใจจินยองเหมือนถูกกรีดอีกครั้งที่ได้ยินคำถามมาจากแบมแบม เขาไม่ได้อยากทิ้งแจบอมไว้แบบนี้แต่นี่มันคือสิ่งที่ถูกกำหนดเอาไว้ซึ่งเขาเองก็ไม่เห็นด้วย
“พี่..พี่ไม่ได้อยากไปเลยแบมแบม แต่มันจำเป็น มัน..ฮึก..” สุดท้ายแล้วจินยองก็เก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ร่างบางก้มหน้าทันทีก่อนจะปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลลงพื้น ความรู้สึกที่มันหนักหน่วงภายในใจกลับทำให้เขาอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้
“พี่จินยอง ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร..” แบมแบมเข้าโผ่กอดจินยองเอาไว้แน่น เขาเข้าใจความรู้สึกของจินยองดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ตอนนี้จินยองไม่มีทางเลือกอีกนอกจากทำตามคำสั่งของผู้ใหญ่แม้มันจะเป็นทางเลือกที่ดูโหดร้ายไปหน่อยก็ตาม
“พี่จะกลับมานะ ระหว่างรอก็ดูแลพี่แจบอมด้วยนะ”
“ฮือออ ไม่เอาดิ พี่แจบอมโตแล้วนะ พี่จินยองก็รีบๆกลับมาเถอะ สัญญาแล้วนะว่าจะกลับมา”
“อื้ม พี่สัญญา พี่จะรีบกลับมา พี่สัญญาแบมแบม”
ดวงตากลมโตหลับพริ้มลงโดยที่คางมนยังคงเกยไหลของน้องชายตัวแสบเอาไว้ มือบางกอดไหล่ของแบมแบมไว้แน่น แม้ว่าความรู้สึกตอนนี้จะเจ็บปวดเพียงใดแต่มันก็ยังมีความหวังว่าสักวันเขาจะได้กลับมา จินยองไม่ปฏิเสธหัวใจตัวเองได้อีกว่าตอนนี้เขานั้นรักอิมแจบอมไปเต็มๆ แม้ว่าก่อนหน้าเขาทั้งสองจะไม่ลงรอยอะไรเลยก็ตาม แต่สำหรับตอนนี้นั้นมันมีแต่ความรัก รักแรกของจินยองเมื่อ 10 ปีก่อน.. ความหวังมันก่อขึ้นอยู่ในหัวใจมาอีกระดับหนึ่งแล้วว่ายังไงสักวัน เขาจะต้องได้กลับมาพบกันอีกเหมือนตอนที่เขาต้องจากกันไปเป็นเวลา 10 ปีแล้วสุดท้ายก็ได้กลับมาพบกัน เช่นตอนนี้..
(TALK)
__XX คืนนี้ปล่อยจนสุดท้ายนะคะ แต่จะเวลาไหนอันนี้ไม่รู้
มีข่าวมาแจ้งค่ะ****
สำหรับฟิคเรื่อง Bran Castle ไรท์ขอพับโครงการไว้ก่อน
ไม่ใช่ไม่แต่งต่อนะคะแค่พักไว้แป๊บนึง แต่ แต่ แต่!!!
แต่มีเรื่องใหม่มาแทนค่ะ ฮริ้งงง 55555
แนวดราม่า ดราม่าม๊ากมาก ฮึก
ปล่อยคืนนี้ค่ะ จุดพลุ..
ฝากแฮชแท็กไว้เลยแล้วกัน #ฟิคเบิร์นบน
ขอดูฟีดแบคก่อนเนอะ ฟีดแบคดีก็จะต่อเลย
สปอย
'ความรักที่สุมอยู่ในกองไฟ
ความรักคือเชื้อเพลิงของไฟ
แต่..ระหว่างเรานั้นมันไม่ใช่ความรัก
คุณคือไฟ..ผมคือเชื้อเพลิง'
ไรท์จะตายหลายรอบละทู้กโคนนนน
นอนตีสองตื่นตีสี่ ฮึก.. ขอกำลังใจสาดมารัวๆ
พรุ่งนี้สอบบ่ายสองเคิ้บบบ แต่มาอัพฟิควันนี้ 555
รวบน
hashtag : รวบน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ม่ายยยยยจินยองงอ่าาา