ตอนที่ 14 : revenge 14
แจบอมกลับเข้ามาที่เพนท์เฮาส์อีกครั้งในตอนเย็นๆแต่ก็พบกลับความว่างเปล่าภายในห้อง ปาร์คจินยองคงจะไปเที่ยวเล่นที่ใดสักที่ในเกาะแห่งนี้ ร่างสูงจึงไม่ห่วงอะไรมากนัก จึงได้แต่วางของที่เขาซื้อมันมาให้จินยองไว้ที่เตียงนอนไว้แบบนั้นและเดินดุ่มหยิบชุดคลุมอาบน้ำก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำทันที
แจบอมซื้อเสื้อยืดสีอ่อนๆมาให้จินยอง เขาพอจะสังเกตเสื้อผ้าของจินยองได้ง่ายว่าร่างบางนั้นมักจะใส่แบบไหนอยู่เสมอ โดยที่พยายามจะไม่ให้คนตัวเล็กจับได้ก็เท่านั้นเอง เกือบครึ่งชั่วโมงแจบอมก็ออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ถูกสวมใส่ไว้เรียบร้อยแล้ว มือหนาพลางใส่ผ้าขนหนูยีผมไปมาเพราะมันเปียกจากอาบน้ำมาเมื่อสักครู่ก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนกว้างนั้นอีกครั้งเพื่อสำรวจดูว่าจินยองได้กลับเข้ามาหรือยัง
ทว่า มือหนาที่กำลังเปิดประตูเข้าไปนั้นก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจกภายในห้อง เขาไม่ทันได้สังเกตอะไรเลยว่าจินยองได้กลับเข้ามาสักพักแล้วก่อนจะเข้าห้องไปอาบน้ำเช่นกัน ร่างบางที่เห็นแจบอมยืนอยู่หน้าประตูก็เลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัยใบหน้าหล่อจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาจนอดที่จะสงสัยไปไม่ได้ว่ากำลังมีอะไรหรือเปล่า ก่อนจะปริปากเอ่ยถามไปให้ได้ความจากคนร่างสูง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า ก็แค่จะมาดูว่ากลับมาหรือยัง?”
“หึ กลัวผมจะหนีเหรอครับ?”
“ก็คงงั้น”
"เหอะ ส่งคนมาตามผมขนาดนี้ยังคิดว่าผมจะหนีอีกเหรอครับ?"
"ก็ไม่แน่ นายมันแผนเยอะ"
สิ้นเสียงของแจบอมแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบอีกครั้ง ร่างบางที่สนใจกับการเช็ดผมอยู่หน้ากระจกและแจบอมที่สนใจแต่จินยองอยู่อย่างนั้น สายตาเรียวมองเรือนร่างของจินยองที่อยู่ในเสื้อยืดสีขาวตัวบางและกางเกงนอนขายาวสีเทา ผมสีดำขวับที่เปียกปอนไปด้วยน้ำมันกลับทำให้หัวใจของแจบอมเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก เรือนร่างของจินยองมันกลับทำให้เขาละสายตาออกไปไม่ได้เลยจริงๆ มันเป็นที่จินยองน่าสัมผัสหรือเป็นที่เขาต้องการมันมากเกินไป
ยิ่งเขามองจินยองมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งคิดถึงเรื่องราวเก่าๆได้มากเท่านั้น ภาพของเด็กชายวัย 17 และ 18 ที่อยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา จินยองยังน่ารักและน่ามองเสมอในความรู้สึกของเขาและยิ่งนับวัยจินยองก็ยิ่งน่าสัมผัสเข้าไปใหญ่ จนแจบอมเองก็แทบจะหักห้ามใจเอาไว้ไม่รู้อยู่ ความคิดถึงมันเริ่มคืบคานเข้ามาในความรู้สึกของเขาอีกครั้งจนไม่สามารถเก็บกักมันเอาไว้ได้อย่างเช่นตอนนี้ เขาไม่สามารถห้ามใจเอาไว้ได้อีกแล้ว
“จะยืนมองผมอีกนานไหมค...”
“ฉันคิดถึงนายนะ จินยอง”
ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่เห็นการกระทำของแจบอมในตอนนี้ จู่ๆร่างสูงก็พุ่งตัวเข้ามากอดเขาเอาไว้จนได้รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวของแจบอมและตัวของเขาเอง แรงกอดของแจบอมมันแน่นพอที่จะทำให้เขาเข้าใจได้ว่าตอนนี้แจบอมกำลังรู้สึกยังไง แต่ที่น่าแปลกใจคือความรู้สึกของปาร์คจินยองที่มันก็รู้สึกเช่นเดียวกับแจบอมไปซะแล้ว อ้อมกอดของแจบอมมันกลับทำให้ร่างบางคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆเช่นกัน มือบางค่อยๆคืบคานขยับขึ้นมาบริเวณแผ่นหลังกว้างของอีกคนเอาไว้ช้าๆ พร้อมกับกอดมันลงไปอย่างที่อิมแจบอมทำกับเขาอยู่ในตอนนี้
แม้ว่าเขาจะรู้สึกสับสนแต่เขาก็ปฏิเสธไปไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขาต้องการแจบอมมากขนาดไหน ถึงจะรู้สึกไม่ชอบเวลาที่แจบอมพยายามจะปั่นหัวเขาแต่ต้องยอมรับจากหัวใจว่าในตอนนี้สัมผัสและความรู้สึกที่แจบอมส่งมาให้มันทำให้เขารู้สึกดีไม่ใช่น้อย และดูเหมือนว่าคนที่จะรู้สึกมากกว่าจะเป็นอิมแจบอมถึงจะใจร้ายมากแค่ไหนก็ก็ปฏิเสธไปไม่ได้ว่าตอนนี้เขาก็ต้องการจินยองเช่นเดียวกัน และยิ่งได้สัมผัสร่างกายมันกลับทำให้เขาหักห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่
“พี่คิดถึงนายนะ..”
ร่างสูงผละออกจากร่างบางเล็กน้อยก่อนจะมองเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นที่ดูเหมือนกำลังสับสนอยู่ไม่น้อย มือหนาประคองใบหน้าหวานก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาบริเวณแก้มอย่างทะนุถนอมแก้มใสนั่น หัวใจของคนตัวเล็กกลับเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้งกลับสรรพนามของแจบอมที่เรียกแทนตัวเองอีกครั้งเมื่อ 10 ปีก่อน
“ผะ..ผม...”
“บอกความรู้สึกของนายมาสิ คิดถึงพี่เหมือนกันใช่ไหม?”
“ค..คือผม..ผมก็คิดถึงพี่นะ..”
คำพูดที่แจบอมรอฟังกลับถูกเอ่ยออกมาจากปากบางสีพีชน่าลิ้มลอง รอยยิ้มของร่างสูงเผยขึ้นเล็กน้อยอย่างชอบใจก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆกับริมฝีปากนั่นก่อนจะประทับรอยจูบอย่างเบาๆ ก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ติดกับโต๊ะเครื่องแป้งภายในห้องเพื่อเป็นที่ยึดร่างกายของจินยองเอาไว้ตรงนั้น ดวงตากลมโตหลับพริ้มไปกลับความเคลิบเคลิ้มที่แจบอมกำลังส่งมาให้เขาอย่างช้าๆ จินยองเหมือนกำลังหลงเข้าไปในเขาวงกตอย่างงไงอย่างงั้น เขาไม่รู้ตัวเองเลยสักนิดว่ากำลังจะทำอะไรลงไปเพียงแค่ปล่อยตัวเองไปตามสัญชาตญาณเพียงเท่านั้น สัญชาตญาณของหัวใจที่มันกำลังต้องการอิมแจบอมอย่างที่อิมแจบอมกำลังต้องการเขาเช่นกัน
ลิ้นร้อนของร่างสูงสอดแทรกไปตามโพรงปากของร่างบางที่ตามรับจูบนั้นได้เป็นอย่างดี ลิ้นเล็กตวัดไปมาเมื่อคนตรงหน้ากำลังซุกซนวุ่นวายกับลิ้นของเขาเช่นกัน มือหนาประคองใบหน้าหวานเล็กน้อย โดยที่อีกมือหนึ่งบีบคลึงอยู่ที่สะโพกอิ่มนั้นเอาไว้อย่างไม่ลดละ ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนต่ำเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้าไปใกล้กับลำคอขาวที่น่าทำรอยเสียให้เข็ด ร่างบางเชิดใบหน้าขึ้นเมื่อจู่ๆร่างสูงก็ค่อยลิ้มลองใช้ลิ้นแตะมันที่คอขาวอย่างนุ่มนวล มือบางกดจิกไหล่กว้างนั้นเอาไว้ด้วยความเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยได้รับมันมาก่อนแต่ก็ปฏิเสธไปไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากับต้องการมันจนไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกเอาไว้ได้
CUT
link in bio
@macmyn9
revenge
ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อใบหน้าหวานนั้นหลับตาพริ้มแถมยังเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างบางที่นอนหอบหายใจถี่ๆตอนนี้น่ามองเช่นเดิมเลยทีเดียว มือหนาเกลี่ยเส้นผมที่ยังไม่แห้งดีจากการสระแต่ตอนนี้กลับเปียกโชกไปด้วยเหงื่อก่อนจะฝังจูบไปที่กลุ่มผมนั้นอย่างทะนุถนอมก่อนจะดึงผ้ามาห่มให้คนตัวเล็ก แจบอมนอนเท้าแขนจ้องใบหน้าหวานที่เหยเกด้วยความเจ็บที่สะโพกสวยก่อนที่เขาจะกอดร่างนั้นไว้เมื่อจินยองกำลังจะขยับตัวเพราะความปวดเมื่อยร่างกาย
“เจ็บเหรอ?”
“อือ..”
แม้จะเป็นคำตอบสั้นๆแต่มันกลับน่ารักน่าชังไปไม่นอน ปากบางที่กำลังหงึและมือบางที่กำลังบีบสะโพกสวยของตัวเองกลับทำให้แจบอมแทบจะหลุดขำออกมา สายตาเรียวทอดมองรอยแดงตามร่างกายของจินยองที่เป็นฝีมือของเขาด้วยความภาคภูมิใจซะเหลือเกิน ที่จริงแล้วจินยองก็เป็นแค่เพียงแมวน้อยตัวเล็กๆที่เวลาปกติจะชอบทำตัวเป็นเสือไปวันๆก็เท่านั้น
“มานอนใกล้ๆนี่มา” แจบอมจับแขนของจินยองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆดึงไปกอดคนตัวเล็กให้อยู่ในอ้อมอกแกร่ง ท่อนแขนของร่างสูงยื่นออกมาก่อนจะยกหัวร่างบางให้หนุนมันเอาไว้แบบนั้น
“ค..คุณแจบอม!”
“เรียกพี่สิ..”
“คุณแจบอม..”
“บอกให้เรียกพี่ เรียกเหมือนตอนที่ครางอ่ะ”
เพี๊ยะ!!!!
“ทะลึ่ง!!!”
มือบางฟาดไปเต็มๆไหล่ของแจบอม แต่มันกลับไม่สามารถทำให้ร่างสูงรู้เจ็บแต่อย่างใดก่อนที่แจบอมจะรัวเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจออกมาแทน
“พี่พูดความจริงนะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าครางอะไรออกมา”
“อย่าพูดนะ ห้ามพูด”
“เสียงนายน่าฟังจริงๆเลยน้า ช๊อบชอบ..”
“บอกว่าห้ามพูดไงครับคุณแจบอม!”
“พ..พี่แจบอมอ๊า ผ.. ผมจ..”
“พี่แจบอม!!”
ทว่า ยังไม่ทันที่แจบอมจะหยอกล้อให้จบประโยคก็ถูกมือบางปิดบางเอาไว้ทันทีก่อนที่แจบอมจะพูดอะไรน่าอายออกมาใบหน้าหวานยู่ยี่เล็กน้อยพลางมีสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายจนแจบอมอย่างจะยิ้มให้แก้มแตก
จินยองน่ารักมากจริงๆในตอนนี้ไปว่าจะมองตรงไหนส่วนใดของร่างกายก็น่ารักไปหมด ตอนนี้ต้องยอมรับเลยว่าแจบอมหลงรักร่างกายของจินยองเสียจริงๆ ร่างกายที่น่ามองและเซ็กซี่เวลาอยู่บนเตียงแบบนี้ อิมแจบอมไม่สามารถแบ่งให้ใครไปได้เลยจริงๆ ร่างกายของจินยองเป็นของเขาและจะเป็นของเขาตลอดไปเช่นเดียวกับหัวใจของจินยองด้วยเช่นกัน
(อ่านทอล์คสักนิดจิตแจ่มใส) ซึ่งตอนนี้ไม่ใสแล้วโว๊ยย
__เพลงมา!! ~I'm in love with the shape of you~~
ฮืออออ หัวใจ จินยองยัวร์บอดี้อิทโซฮอท งี้หรอมมม TT
ใจเย็นดิใจเย็นนนน 555555
__มาเม้นต์มาติดแท็กเซ่ ทำไมเงียบหาย..
กามลางจายงายยย กามอ่ะกามมม
เดี๋ยวอิไรท์ อิบ้า 5555555555
ปล.เมื่อกี้อัพแล้วมันหาย เด้งๆอยู่นั่น
ดีนะเซฟไว้ ว้ายยย อิเว็บไม่ได้แดกกูหรอก
NC ทีไรหายทุกทีเลยนะมึง...
รวบน
(รีเวนจ์บีเนียร์)
hashtag : รวบน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หากเอ็นซีไม่เจอเหมือนกานนน
#ตอบให้หน่อยน่ะค่ะ