ดวงใจศิขรินทร์ [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 33 : ดวงใจศิขรินทร์ : ตอนที่ 11 --- 70%

      "แล้วพ่อไม่กินหรือคะ"

          "ไม่ล่ะ พ่อกินข้าวกับพวกลุงอคินมาแล้ว"

          "งั้นหนูดีกินเลยนะคะ"

          "ครับผม" ศิขรินทร์รับคำเสียงอ่อนหวานด้วยท่าทีอ่อนโยน จนมีนมีนาเผลอเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ เพราะคิดไม่ถึงว่าผู้ชายหน้าตาเย็นชาอย่างศิขรินทร์จะพูดจาอ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้ แต่แล้วก็เจอแจ็กพอต เมื่อพบว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนอีกแล้ว

'มีอะไรหรือ' ศิขรินทร์เลิกคิ้วราวกับจะถามว่าแบบนั้น แต่มีนมีนาไม่ได้ตอบ กลับหลุบสายตาหลบพร้อมด้วยเสียงหัวใจที่เต้นระรัวขึ้นนิด หลังสบดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

           "พ่อได้ยินพี่มีนบอกว่าวันนี้หนูดีกินข้าวสองจานเลยหรือ" เสียงห้าวเอ่ยถามบุตรสาวพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ โดยไม่รู้เลยว่าทำให้ 'พี่มีน' หายใจสะดุดเพราะไม่คุ้นเคยกับคำเรียกขานนั้นจากเขานัก 

          "ใช่ค่า วันนี้กับข้าวอร่อย"

          "ป้าเหมยทำอะไรให้กินล่ะลูก" ศิขรินทร์ซักถาม

          "พี่มีนค่ะ พี่มีนทำแกงจืดไข่ทอด"

          "หือ" คนฟังทำน้ำเสียงแปลกใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองแม่ครัวคนใหม่ ที่ขยับตัวเล็กน้อยอย่างประหม่า หลังถูกดึงเข้าไปอยู่ในบทสนทนา

          "คุณทำอาหารเป็นด้วยหรือ"

          "พอได้ค่ะ เฉพาะอาหารง่ายๆ" มีนมีนาตอบ ชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับรู้ นึกแปลกใจที่หญิงสาวสามารถทำอาหารได้ด้วย เพราะภาพลักษณ์มาดมั่นอย่างสาวสมัยใหม่ของมีนมีนา ดูขัดกับภาพลักษณ์แม่ศรีเรือนมากนัก

          "อร่อยไหมลูก"

          "อร่อยค่า" หนูดีตอบพร้อมกับเคี้ยวขนมตุ้ยๆ

          "เอาอีกไหม"

          "อิ่มแล้วค่ะ" เด็กหญิงวางช้อนคันเล็กลงบนจานกระเบื้อง แล้วคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ มาดื่ม     "หนูดีง่วงแล้ว"

          "ป่ะ เดี๋ยวพ่อขึ้นไปส่ง" ศิขรินทร์อาสา แต่คนตัวเล็กรีบปฏิเสธ

          "หนูดีไปเองได้ค่ะ หนูดีโตแล้ว" 

          "เอางั้นหรือ"

          "ค่ะ พ่ออย่าลืมเอาขนมแช่ตู้เย็นด้วยนะ หนูจะเอาไว้แบ่งป้าเหมยพรุ่งนี้"

          "ได้สิลูก" ศิขรินทร์รับคำ ขณะที่คนตัวเล็กค่อยๆ หยัดตัวลงจากเก้าอี้เตรียมเดินขึ้นห้องพัก ทำเอามีนมีนาที่ยังกินขนมเค้กไม่หมดกระวนกระวาย ยามนึกถึงตอนที่ต้องอยุ่กับเขาตามลำพัง

          "หนูดีไปนอนก่อนนะคะพี่มีน ฝันดีค่ะ" เด็กหญิงบอกเสียงใส ก่อนจะหันไปร้องเรียกหาคิตตี้ ครู่เดียวเจ้าแมวเหมียวตัวอ้วนก็เดินตุตะออกมาจากห้องครัว ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินขึ้นชั้นบนไป ทิ้งให้มีนมีนานั่งเผชิญหน้าอยู่กับศิขรินทร์ตามลำพัง

          "ค่อยๆ กินได้คุณ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" เขาเอ่ยขึ้นยิ้มๆ มองหญิงสาวที่เร่งตักขนมเค้กใส่ปากติดกันหลายคำอย่างนึกขัน ก่อนมีนมีนาจะวางช้อนลง เมื่อตักขนมเค้กเข้าปากเป็นคำสุดท้าย

          "ฉันอิ่มแล้วค่ะ"

          "งั้นคุณก็ขึ้นนอนเถอะ เดี๋ยวผมเก็บเอง"

          "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ" หญิงสาวบอก ก่อนเลื่อนเก้าอี้ออก แล้วหยิบเอาจานขนมของตัวเองและหนูดีไปถือไว้พร้อมด้วยแก้วน้ำสองใบ ร่างบางเดินนำเข้าห้องครัวไปก่อนอย่างรวดเร็ว ขณะที่ศิขรินทร์จัดการเก็บขนมใส่ถุงตามเดิม แล้วเดินเข้าครัวตามไป

          "ที่จริงใส่อ่างทิ้งไว้ก็ได้นะ ไม่ต้องล้างหรอก" ร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยืนก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงอ่างล้างจาน ชายหนุ่มเก็บถุงขนมไว้ในตู้เย็นหลังใหญ่ตามคำสั่งของลูกสาว แล้วขยับไปยืนพิงสะโพกกับเคาน์เตอร์ครัวมองหญิงสาวล้างจานอยู่เงียบๆ

          "เรื่องห้องพักเป็นอย่างไรบ้าง พออยู่ได้ไหม"

          "สบายมากค่ะ ขอบคุณนะคะ" มีนมีนาตอบพร้อมกับปิดก็อกน้ำ ก่อนหยิบจานและแก้วที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วขึ้นคว่ำบนชั้นวาง แล้วจึงหันไปเผชิญหน้ากับเขาที่ยืนอยู่เสียใกล้ จนได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ แตะปลายจมูก หญิงสาวยกนิ้วขึ้นขยี้ปลายจมูกตัวเองเล็กน้อย กลบความรู้สึกบางอย่างในใจ

          "เสร็จแล้วก็ขึ้นนอนได้เลยนะ เดี๋ยวผมปิดไฟชั้นล่างให้"

          "แล้วคุณจะไปไหนคะ" หญิงสาวร้องถามอย่างสงสัย

          "จะไปช่วยพลกับดินเดินตรวจเวรยามสักรอบน่ะ" ศิขรินทร์ตอบ ก่อนมีนมีนาจะหันขวับไปมองนาฬิกาแขวนที่ติดอยู่บนผนังอย่างแปลกใจ

          "คุณกลัวว่านายจองจะกลับมาที่นี่อีกหรือคะ"

          "อือ แต่มะปินไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คุณคิดหรอกนะ วางใจเถอะ คุณเองก็ขึ้นนอนได้แล้ว"

          "ค่ะ" มีนมีนารับคำสั้นๆ เตรียมจะหมุนตัวเดินออกจากห้องครัว 

          "เดี๋ยว…" เสียงเข้มเอ่ยเรียกท้วงไว้ เป็นผลให้หญิงสาวหยุดชะงักหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อมือใหญ่ของศิขรินทร์เอื้อมมาแตะที่ข้างแก้มของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาหญิงสาวยืนอึ้ง นิ่ง เสียจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

          "มีขนมเค้กติดแก้มคุณน่ะ" เขาบอกหลังเช็ดเศษขนมออกจากแก้มใสที่ทั้งนุ่มนิ่มและดูท่าจะหอมกรุ่น

          บ้าฉิบ! นี่เขาเมาแล้วหรือ ถึงคิดไม่ซื่อกับมีนมีนาได้

          "คุณขึ้นนอนเถอะ ผมจะไปแล้ว"

          "ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับรัวๆ พลางผ่อนลมหายใจที่แอบกลั้นไว้ช้าๆ ก่อนเอ่ยบอกเขาเมื่อนึกขึ้นได้ในนาทีสุดท้าย

          "คุณเองก็ระวังตัวด้วยนะคะ"

          "ครับ?"

          "ฉันไปนอนก่อนนะคะ" หญิงสาวเอ่ยบอกแล้วหมุนตัวเดินลิ่วออกจากห้องครัวไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รอดูปฏิกิริยาตอบรับจากเขาเลยสักนิด ซึ่งถ้าหากมีนมีนาอยู่รอ หญิงสาวคงจะได้เห็นว่าใบหน้าคมสันเจือไปด้วยรอยยิ้มละมุนทั้งปากและตา เพราะนานแล้วที่ไม่ใครคอยห่วงใยเขาแบบนี้

     ----------------------------

     มาน้อยไปนิดดดดดดดดดด แต่หวังว่าจะฟินถูกใจนะคะ

     ปาคอมเมนต์มาจ้ะพี่จ๋าาา สัก 19 คอมเมนต์น้าาาา

     อ่านจบตอนกันไปเลยยยยย ^^