ตอนที่ 29 : ดวงใจศิขรินทร์ : ตอนที่ 10 --- 30%
ตอนที่ 10
เสียงนกร้องจิ๊บๆ ยามเช้าผสานกับเสียงพูดคุยที่ดังแว่วมาปลุกร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนขนาดกลางให้ขยับตัวตื่น ดวงตากลมโตที่แดงช้ำปรือขึ้นมองเพดานตรงหน้าอย่างงงๆ ก่อนความทรงจำเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาจะหวนกลับเข้ามาในความคิด บอกเธอให้รู้ว่ากำลังพักอยู่ที่ใด
มีนมีนายันตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ด้วยเพราะรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่ก็ไม่อิดออดที่จะลุกออกจากเตียง เมื่อสายตาหันไปเห็นนาฬิกาแขวนผนังตรงมุมห้องที่ชี้บอกเวลาเกือบเจ็ดนาฬิกา ทำเอาหญิงสาวลืมตาตื่นเต็มที่ ก่อนจะกระวีกระวาดจัดเก็บเตียงที่ใช้นอนพักผ่อนมาตลอดคืนอย่างรวดเร็ว
ร่างบางเดินตรงดิ่งไปเปิดประตูด้วยท่าทีรีบร้อน ก่อนจะเจอเข้ากับกระเป๋าเดินทางของตัวเองตั้งวางอยู่ตรงนั้น เธอจึงไม่รีรอที่จะลากมันเข้ามาในห้องและจัดการตัวเองด้วยการอาบน้ำ แปรงฟันอย่างรวดเร็ว
ครู่เดียว มีนมีนาก็อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนตัวใหม่ ตัวหอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆ ที่เพิ่งซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้ ก่อนจะรวบผมยาวสยายขึ้นมัดเป็นหางม้าสูงอย่างง่ายๆ เป็นลำดับสุดท้าย เสร็จแล้ว จึงเดินออกมาจากห้องนอนของศิขรินทร์ ตรงไปตามเสียงคุยเจื้อยแจ้วที่ดังแว่วมาจากห้องรับประทานอาหารชั้นล่าง จนพบกับเจ้าของบ้านร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีสุภาพกับกางเกงสแลกสีดำสนิท ในขณะที่เจ้าของบ้านตัวเล็กอีกคนอยู่ในชุดเตรียมพร้อมสำหรับการไปโรงเรียน
"ป้าเหมยบอกว่าพี่มีนจะมาพักอยู่กับเราหรือคะพ่อ" เสียงใสร้องถามขึ้นเป็นภาษาเหนือชัดแจ๋ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ศิขรินทร์เหลือบตาขึ้นมาเห็นเธอที่ยืนอยู่ตรงตีนบันไดเข้าพอดี
"นั่นไง ถามพี่มีนเองสิ"
"ไหนคะ" หนูดีร้องถามอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะเอี้ยวตัวป้อมหันมามองตามสายตาของบิดาที่พยักเพยิดมาทางด้านหลังที่มีนมีนายืนอยู่ ก่อนดวงตากลมโตดังลูกกวางตัวน้อยจะเบิกตาขึ้นอย่างประหลาดใจ
"พี่มีน!"
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ" มีนมีนาส่งยิ้มทักทาย ขณะที่เด็กหญิงขยับตัวยุกยิก ก่อนจะหยัดตัวลงจากเก้าอี้ตัวใหญ่ แล้ววิ่งจี๋เข้ามาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยเจ้าแมวตัวอ้วนที่วิ่งเข้ามาเคลียคลอ
"พี่มีนจริงๆ ด้วย" เสียงใสเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี ขณะที่มีนมีนาทรุดนั่งลงบนเข่า เพื่อที่จะสบตากับคนตัวเล็กที่ฉีกยิ้มกว้างได้ถนัดถนี่ ก่อนจะเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะเป็นการทักทายเจ้าคิตตี้เบา ๆ
"ป้าเหมยบอกว่าพี่มีนจะมาอยู่ที่นี่ จริงๆ ใช่ไหมคะ"
"แล้วหนูดีอยากให้พี่มีนมาอยู่ด้วยไหม"
"อยากสิคะ"
"งั้นพี่มีนขอมาอยู่ด้วยคนนะ"
"ได้สิคะ ไชโย!" เด็กหญิงส่งเสียงร้องยินดีพร้อมกับชูสองมือป้อมขึ้นเหนือศีรษะแล้วส่ายตัวดุกดิกอย่างแสนดีใจ ทำเอามีนมีนาที่นั่งมองอยู่หลุดยิ้มขันด้วยความเอ็นดู
"ดีใจขนาดนั้นเชียวหรือจ๊ะ"
"ดีใจสิคะ หนูดีจะได้มีเพื่อน" เด็กหญิงเอ่ยบอกเสียงสดใส ก่อนจะเอ่ยชวนมีนมีนาให้ไปนั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร ซึ่งมีศิขรินทร์นั่งรออยู่ก่อนแล้วด้วยท่าทีร่าเริง
"ไปกินข้าวด้วยกันนะคะ วันนี้ป้าเหมยทำข้าวต้มกุ้งด้วยค่ะ อร๊อย อร่อย" เด็กหญิงเอ่ยบอก ขณะที่มีนมีนาผุดลุกขึ้นยืน ก่อนมือเล็กจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอแล้วจับจูงให้ไปนั่งด้วยกัน ซึ่งมีนมีนาก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
"พี่มีนนั่งข้างหนูดีนะ"
"จ้ะ" หญิงสาวยิ้ม แล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ข้างเด็กหญิงที่ยังคงฉีกยิ้มไม่หุบ จนคนเป็นบิดาอย่างศิขรินทร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามอดส่งเสียงแซวไม่ได้
"ดีใจจนยิ้มไม่หุบเลยหรือ"
"ก็หนูดีดีใจนี่คะพ่อ" หนูดียิ้มตาหยีรับคำ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แม่ครัวของบ้านนำอาหารออกมาเสิร์ฟพอดี
"ข้าวต้มกุ้งอร่อยๆ มาแล้วเจ้า"
"สวัสดีค่ะ" มีนมีนาหันไปยกมือไหว้แม่ครัวของบ้านที่ยิ้มรับอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีเจ้า"
"ป้าเหมยขา หนูดีขอเยอะๆ เลยนะคะ"
"ได้เลยจ้ะ" ป้าเหมยรับคำ แล้วจัดการตักอาหารเสิร์ฟให้เด็กหญิงตัวน้อยเป็นคนแรก ตามด้วยศิขรินทร์และมีนมีนาจนครบ
"กินให้อร่อยนะคะ ถ้าไม่อิ่ม เติมได้อีกนะจ๊ะ"
"ค่ะ" มีนมีนารับคำยิ้มๆ ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า แล้วหันมองเด็กหญิงที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ ไปพลางอย่างเอ็นดู ในขณะที่แม่ครัวใหญ่ของบ้านฉากตัวหลบกลับเข้าครัวไป ปล่อยให้มีนมีนานั่งร่วมโต๊ะกับสองพ่อลูกตามลำพัง
"เมื่อคืนเป็นไงบ้าง หลับสบายดีไหม" มีนมีนาเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนถาม ก่อนจะพยักหน้ารับ
"ค่ะ สบายดีค่ะ"
"เดี๋ยววันนี้ผมให้ป้าเหมยจัดห้องให้ อยู่ติดกับห้องหนูดีนั่นแหละ เป็นห้องที่เตรียมไว้สำหรับรับแขก อาจจะเล็กไปนิดแต่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบ หากขาดเหลืออะไรก็บอกป้าเหมยได้เลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาววางช้อน แล้วยกมือขึ้นไหว้เขาอย่างขอบคุณที่ศิขรินทร์อุตส่าห์เป็นธุระจัดการทุกอย่างให้ทั้งเรื่องที่พักและการย้ายข้าวของมาให้ ซึ่งนั่นทำเอาคนมองชะงักไปนิด บอกไม่ถูกว่าจะดีใจที่หญิงสาวเป็นคนมีมารยาท หรือจะเสียใจที่ท่าทีนั้นบอกความต่างระหว่างอายุอย่างชัดเจนดี
"ส่วนข้าวของที่เหลือ เดี๋ยวผมให้พลยกมาให้"
"ค่ะ แล้ว...คุณบอกป้าคำจันกับลุงแก้วหรือยังคะ" มีนมีนาท้วงถามอย่างกังวลใจ เพราะห่วงใยในความรู้สึกของคนทั้งคู่
"ผมอธิบายแล้ว ป้าคำจันกับลุงแก้วเข้าใจดี และฝากขอโทษคุณด้วย" ศิขรินทร์บอก
"วันนี้คุณจะหยุดพักก็ได้นะ เดี๋ยวผมแจ้งดินให้"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร" มีนมีนาปฏิเสธคำเสนอนั่น ด้วยเพราะมีนัดกับบรรดารุ่นน้องเพื่อหารือเรื่องการก่อสร้างห้องสมุดชุมชุน ที่บรรดาชาวค่ายตั้งใจจะก่อสร้างขึ้นเป็นอนุสรณ์ประจำรุ่น
"งั้นก็กินเถอะ เดี๋ยววันนี้ผมก็ต้องเข้าเมืองเหมือนกัน" ชายหนุ่มพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนหญิงสาวจะพลั้งปากเอ่ยถามออกไป
"วันนี้ก็มีสอนหรือคะ" คนถูกถามเหลือบตาขึ้นมองอย่างแปลกใจ มีนมีนาเลยเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าคำถามของตัวเองอาจจะก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของศิขรินทร์มากเกินไปสักหน่อย จึงต้องรีบเอ่ยอธิบาย
“คือ...ฉันคิดว่าคุณมีสอนแค่วันจันทร์พุธศุกร์เท่านั้นน่ะค่ะ”
“เป็นคลาสชดเชยน่ะ มีสอนแค่สามชั่วโมงในตอนเช้า ว่าแต่คุณมีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ ฉันแค่ถามดู" มีนมีนาส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วตักข้าวต้มในชามของตัวเองที่พร่องไปเพียงนิดเดียวขึ้นกินต่อ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นมือป้อมของเด็กหญิงที่นั่งอยู่เคียงข้างกันตักกุ้งตัวอวบใส่ชามข้ามข้าวต้มของเธอถึงสองตัว เสียจนหญิงสาวต้องหันไปเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
"หนูดีไม่ชอบกินกุ้งหรือจ๊ะ"
"ชอบค่ะ" หนูดีตอบเสียงแจ๋ว ทำเอาคิ้วสวยขมวดคิ้วยุ่ง
"อ้าว แล้วหนูดีตักกุ้งให้พี่มีนทำไมคะ"
"หนูดีแบ่งให้พี่มีนค่ะ หนูดีมีกุ้งเยอะแยะ" เด็กหญิงตอบซื่อๆ แต่ทำเอาคนฟังรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจ เมื่อสัมผัสได้ถึงความมีน้ำใจของคนตัวเล็กที่ยอมแบ่งปันอาหารให้เธอ
"น่ารักจริง ขอบใจนะจ๊ะ" มีนมีนาบอกพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้เด็กหญิงอย่างซึ้งใจ แล้วตักกุ้งตัวอวบขึ้นเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย ทำเอาคนช่างแบ่งปันยิ้มหวาน ขณะที่ศิขรินทร์มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสะท้อนในอกระคนชื่นใจ เมื่อหนูดีดูท่าจะชอบพี่มีนเสียเหลือเกิน ซ้ำหญิงสาวก็เอ็นดูลูกสาวตัวเล็กของเขามิใช่น้อย ซึ่งภาพความสนิทสนมของทั้งคู่ ทำเอาคนที่ห่างจากความรู้สึกเป็นครอบครัวมาเนิ่นนานสะท้อนใจ นึกอยากให้หนูดีได้สัมผัสความรู้สึกของครอบครัวที่แสนอบอุ่นและพร้อมหน้าพร้อมตากันสักครั้ง
ติดเสียแต่ว่ามีนมีนาจะพร้อมมีใครหรือยังนี่สิ
----------------------
มาอัพแล้วจ้าาาา ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจนะค้าาา ชื่นจายยยย ^^---
สำหรับใครที่อยากอ่านฟินๆ ในวันหยุด อย่าลืมปาคอมเมนต์กำลังใจมาให้ลานีนด้วยนะค้าาา
ส่งฟีดแบ็กให้กันหน่อยเนอะ ใครยังไม่ได้ติดตามกันที่เพจ อย่าลืมแวบไปติดตามกันด้วยนะคะ
จะมีเกมชิงหนังสือมาให้เล่นกันค่ะ กด ลานีน ได้เลยจ้าาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลองขอบคบดูสิค่ะคุณคาม
รักชอบเขา ก็บอกให้เขารู้ สงสารแต่หนูดี น้องคงเหงานะ
หนูดีดีใจที่มีเพื่อนแล้วววว
รุกเลยค่ะคุณพ่อ อย่ามัวแต่สงสัย><
พ่อคามพยายามเข้าหน่อย
หนูดีน่ารักจริงๆ