ดวงใจศิขรินทร์ [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 24 : ดวงใจศิขรินทร์ : ตอนที่ 8 --- 70%

"ทำไมหนูดีถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย" หนูดียิ้ม ก่อนตอบเสียงหวาน

"เพราะหนูดีเป็นลูกพ่อคามไงคะ ถึงได้น่ารัก"

"เอ แบบนี้หมายความว่าคุณพ่อต้องน่ารักก่อนหรือเปล่าน้า หนูดีเลยน่ารักตาม" มีนมีนาเอ่ยแซวยิ้มๆ พลางก้มมองคนในอ้อมแขนอย่างให้ความสนใจ จึงไม่ทันได้เห็นว่าร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงสแลคเนื้อดีที่กำลังเดินลงมาจากด้านบน หยุดชะงักยืนอยู่บนตีนบันไดสามขั้นสุดท้าย ยามที่ประโยคนั้นลอยเข้าหูแบบชัดเจน

"ใช่แล้วค่ะ พ่อน่ารัก ลูกเลยน่ารัก"

"หืม น่ารักแพคคู่เลยหรือคะ" หญิงสาวจับแก้มอิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ทำเอาเด็กหญิงหัวเราะคิกคักอย่างจั๊กจี้ ก่อนที่หนูดีจะเอ่ยเรียกชื่อบุคคลที่สามเสียงดัง ทำเอามีนมีนาเกร็งตัวขึ้นอย่างตกใจ

"พ่อขา" 

"ว่าไงคะ คุยเสียงแจ๋วเลยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ยืนยันถึงการมีตัวตนอยู่จริงๆ ขณะที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวยามสบเข้ากับดวงตาคมของร่างสูงที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงตีนบันได  ศิขรินทร์จะได้ยินประโยคที่เธอพูดกับหนูดีเมื่อครู่นี้หรือเปล่านะ แล้วเขาจะคิดยังไง

"สวัสดีค่ะ"

"ครับ"

"คือ...ป้าเหมยให้ฉันมานั่งรอในนี้น่ะค่ะ ฉันเจอหนูดี ก็เลยพูดเล่นกัน" หญิงสาวเอ่ยบอกอย่างประหม่า พยายามบอกว่าประโยคเมื่อครู่เป็นเพียงการพูดหยอกล้อกันระหว่างเธอและหนูดีเท่านั้น

"พี่มีนชมหนูดีว่าน่ารัก ชมพ่อว่าน่ารักด้วยค่ะ" มีนมีนากระพริบตาปริบๆ อย่างทำตัวไม่ถูก ยามที่คนในอ้อมแขนพูดบอกคนเป็นบิดาเสียงเจื้อยแจ้ว ขณะที่ศิขรินทร์เลิกคิ้วมองหน้าตาเหลอหลาของมีนมีนาอย่างนึกขัน ก่อนก้าวเดินลงมาจากบันได ตรงไปยืนใกล้คนตัวป้อมที่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน 'พี่มีน' ด้วยท่าทีสนิทสนม

"งั้นหรือคะ พี่มีนชมแบบนั้นหรือ"

"ใช่แล้วค่า ชมแล้วก็จับแก้มหนูดียุกยิกด้วย" เด็กหญิงฉีกยิ้มแป้นแล้น ขณะที่มีนมีนากลั้นใจ ด้วยกลัวว่าเด็กหญิงจะบอกให้เธอไปจับแก้มเขาบ้างเพื่อให้สมกับความน่ารักน่าชังที่เอ่ยบอก 

ตายๆ นาทีนี้มีนมีนาอยากหายตัวไปจากตรงนี้ได้เหลือเกิน

ฟากร่างสูงที่ยืนมองมีนมีนาอยู่นิ่งๆ และเห็นทุกอิริยาบถของหญิงสาว ทั้งพวงแก้มแดงก่ำและสายตาลุกลิกอย่างทำตัวไม่ถูกถึงกับแอบยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน ราวกับล่วงรู้ในความคิดของอีกฝ่าย เขาจึงเก็บอาการและเสเปลี่ยนเรื่องเสีย ด้วยกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวเขินอายไปมากกว่านี้

"คุณกินข้าวเช้ามาหรือยัง" ศิขรินทร์เอ่ยถาม แล้วขยับนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เว้นระยะห่างกัน ด้วยเพราะรู้ว่ามีนมีนามักจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาอยู่บ่อยครั้งโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาจึงไม่เสี่ยงพาตัวเองเข้าไปใกล้ กลัวว่าไก่จะตื่นเสียก่อน

"ยังค่ะ ฉันกังวลไปหน่อย เลยรีบมาแต่เช้า ขอโทษที่มารบกวนด้วยนะคะ"

"ไม่รบกวนหรอก งั้นเดี๋ยวกินข้าวเช้าพร้อมกันเลยละกัน เสร็จแล้วค่อยไป"

"คือ...ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ" มีนมีนาตอบ แต่ศิขรินทร์ไม่ฟังคำพูดเธอเลย เมื่อเขาหันไปบอกกับลูกสาวตัวน้อยเสียงอ่อนลง

"หนูดีครับ ไปบอกป้าเหมยให้จัดอาหารเผื่อพี่มีนหน่อยครับ"

"ได้ค่า" เด็กหญิงรับคำเสียงใส ก่อนเอี้ยวตัวหันไปมองหน้ามีนมีนา

"กินข้าวกับหนูดีก่อนนะคะ หนูดีรับรองว่าฝีมือป้าเหมยอร่อยอย่างนี้เลย" เด็กหญิงบอกพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นประกอบคำพูด  ทำเอาหญิงสาวหลุดยิ้มและพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนคลายอ้อมแขนออก ปล่อยให้เด็กหญิงเดินเข้าครัวไปพร้อมกับเจ้าคิตตี้ ที่คอยเดินตามกันต้อยๆ โดยทุกท่าทีอ่อนโยนที่มีนมีนามีต่อหนูดี ตกอยู่ในสายตาคมของศิขรินทร์ที่ลอบมองอยู่ด้วยความรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ เขารู้สึกดีทุกครั้งที่มีคนเอ็นดูในตัวหนูดี และมอบความรักให้ดังเด็กหญิงเป็นลูกหลาน อคินรักหนูดีมาก จนเกือบเท่าคนเป็นพ่ออย่างเขา รวมทั้งบรรดาป้าเหมยและลูกน้องคนอื่นที่เอ็นดูเด็กหญิงไม่ต่างกัน แต่กับมีนมีนานั้นต่างออกไปตรงที่เด็กหญิงดูท่าจะติดพี่มีนแจและให้ความสนิทสนมเกินขอบเขตของคนที่เพิ่งจะรู้จักกัน แถมหญิงสาวก็ดูท่าจะชื่นชอบลูกสาวของเขามากเหลือเกิน และนั่นทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขารู้สึกดีตามไปด้วย 

ศิขรินทร์ไม่ทันได้ชวนมีนมีนาคุยตามมารยาท พลันร่างป้อมของคนที่เพิ่งเดินผลุบหายเข้าไปในห้องครัวก็เดินกลับออกมา พร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างสดใส

"มาแล้วค่า" เสียงใสๆ เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแป้นแล้น ในมือถือชามและช้อนอย่างทะมัดทะแมง ขณะที่มีนมีนาขยับเข้าไปช่วยรับถ้วยและช้อนขึ้นวางบนโต๊ะ

"อาหารมาแล้วค่า น่ากินมาก ป้าเหมยทำอร่อย" 

"งั้นหรือคะ แล้วนี่เสร็จหรือยัง พี่มีนไปช่วยยกของไหม" หญิงสาวอาสา แล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นร่างผอมของป้าเหมยก็ถือถาดบรรจุอาหารตามหนูดีออกมาเสียก่อน

"อาหารมาแล้วเจ้า" แม่ครัวประจำบ้านปถคีรีเอ่ยบอก แล้ววางถาดบรรจุอาหารลงบนโต๊ะ

"มีอะไรให้หนูช่วยยกอีกไหมคะ"

"หมดแล้วเจ้า" หญิงสูงวัยเอ่ยบอก ก่อนจะหยิบจับข้าวของออกวางบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว ครู่เดียวโถข้าวและบรรดาถ้วยเล็กถ้วยน้อยที่ใช้ใส่เครื่องปรุงก็ถูกจัดวางเสร็จเรียบร้อย

"วันนี้ทำอะไรกินหรือป้าเหมย" ศิขรินทร์ที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยถามขึ้น แต่ไม่ทันที่ป้าเหมยจะได้ตอบ ร่างป้อมที่หยัดตัวขึ้นนั่งบนเก้าอี้รอแต้ก็บอกเสียงใส

"ข้าวต้มของโปรดหนูดีเองค่า"

ผู้ใหญ่ทั้งสามหันไปมองคนพูดเป็นตาเดียวด้วยความเอ็นดู เมื่อคนตัวเล็กทำตาระยิบระยับประกอบคำพูด ยืนยันว่าเป็นอาหารโปรดจริงๆ 

"มาเจ้า เดี๋ยวป้าตักให้" ป้าเหมยบอกพร้อมกับหยิบถ้วยไปตักข้าวต้มยื่นส่งใส่ให้เด็กหญิงอย่างรวดเร็ว จนกลิ่นข้าวต้มหอมฟุ้งไปทั่ว ก่อนจะตักใส่ชามให้นายใหญ่ของบ้านและแขกผู้มาเยือนอย่างมีนมีนาด้วย

"หนูดีกินแล้วนะค้า"

"กินเลยลูก ค่อยๆ นะ ระวังร้อน" ศิขรินทร์เอ่ยเตือนลูกสาว ยามที่หนูดีเตรียมตักข้าวต้มเข้าปากด้วยท่าทีหิวโหย ซึ่งเด็กหญิงก็รับคำเสียงใสอย่างว่าง่าย ก่อนตักข้าวต้มเข้าปาก แล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย หลังเป่าลมบางเบาลงบนข้าวในช้อนเพื่อบรรเทาความร้อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"อร่อยไหมคะ" มีนมีนาถามพร้อมกับเอื้อมหยิบทิชชู่ขึ้นเช็ดมุมปากที่เลอะเล็กน้อยให้เด็กหญิงอย่างเบามือ ก่อนศิขรินทร์ที่นั่งมองอยู่จะเอ่ยปรามอีกคำรบ

"ค่อยๆ กินสิลูก เดี๋ยวเลอะเทอะ"

"ค่า" เด็กหญิงรับคำ แล้วตักข้าวต้มขึ้นรับประทานอย่างระมัดระวังกว่าครั้งแรก โดยมีนมีนาคอยมองอยู่อย่างไม่วางใจในทีเดียว จนศิขรินทร์ต้องเอ่ยบอกแกมสั่ง 

"คุณกินเถอะ เดี๋ยวจะสาย" 

"ค่ะ" หญิงสาวรับคำ แล้วลงมือรับประทานข้าวต้มฝีมือป้าเหมยอย่างว่าง่าย ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเป็นภาระทำให้เขาไปทำงานสาย แต่ก็ยังคอยลอบมองหนูดีอยู่ตลอดเวลาอย่างอดไม่ได้ ขณะที่ศิขรินทร์หยิบถ้วยเครื่องปรุงเลื่อนไปไว้ตรงหน้าร่างบางที่ทำท่าจะกินแค่ข้าวต้มเพียวๆ ตรงหน้า โดยไม่ปรุงรส หญิงสาวเลยเงยหน้าขึ้นเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ทำเอาแม่ครัวประจำบ้านอย่างป้าเหมย ที่เดินเข้าเดินออกคอยบริการอยู่ใกล้ๆ และเห็นท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของทั้งสามคนแล้ว ลอบยิ้มอย่างพึงใจ เมื่อภาพตรงหน้าให้ความรู้สึกราวกับครอบครัวแสนอบอุ่นที่ประกอบไปด้วยพ่อแม่ลูกก็ไม่ปาน

รถยนต์กระบะ 4wd ของศิขรินทร์เคลื่อนออกจากโรงรถของบ้านปถคีรีในตอนเจ็ดนาฬิกาตรง ก่อนขับมุ่งหน้าสู่ตัวจังหวัด ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง ที่ศิขรินทร์ทำงานเป็นอาจารย์พิเศษอยู่ที่นั่น โดยตลอดเส้นทาง มีนมีนาเอ่ยพูดกับเขาแทบจะนับคำได้ราวกับกลัวว่าดอกพิกุลทองจะหล่นออกจากปากอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งอันที่จริงแล้ว เธอเป็นคนชวนคุยไม่เก่ง ส่วนเขาก็พยายามรักษาบรรยากาศด้วยการชวนคุยตลอด นั่นเลยทำให้บทสนทนาระหว่างเธอและศิขรินทร์เป็นไปแบบถามคำตอบคำ จนชายหนุ่มที่พยายามชวนคุยเลิกราไปเอง ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมห้องโดยสารตอนที่เขาเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนเส้นหลัก ซึ่งทอดยาวสู่จุดหมายการเดินทาง

ชายหนุ่มชะลอความเร็วของรถลงแบบฮวบฮาบ ยามเข้าสู่การจราจรพลุกพล่านในเขตเมือง ที่มีสัญญาณไฟจราจรเป็นระยะ ทำให้ไม่สามารถเร่งความเร็วได้มากนัก ศิขรินทร์เอ่ยกำชับถึงกำหนดการคร่าวๆ ของวันนี้อีกครั้ง ก่อนขับรถไปส่งเธอที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานที่ทำงานของเขานัก และชื่อร้านก็บ่งบอกที่ตั้งและสภาพแวดล้อมรอบข้างได้เป็นอย่างดี

'มุมมอ'

มีนมีนาปลดเข็ดขัดนิรภัยออกจากตัว เมื่อรถคันใหญ่ของศิขรินทร์จอดเทียบหน้าร้านคาเฟ่น่ารัก ตกแต่งด้วยสไตล์…. และดึงดูดสายตาด้วยรูปแบบอาคารทรง… ด้านหน้าของร้านมีรถมอเตอร์ไซค์และรถจักรยานจอดอยู่สามสี่คัน

"คุณรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวตอนเที่ยงผมมารับ"

"ค่ะ" มีนมีนารับคำอย่างไม่เรื่องมากอีกต่อไป ด้วยเพราะขี้เกียจจะเถียงกับเขาเต็มทน

"รอกินข้าวกลางวันพร้อมกันไหม" 

"คะ" คิ้วสวยขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ คล้ายไม่เชื่อหูว่าเขาจะเอ่ยชวน ก็นิสัยเธอออกจะไม่ถูกใจเขาสักเท่าไหร่

"ผมมีร้านข้าวซอยเจ้าอร่อยจะแนะนำ อยากชวนคุณไปกินด้วยกัน"

"อ๋อ ได้ค่ะ" 

"หรือว่าคุณอยากกินอย่างอื่นไหม"

"แล้วแต่คุณเลยค่ะ ฉันกินได้หมด"

"งั้นกินข้าวซอยล่ะกัน ผมรับรองว่าคุณต้องชอบ" ศิขรินทร์สรุป ซึ่งมีนมีนาก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีปัญหา แล้วจึงเปิดประตูรถลงไปยืนรออยู่ข้างๆ ก่อนที่บานกระจกสีทึบจะถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าคมสันที่ยื่นมา

"เจอกันตอนเที่ยงนะครับ"

"ค่ะ" ศิขรินทร์กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกหวิวไหวในใจเธอ ยามนึกถึงรอยยิ้มเมื่อครู่

นั่นมันรอยยิ้มกระชากใจชัดๆ เลย

...............

อัพเพิ่มแล้วจ้าาาาาา

ใช่ว่าคุณคามจะหวั่นไหวคนเดียวเสียเมื่อไหร่ พี่มีนก็ใจบางจ้าาาา

ขอบคุณทุกคอมเมนต์ กำลังใจนะค้าาาา

ตอนนี้ปามาสัก 19 คอมเมนต์น้าาาา เดี๋ยวอัพเพิ่มให้เลยยย ^^

กราบแทบอกนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ ร้ากกกก ❤