ใจแค้น แสนรัก [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 7 : ใจแค้น แสนรัก : ตอนที่ 2 --- 100%

               “ทำงานหนักแบบนี้จะไปหาที่ไหนจ้ะ สาวๆ น่ะ”

                “อืม ก็พออยู่บ้างนะครับ” ธิติตอบยิ้มๆ ขณะคุณวิยะดาหรี่ตามองอย่างจับผิด

                “พูดแบบนี้ แปลว่ามีสาวในดวงใจแล้วสิท่า”

                “ก็มองๆ ไว้คนหนึ่งครับ” เขาตอบตามตรง แต่ไม่ได้บอกมารดาว่าสาวที่เขามองคืออดีตคู่หมั้นที่เคยมีเรื่องมีราวเสียจนเกือบเข้าหน้ากันไม่ติดอย่างลลิสา “กำลังดูๆ กันอยู่”

                “จริงหรือลูก” คุณวิยะดาอุทานอย่างดีใจ เพราะหลังจากที่ลูกชายเลิกรากับลลิสาไป ธิติก็ยังไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตนสักที “ว่างๆ ก็พามาให้แม่กับพ่อทำความรู้จักบ้างสิจ๊ะ ลูกเต้าเหล่าใครกันนะ”

                “ได้สิครับ แต่ขอให้ผมแน่ใจกว่านี้อีกนิด” เอ่ยบอกพลางยกนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขึ้นจีบประกอบท่าทาง

                “อย่าช้านักนะ แม่แก่แล้ว”

                “ครับผม” คนตัวโตรับคำ แล้วก้มลงหอมแก้มมารดาอีกฟอดอย่างคิดถึงจับใจ ทำเอาบรรดาสาวใช้ที่ยืนมองอยู่อดยิ้มตามไปกับท่าทางน่ารักของสองแม่ลูกไม่ได้

                “ไปป์ออกไปนั่งรอข้างนอกดีกว่าลูก เดี๋ยวแม่ยกขนมไปให้ ปล่อยให้เด็กๆ ทำครัวกัน”

                “ได้ครับแม่” ธิติรับคำ ก่อนจะเดินออกมานั่งรอมารดาที่ห้องนั่งเล่นอย่างว่าง่าย พร้อมกับควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนสนิท รออยู่ชั่วครู่ ปลายสายจึงกดรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

                “ว่างาย”

                “นี่อย่าบอกนะว่ามึงเพิ่งตื่น” ธิติร้องถามเพื่อนเสียงหลง พลางดึงโทรศัพท์มือถือออกเพื่อดูเวลาบนหน้าจอ “นี่จะเที่ยงแล้วนะเว้ย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”

                “กูมาฮันนีมูน”

                “มึงแต่งงานมาสองปีแล้ว ยังจะฮันนีมูนอีกหรือวะ ฮันนีมูนรอบที่ร้อยหรือไง”

                “รอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบต่างหาก” เสียงเพื่อนแย้งมาตามสาย จนธิติอดแขวะไม่ได้

                “ฮันนีมูนมาเป็นร้อยรอบ แต่ยังไม่มีลูกสักทีนี่นะ มีน้ำยาหรือเปล่าวะ”

                “นี่มึงจะโทรมากวนตีนกูเฉยๆ เหรอไงไอ้ไปป์ กูตาสว่างเลยเนี่ย” ธิติหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ เมื่อกวนปลายสายให้อารมณ์เสียได้

                “มีอะไร”

                “กูมีเรื่องให้ช่วยหน่อย”

                “ด่ากู แล้วก็ขอให้กูช่วยเนี่ยนะ ไอ้เวร” ผู้บริหารหนุ่มยังคงหัวเราะ ไม่ถือสาคำด่าของเพื่อน “ว่าแต่มีอะไร”

                “อีกห้านาที ช่วยโทรหากูหน่อย พอสายตัดมึงก็วางเลย ไม่ต้องโทรอีก”

                “มีแผนชั่วอะไรอีก” นภดลร้องถามอย่างรู้ทัน ทำเอาคนเจ้าแผนการกระตุกยิ้ม

                “กูก็ชั่วพอมึงนั่นแหละ อย่าลืมโทรมานะเว้ย”

                “เออๆ ” พอเพื่อนรับคำดังนั้น ธิติจึงกดวางสายโดยไม่ลืมที่จะวางสมาร์ตโฟนราคาแพงลงบนโต๊ะเล็กกลางห้องเพื่อดำเนินการตามแผนล่ากวางที่วางเอาไว้แต่แรก ก่อนเดินไปนั่งขัดสมาธิบนพื้นพรมนุ่มเท้า แสร้งหยิบเอาอัลบัมรูปในตู้โชว์ออกมาเปิดดู ไม่นานนักคุณวิยะดา ซึ่งเป็นหมากตัวแรกบนกระดานก็เดินออกมาจากห้องครัว

                “ขนมอาลัวหอมหวานกับน้ำใบเตยเย็นๆ มาแล้วจ้า” เสียงหวานๆ ของคนเป็นมารดาเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเอาจานขนมและแก้วทรงสูงออกมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะด้วยตัวเอง แล้วทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ มองดูลูกชายที่กำลังเปิดอัลบัมรูปในมืออย่างสนอกสนใจ จึงร้องถาม

                “ดูอะไรอยู่หรือลูก”

                “ผมกำลังหารูปสมัยมหา’ลัยให้ไอ้ดลมันอยู่น่ะครับแม่ มันจะเอาไปจะก็อปปี้ พอดีมันทำหายน่ะครับ” ธิติโกหกคำโตพลางเปิดอัลบัมหารูปเพื่อนเป็นการใหญ่

                “แล้วเจอไหมจ๊ะ”

                “ยังเลยครับ” ร่างสูงเอ่ยตอบ พลางเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่ยังคงวางอยู่นิ่งๆ ด้วยความกระวนกระวาย แต่แล้วมันก็ส่งเสียงดังขึ้นอย่างทันท่วงที จนเขาถึงกับต้องตะโกนร้องดังลั่นในใจ

                “ไปป์ มีสายเข้าน่ะลูก”

                “สงสัยจะเป็นไอ้ดลน่ะครับ รบกวนแม่รับสายให้ผมที ผมเปิดเจอรูปสมัยมหา’ลัยพอดีเลย” เขาเอ่ยตอบพร้อมกับทำทีเป็นยุ่งวุ่นวายกับการค้นหารูปถ่าย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สายเรียกเข้าหยุดลงตอนที่คุณวิยะดาหยิบสมาร์ตโฟนของเขาไปถือไว้

                “เอ้า สายหลุดไปซะแล้ว”

                “เดี๋ยวมันคงโทรเข้ามาใหม่เองแหละครับ” เขาตอบเสียงเรียบเรื่อย ขณะที่หูเงี่ยฟังปฏิกิริยาจากคนเป็นมารดาที่คาดว่าน่าจะได้เห็นกับดักที่เขาขุดวางไว้แล้ว ก่อนเสียงเรียบๆ ไร้แววอ่อนหวานจะดังขึ้นอย่างเอาเรื่อง

                “ไปป์!”

                “ครับ” ธิติขานรับ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

                “ผู้หญิงคนที่ลูกบอกว่าดูๆ อยู่ นี่หมายถึงหนูลลิสหรือเปล่า”

                “แม่ว่าไงนะครับ!” ชายหนุ่มแสร้งทำท่าทีตกใจ รีบปิดอัลบัมรูปในมือฉับ แล้วหันไปมองหน้ามารดาที่จ้องมองมาอย่างเอาเรื่อง

                “แม่ถามว่าผู้หญิงที่ลูกบอกว่ากำลังคบหาดูใจอยู่คือหนูลลิสางั้นเหรอ”

                “คือผม...” ธิติทำท่าทีอึกอักตามแผย เห็นแวววาววับอยู่ในดวงตาแสนใจดีของมารดา “แม่ฟังผมก่อนนะครับ”

                “รูปนี่ หมายความว่ายังไง” คุณวิยะดาเอ่ยถาม พลางยื่นโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอมีรูปคนเป็นลูกชายกำลังนอนตระกองกอดลลิสาไว้ในอ้อมแขนบนเตียงนอนหลังใหญ่ภายในเพนท์เฮาส์ส่วนตัวไปตรงหน้าธิติอย่างเอาเรื่อง แบบที่คนอาบน้ำร้อนมาก่อนมองปราดเดียวก็รู้ว่าสองเรือนร่างภายใต้ผ้าห่มนวมผืนเดียวกันนั้นมีสภาพอย่างไร

                “ตอบแม่มาสิไปป์ รูปเรากับหนูลลิสนี่หมายความว่ายังไง”

                “แม่ครับ คือผม...” ธิติอึกอัก ขณะที่คุณวิยะดาหน้าแดงก่ำไปหมดเพราะอารมณ์ร้อนๆ ที่พุ่งพรวดขึ้นมา ก่อนผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มือนุ่มกำโทรศัพท์มือถือของลูกชายแน่น ก่อนเอ่ยสั่งแกมบังคับ

                “ตามแม่ไปที่ห้องทำงานของพ่อเดี๋ยวนี้!”

                เสียงแข็งๆ เอ่ยสั่ง ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินนำออกไป โดยมีธิติที่แสร้งทำหน้าสลดมองตามแผ่นหลังของมารดาที่ก้าวฉับๆ เดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องทำงานของบิดาจนลับตา ก่อนที่ใบหน้าคมสันจะค่อยๆ ผุดรอยยิ้มสมใจ

                สุดท้าย ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนที่วางไว้แต่โดยดี

----------------------------

ธิตินี่พระเอกนะคะ ไม่ใช่ตัวร้ายยย 555

มาดุความเจ้าเล่ห์ของพระเอกคนล่าสุดของลานีนกัน

อย่าลืมเม้นต์ โหวตเป้นกำลังใจเพื่อเติมไฟให้ลานีนด้วยน้าา

ช่วงนี้ไฟหรี่ๆ จะดับแหล่ไม่ดับแหล่ แฮ่ๆๆ

ฝากเพจและผลงานด้วยนะคะ ^^

         

แสนรักร้าย ลานีน www.mebmarket.com เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"****พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไรเขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

ลับ รัก สุดใจ ลานีน www.mebmarket.com เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริงแต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์  เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาวพิมพิกา  หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่นเขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำแต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!          “พี่ซัน”          “ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ          “พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”          “เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”          “ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง          “ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”          “แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”          “ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด          “ก็...มันใกล้ไป”          “ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”

   

ร้อยเล่ห์ใจ ลานีน www.mebmarket.com รักสิบปีของผู้บริหารหนุ่มและวิศวกรสาวได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันที่ทั้งคู่ต่างสวมแหวนแต่งงานให้กันและเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสท่ามกลางสักขีพยานเพื่อประกาศสิทธิ์ทางนิตินัยว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์หากการแต่งงานกลับไม่ใช่ปลายทาง แต่มันคือการเริ่มต้นชีวิตคู่ของคนสองคนต่างหาก ดังนั้นที่เคยคิดว่าความรักอย่างเดียวก็เพียงพอ ทว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อมีบททดสอบเข้ามามากมายให้เธอและเขาได้ฟันฝ่าสองมือที่เคยจับกันแน่นจะคลายออกหรือไม่รักที่สมบูรณ์แบบจะมีอยู่จริงไหมมีเพียงสองหัวใจเท่านั้นที่ให้คำตอบได้

     

เล่ห์ร้อยใจ ลานีน www.mebmarket.com เมื่อรักร้างรา เสน่หาจึงกลายเป็นน้ำตารักเจ็ดปีของศิชาพังทลายลง เพียงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานของคีรินใครจะคิดว่าแค่ขอยืดเวลาออกไป เขาจะตัดรอนถึงขั้นบอกเลิกกับเธอรักแสนหวานที่บ่มเพาะมานานจึงกลายเป็นรักร้าย ทำลายหัวใจใช่ว่าศิชาจะเจ็บคนเดียว คีรินเองก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่แพ้กันเพราะคนที่รักและรอมานานอ้างว่ายังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันเขาจึงต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจนั่นคือยุติความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ราวกับไม่เคยผูกพันกับเธอเมื่อคู่รักกลายเป็นคู่ร้าง จากที่เคยสบตาก็กลายเป็นเมินหน้าหนีจากที่เคยห่วงใย แต่นี้ต่อไปก็เป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าแต่ทำไมยิ่งถอยห่างกันเท่าไร หัวใจของพวกเขาก็ยังเพรียกหากันหรือแท้จริงภายใต้ความเย็นชา ยังมีเยื่อใยแห่งความห่วงหาซุกซ่อนอยู่