ใจแค้น แสนรัก [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 34 : ใจแค้น แสนรัก : ตอนที่ 11 --- 100%

“สองคนนี้มีอะไรกันหรือเปล่าลูก ทำไมหน้าตาคร่ำเคร่งเชียว”

“ไม่มีครับ”

“มีค่ะ” ลลิสาหันขวับไปมองหน้าธิติเมื่อตอบไม่ตรงกัน ทำเอาคุณอธิปและคุณอริสาต้องเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ

“มีอะไรกันงั้นหรือจ๊ะ”

ลลิสาวางช้อนในมือ ก่อนคว้าแก้วน้ำดื่มขึ้นมาจิบ แล้วหยัดตัวนั่งหลังตรงอย่างเป็นการเป็นงาน

“พ่อคะ แม่คะ”

“มีอะไรหรือลูก” คุณอริสามองท่าทีแปลกๆ ของลูกสาวอย่างไม่เข้าใจ

“หนูยังไม่พร้อมจะแต่งงาน”

“อะไรนะ!” คนเป็นมารดาอุทานลั่น ไม่แพ้กันกับธิติที่หันขวับไปมองอีกฝ่ายอย่างตกใจ

“ลูกว่าอะไรนะลลิส”

“หนูไม่อยากแต่งงานค่ะ”

“หนูไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะลูก” คุณอริสาร้องถามเสียงตระหนก ด้วยเพราะเตรียมงานไปเกือบแปดสิบเปอร์เซนต์และงานก็จะมีขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้านี้แล้ว

“หนูไม่ได้ล้อเล่นค่ะแม่ หนูไม่อยากแต่งงานกับเขาจริงๆ”

“ทำไมล่ะลูก”

“ผมขออนุญาตคุยกับลลิสสักครู่นะครับ” ธิติขัดขึ้นเสียงเรียบพร้อมกับผุดลุกขึ้น แล้วคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กของร่างบาง กระตุกเบาๆ ด้วยท่าทีแกมบังคับให้หญิงสาวลุกเดินไปด้วยกัน ซึ่งลลิสาก็ยอมลุกเดินตามไปแต่โดยดี ด้วยเพราะเธอก็อยากคุยกับเขาให้รู้เรื่องเหมือนกัน เพราะไม่ว่าอย่างไร เธอก็แต่งงานกับเขาไม่ได้ ตราบใดที่เธอยังไม่รู้สึกเชื่อมั่นในตัวเขามากพอ

“เมื่อกี้คุณพูดอะไรออกไป รู้ตัวหรือเปล่า” ธิติเอ่ยถามเสียงห้วนจัด เมื่อจูงมือลลิสาให้เดินตามออกมายังริมสระว่ายน้ำข้างบ้านที่ปลอดคนและห่างจากห้องอาหารที่บิดาและมารดาของหญิงสาวนั่งอยู่พอสมควร ขณะที่ลลิสาสะบัดมืออกจากการเกาะกุมของเขา แล้วขยับถอยห่าง

“ก็เพราะว่ารู้ ฉันถึงไม่อยากแต่งงานกับคุณน่ะสิ”

“ทำไม” ร่างสูงร้องถามอย่างงุนงง เพราะความสัมพันธ์ที่ผ่านมาระหว่างเขาและเธอถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดี อาจจะมึนตึงใส่กันบ้าง แต่ธิติไม่คิดว่ามันจะทำให้ลลิสาตัดสินใจแบบนี้

“เพราะฉันไม่เชื่อว่าคุณจะจริงใจ และฉันก็ไม่อินกับสิ่งที่คุณทำเลยสักอย่าง ไม่รู้ด้วยว่าคุณจะดึงดันอยากแต่งงานกับฉันไปเพื่ออะไร กะอีแค่ความผิดพลาดที่ไม่ได้มีใครตั้งใจให้เกิดขึ้น หากคุณอยากเอาคืนเรื่องที่ฉันเคยทำให้ชีวิตคุณต้องวุ่นวาย เรื่องที่ฉันคอยรังควานคุณ แค่นี้มันก็น่าจะพอแล้ว”

“คุณคิดว่าสิ่งที่ผมทำมาตลอดเป็นแค่การกลั่นแกล้งเพื่อเอาคืนเท่านั้นเองเหรอ”

“ใช่” ลลิสาตอบอย่างหนักแน่น ด้วยความรู้สึกจริงใจทั้งหมดที่มี แต่กลับเป็นคำตอบที่บาดลึกเข้าไปในใจของธิติ แม้เขาจะตั้งตัวเป็นผู้ล่า แต่พอถูกเหยื่อปฏิเสธ ก็เจ็บไม่ใช่น้อย

“ทุกสิ่งที่ผมทำ ผมจริงจังเสมอ การอยากแต่งงานกับคุณก็เช่นกัน ผมไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ ไม่ได้อยากจะหย่าหรือเลิกรากันในวันข้างหน้า ผมอยากอยู่เป็นคู่ชีวิตกับคุณไปตลอด”

“แต่คุณจะให้ฉันลืมสิ่งที่คุณเคยทำกับฉันงั้นเหรอ วันที่ฉันวิ่งตามคุณ คุณกลับวิ่งหนี ทั้งแสดงท่าทีรังเกียจ ซ้ำยังออกปากไล่ให้ฉันไปไกลๆ ด้วยซ้ำ”

“ผมขอโทษ” ธิติเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เพราะรู้ดีว่าไม่สามารถทำอะไรเพื่อลบความผิดของตัวเองได้ และถึงแม้จะเป็นเรื่องเก่า แต่เขาสามารถจับน้ำเสียงห้วนติดสั่นอย่างเจ็บปวดใจของลลิสาได้ หญิงสาวยังไม่เคยลืมเรื่องราวในวันวานเลย

“คุณเกลียดฉัน คุณไม่ชอบหน้าฉันมาตลอด แล้วภายในระยะเวลาไม่ถึงสามเดือน คุณจะให้ฉันเชื่อใจว่าคุณรักฉันได้ยังไง”

“ผมให้ชีวิตของผมกับคุณขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่อว่าผมจริงจังอีกเหรอ”

ลลิสาเม้มปากแน่น ไม่ตอบคำถามที่แสนกดดันของเขา

“ฉันไม่เคยขอร้องให้คุณเอาชีวิตหรือลมหายใจมาให้สักนิด”

“ลลิส” ธิติเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบาอย่างอดผิดหวังไม่ได้

“เราควรจบทุกอย่างวันนี้ แล้วไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นที่ไม่ใช่คุณและฉัน”

“ไม่มีทาง! เพราะคนที่ผมรักคือคุณ”

“แต่คุณจะกลืนน้ำลายตัวเองไม่ได้ คุณเกลียดฉัน คุณไม่ได้รักฉันจริง”

“อย่าดูถูกความรู้สึกของผมไปหน่อยเลย แล้วรู้อะไรไหมลลิส ผมไม่ใช่แค่กลืนน้ำลายตัวเอง แต่ผมจะกลืนน้ำลายคุณด้วย” จบคำ มือใหญ่ของธิติก็เอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กของลลิสาที่เชิดหน้านิ่ง แล้วออกแรงดึงให้อีกฝ่ายให้ถลาเข้ามาปะทะอก ก่อนก้มหน้าต่ำวูบ ฉกริมฝีปากเข้าเบียดบดกับความนุ่มหวานของคนในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว พอๆ กับฝ่ามืออุ่นร้อนที่สอดเข้าไปล็อกซอกคออุ่นของหญิงสาวบังคับให้อีกฝ่ายแหงนเงยขึ้นรับจูบหนักๆ ขณะที่ลลิสาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดหนา พยายามเบี่ยงตัวออกสุดฤทธิ์อย่างตกใจกับความรู้สึกของตัวเอง

 เธอไม่ได้รังเกียจจูบเขาเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังรู้สึกอุ่นวาบในใจขึ้นมาอย่างประหลาด

“อื้อ” ลลิสาหลุดเสียงร้อง เมื่อธิติสอดปลายลิ้นเข้าไปโพรงปากเธอได้สำเร็จ ก่อนจะลุกไล่ดูดดึง เสียจนเธอจูบตอบเขาอย่างเก้กังในที่สุด ชายหนุ่มจูบซึมซับความอ่อนหวานอยู่ชั่วครู่จึงผละออกเมื่อได้ดังใจ พร้อมๆ กับฝ่ามือเรียวของลลิสาที่ฝาดเผียะบนซีกแก้มของเขาอย่างแรงจนหน้าหัน

“ผมจะไม่ขอโทษ เพราะผมตั้งใจจะจูบคุณ” ธิติบอกเสียงเรียบ ส่วนคนถูกกระทำพูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองรอยแดงเป็นปื้นที่พาดอยู่ซีกแก้มขาวของเขาอย่างตกใจ และปากหนักเกินกว่าจะเอ่ยคำขอโทษอย่างที่ใจรู้สึก

“ลลิส เกิดอะไรขึ้น แม่ได้ยินเสียงดังไปยังห้องอาหารเลย” คุณอริสาที่เดินตามออกมาร้องถามอย่างตระหนก ก่อนมองหน้าลูกสาวกับว่าที่ลูกเขยซึ่งยืนประจันหน้ากันอย่างสงสัย แล้วก็ชะงักไปเมื่อเห็นรอยแดงเป็นรูปฝ่ามือบนซีกแก้มของธิติ

“นั่น…” คุณอริสาอึกอัก เมื่อเห็นหยดเลือดสีแดง “นั่นไปป์ปากแตกด้วยนี่”

ธิติยกมือขึ้นแตะมุมปากของตัวเองที่ยังรู้สึกชาๆ เพื่อปาดหยดเลือดออก ขณะที่ลลิสาเบิกตากว้างมองเขา ไม่คิดว่าตัวเองจะมือหนักถึงขั้นทำให้เขาเลือดตกยางออกได้

“ลลิส นี่ลูกทำอะไร ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วย”

“ก็เขาไม่หลบเองนี่คะ” ลลิสาแสร้งเชิดหน้าตอบ ทั้งที่รู้ตัวว่าทำเกินกว่าเหตุ

“พูดแบบนี้ได้ยังไง ขอโทษไปป์ดี๋ยวนี้”

“ไม่ค่ะ”

คำปฏิเสธของลูกสาวทำเอาคนเป็นมารดาอย่างคุณอริสาถอนหายใจ ก่อนเอ่ยถามอย่างอ่อนใจ

“ที่ลูกลงไม้ลงมือกับไปป์เพราะไม่อยากแต่งงานกับไปป์สินะ”

“ค่ะ” ลลิสารีบรับคำ แม้ว่าสิ่งที่มารดาพูดจะไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริง

“ทำไมล่ะ ไปป์ไม่ดีตรงไหน บกพร่องตรงไหนหรือ”

“เขาไม่ได้รักหนูจริง” หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจ “แล้วทำไมแม่ต้องพยายามยัดเยียดหนูให้เขาด้วยคะ”

“ลลิสว่าอะไรนะ!” คุณอริสาทวนถามอย่างเสียใจ “นี่ลูกกำลังกล่าวหาว่าแม่ยัดเยียดหนูให้ไปป์นะ”

“ก็แล้วไม่ใช่หรือคะ แม่ไม่ฟังความคิดของหนูบ้างเลย”

“ลลิส” ธิติเรียกปราม เมื่อเหตุการณ์ระหว่างลลิสากับมารดาทำท่าจะบานปลาย

“แม่ไม่ได้ยัดเยียด แต่เพราะแม่คิดว่าลลิสยังรักไปป์ และเคยเชื่อว่าลูกทั้งสองจะปรับเข้าหากันได้ แต่ตอนนี้แม่ชักไม่แน่ใจ” คุณอริสาบอกอย่างเสียใจที่คิดผิดไปเสียหมด

“ถ้าลลิสไม่โอเคกับการแต่งงานครั้งนี้จริงๆ ก็ยกเลิกไปก็ได้ แม่ไม่อยากขึ้นชื่อว่าบังคับจิตใจลูก แม่ผิดเองที่เชื่อว่าลูกจะรักกันได้” เอ่ยบอกอย่างยอมจำนน ใบหน้าใจดีสลดลงอย่างรู้สึกผิดหวัง

“ไปป์ได้ยินแล้วใช่ไหมว่าลลิสไม่ได้รักเรา”

“ครับ” ธิติรับคำ ขณะมองจ้องหน้าลลิสาอย่างเสียใจ

“งั้นไปป์คงจะไม่ว่าอะไรนะ หากป้าจะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”

“คือผม…” ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง ด้วยเพราะไม่อยากให้ทุกอย่างจบลงอีหรอบเดิม

“ผมยังขอยืนยันว่าอยากให้งานแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น ผมยังอยากแต่งงานกับลลิสครับ” ธิติบอกเสียงหนักแน่น ก่อนหันไปมองลลิสาที่ยืนนิ่งอยู่ด้วยสายตาตัดพ้อ

“แต่ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกไม่โอเค ผมก็จะยอมถอยออกมา แต่อยากลองให้คุณคิดดูก่อน เพราะการกระทำของผมครั้งนี้ ไม่ใช่เพื่อเหตุผลอะไรใดๆ ทั้งสิ้น นอกเสียจากว่าผม อยากอยู่ข้างคุณไปจนแก่เฒ่าจริงๆ”

“แปลว่าไปป์ยังอยากได้โอกาสอยู่สินะ”

“ครับ ผมอยากให้ลลิสลองคิดดู”

“งั้นระหว่างนี้ แม่จะให้ลลิสถอดแหวนคืนไปป์ไปก่อน เพื่อความสบายใจของลลิสเอง ลูกจะได้ไม่ต้องกังวล”

“คะ?” ลลิสาอุทานอย่างตกใจ

“ถอดแหวนหมั้นคืนไปป์ไปสิจ้ะ”

“ค่ะ” ลลิสารับคำเสียงเบา ก่อนจะรูดแหวนเพชรเม็ดงามซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการหมั้นหมายผูกมัดยื่นคืนธิติ ที่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาป จนคุณอริสาต้องหยิบแหวนในมือลูกสาวยัดใส่มือคืนให้ชายหนุ่ม

“ป้าต้องขอโทษด้วยนะสำหรับเรื่องทั้งหมด”

“ครับ” เสียงตอบรับของธิติแผ่วเบา ลาดไหล่แข็งแรงเผลอลู่ลงอย่างผิดหวัง แต่แวบเดียวก็หยัดตรงคล้ายไม่อยากเผยความอ่อนแอให้ใครได้เห็น

“ถ้างั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ สวัสดีครับ” ธิติเอ่ยลา แล้วก้าวลิ่วๆ เดินออกไป ไม่แม้จะเหลือบสายตามองลลิสาที่ยืนนิ่งไปด้วยกิริยาที่ไม่ต่างกันนัก เพราะถ้าหากเขาหันกลับมา จะได้เห็นแววตาสั่นระริกเหมือนที่คุณอริสาเห็นอยู่ในขณะนี้ จนคนเป็นมารดาต้องทอดถอนหายใจ ทำไมถึงได้ใจแข็ง ปากแข็งนักนะ!

--------------------------------------

อัพค่าา ใครไม่อยากลุ้นกับคู่นี้ ไปรออ่านในเล่มได้นะคะ

เดือน ก.ค.นี้เจอกันแน่นอนจ้า ^^

อย่าลืมคอมเมนต์ โหวตเป็นกำลังใจให้ลานีนด้วยนะคะ ^^

ฝากเรื่องรักละมุนหวานๆ สวนส้มนี้มีรัก ไว้ด้วยนะคะ 

แสนรักร้าย ลานีน www.mebmarket.com เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"****พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไรเขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

ลับ รัก สุดใจ ลานีน www.mebmarket.com เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริงแต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์  เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาวพิมพิกา  หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่นเขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำแต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!          “พี่ซัน”          “ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ          “พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”          “เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”          “ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง          “ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”          “แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”          “ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด          “ก็...มันใกล้ไป”          “ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”

ร้อยเล่ห์ใจ ลานีน www.mebmarket.com รักสิบปีของผู้บริหารหนุ่มและวิศวกรสาวได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันที่ทั้งคู่ต่างสวมแหวนแต่งงานให้กันและเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสท่ามกลางสักขีพยานเพื่อประกาศสิทธิ์ทางนิตินัยว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์หากการแต่งงานกลับไม่ใช่ปลายทาง แต่มันคือการเริ่มต้นชีวิตคู่ของคนสองคนต่างหาก ดังนั้นที่เคยคิดว่าความรักอย่างเดียวก็เพียงพอ ทว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อมีบททดสอบเข้ามามากมายให้เธอและเขาได้ฟันฝ่าสองมือที่เคยจับกันแน่นจะคลายออกหรือไม่รักที่สมบูรณ์แบบจะมีอยู่จริงไหมมีเพียงสองหัวใจเท่านั้นที่ให้คำตอบได้

เล่ห์ร้อยใจ ลานีน www.mebmarket.com เมื่อรักร้างรา เสน่หาจึงกลายเป็นน้ำตารักเจ็ดปีของศิชาพังทลายลง เพียงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานของคีรินใครจะคิดว่าแค่ขอยืดเวลาออกไป เขาจะตัดรอนถึงขั้นบอกเลิกกับเธอรักแสนหวานที่บ่มเพาะมานานจึงกลายเป็นรักร้าย ทำลายหัวใจใช่ว่าศิชาจะเจ็บคนเดียว คีรินเองก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่แพ้กันเพราะคนที่รักและรอมานานอ้างว่ายังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันเขาจึงต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจนั่นคือยุติความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ราวกับไม่เคยผูกพันกับเธอเมื่อคู่รักกลายเป็นคู่ร้าง จากที่เคยสบตาก็กลายเป็นเมินหน้าหนีจากที่เคยห่วงใย แต่นี้ต่อไปก็เป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าแต่ทำไมยิ่งถอยห่างกันเท่าไร หัวใจของพวกเขาก็ยังเพรียกหากันหรือแท้จริงภายใต้ความเย็นชา ยังมีเยื่อใยแห่งความห่วงหาซุกซ่อนอยู่