ใจแค้น แสนรัก [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 31 : ใจแค้น แสนรัก : ตอนที่ 10 --- 100%

“ลลิส แกจะมานั่งเอื่อยเฉื่อยแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงเนตรกมลดังแจ้วๆ เมื่อเพื่อนสาวอย่างลลิสายังคงนั่งอยู่ภายในห้องชุดของตัวเอง และไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนใดๆ ทั้งที่เลยเวลานัดลองชุดแต่งงานมาได้ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว ร้อนจนเธอ ต้องวางมือจากงานอย่างเสียไม่ได้ เมื่อลลิสาไม่ยอมออกจากร้านไปสักที ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือพลางจิบกาแฟอยู่อย่างนั้น

“แกมีนัดกับคุณไปป์นะ มัวมานั่งใจเย็นอยู่ได้” ดีไซเนอร์สาวต่อว่าอย่างพอรู้ว่าเพื่อนมักเบี้ยวนัดของคู่หมั้นหนุ่มอยู่เสมอ จนใจเธอเอนเอียงไปเชียร์ฝ่ายนั้นอยู่บ่อยๆ เพราะได้ข่าวมาว่าธิติต้องจัดการเรื่องงานแต่งงานเพียงลำพัง โดยที่คนเป็นว่าที่เจ้าสาวไม่ค่อยให้ความร่วมมือนัก

“ ป่านนี้เขาคงนั่งไม่ติด เพราะกลัวว่าแกจะเบี้ยวนัดอีกแล้วแน่ๆ”

“ก็แกไม่ยอมไปกับฉัน”

“นี่มันวันถ่ายพรีเวดดิ้งที่ควรมีแค่คู่บ่าวสาวไหมยะ แกจะลากฉันไปเป็นกอขอคอทำไม” เนตรกมลร้องถาม คิ้วสวยซึ่งถูกทาด้วยมาสคาร่าสีน้ำตาลขมวดมุ่นอย่างออกงง

“ก็ฉันไม่อยากไปกับเขาตามลำพัง” ลลิสาตอบ “ไม่รู้ล่ะ ฉันจะนั่งรอจนกว่าแกจะยอมไปด้วยกัน ปล่อยให้เด็กนั่นนั่งรออยู่อย่างนั้นแหละ ฉันไม่แคร์”

“ใจดำ” เนตรกมลต่อว่า พร้อมกับมองค้อนเพื่อนปะหลับปะเหลือก ทำเอาคนใจดำหน้าตึง

“แล้วตกลงแกจะไปกับฉันไหม หรือจะให้ไปป์นั่งรอจนร้านปิด เพราะถ้าแกไม่ไป ฉันก็ไม่ไป” ลลิสายื่นข้อเสนอ ด้วยเพราะประหม่าเกินกว่าจะกล้าไปคนเดียว เธอยังไม่คุ้นเคยกับเขาในแบบคนรักนัก จะให้ไปบิ้วอารมณ์ยืนกอดรัดประหนึ่งคู่รักหวานแหววได้ยังไง

“โอ๊ย ฉันละเกลียดนิสัยดื้อแพ่งของแกจริงๆ เชียว” เนตรกมลตีหน้ายุ่ง เมื่อถูกเพื่อนไล่ต้อนจนมุม ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนสนิทลลิสา แต่เธอก็แอบเชียร์ธิติอยู่นิดหน่อย เพราะเชื่อว่าสองคนนี้จะกลับรักกันได้ มีแต่แม่เพื่อนสาวตัวดีนั่นแหละที่ถูกเส้นผมบังภูเขาไว้ทั้งลูกจนไม่เห็นอะไร

“ลุกสิยะ ป่านนี้คุณไปป์นั่งรอเหงือกแห้งแล้ว”

“ช่างสิ เหงือกเขานี่ไม่ใช่เหงือกฉัน”

“อย่ามาเล่นลิ้น ลุกขึ้นเร็วๆ เลย” เนตรกมลเร่ง ก่อนจะเดินนำออกไปก่อนอย่างไม่ทันใจ โดยมีลิสาเดินทอดน่องตามไปอย่างไม่รีบร้อน

สองสาวเพื่อนสนิทมาถึงสถานที่นัดหมาย ซึ่งเป็นร้านเวดดิ้งสตูดิโอแบบครบวงจร ทั้งรับจัดงานแต่งงาน รับถ่ายภาพทั้งในและนอกสถานที่โดยทีมงานมืออาชีพ รับตัดเสื้อผ้าทั้งชุดสูทและชุดราตรีหลากหลายแบบ เรียกได้ว่ามาที่เดียวได้รับบริการแบบครบครันทุกอย่าง

ตัวร้านเป็นตึกเดี่ยวสามชั้นสีขาวสะอาด ตั้งอยู่ริมถนนสายธุรกิจ ด้านหน้าเป็นลานจอดรถและสนามหญ้าเล็กๆ มีมุมนั่งเล่นชิลล์ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นเดี่ยวสีเขียวชอุ่ม

ลลิสาจอดรถโฟล์กสวาเกนบีเทิลสีแดงของตัวเองเคียงข้างรถบีเอ็มดับบลิวของธิติ ถัดไปเป็นโฟล์กสวาเกนสีเขียวตุ่นสะดุดตา จนเผลอจ้องมองนิ่งนาน พลันภาพความทรงจำในวันวานเมื่อครั้งเคยเห็นผู้หญิงที่ธิติชอบขับรถยนต์รุ่นนี้ก็แวบเข้ามา แล้วก็นึกขอโทษฝ่ายนั้นในใจ เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยทำตัวไร้ค่า ตามอาละวาดอีกฝ่ายอย่างน่าเกลียด

                “เธอชื่อพีชสินะ” ศิชาและฬิกาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดงเบอกันดี้ที่ปิดมิดชิดถึงลำคอแต่กลับเว้าด้านหลังแบบเปิดเปลือยอย่างงุนงง ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงบาร์นั่น

            “ค่ะ ฉันเอง” ศิชารับคำพลางมองหน้าคนที่ยืนคลึงแก้วทรงสูงที่บรรจุแอลกอฮอล์สีสวยในมือด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามอย่างแน่ใจว่าไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ เพราะการที่ศิชาถูกเดินชนที่หัวหินคงไม่เรียกว่าการรู้จักหรอก

            “เธอรู้จักไปป์หรือเปล่า ธิติน่ะ ผู้ชายคนที่ยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีนั่นน่ะ” ศิชามองตรงไปที่ธิติ ซึ่งเขาเองก็กำลังมองมาตรงโต๊ะที่เธอกับฬิกานั่งอยู่ด้วยแววตาที่แปลกออกไป เพราะเขาทำท่าเหมือนอยากจะกระโจนลงจากเวทีทั้งที่ยังร้องเพลงไม่จบ

            “รู้จักสิ ทำไม..”

            ซ่า!

ศิชายังพูดไม่ทันจบแอลกอฮอล์ในแก้วที่อีกฝ่ายถือมาก็ถูกสาดใส่หน้าศิชาเต็มแรง จนเปียกปอนไปหมด ท่ามกลางสายตา

ซึ่งผู้หญิงร้ายกาจก็คือเธอ

“นี่ ไม่ลงหรือไง” เนตรกมลสะกิดแขนเพื่อนที่นั่งนิ่งไปนาน ไม่ยอมเปิดประตูลงไปสักที และนั่นเป็นการช่วยเรียกสติของลลิสาที่นั่งเหม่อลอยให้หวนกลับมา

“ลงสิ” หญิงสาวพยักหน้ารับ รีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว ก่อนผลักประตูเปิดแล้วก้าวลงไปอย่างรวดเร็ว

“สตูดิโอที่นี่สวยเนอะ” เนตรกมลที่ก้าวตามลงมาเอ่ยบอก ขณะที่ลลิสากวาดตามองแล้วส่งเสียงรับในลำคออย่างเห็นด้วย

“ฉันว่าเรารีบไปเถอะ รีบๆ ลองชุดจะได้รีบกลับ” หญิงสาวเร่งเพื่อนด้วยการเดินนำไปก่อน จนเนตรกมลต้องรีบสาวเท้าเดินตาม

“แกจะรีบไปไหนยะ นี่ลองชุดแต่งงานนะเว้ย จะทำส่งๆ ได้ยังไง อย่างน้อยๆ ก็ต้องลองแต่งหน้าทำผมให้เข้ากับชุดสักนิด”

“ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก แค่ลองสวมก็พอแล้ว”

“แหม แล้วการที่แกไปนั่งที่ร้านฉันตั้งนาน นั่นเรียกไม่มีเวลาเหรอ” เนตรกมลค่อนขอด จนลลิสาต้องหันมาเท้าสะเอวมอง

“นี่แกเป็นเพื่อนใครกันแน่”

“เพื่อนแกสิ”

“ถ้าแกเป็นเพื่อนฉันก็หยุดแสดงท่าทีเข้าข้างเขาซะที” ลลิสาบอก แล้วสะบัดหน้าพรืดเดินนำลิ่วๆ ก่อนปลายเท้าในรองเท้าส้นสูงแบบเปลือยจะหยุดชะงัก เมื่อสายตากลมที่มองทะลุบานกระจกเข้าไป เห็นว่าที่เจ้าบ่าวอย่างธิติกำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับหญิงสาวหน้าใส ที่ฉีกยิ้มกว้างเคล้าหัวเราะอย่างร่าเริง

“แกหยุดเดินทำไมยะ” เนตรกมลที่เดินตามมาร้องถามอย่างสงสัย เมื่อจู่ๆ ลลิสาก็หยุดเดินกะทันหัน ก่อนจะชะเง้อมองตามสายตาของเพื่อนไป

“นั่นมันคุณพีชนี่” คนเป็นเพื่อนอุทานตาโต จำได้ดีว่าผู้หญิงตรงหน้าคือภรรยาคนสวยของผู้บริหารเมธตระกูลทวี ผู้หญิงเก่งที่ครั้งหนึ่งที่ธิติชอบและลลิสาคนเก่าเคยมีเรื่องอาละวาดใส่

“กลับเถอะ” ลลิสาบอก แล้วหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปที่รถ แต่ถูกเนตรกมลคว้าแขนไว้ แม้ลลิสาจะคอยห้ามตัวเอง ไม่ให้เผลอใจไปกับธิติ ซึ่งก็ถือว่าเธอทำได้ดีพอสมควร เพราะเลือกปฏิบัติกับเขา ไม่เปิดใจให้อีกฝ่ายเท่าไหร่นัก แต่ก็อดยอมรับอย่างเสียไม่ได้ว่าภาพความสนิทสนมของสองหนุ่มสาวตรงหน้าทำให้ใจเธอกระตุกเสียเจ็บหนึบ เพราะความรู้สึกอิจฉาในความเป็นกันเองที่ธิติมีให้ศิชา เขาไม่เคยยิ้มทั้งปากและตาแบบนั้นกับเธอ

“กลับทำไม แกมีนัดลองชุดแต่งงานนะยะ”

“ฉันไม่อยากลองแล้ว” ลลิสาบอกทื่อๆ พลางเหลือบมองเข้าไปในร้าน เห็นศิชายกสูทสีสวยขึ้นทาบลำตัวแบบบาง แล้วหมุนตัวให้ธิติช่วยดูให้ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้รักเขาเหมือนเคยและไม่ได้แคร์อะไรเขานัก แต่ลลิสาก็ไม่สามารถทนเห็นว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองใส่เสื้อผ้าที่ภรรยาคนอื่นเลือกให้ในวันแต่งงานไดั

“มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด เขาอาจแค่บังเอิญเจอกัน”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ไม่อยากลองชุดแต่งงานแล้วเท่านั้น” ลลิสาโกหก แล้วพยายามเบี่ยงหน้าหนีภาพบาดตา เพราะดูเหมือนว่าการได้พูดคุยกับคนที่ชอบจะทำให้ธิติมีความสุขเสียเหลือเกิน ผิดกันกับตอนอยู่กับเธอนัก

“แกควรเข้าไป แล้วถามในสิ่งที่อยากรู้ไปเลยว่าคุณไปป์มาอยู่ที่นี่กับคุณพีชได้ยังไง ไม่ใช่คิดเอาเองนะยะ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไร ก็แค่ไม่อยากเข้าไป” ลลิสายังคงยืนกรานปฏิเสธ เธอไม่อยากทำอะไรเลยในตอนนี้

“งั้นแกก็ควรโทรบอกคุณไปป์สักหน่อย”

“ไม่ล่ะ เขาจะได้มีเวลาคุยกันนานๆ” ลลิสาบอกแล้วหมุนตัวเดินก้าวฉับๆ กลับไปที่รถ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่คนเป็นเพื่อนสนิทอย่างเนตรกมลรู้ดีและพอจะเดาได้ว่าลลิสาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่เป็นปกตินักหรอก ดังนั้นตัวเธอเองจึงทำได้แค่เดินตามเพื่อนไปขึ้นรถ ปล่อยให้นัดของธิติเป็นโมฆะไปโดยปริยาย ทั้งที่มาถึงสถานที่นัดหมายแล้วแท้ๆ

“แล้วนี่เจ้าสาวเรายังไม่มาอีกเหรอไปป์ มันเริ่มเย็นแล้วนะเนี่ย” ศิชาที่นั่งรอให้พนักงานของทางร้านแก้เสื้อสูทเอ่ยถามรุ่นน้องหนุ่มที่ยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมมาได้ร่วมสองชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของลลิสาเลย

“คงไม่มาแล้วมั้งครับ”

ธิติตอบด้วยความรู้สึกผิดหวังลึกๆ ในอก สุดท้ายลลิสาก็เบี้ยวนัดของเขาอีกจนได้

“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้”

“ก็คงต้องเลื่อนไปก่อนน่ะครับ” เขาตอบง่ายๆ ขณะที่คิดวุ่นวายไปหมด ด้วยเพราะกำหนดงานที่ใกล้เข้ามาทุกที่แล้ว แต่เรื่องสำคัญอย่างเช่นการถ่ายภาพพรีเวดดิ้งและเลือกชุดที่จะใช้ในงานยังคงไม่เรียบร้อย เนื่องด้วยไม่ได้รับความร่วมมือจากว่าที่เจ้าสาวอย่างลลิสาเลย

“แต่กำหนดการณ์ใกล้เข้ามาแล้วนะ อีกสองอาทิตย์เอง พี่ว่าไปป์อาจจะต้องบอกให้คุณลลิสหยุดงานสักวัน” ศิชาเสนออย่างเป็นห่วง ยิ่งเห็นสีหน้าหม่นแสงของธิติแล้วก็ยิ่งไม่วางใจ

“เขาไม่ฟังผมหรอก”

“ไปป์ก็ลองพูดดูก่อนสิ” หญิงสาวย้ำเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พนักงานของร้านนำถุงกระดาษใบใหญ่ บรรจุเสื้อสูทของสามีมาให้พอดี ธิติจึงถือโอกาสเลื่อนนัดออกไป โดยไม่มีกำหนด ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกมาจากเวดดิ้งสตูดิโอพร้อมกัน

“แล้วนี่พี่พีชจะกลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งไหม”

“พี่เอารถมาน่ะ” ศิชาตอบพลางชูกุญแจรถโฟล์กคันเก่งในมือให้ธิติดู ก่อนบอกกำชับ “ส่วนไปป์ก็อย่าลืมไปคุยกับคุณลลิสให้รู้เรื่องล่ะ ปล่อยให้ความรู้สึกคาราคาซังแบบนี้ไม่ดีเลย”

“ครับ” ธิติรับคำไปอย่างนั้น ไม่รับปากศิชาหรอกว่าจะกลับไปคุยกับลลิสาให้รู้เรื่อง ในเมื่อฝ่ายนั้นพยายามต่อต้านเขาอยู่ทุกทาง

ชายหนุ่มยืนรอส่งคนเป็นรุ่นพี่ จนกระทั่งหญิงสาวขับรถออกไปลับตา จึงหันมาก้าวขึ้นรถยนต์ส่วนตัวของตัวเอง แล้วขับมุ่งหน้าสู่สถานบันเทิงที่ไหนสักแห่ง แทนที่จะเป็นเพนต์เฮาส์ส่วนตัว เพราะอยากให้อารมณ์ผิดหวังเพราะเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ ของตัวเองเย็นลงกว่านี้ เขาไม่อยากกลับบ้านไปมีปากเสียงกับลลิสาที่คงชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างเพื่อให้เหตุผลของการเบี้ยวนัด ซึ่งหากสนทนากันด้วยอารมณ์ก็รังแต่จะทำใความสัมพันธ์ที่ไม่กระเตื้องแย่ลงอีก ซึ่งธิติไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น

----------------------------------------

มาอัพแล้วจ้า ^^

ใครชอบงานหน่วงละมุน อย่าลืมกดเฟฟกันด้วยนะคะ

อย่าลืมคอมเมนต์ โหวต เป็นกำลังใจให้ลานีนสักนิดนะคะ

ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยจ้า

         

แสนรักร้าย ลานีน www.mebmarket.com เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"****พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไรเขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

ลับ รัก สุดใจ ลานีน www.mebmarket.com เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริงแต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์  เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาวพิมพิกา  หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่นเขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำแต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!          “พี่ซัน”          “ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ          “พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”          “เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”          “ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง          “ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”          “แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”          “ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด          “ก็...มันใกล้ไป”          “ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”

   

ร้อยเล่ห์ใจ ลานีน www.mebmarket.com รักสิบปีของผู้บริหารหนุ่มและวิศวกรสาวได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันที่ทั้งคู่ต่างสวมแหวนแต่งงานให้กันและเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสท่ามกลางสักขีพยานเพื่อประกาศสิทธิ์ทางนิตินัยว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์หากการแต่งงานกลับไม่ใช่ปลายทาง แต่มันคือการเริ่มต้นชีวิตคู่ของคนสองคนต่างหาก ดังนั้นที่เคยคิดว่าความรักอย่างเดียวก็เพียงพอ ทว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อมีบททดสอบเข้ามามากมายให้เธอและเขาได้ฟันฝ่าสองมือที่เคยจับกันแน่นจะคลายออกหรือไม่รักที่สมบูรณ์แบบจะมีอยู่จริงไหมมีเพียงสองหัวใจเท่านั้นที่ให้คำตอบได้

     

เล่ห์ร้อยใจ ลานีน www.mebmarket.com เมื่อรักร้างรา เสน่หาจึงกลายเป็นน้ำตารักเจ็ดปีของศิชาพังทลายลง เพียงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานของคีรินใครจะคิดว่าแค่ขอยืดเวลาออกไป เขาจะตัดรอนถึงขั้นบอกเลิกกับเธอรักแสนหวานที่บ่มเพาะมานานจึงกลายเป็นรักร้าย ทำลายหัวใจใช่ว่าศิชาจะเจ็บคนเดียว คีรินเองก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่แพ้กันเพราะคนที่รักและรอมานานอ้างว่ายังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันเขาจึงต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจนั่นคือยุติความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ราวกับไม่เคยผูกพันกับเธอเมื่อคู่รักกลายเป็นคู่ร้าง จากที่เคยสบตาก็กลายเป็นเมินหน้าหนีจากที่เคยห่วงใย แต่นี้ต่อไปก็เป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าแต่ทำไมยิ่งถอยห่างกันเท่าไร หัวใจของพวกเขาก็ยังเพรียกหากันหรือแท้จริงภายใต้ความเย็นชา ยังมีเยื่อใยแห่งความห่วงหาซุกซ่อนอยู่