ใจแค้น แสนรัก [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 11 : ใจแค้น แสนรัก : ตอนที่ 4 --- 35%

ตอนที่ 4

                วันนี้ลลิสาตื่นนอนแต่เช้าตรู่ เพราะเป็นวันทำงานวันแรกของสัปดาห์และเธอมีประชุมบอร์ดบริหารตอนสิบโมงเช้า หญิงสาวจึงไม่มีเหตุผลให้นอนอิดออดอยู่บนเตียงนอนมากนัก แม้ว่าการนั่งตรวจเอกสารนับสิบแฟ้มจะทำให้เธอปวดหลังมากก็ตาม เธอจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ตอนที่นาฬิกาปลุกร้องบอกเวลาเพียงครั้งเดียวตอนห้านาฬิกา โดยเผื่อเวลาสำหรับรถติดไว้ร่วมชั่วโมง เพราะคาดการณ์ไว้แล้วว่าการจราจรในเช้านี้น่าจะติดขัดมากทีเดียว และก็อดยอมรับไม่ได้ว่าการได้รับสายโทรศัพท์อย่างไม่คาดคิดจากธิติเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ซึ่งความกังวลนั่นยังคงรบกวนจิตใจเธอมาจนถึงตอนนี้

                ลลิสายืนมองตัวเองในชุดทำงานแบบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกระโปรงทรงดินสอรัดรูปสีแดงที่สะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ก่อนเกล้าผมยาวสยายสีน้ำตาลอ่อนผูกเป็นหางม้าต่ำๆ ไว้ตรงท้ายทอย แล้วหยิบต่างหูรูปสามเหลี่ยมเล็กๆ สไตล์มินิมอลขึ้นมาใส่เป็นลำดับสุดท้าย เป็นจังหวะเดียวกันกับสมาร์ตโฟนเครื่องหรูที่วางอยู่ปลายเตียงส่งเสียงดังขึ้น หญิงสาวจึงเดินไปหยิบมันขึ้นกดรับและกรอกเสียงลงไปอย่างคุ้นเคย

                “ว่าไง”

                “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณผู้บริหาร” ปลายสายร้องถามกลับมาอย่างร่าเริง เรียกรอยยิ้มให้จุดขึ้นตรงมุมปากของคนฟังอย่างอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย หลังจากต้องนอนกังวลกับเรื่องของธิติมาตลอดทั้งคืน เธอกลัวว่าเขาจะโทรจิก โทรตาม กลัวว่าเขาจะมารับที่บ้านตามที่ขู่ กลัวไปสารพัดสารเพจนถึงขั้นปิดเครื่องโทรศัพท์ทิ้งไว้ตลอดทั้งคืน แต่พอเช้ามาก็กลับพบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่างเดียว กลายเป็นเธอวิตกกังวลไปเองเสียอย่างนั้น

                “วันนี้พูดเสียเพราะเชียว มีอะไรหรือเปล่า”

                “ก็โทรมาเซย์ไฮเฉยๆ มะ ทำไมต้องมีอะไรด้วยละยะ”

                “ก็เพราะฉันรู้น่ะสิว่าคนอย่างแกไม่เคยโทรมาเฉยๆ”

                “รู้ดี!” ลลิสากระตุกยิ้มยามได้ยินเสียงเพื่อนว่ามาตามสาย ก่อนจะเอ่ยถามเข้าเรื่องอย่างไม่อ้อมค้อม

                “แล้วตกลงแกมีอะไร”

                “ไม่มีอะไร ก็โทรมาถามไถ่เฉยๆ ว่าเป็นยังไงบ้าง” เนตรกมลถามอย่างห่วงใย เพราะหลังจากที่ลลิสาไปหาเธอที่ร้านวันนั้น เธอก็ยังไม่มีโอกาสเจอกับเพื่อนอีกเลย ด้วยเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองทั้งคู่ เธอเองวุ่นเรื่องการเปิดสาขาห้องเสื้อใหม่ ส่วนลลิสาก็วุ่นอยู่กับการเตรียมโปรเจ็กงานใหญ่ จึงทำให้ไม่มีเวลาว่างได้เจอกันเลย

                “แกโทรมาถามได้จังหวะมากเลย”

                “หมายความว่ายังไง”

                “ไปป์เพิ่งโทรหาฉันเมื่อวานนี้”

                “อะไรนะ!” เนตรกมลอุทานเสียงดังอย่างตกใจ จนลลิสาต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูนิด “เขาโทรมาอีกทำไม ก็ไหนแกว่าเขาเงียบไปแล้วไง”

                “ฉันก็ไม่รู้ จู่ๆ เขาก็โทรมาบังคับฉันให้ออกไปนั่งกินข้าวเย็นเป็นเพื่อน แถมขู่ด้วยว่าถ้าฉันไม่ไป เขาจะรับมาถึงบ้าน”

                “โอ๊ยตาย อย่างนี้ก็ได้เหรอ” เนตรกมลร้องครางอย่างประหลาดใจ เริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลกับการกลับมาของธิติในครั้งนี้

                “แล้วแกทำไงอ้ะ ออกไปนั่งกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนเขาเหรอ”

                “เรื่องอะไร! ฉันไม่ใช่ลูกไล่หรือเบี้ยที่จะต้องคอยทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่างนะ” ลลิสาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของใครทั้งนั้น

                “สตรองไปอีก” เนตรกมลเอ่ยเย้ากึ่งค่อนขอด ก่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย “แล้วแกไม่กลัวว่าเขาจะบุกมาที่บ้านจริงๆ หรือไง”

                “ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นนี่ เด็กนั่นคงแค่ขู่ไปอย่างนั้น”

                “อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย ธิติในวันนี้ไม่เหมือนธิติในวันนั้นนะยะ”

                “ยังไง”

                “ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาพยายามเข้าหาแกแปลกๆ ทำมึนกับความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์ที่แกเสนอ โดยพยายามยืดอกกว้างๆ เพื่อรับผิดชอบแกโดยไม่มีข้อแม้”

                “แล้วไง”

                “ฉันขอยืนยันว่าเขาเพิ่งรู้ตัวว่ารักแก เลยทำทุกทางเพื่อครอบครองแกโดยสมบูรณ์”

                “ทั้งที่เคยผลักไสฉันอย่างน่าเกลียดมาก่อนเนี่ยนะ” ลลิสาทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อ

                “ช่าย” ปลายสายลากเสียงรับคำยืดยาว

                “ถ้าเป็นอย่างที่แกพูดจริง มันก็คงไม่ง่ายหรอก เพราะฉันจะไม่มีวันรักคนที่ทำให้ฉันเจ็บเจียนตายอีก จบก็คือจบ”

                “ปรบมือ” เนตรกมลพูดตามมาด้วยเสียงปรบมือเปาะแปะอย่างประชดประชัน ทำเอาลลิสาถึงกับกลอกตาแรง เพราะรู้ดีว่าเพื่อนไม่เคยเชื่อว่าเธอลืมธิติได้เลย

                “บางทีฉันก็สับสนนะ ว่าแกเป็นเพื่อนฉันหรือเพื่อนเขากันแน่ ทำไมแกต้องอยู่ตรงข้ามกับฉันตลอด”

                “ฉันเป็นเพื่อนแกก็ต้องอยู่ข้างแกสิยะ จะไปอยู่ข้างคุณไปป์ได้ยังไง แม้ว่าเขาจะหล่อและดูซิกแพคส์จะแน่นมากก็เถอะ”

                “วกมาเรื่องนี้จนได้” เนตรกมลหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เมื่อถูกลลิสาว่าเข้าให้ เรื่องที่เธอชอบวิเคราะห์ร่างกายของบรรดาหนุ่มๆ ด้วยแววตาเป็นประกาย

                “แหม ก็เรื่องนี้มันเป็นเรื่องจรรโลงใจสำหรับผู้หญิงอย่างเราๆ นี่น่า แกลองคิดดูสิ ภาพไหล่กว้างๆ เปล่าเปลือย ซิกแพ็คส์แน่นหนั่นและช่วงเอวสอบวี ดูเซ็กซี่จะตาย”

                “นี่!” ลลิสาหน้าเห่อร้อน เพราะดันคิดตามคำพูดของเพื่อนจนเห็นภาพแผงอกกว้างเปล่าเปลือยที่มีกล้ามเนื้อได้รูปของธิติซ้อนทับขึ้นมาอย่างน่าอาย

                “ยิ่งถ้าเป็นมโนภาพของคุณไปป์นะ โอ้ย ฉันละไม่อยากจะคิด นี่แค่พูดถึงก็ฟินละ แต่แกน่าจะฟินกว่าเพราะเห็นมาแล้ว อิอิ”

                “ยายอาย! ถ้าแกไม่หยุดพูดเรื่องแบบนี้ ฉันจะไม่คุยกับแกแล้วนะ”

                “มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงอายุยี่สิบแปดที่โสดอย่างพวกเรานะยะที่จะจินตนาการถึงหุ่นของหนุ่มๆ ฉันรู้ว่าแกก็คิด”

                “ไม่!” ลลิสาข่มเสียงพูด ขณะที่ใบหน้าร้อนผะผ่าวไปหมด “ฉันไม่ได้คิด”

                “จ้าๆ ไม่คิดก็ไม่คิด” เนตรกมลบอกเคล้าเสียงหัวเราะ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเชื่อคำพูดของลลิสาสักนิด

                “บางทีฉันว่าฉันควรทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเรานะ ว่าฉันควรคบแกเป็นเพื่อนต่อไหม”

__________________________

อัพสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่าาา

ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ น้าา

เจอกันอีกทีวันที่ 5 มกราคมนะคะ 

สัญญาว่าเราจะกลับมาพร้อมกับต้นฉบับแบบจัดเต็ม

รอลานีนด้วยเด้อออ

อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

ไปติดตามความเคลื่อนไหวกันได้ที่เพจจ้าาา ^^

         

แสนรักร้าย ลานีน www.mebmarket.com เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"****พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไรเขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

ลับ รัก สุดใจ ลานีน www.mebmarket.com เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริงแต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์  เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาวพิมพิกา  หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่นเขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำแต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!          “พี่ซัน”          “ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ          “พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”          “เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”          “ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง          “ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”          “แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”          “ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด          “ก็...มันใกล้ไป”          “ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”

   

ร้อยเล่ห์ใจ ลานีน www.mebmarket.com รักสิบปีของผู้บริหารหนุ่มและวิศวกรสาวได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันที่ทั้งคู่ต่างสวมแหวนแต่งงานให้กันและเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสท่ามกลางสักขีพยานเพื่อประกาศสิทธิ์ทางนิตินัยว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์หากการแต่งงานกลับไม่ใช่ปลายทาง แต่มันคือการเริ่มต้นชีวิตคู่ของคนสองคนต่างหาก ดังนั้นที่เคยคิดว่าความรักอย่างเดียวก็เพียงพอ ทว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อมีบททดสอบเข้ามามากมายให้เธอและเขาได้ฟันฝ่าสองมือที่เคยจับกันแน่นจะคลายออกหรือไม่รักที่สมบูรณ์แบบจะมีอยู่จริงไหมมีเพียงสองหัวใจเท่านั้นที่ให้คำตอบได้

     

เล่ห์ร้อยใจ ลานีน www.mebmarket.com เมื่อรักร้างรา เสน่หาจึงกลายเป็นน้ำตารักเจ็ดปีของศิชาพังทลายลง เพียงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานของคีรินใครจะคิดว่าแค่ขอยืดเวลาออกไป เขาจะตัดรอนถึงขั้นบอกเลิกกับเธอรักแสนหวานที่บ่มเพาะมานานจึงกลายเป็นรักร้าย ทำลายหัวใจใช่ว่าศิชาจะเจ็บคนเดียว คีรินเองก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่แพ้กันเพราะคนที่รักและรอมานานอ้างว่ายังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันเขาจึงต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจนั่นคือยุติความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ราวกับไม่เคยผูกพันกับเธอเมื่อคู่รักกลายเป็นคู่ร้าง จากที่เคยสบตาก็กลายเป็นเมินหน้าหนีจากที่เคยห่วงใย แต่นี้ต่อไปก็เป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าแต่ทำไมยิ่งถอยห่างกันเท่าไร หัวใจของพวกเขาก็ยังเพรียกหากันหรือแท้จริงภายใต้ความเย็นชา ยังมีเยื่อใยแห่งความห่วงหาซุกซ่อนอยู่