ตอนที่ 10 : ใจแค้น แสนรัก : ตอนที่ 3 --- 100%
“ลลิส มีสายเข้าน่ะลูก ไม่รับหรือจ๊ะ”
“เบอร์แปลกน่ะค่ะแม่ ไม่คุ้นเลย”
“ลูกน้องเราหรือเปล่า ดูสิยังไม่กดวางเลย”
“ไม่แน่ใจสิคะ” หญิงสาวตอบ ก่อนจะยอมกดรับสาย เมื่อสายเรียกเข้าสั่นซ้ำอีกครั้งและไม่มีทีท่าว่าจะยอมกดวางสายง่ายๆ ลลิสากรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ แล้วรอฟังปลายสายอย่างใจจดใจจ่อ
“สวัสดีค่ะ ลลิสาพูดค่ะ”
“คิดถึงจัง”
“คะ?” หญิงสาวอุทานอย่างแปลกใจ ทำเอามารดาที่กำลังจะเปิดประตูเดินออกไปหันขวับมาเลิกคิ้วมอง
“ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ลืมสามีตัวเองได้ยังไง”
“นี่คุณ!” ลลิสาขึ้นเสียงแหวทันทีที่จำเสียงปลายสายได้ ก่อนจะลดเสียงพูดลงนิด กลัวว่ามารดาที่ยืนรีรอจะเดินย้อนกลับเข้ามาซักถาม “คุณอย่ามาพูดจาพล่อยๆ แถวนี้นะ”
“สามีคิดถึงภรรยาเป็นการพูดจาพล่อยๆ ตรงไหน” ปลายสายยียวน ขณะที่ลลิสาหันไปมองประตูที่ปิดลงอย่างคนมีชนักติดหลัง ก่อนจะกรอกเสียงห้วนๆ ลงไป
“ถ้าคุณจะโทรมาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้แล้วล่ะก็ ฉันขอวางสายนะ”
“ลองวางดูสิ ผมจะไปบอกคิดถึงคุณถึงบ้านเลยคอยดู” ธิติขู่ และลลิสารู้ว่าเขาจะทำมันจริงๆ หากเธอกดวาง
“แล้วคุณโทรหาฉันทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“พูดจาห้วนจังเลยนะ นี่อยากให้ผมไปหาจริงๆ ใช่ไหม” ลลิสาเม้มปากแน่น ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างชัดเจน ทำไมเธอต้องมาถูกเขาไล่บี้แบบนี้ด้วยนะ
“โทรมามีอะไรหรือคะ”
“พูดแบบนี้ค่อยฟังรื่นหูหน่อย”
“...” ลลิสาทำหน้ายุ่งใส่มือถืออย่างไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้น ยามได้ยินปลายสายเอ่ยชมอย่างพึงพอใจอย่างอารมณ์ดี ผิดกันกับเธอลิบลับ
“ตกลงคุณโทรมาเพื่อที่จะกวนประสาทฉันแค่นี้เหรอ...คะ”
“กวนประสาทที่ไหน ก็บอกว่าคิดถึงไง คิดถึงเมีย” ธิติบอกเสียงหวาน แต่ลลิสาไม่รู้สึกอินไปกับคำพูดของเขาสักนิด แม้จะมีอาการใจกระตุกเพราะไม่เคยคุ้นกับคำพวกนั้นไปบ้างก็ตาม แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยย้อนตอกกลับไปอย่างไม่ยอมตกเป็นลูกไล่ของเขาอีกง่ายๆ
“นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว เรียกว่าเมียได้แล้วหรือคะ”
“คุณเมาจะตาย รู้ได้ไงว่าครั้งเดียว” ธิติสวนกลับมา ทำเอาคนถามถึงกับอึ้งไป เธอแค่จะตอบโต้เขาบ้าง แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นการพูดเข้าเนื้อตัวเองแบบนี้
“นี่! ถ้าคุณจะโทรมาเพื่อพูดแต่เรื่องแบบนี้ ฉันจะวางสายจริงๆ แล้วนะ” ลลิสาพูดเสียงแข็ง แต่ดูเหมือนธิติจะไม่สนใจกลับเอ่ยแจ้งความประสงค์ของตัวเองต่อ โดยไม่รับรู้ถึงความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจของเธอเพราะคำพูดห่ามๆ จากปากตัวเองสักนิด
“ผมจองตั๋วดินเนอร์บนเรือสำราญเอาไว้ ออกมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“ฉันไม่ว่างค่ะ มีงานต้องทำ” ลลิสาปฏิเสธทันควัน โดยไม่หยุดคิดแม้สักวินาทีเดียว
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปรับที่บ้าน”
“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไง ฉันบอกว่ามีงานต้องทำนะ”
“ตอนนี้คุณก็ทำงานไปสิ ผมจะเข้าไปรับตอนเย็น”
“ฉันไม่ว่างค่ะ ทั้งตอนนี้หรือไม่ว่าตอนไหนทั้งนั้น” ลลิสากัดฟันพูดอย่างพยายามระงับอารมณ์ เกลียดความหน้ามึนของธิติสุดใจ เธออุตส่าห์ดีใจเรื่องที่เขาหายหน้าไปแล้วแท้ๆ แต่กลับต้องมากังวลใจอย่างคนมีชนักติดหลังเพราะการกลับมาของเขาอีกครั้ง “คุณไปชวนผู้หญิงในสต็อกของคุณดีกว่านะ อย่าเสียเวลากับฉันเลย”
“ผมไม่เคยคิดว่าการโทรมาคุยกับคุณจะเป็นการเสียเวลาเลยสักนิด ผมมีเวลาให้คุณเสมอ”
“แต่ฉันไม่ต้องการนี่คะ เก็บเวลาของคุณไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหม”
“สงสัยว่าคุณจะลืมที่ผมบอกไปอย่างนะลลิส” ลลิสาเม้มปากแน่น กังวลทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดทำนองนี้จากธิติ ขณะที่เงี่ยหูฟังคำพูดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ “ยิ่งคุณพยายามเฟดตัวออกห่าง ผมก็จะยิ่งเข้าหาคุณ”
“...”
“ผมอยากกินข้าวกับคุณ เย็นนี้เจอกันตอนสิบแปดนาฬิกาที่...” ชายหนุ่มเอ่ยบอกสถานที่เสร็จสรรพด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน เป็นลลิสาเสียอีกกระวนกระวาย
“ฉันไม่ว่างค่ะ”
“ถ้าไม่อยากให้เรื่องของเราเลยเถิด ก็อย่าขัดใจผมนัก ถ้าทำให้ผมไม่พอใจ ผมอาจจะเอาเรื่องของเราไปบอกพ่อแม่คุณก็ได้”
“นี่คุณขู่ฉันเหรอ”
“มันอาจจะเป็นแค่การขู่เฉยๆ หรืออาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ” ลลิสากลอกตาอย่างคิดไม่ตก นี่เธอมาถึงจุดที่ต้องวิ่งหนีคนที่ตัวเองเคยวิ่งตามได้ยังไง
“แต่เราไม่ควรเจอกันอีก”
“แต่ผมอยากเจอคุณนี่ จะทำยังไงดีล่ะ” คำตอบแสนกวนของธิติ ทำเอาลลิสาอยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้อง “แต่ถ้าคุณไม่ว่างออกมาเจอผมจริงๆ เดี๋ยวผมไปหาก็ได้นะ”
“ฉันว่าเรื่องของเรามันควรจะจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ”
“ผมต้องเข้าประชุมแล้วล่ะ” ปลายสายเปลี่ยนเรื่องคุยกะทันหัน ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลย
“นี่คุณฟังฉันบ้างหรือเปล่า”
“ตกลงว่าเย็นนี้เจอกันนะครับ”
“นี่!” ลลิสาขึ้นเสียง เตรียมจะวีนใส่เขาเต็มที่เพราะหมดสิ้นความอดทน แต่ดูเหมือนว่าธิติจะรู้ทัน เขาถึงได้กดวางสายอย่างทันท่วงที ไม่รอรับฟังคำบริภาษจากหญิงสาวที่ทำได้แค่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมืออย่างขัดอกขัดใจที่ไม่สามารถเอ่ยปฏิเสธหรือคัดค้านอะไรได้เลย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างของเขาเพียงฝ่ายเดียว
มือเรียวกดปุ่มปิดเครื่อง แล้วเปิดลิ้นชักเพื่อยัดมันเก็บไว้ในนั้น ก่อนคว้าแฟ้มงานขึ้นมาเปิดอ่านแล้วเริ่มต้นทำงานอีกครั้ง วาดหวังให้ความยุ่งกับกองเอกสาร ลบเลือนความกังวลใจเกี่ยวกับคำพูดกึ่งขู่จากธิติ รวมไปถึงความรู้สึกแปลกๆ ในใจที่พยายามซุกซ่อนไว้นั่นด้วย
เธอเองก็อยากจะลองดูเหมือนกันว่าถ้าเธอไม่ไปตามนัดของเขา จะเกิดอะไรขึ้น!
--------------------------------------
อัพแล้วเด้ออออ
อยากบอกอีกทีว่าธิตินี่คือพระเอกนะคะ ฮาาาา
ความร้ายของฮีเพิ่งกรุบกริบเองนะคะ
ถ้าใครชอบผู้สายดาร์ก อย่าลืมกดเม้นต์ กดโหวตให้กำลังใจลานีนด้วยเด้อจ้า
มาเติมน้ำมันตราจรวดให้หน่อยยย ช่วงนี้ใช้นำมันหอยทากค่ะ แฮ่ๆ
ปล.เปิดจองรีปริ้นต์ ร้อยเล่ห์ใจอยู่นะคะ
ฝากผลงานด้วยจ้าาา
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลลิสอยากรู้ใช่ไหมว่าพี่ไปป์เค้าจะทำไง อยากรู้เหมือนกัน