คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฝันดีนะพลอย
ธิปเป็นเพื่อนสนิทอเทียมเพร ึ่เป็นน้อายอเหมือนพลอยอนสมัยเรียนมัธยม้นที่เียวัน ่อนทัู้่ะมาแยัน่วเรียนั้นมอปลาย เพราะเทียมเพรเลือเรียนโรเรียนีฬาโยร เนื่อามีวามสนใทา้านีฬาเป็นพิเศษ ส่วนธิปเลือเรียนโรเรียนสหศึษาประำัหวัที่เียวับเธอ เทียมเพรเ้าสู่ระบบารศึษาแบบินนอน ไ้ลับบ้านเพาะ่วเสาร์อาทิย์และวันหยุเท่านั้น ธิปึแวะมาเยี่ยมเทียมเพรที่บ้านอยู่บ่อย ๆ เพราะอยู่หมู่บ้านเียวัน นเป็นน้อายึแนะนำเาให้รู้ัับเธอ
‘เ้พลอย นี่ไอ้ปเพื่อนเพร ส่วนไอ้เพร นี่เ้พลอย พีู่เอ’
‘สวัสีรับ’
‘้ะ’
‘ไอ้ปมันเรียนที่เียวับเ้้วยนะ รู้ัันไว้แหละี ให้มันเป็นบอี้าร์อย่วยเหลือเ้แทนป’
หลัาเทียมเพรพูล้ายฝาฝัไว้แบบนั้น เ้าวันรุ่ึ้นเหมือนพลอย็เอนัวสูมายืนรออยู่ที่หน้าประูบ้าน
‘เพรลับโรเรียนไปแล้ว’
‘ผมไม่ไ้หาไอ้เพร ผมมารอพลอย’
‘พลอย ้อพี่พลอยหรือเปล่า’
‘ห่าันปีเียวเอ เรียพลอยนั่นแหละ’
ธิปให้เหุผลไว้แบบนั้น และเา็ทำมันริ ๆ ้วยารไม่เยเรียเธอว่า ‘พี่’ แม้แ่รั้เียว ่วเหมือนพลอยไม่พอใเพราะรู้สึเหมือนถูปีนเลียวอย่าไรอย่านั้น แ่พัหลัไ้ยินเาเรียบ่อยเ้า็ัะเริ่มิน เพราะหลัาวันนั้นเหมือนพลอย็ไม่เยไปลับโรเรียนามลำพัอีเลย
บรรยาาศ่วปลายปี อุหภูมิ่ำล ส่ผลให้อาาศเริ่มเย็น พระอาทิย์ที่เยส่อแสเิ้า็หายลับเ้าลีบเมเร็วว่าเย เวลา่วหนึ่ทุ่มึมืสั สอหนุ่มสาวในุนัเรียนมัธยมปลายเินเียันอยู่บนถนนอนรีทอยาว ภายในหมู่บ้านัสรรแห่หนึ่ แสไฟาไหล่ทาส่อแสสว่า นเห็นว่าบนหลัว้าอนัวสูสะพายระเป๋านัเรียนใบให่ ส่วนไหล่หนาสะพายระเป๋าผ้าสีน้ำเินเ้มปัราสัลัษ์ประำโรเรียน ะที่เ็สาวน้า ๆ เินัวเปล่า บนใบหน้าาวใสปรารอยยิ้มละมุน
“อบุปมานะที่ไปินหมูระทะเป็นเพื่อนน่ะ” เหมือนพลอยเอ่ยึ้น เมื่อเินมาหยุยืนอยู่บริเวหน้าบ้านอัวเอ “รู้นะว่าปไม่อบินน่ะ”
“็...ินไ้” ธิปอ้อมแอ้มอบไม่เ็มเสียนั เพราะไม่อบินอาหารปิ้ย่าอย่าที่เหมือนพลอยว่าริ ๆ
“้า ินไ้ ินไ้สามำมั้ นอนั้นีบใส่ามพลอยลอ” เหมือนพลอยย่นมูใสู่่สนทนา
“็พลอยอบ”
“นั่นแหละ ยัไ็อบุนะ”
“รับ” ธิปยิ้มรับบา ๆ พร้อมับส่ระเป๋าสะพายืนให้
“เอ้อ พลอยมีอีเรื่ออยาะถาม”
“หือ” นัวสูเลิิ้วสูเป็นเิถาม “ถามอะไรเหรอ”
“พลอยอยารู้ว่า ทำไมปไม่เรียพลอยว่าพี่บ้า ทั้ที่พลอยแ่ว่าั้หนึ่ปี พี่พลอยอะ เรียแบบนี้”
“็ไม่อยา...”
“เ้”
ธิปพูไม่ทันบ บทสนทนาอทัู้่็ถูั้วยร่าสูในุนัเรียนพละอโรเรียนีฬาประำัหวัเินุ่ม ๆ รเ้ามา เหมือนพลอยหันไปมอ เมื่อเห็นเป็นน้อาย็อุทานึ้นอย่าแปลใ
“อ้าวเพร ไหนบอว่าอาทิย์นี้ไม่ลับบ้านไ”
“เปลี่ยนใแล้ว” เทียมเพรอบเสียเรียบ แล้วเินไปหยุยืนอยู่้าเพื่อนสนิท
“แล้วนีุ่ยันเสร็หรือยั”
“เสร็แล้ว” นเป็นพี่สาวพยัหน้าหึหั
“ั้น็เ้าบ้านไปไ้แล้ว ล็อประูเลยนะ”
“อ้าว แล้วเพระไปไหน”
“ไปนอนบ้านไอ้ป”
“หือ” เหมือนพลอยทำเสียประหลาใ หันไปมอธิปเห็นฝ่ายนั้นทำสีหน้าเหลอหลาไม่่าไปาเธอเท่าไรนั เาไ้ว่าเทียมเพรไม่ไ้บอเพื่อนไว้ล่วหน้าแน่ ๆ
“ไป ๆ เ้าบ้านไปเลย แล้ว็อย่านอนึล่ะ เห็นเที่ยืนีหนึ่ยัออนเฟสบุ๊อยู่เลย”
“สั่เป็นแม่เลยนะ” เหมือนพลอยทำหน้ายุ่ใส่น้อายอย่าไม่พอใ ะที่เทียมเพรหันไปออธิป
“ไปมึ ูมีเรื่อะุย้วย”
“ฝันีนะพลอย”
“อือ” เหมือนพลอยเพียพยัหน้ารับ ไม่ล้าพูอบลับธิปเหมือนอย่าทุวัน เพราะเหลือบไปเห็นสายาสสัยอน้อายเ้าเสีย่อน เธอึรีบหมุนัวเินเร็ว ๆ เ้าบ้าน ้วยลัวว่าเทียมเพระมีเรื่ออยาุยับเธอแทน
ความคิดเห็น