คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนสำคัญ
“พวแ…ิว่าปะรู้สึเหมือนับันไหม”
“ถ้าไม่มีใ ะพาัวเอมาวนเวียนอยู่ใล้ ๆ ันทำไมล่ะ”
“ใ่ ๆ”
“แล้วถ้าพู่อนะูออัวแรไปไหม” เหมือนพลอยถามอย่าไม่แน่ในั
“โอ๊ย นี่ยุไหนแล้วยะ ายหิเท่าเทียมันแล้ว้ะ พู่อนรู้ใัวเอ่อน ไม่เรียว่าแรหรอ”
“ใ่ บอไปเลย” ันิราเียร์สุฤทธิ์
“เอาั้นเหรอ”
“อือ บอไปเลย”
นถูะยั้นะยอพยัหน้ารับ แ่ิว่าัวเอะไปบออบเา่อน็พลันทำให้ใบหน้าร้อนผะผ่าวึ้นมาเสียแล้ว เธอึเสยแ้วน้ำึ้นื่มลบอาารเินอายและใเ้นรัว
เห็นทีว่าราวนี้ เธอับเา้อสิ้นสุทาเพื่อน (รุ่นน้อ) ันริ ๆ เสียที
เสียเพลานัร้อวัยรุ่นื่อััลั่นโรยิม ท่ามลาเสียโห่ร้ออย่าสนุสนานอบรราผู้ร่วมาน เหมือนพลอยเินปลีัวออมา้านนอ หลัส่้อวามถามธิปว่าเาอยู่ไหน เ็สาวหยุยืนอยู่บริเวม้านั่ที่มีนอยู่ประปราย พลาวาามอหาเาไปทั่วบริเว
“อยู่ไหนนะ” เ็สาวบ่นพึมพำพร้อมับพิมพ์้อวามส่ถาม้ำไปอีรั้ รออยู่ประมาห้านาที็ไม่มีวี่แววว่าฝ่ายนั้นะอบลับมา เธอึยับเินออห่าาบริเวโรยิมอีสัหน่อย เผื่อว่าเาะเินอยู่แถวนี้
เหมือนพลอยเินามหาธิป้วยใเ้นึั ยามนึถึสถานะที่ำลัะเปลี่ยนไป ลอระยะเวลาสนิทสนมัน เธอรู้สึีับเาเินเพื่อนสนิทอน้อาย และ็มีวามมั่นใอยู่บ้าว่าธิป็ิไม่่าัน แม้สิ่ที่เาแสออะเป็นเรื่อธรรมาทั่วไป เ่น ยืนอยู่ใล้ ๆ ที่นั่อเธอในวันที่ผู้โยสารเ็มรถเมล์ อยถือระเป๋าให้ ำไ้ว่าเธออบหรือไม่อบินอะไร อยบอฝันี พูาเป็นห่วเป็นใยันอยู่เสมอ เหมือนพลอยึมั่นใว่าสิ่เหล่านี้เป็นวามรู้สึพิเศษ
หิสาว้มมอโทรศัพท์มือถือในมือ เห็น้อวามึ้นว่าอ่านแล้ว ึัสินใโทรสวนออไป ราวนี้ปลายสายรับอย่ารวเร็ว
“ปอยู่ไหน” เหมือนพลอยรอเสียถามลไป
“ปอยู่้านอ พลอยมีอะไรหรือเปล่า”
“พลอยมีเรื่ออยาุย...”
“แป๊บนะ”
เหมือนพลอยะัอึ้ มอูโทรศัพท์มือถือที่ถูัสายไปอย่าแปลใ เพราะธิปไม่เยทำแบบนี้มา่อน ทุรั้ทีุ่ยันเาะรอให้เธอเป็นนวาสาย่อนเสมอ นั่นึเป็นเหุผลที่ทำให้เธอรู้สึว้าวุ่นใแปล ๆ
อะไรันนะที่สำัว่าเธอ
นิมาสลัวามิวุ่นวายออาหัวในที่สุ ่อนออเินามหาธิปอีรั้ รู้ัวอีที็พบว่าัวเอเินห่าาโรยิมมาไลพอสมวร นไ้ยินเพียเสียเพลเบา ๆ ัแว่วมา ร่าบา้มมอโทรศัพท์มือถือที่ยัไม่วี่แววว่าปลายสายะโทรลับ แล้วเยหน้าึ้นวาามอ พลันวาหม่นแสเมื่อรู่็ยับยายว้าึ้นอย่ายินี ยามเห็นร่าสูในุนัเรียนายมอปลายปราึ้นในรรลอสายา
เหมือนพลอยยับปาะร้อทัอย่าีใ แ่้อหุบับเมื่อเหลือบไปเห็นู่สนทนาอธิปเ้าเสีย่อน เป็นรุ่นน้อหัวหน้ารัมเมเยอร์สาวสวยประำโรเรียนนั่นเอ เธอึเลือที่ะไม่แสัวและยืนรออย่าพยายามทำใเย็น
เธอไม่รู้สอนนั้นุยอะไรัน แู่าท่าทีเอียอายอรุ่นน้อนนั้นแล้ว็วนให้ใระุแปล ๆ ลาสัหร์บอเธอว่านั่นไม่ใ่เรื่อีสำหรับัวเอนั ยิ่เห็นธิปยื่นมือไปยีผมรุ่นน้อสาวอย่าให้วามสนิทสนม้วยแล้ว สัาบาอย่าในใเธอ็ยิ่สั่นระรัว
“สสัยราวนี้ไอ้ปะใอ่อนแล้วหว่ะ มีารยีผมัน้วยแฮะ”
เหมือนพลอยหันไปมอามเสียนั้น เห็นลุ่มเพื่อนนัฟุบอลอธิปำลัยืนมอไปยัุเียวันับเธอ้วยท่าทีรื้นเร
“น้ำหยลหินทุวัน หินมัน็้อร่อนบาละว้า แถมน้ำสวยนานี้ ไอ้ป็้อหวั่นไหวบ้าแหละ”
“ริว่ะ มาสารภาพรัทุเือนแบบนี้ เป็นู ู็ใอ่อนอะ”
อะไรนะ นฟัล้าย ๆ ะหูอื้อ ยามไ้ยินเรื่อราวาปาอรุ่นน้ออย่าไม่ั้ใ
.
หาถูริ อย่าลืมเฟฟิาม ให้ำลัใลานีน้วยนะ้าาาา
โรมาน์ หวาน หน่วเบา ๆ ่าา ^^
ความคิดเห็น