แค้นรัก อดีตร้าย

ลำดับตอนที่ #4 : อุบัติเหตุ

“พี่มาร์ค” ร่างบางตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนของตัวเอง เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพี่มาร์คล่ะ เธอจำภาพสุดท้ายได้คือภาพที่พี่มาร์คนั้นทิ้งตัวลงไปในแม่น้ำ 

“พี่มาร์ค พี่มาร์คอยู่ไหน” ร่างบางรีบลุกจากเตียงวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว

“แบมแบมตื่นแล้วหรอลูก เป็นยังไงบ้าง คุณแมธบอกว่าหนูเป็นลมป้าเห็นก็เป็นห่วงหนูแทบแย่ คุณแมธทำอะไรหนูรึป่าว”

“ป่าวค่ะ แต่พี่มาร์ค พี่มาร์ค พี่แมธทำให้…”

“พี่ทำอะไรหรอแบม” แมธเข้ามาหาแบมแบมเมื่อได้ยืนเสียงของแบมแบม

“พี่แมธ พี่มาร์คล่ะ พี่มาร์คอยู่ที่ไหน” แบมแบมรีบเข้ามาคาดคั้นคำตอบจากแมธ

“แบมยังไม่รู้ แล้วพี่จะไปรู้ได้ยังไง”

“พี่ทำร้ายพี่มาร์ค ถ้าพี่มาร์คตายขึ้นมาพี่จะรับผิดชอบยังไง” แบมแบมเถียงแมธเสียงแข็ง ตอนนี้พี่มาร์คจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เธอใจคอไม่ดีเลย

“ป้าออกไปซื้ออะไรมาให้แบมแบมทานหน่อยสิครับ แบมยังไม่ได้กินอะไรเลย” แมธหยิบเงินให้ป้าจูนั้นออกไปซื้อของจะได้ออกไปจากห้องเขาจะได้คุยกับแบมแบมได้อย่างสะดวก

“เอ่อ งั้นเดี๋ยวป้ามานะ” ป้าจูพอจะรู้ว่าแมธนั้นอยากจะให้เธอออกไปก่อน

“แบมจะไปหาพี่มาร์ค แบมจะแจ้งตำรวจจับพี่” 

“ถ้าแบมแจ้งจับพี่ แบมเองที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยจะไม่เดือดร้อนไปด้วยหรอหื้ม?” แมธขยับเข้ามาถามแบมแบมด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“แบมไม่สน แบมจะไปหาพี่มาร์ค” แบมแบมดึงสายน้ำเกลือออกจากหลังฝ่ามือของตัวเองจนเหลือหยดอกมาเป็นทางยาว

“แบมอยากไปก็ไปเลย แต่คงไม่ทันแล้ว แบมสลบไปตั้งสองชม.ป่านนี้มันคงตายไปแล้ว” แมธพูดขึ้นเพื่อหวังตจะให้ร่างบางนั้นหยุดการกระทำที่ทำอยู่

“ไม่จริง” ร่างบางไม่เชื่อจนกว่าเธอจะได้เห็นกับตาของตัวเองว่ามาร์คนั้นตายไปแล้วจริงๆ

“ดื้อจริง” เเมธส่ายหัวให้กับแบมแบมที่พาร่างของตัวเองนั้นเดินออกไป หยดเลือดก็หยดไหลไปเป็นทาง ดึกป่านนี้แล้วแบมแบมจะทำอะไรได้ อีกอย่างตอนนี้ไอ้มาร์คมันก็คงจะตายไปแล้วด้วย

“แบม แบมกลับไปที่ห้องเถอะ” แมธเดินตามแบมแบมออกมาเรื่อยๆ

“ฮือ..พี่มาร์ค” 

“คนไข้ คนไข้คะ” พยาบาลหญิงที่แบมแบมนั้นเดินผ่านหน้าไป เมื่อเห็นคนไข้เดินร้องไห้ออกมาแถมที่มือยังมีเลือดหยดอีกเธอจึงเรียกเพื่อเรียกคนไข้ แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

“ฮืออ..พี่มาร์ค..พี่อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ รอแบมก่อน” 

“คนไข้คะ” พยาบาลที่เห็นว่าคนไข้นั้นยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ก็กดโทรศัพท์เพื่อจะเรียกให้คนมาช่วยกันพาคนไข้กลับไปที่ห้อง

“ไม่ ปล่อย แบมจะไปหาพี่มาร์ค ปล่อย” ร่างบางพยายามจะใช้แรงอันน้อยนิดที่มีขัดขืนคุณพยาบาลที่เข้ามารั้งตัวเธอให้เธอกลับไปที่ห้องพัก

“คนไข้คะ กลับไปที่ห้องก่อนนะคะ เลือดไหลออกมาเยอะแล้วกลับไปที่ห้องก่อนนะคะ” คุณพยาบาลพยายามจะใช้สำลีกดห้ามเลือดบริเวณหลังฝ่ามือของร่างบางที่ได้เจาะสายน้ำเกลือไว้ แต่เจ้าตัวก็ขัดขืนจนเลือดรั้รไหลเลอะไปหมดแล้ว

“ปล่อย แบมจะไปหาพี่มาร์ต จะไปหา….พรึบ” 

“ว้ายตายแล้ว คนไข้คะ คนไข้” พยาบาลนั้นรีบรับตัวของร่างบางที่ในที่สุดก็หมดสติไป

“ผมอุ้มเธอกลับห้องเองครับ ช่วยตามมาทำแผลด้วยครับ” แมธธิวเข้ามาช้อนอุ้มตัวของร่างบางขึ้นแล้วเดินพากลับมาพักผ่อนที่ห้องพักเหมือนเดิม ทำไมแบมถึงเป็นห่วงเป็นใยไอ้มาร์คมันมากขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเลยว่ามันมีดีกว่าผมตรงไหน

.

.

1 อาทิตย์ผ่านไป

“คุณแน่ใจแล้วนะว่าอยากจะรับเด็กคนนี้มาเป็นลูกของเรา” ไมเคิลถามภรรยาของตนอีกครั้ง เมื่อไดเห็นว่าภรรยาของเขานั้นดูแลเด็กหนุ่มไม่ห่างมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“แน่ใจค่ะ บางทีแจจุนอาจจะส่งเขามาให้เราก็ได้นะคะ คุณให้อีวานไปจัดการเรื่องเอกสารนะคะ ฉันจะดูแลเขาเอง”

“งั้นก็ตามใจคุณ เด็กคนนี้เรียนหมอด้วยนะเหมือนแจจุนลุกชายของเรา”

“คราวนี้ฉันจะไม่ทำพลาดอีก” ยูนาลูบเช็ดใบหน้าของมาร์คด้วยความเอ็นดู เธอเชื่ออย่างสนิทใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญคงมีบางสิ่งบางอย่างส่งเด็กผู้ชายคนนี้มาให้เธอแน่ๆ คราวนี้เธอจะรักและดูแลลูกชายคนนี้ของเธอเป็นอย่างดี จะไม่กดดัน จะดูแลเป็นอย่างดีให้เขาได้โตขึ้นใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด

“คุณจะไม่พลาดอีก” 

“แบม” มาร์คที่หลับๆตื่นๆ ก็มักจะเรียกหาแต่แบมแบมอยู่เสมอ

“แบม เธอคือใครกันนะ” ยูนาที่ได้ยินเด็กหนุ่มเรียกชื่อนี้มาหลายครั้งแล้วก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ หรือว่าเธอจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มคนนี้คิดสั้นแบบนี้

“ผมต้องกลับไปดูงานที่บริษัททีอเมริกา อีกสองอาทิตย์ผมถึงจะกลับคุณจะให้อีวานอยู่ที่นี่ดูแลเด็กคนนี้ก่อนไหม แล้วเราค่อยกลับมาตอนที่เขาฟื้น” 

“ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ดูแลเขาเอง คุณให้อีวานตามไปดูแลคุณเถอะค่ะ ฉันอยู่ได้ค่ะฉันจะอยู่ดูแลลูกชายของเราเองค่ะ” ยูนายิ้มให้สามีได้สบายใจว่ายังไงเธอก็จะอยู่ดูแลลูกชายของเธอที่นี่

“แต่ผมเป็นห่วง งั้นให้อีวานอยู่ที่นี่ดูแลคุณแล้วผมจะรีบกลับมา" ไมเคิลเข้าใจภรรยาของเขา ตอนนี้เธอคงมีีเด็กหนุ่มคนนี้เป็นที่พึ่งทางจิตใจให้เธอได้ คงต้องให้เลขาของเขาอีวานอยู่คอยช่วยดูแลเธอที่นี่ด้วยอีกคนผมถึงจะไปทำงานได้อย่างสบายใจล่ะนะ

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณเข้าใจ”

“อะไรที่คุณทำแล้วสบายใจ ผมก็ยินดี” ไมเคิลโอบกอดไหล่ของภรรยาที่จ้องมองให้เด็กหนุ่มตรงหน้านั้นฟื้นขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

.

.

22.44 น.

“เฮือก” มาร์คสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยอาการตกใจ ด้วยภาพจำสุดท้ายของเขานั้นจมดิ่งลงไปในแม่น้ำและหายใจไม่ออก ความจำนั้นทำให้เขากลัวและสะดุ้งตื่นขึ้น

“คุณ ฟื้นแล้วหรอครับ” อีวานที่อยู่เฝ้าไข้มาร์คเป็นเพื่อนยูนาก็รีบเข้ามาดูอาการมาร์คทันที

“คุณเป็นใครครับ” มาร์คถามขึ้นด้วยอาการงง ก่อนที่อาการปวดหัวจะแทรกเข้ามาแทน

“คุณยูนาครับ เขาฟื้นแล้วครับ” อีวานรีบปลุกยูนาให้ตื่นขึ้นเพื่อมาดูอาการของคนที่เธอจะรับอุปการะเป็นลูกชาย

“ฟื้นแล้วหรอ อีวานรีบไปตามหมอมาเร็วเข้า”

“คุณเป็นใครครับ” มาร์คต้องพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้งเมื่อเขาตื่นมาก็ได้เจอแต่คนแปลกหน้าคนที่เขาไม่รู้จัก

“นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ” ยูนาบอกให้เด็กหนุ่มตรงหน้านั้นได้นอนลงไปก่อนรอหมอมาดูอาการก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน

.

.

“อาการดีขึ้นแล้วนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้หมอจะนัดตรวจเช็คร่างกายอีกครั้งแล้วก็จะอนุญาตให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านนะครับ ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วนะครับท่านรองประธาน”

“ขอบคุณนะคะ ยังไงก็ฝากดูแลอาการลูกชายของดิฉันอย่างละเอียดด้วยนะคะคุณหมอ” ยูนาพูดขอบคุณและฝากฝังให้เขาดูแลอาการของลูกชายเธออย่างดีอีกครั้ง

“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” คุณหมอพูดไว้แค่นั้นก็โค้งให้กับท่านรองประธานแล้วออกจากห้องไป

“ค่ะ”

“งั้นผม ไปเตรียมของไว้ให้คุณหนูที่เพ้นท์เฮ้าส์นะครับคุณยูนา” อีวานเข้ามาขออนุญาตยูนากลับไปเตรียมของให้กับเด็กหนุ่มที่ต่อไปในวันพรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นคุณหนูของบ้าน และเป็นลูกชายของคุณยูนาอย่างเป็นทางการ

“ฝากด้วยนะอีวาน”

“ครับ”

“นี่มันอะไรกันครับ” มาร์คที่สงสัยคำพูดที่คุณหมอและผู้หญิงคนนี้คุยกับทั้งสรรพนามที่เรียกเขาว่าลูกชาย นี่มันเรื่องอะไรกันเขางงไปหมดแล้ว

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ยูนานั่งลงข้างๆเตียงคนไข้พร้อมจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“ครับ”

“ชื่อมาร์คใช่ไหม ตำรวจเขาให้กระเป๋าเงินของหนูมาฉันเลยเปิดดูชื่อของหนู ฉันชื่อยูนา ฉันและสามีช่วยชีวิตของมาร์คไว้”

“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมเอาไว้ แต่ที่จริง…….”

“ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมลูกถึงได้ตัดสินใจคิดสั้นแบบนั้น”

“ทำไมคุณถึงเรียกผมว่าลูกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ที่คุณพูดกับคุณหมอ”

“ต่อไปนี้เธอจะเป็นลูกชายของฉัน ฮวัง ยูนา และ พ่อของเธอ CORNWELL MICHAEL MAGNUS ตอนนี้เขากลับไปดูแลงานที่อเมริกาอีกไม่กี่วันเขาจะกลับมาเยี่ยมลูก”

“ไม่ใช่ครับ พ่อแม่ผมเสียไปแล้วตั้งแต่ผมยังเด็ก”

“ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ตอนนี้มาร์คคือลูกชายของฉัน ฉันจะรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ตอนนี้ลูกไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอคือลูกชายของฉัน CORNWELL MARK MAGNUS นี่คือชื่อของลูก ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาลูกเจอเรื่องราวอะไรมาถึงได้ตัดสินใจคิดสั้นทำแบบนั้นลงไป ตอนนี้ลูกมีชีวิตใหม่แล้ว เรามาแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดแล้วเริ่มต้นใหม่มาใช้ชีวิตที่มีความสุขด้วยกันนะ”

“ผมจะทำแบบนั้นได้จริงหรอครับ ผมจะใช้ชีวิตที่มีความสุขได้จริงๆหรอครับ”

“ได้สิ แม่จะช่วยเองนะ การที่เราเจอกันถือเป็นเรื่องที่ดีมากต่อไปแม่จะดูแลลูกอย่างดีเองนะ มาร์ค” ยูนายิ้มอย่างดีใจที่เด็กหนุ่มตรงหน้านั้นไม่ได้มีท่าทีปฎิเสธความช่วยเหลือของเธอ

“ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสกับผม ผมอาจไม่ควรได้รับมันเลย”

“เล่าให้แม่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น แม่จะได้ช่วยเหลือเราได้”

“คือว่า……………..”

.

.

ฝากติดตามด้วยนะคะ