แค้นรัก อดีตร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : RESTART

“แบม” มาร์คที่เริ่มรู้สึกตัวหลังจากถูกซ้อมอย่างหนักหน่วงจากกลุ่มเพื่อนๆของแมธ พวกนี้ก็ไม่เชิงว่าเป็นเพื่อนของแมธก็คงเป็นคนที่กลัวแมธด้วยเหมือนกันถึงยอมทำตามทำร้ายคนอื่นแบบนี้ เขาอยากจะรู้จริงๆว่าถ้าแมธไม่มีเงินไม่มีอิทธิพลจากครอบครัวจะยังมีใครคบกับคนที่นิยสัยไม่ดีแบบแมธอยู่ไหม 

“เอาไงดีวะ”

“นั่นดิ ไอ้แมธจะให้เรานั่งเฝ้ามันแบบนี้อีกนานไหมวะ”

“จับมันโยนลงไปเลยดีไหม กว่าแมธจะมาถึงคงมีใครมาเห็นเข้าซะก่อนแน่ๆ”

“รอแมธมาก่อนเหอะ เดี๋ยวมันมาแล้วไม่เจอเราทำอะไรลงไปโดยไม่บอกมัน เกิดเป็นเรื่องขึ้นมามันจะโบ้ยใส่พวกเรานะเว้ย”

“เออๆ” ทั้งสามคนยังนั่งรอแมธด้วยใจตุ้มๆต่อมๆกลัวว่ามาร์คนั้นจะตายขึ้นมาแล้วพวกเขาจะเดือดร้อน แต่ถ้าถึงมือคนที่มีอิทธิพลอย่างแมธแมธก็คงจะจัดการได้ เพราะที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนั้นมาโดยตลอด

.

.

“กลับกันเถอะคุณ” ไมเคิลหันไปรับเสื้อคลุมจากลูกน้องมาคลุมไหล่ให้ภรรยาได้คลายหนาวจากอากาศเย็น เธอจะมาที่นี่ทุกปีในวันครบรอบวันตายของลูกชายของเราที่คิดสั้นมาฆ่าตัวตายที่สะพานแม่น้ำฮันแห่งนี้

“ฉันคิดถึงแจจุน เพราะฉันที่กดดันลูก ลูกถึงได้ทำแบบนี้”

“ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว ผมไม่อยากให้คุณเก็บมาเศร้าแบบนี้”

“ฉันต้องขอบคุณคุณมากนะคะ ที่พาฉันมาหาลูกที่นี่ทุกปี”

“ถ้าทำให้คุณสบายใจขึ้นผมก็ยินดีจะทำให้” ไมเคิลลูบไหล่ของภรรยาของตนอย่างปลอบประโลมเขาเองก็คิดถึงลูกชายเขามากเหมือนกัน เรามีลูกชายแค่สอง แต่ทั้งสองคนก็ได้จากเราไปตั้งแต่อายุยังน้อย หลังจากที่แจฮันเสียไปด้วยอุบัติเหตุผมเองก็หวังแจจุนสานต่อธุรกิจของครอบครัว แต่เขาเองก็ไม่ได้สนใจมากนักและได้ตัดสินใจมาเรียนศัลยแพทย์ผิวหนังที่เกาหลี แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรทำให้เขานั้นตัดสินใจฆ่าตัวตาย ทำให้ผู้เป็นแม่นั้นเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นคนกดดันให้แจจุนนั้นต้องฆ่าตัวตายแบบนี้ 

.

.

“พวกมึงทำอะไรมันเนี่ย” เมื่อมาถึงสะพานแม่น้ำฮันแมธก็รีบลงจากรถมาดูอาการไอ้มาร์คตามาด้วยแบมแบมที่เอาแต่ร้องไห้มาตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว

“มันวิ่งหนีไอ้เอคว้ามันไว้แล้วหัวมันไปกระแทกเหล็กเนี่ย มันจะตายป่าววะ”

“พี่มาร์ค” ร่างบางหวังจะเข้าไปดูอาการของมาร์คที่มีเลิดไหลยาวลงมาจากศีรษะ

“แบมหยุด อย่าไปแตะตัวมัน” แมธรีบคว้าตัวของร่างบางมายืนไว้ข้างหลังเขา

“พี่แมธ มันจะเกินไปแล้วนะ รีบพาพี่มาร์คไปหาหมอนะ นะ” ร่างบางของร้องแมธด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอกลัวว่ามาร์คนั้นจะเป็นอะไรไป ถ้าพี่มาร์คเป็นอะไรไปเธอจะทำยังไง

“แบม” มาร์คพยายามจะฝืนตัวให้ลืมตาขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงแบมแบมนั้นเรียกชื่อตน

“พี่มาร์ค พี่แมธพี่มาร์คลืมตาแล้ว พี่มาร์คยังไม่เป็นอะไรพี่พาพี่มาร์คไปหาหมอนะ”

“พี่ขอโทษนะแบม แต่ถ้ามันรอดพี่จะเดือดร้อน” แมธรวบตัวร่างบางไว้ไม่ปลอยให้ร่างบางนั้นได้เข้าไปถึงตัวของมาร์ค

“แบม เราคุยกันก่อนไม่ได้หรอ แบมจะทิ้งพี่ไปคบกับมันจริงๆหรอ” มาร์คใช้แรงทั้งหมดยืนขึ้นก่อนจะเซไปเกาะกับราวสะพาน จ้องมองใบหน้าของแบมแบมที่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแบบนั้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแบมแบมจะทิ้งเขาไปหาแมธจริงๆ

“ไอ้มาร์คมึงหยุดได้แล้ว ถ้ามึงไม่ยุ่งกับแบมตั้งแต่เเรกเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”

“พี่มาร์ค”

“แบม แบมจะเลิกกับพี่ไปคบกับมันจริงๆใช่ไหม แค่แบมพูดมาพี่จะเชื่อแบมถ้าแบมอยากเลิกกับพี่จริงๆแบมก็พูดออกมา” มาร์คอยากจะคุยกับแบมแบมให้ชัดเจนในเรื่องของเรา อยากจะได้ยินจากปากของแบมแบมเอง อยากจะรู้เหตุผลจริงๆ เขาถึงตามตื้อเพื่อที่จะได้คุยอยู่แบบนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อเหตุผลที่แบมแบมบอกว่าอยากจะเลิกกับเขาเพราะเบื่อ เพราะเขานั้นจนไม่สามารถให้อะไรกับแบมบมได้เท่ากับไอ้แมธ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เขาคบกับแบมแบม แบมแบมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเลย เขาไม่เชื่อเลยว่าแบมแบมจะเปลี่ยนใจง่ายๆแบบนี้

“บอกมันไปสิแบม” แมธคาดคั้นให้แบมแบมนั้นตอบไอ้มาร์คไป

“…….” 

“ถ้าแบมบอกเลิกมันพี่จะปล่อยมันไป” แมธกระซิบบอกร่างบางให้รีบพูดออกไป ไอ้มาร์คมันจะได้ตัดใจเรื่องจะได้จบสักที ถ้าจบแบบนี้ เขาเองก็จะไม่เดือดร้อนเรื่องมันก็จะเงียบไปพร้อมกับไอ้มาร์ค

“แบม บอกพี่มาเถอะ” มาร์คนั้นถามเพื่อจะเอาคำตอบจากแบมแบมอีกครั้ง

“เราเลิกกันเถอะพี่มาร์ค” ร่างบางตอบมาร์คไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอไม่อยากทำร้ายจิตใจของมาร์คเลย แต่เธอก็ต้องพูดออกไปพี่แมธจะได้ปล่อยพี่มาร์คไปสักที

“อื้ม พี่เข้าใจแล้ว” มาร์คพยักหน้าว่าเขานั้นเข้าใจแล้วก่อนจะก้มใบหน้าลงไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเพราะเขานั้นโดนซ้อมหรือว่ารู้สึกเจ็บกับคำพูดของแบมแบมที่เขานั้นเป็นคนอยากรู้คำตอบเอง เรื่องนี้มันคงผิดที่เขาเองที่ไม่ดีพอสำหรับแบมแบม เขาเข้าใจมาตลอดว่าเรารักกัน แค่เรารักกันก็พอแต่มันก็คงไม่พอ ไม่พอจริงๆ

“พวกมึงกลับไปได้แล้ว” แมธบอกกับเพื่อนๆของตนให้รีบกลับไป เรื่องมันคงจบแค่นี้ไอ้มาร์คมันได้ยินแบมพูดแบบนี้แล้วดูท่าทีของมันคงไม่มีหน้าจะมาเจอกับแบมแบมอีกแล้ว จบเรื่องกันสักที

“เอาเงินไปหาหมอซะ” แมธหยิบเงินในกระเป๋าเงินวางให้มาร์คที่ขอบสะพานมันจะได้รีบไปหาหมอก่อนเลือดที่หัวมันจะไหลหมดตัวจะตายซะก่อน

“ไม่จำเป็น” มาร์คพูดก่อนจะหันไปมองร่างบางสายตาที่จ้องมองมาที่เขาทำให้เขานั้นยิ่งรู้สึกสมเพศตัวเอง ชีวิตนี้เขานั้นไม่มีอะไรที่ดีเลย เกิดมาก็กำพร้า ต้องดิ้นรนที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในทุกๆวัน จนมาเจอกับแบมแบมคนที่ทำให้เขานั้นลืมความคิดพวกนี้ไป มีความสุขมากขึ้น อยากจะผลักดันตัวเองให้ดีขึ้นในทุกๆวัน พอไม่มีแบมแบมแล้วเขาก็ไม่คิดอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว 

“ลาก่อน” มาร์คจ้องมองแบมแบมก่อนจะทิ้งตัวลงไปในแม่น้ำฮัน 

“พี่มาร์ค!!” ร่างบางร้องเรียกมาร์คอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆมาร์คนั้นก็ทิ้งตัวลงจากสะพานลงไปในแม่น้ำต่อหน้าต่อตาของเธอ

“แบม แบมกลับ!!” แมธมองซ้ายมองขวาก่อนจะรวบตัวของร่างบางให้ขึ้นรถ ถ้ามีใครมาเห็นเขาพวกเราจะเดือดร้อน 

“ฮืออ พี่มาร์ค! พี่ปล่อยแบมนะ ปล่อย!!”

“แบมอย่าดื้อได้ไหม มันกระโดดลงไปแบบนั้นมันไม่รอดแล้ว หยุดเรียกมันได้แล้ว”

“เพราะพี่ เพราะพี่นั่นแหละ!!! พี่มาร์คถึงทำแบบนั้น ฮืออ”

“เพราะพี่หรือเพราะแบมลองคิดดูดีๆ”

“พี่อย่าหวังเลยว่าแบมจะรักพี่ แบมเกลียดพี่ ฮึก เกลียดพี่!!!”

“แบม” แมธจ้องมองร่างบางที่ร้องไห้อย่างเสียใจ และพูดต่อว่าเขาแล้วก็เอาแต่ทุบอกตัวเองอย่างทำอะไรไม่ได้ เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะมาถึงขั้นนี้ใครจะไปรู้ว่าไอ้มาร์คมันจะคิดสั้นแบบนั้น

“ฮึก…แบมเกลียดพี่..ฮืออ…พี่มาร์คแบมขอโทษ..ฮึก" ร่างบางร้องไห้จนหมดแรงเพระาแบมเพราะแบมคนเดียวเลย

“ฮึก..แบมหายใจไม่ออก..ฮึก” แบมแบมร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้ ร้องไห้จนเธอนั้นหายใจไม่ออกเจ็บปวดไปหมดจนในที่สุดเธอก็เป็นลมล้มลงไปเมื่อคิดถึงภาพของมาร์คเมื่อครู่

“แบม แบม” แมธรีบอุ้มร่างบางของแบมแบมขึ้นรถพาไปโรงพยาบาลทันที ถ้าแบมเป็นอะไรไปอีกคนเขาจะทำยังไง

“เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว หากชาติหน้ามีจริงเขาก็ขอให้เขานั้นมีครอบครัวที่ดี ไม่ต้องลำบากแบบนี้ เขาอยากจะมีสิทธิที่จะได้รักใครสักคนบ้าง ขอให้เขานั้นได้มีความสุขบ้างสักครั้งเถอะ ขอแค่สักครั้ง ครั้งเดียวก็พอ” 

“ว้าย!!” 

“มีอะไร เป็นอะไร” ไมเคิลตกใจรีบถามภรรยาที่จู่ก็ร้องเสียงดังขึ้นมา

“ฉ..ฉันเห็นคนกระโดดลงมาจากแม่น้ำ คุณรีบแจ้งตำรวจทีค่ะ เร็วๆค่ะ”

“ไปจัดการที” ไมเคิลรีบหันไปบอกลูกน้องให้รีบไปจัดการ

“แจจุน” ยูนาร้องออกมาอย่างตกใจ หรือเธอจะตาฝาดไปเองเพราะคิดถึงแจจุนมากเกินไป แต่ไม่นะเธอเห็นจริงๆเห็นคนกระโดดลงมาจริงๆ

“เรากลับกันเถอะ” ไมเคิลนั้นรีบบอกให้ภรรยากลับไปที่เพ้นท์เฮ้าส์ด้วยกัน สภาพจิตใจของเธอคงจะย่ำแย่กนักกว่าเดิมยิ่งมาเห็นคนกระโดดแม่น้ำแบบนี้อีก

“คุณต้องช่วยเขาให้ได้นะคะ ต้องช่วยเขานะคะ”

“ได้ ผมจะช่วยเขา” ไมเคิลรับปากภรรยาของตนก่อนจะรีบพาภรรยาของตนกลับจากที่พัก

.

02.00 น.

ก๊อกๆ 

“มีอะไร” ไมเคิลออกมาเปิดประตูให้กับอีวานเลขาของตน

“เจอร่างของคนที่คุณยูนาเห็นเเล้วครับตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับท่าน”

“เจอแล้วหรอเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยไหม” ยูนารีบเข้ามาถามเมื่อได้ยินอีวานมารายงานสามีของเธอ

“ตอนนี้ยังไม่ฟื้นครับ”

“ฉันขอไปดูอาการเขาหน่อยได้ไหมคะคุณ ถึงฉันจะช่วยลูกของเราไว้ไม่ได้แต่กับเด็กคนนั้นฉันอยากจะช่วยเขาไว้” ยูนาถามสามีเธอนั้นอยากช่วยเหลืออยากไปดูกับตาว่าคนที่เธอเห็นนั้นปลอดภัย 

“ถ้าคุณอยากไปก็ไปเถอะ อีวานไปเตรียมรถ”

“ครับ”

.

.

“แบม” มาร์คนั้นตื่นขึ้นมาก็เรียกหาแบมแบมเป็นคนแรก ทำไมทุกอย่างมันเบลอไปหมดแบบนี้

“ฟื้นแล้ว อีวานไปตามหมอที” 

“ครับ” อีวานรีบออกไปตามคุณหมอตามคำสั่ง

“ปลอดภัยแล้วนะ” ยูนาที่มาดูอาการของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็นั่งเฝ้าดูอาการอยู่สักพัก อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันแจจุนลูกชายของเธอ ก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามาสามีของเธอได้ไปคุยกับทางตำรวจมาแล้วเพราะทางเราเป็นคนแจ้งเรื่องเข้าไปทางตำรวจบอกว่าคงจะคิดสั้นจบชีวิตลงด้วยสาเหตุอะไรบางอย่างเหมือนคดีก่อนๆที่มักจะมีคนมาจบชีวิตลงที่นี่บ่อยๆ เห็นว่าในประวัติเป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัวให้ติดต่อกลับไปซะด้วย คงจะลำบากมากสินะอยู่ตัวคนเดียวในโลกที่กว้างใหญ่ขนาดนี้

“แบม" 

“ว่าอะไรนะ รอเดี๋ยวนะเดี๋ยวหมอก็มาแล้วนะ” ยูนาลุกมาห่มผ้าให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ขยับตัวพรางพูดอะไรบางอย่างออกมา

“อยู่ด้วยกันก่อนนะ อย่าทิ้งพี่ไป” มาร์คจับมือของยูนาไว้แน่น

“งั้นก็มาอยู่ด้วยกันเถอะนะ มาเป็นลูกชายของฉันเถอะนะ” ยูนาจับมือของเด็กหนุ่มไว้แน่นก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม อะไรบางอย่างคงพาให้เราได้มาเจอกันได้พาให้เธอมาช่วยชีวิตเด็กหนุ่มตรงหน้าไว้ ไหนๆก็ได้เจอกันแล้วก็มาอยู่ด้วยกันนะ เธอจะดูแลอย่างดีให้เหมือนที่เธอดูแลลูกชายของเธอเลย เธอจะไม่ทำผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมาอีกต่อไปแล้ว

โปรดติดตามตอนต่อไป

ฝากติดตามด้วยนะคะ

#แค้นรักอดีตร้าย