แค้นรัก อดีตร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

บ้านของแบมแบม

"แบมไปนะคะป้า" หญิงสาวบอกป้าแม่บ้านที่อยู่กับเธอสองคนขณะที่เธอกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปเรียนมหาลัย แบมแบมอยู่ที่เกาหลีกับป้าจูแค่สองคน ส่วนป๊าแบมก็ทำงานอยู่ที่จีนบริษัทส่งออกายใหญ่  คอยส่งเงินให้แบมแบมใช้ตลอดไม่ขาดมือ ยกเว้นอย่างเดียวคือเวลาที่ป๊าไม่เคยมีให้ตั้งแต่ม๊าตายไป

"จ้ะ ป้าจะทำของชอบไว้ให้หนูนะ" ป้าแม่บ้านบอกแบมแบมพร้อมส่งรอยยิ้มให้กับคุณหนูที่ขึ้นรถไปเรียน

ตี๊ดดดดด

"ฮัลโหลค่ะ" แบมแบมรับสายโทรศัพท์ของพี่ชายที่เป็นญาติห่างๆ

"อยู่ไหน เมื่อไหร่จะมา"

"กำลังไปค่ะ พี่มีอะไรรึป่าว" แบมแบมถามเเมธออกไป ทำไมต้องรีบเร่งเธออีก

"มาเร็วๆ ไม่งั้นพี่จะแกล้งไอ้มาร์คอีก"

"พี่ไม่เหนื่อยหรอ แบมยังเหนื่อยเลย" แบมแบมตอบแมธไปอย่างเหนื่อยใจ

"ก็พี่บอกให้เลิกกับมัน เราไม่เลิกกับมันเองเลิกกับมันซะพี่ะจได้เลิกแกล้งมัน มาเร็วๆด้วย ตี๊ด!!" แมธวางสายแบมแบมไป

"เห้อ" แบมแบมได้แต่ถอนหายใจกับแมธ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ชอบแกล้งพี่มาร์คให้ทุกคนเข้าใจผิดอยู่เรื่อย นี่ก็เพิ่งจะทะเลาะกับพี่มาร์คมาเพราะเรื่องเด็กๆแบบนี้ ไม่น่ามีญาติที่คอยจ้องจะงาบตลอดเวลาแบบนี้เลย

มหาลัย

"แบม" มาร์คเรียกร่างบางพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาภายในตัวอาคารคณะของแบมแบม

"ค่ะ" แบมแบมเดินเข้ามาหาพี่มาร์ค แฟนของแบมแบมพร้อมรอยยิ้ม

"มาช้าจัง นี่ขนมของชอบเรา" มาร์ควางขนมให้แบมแบมเฉกเช่นทุกวัน เขาทำแบบนี้ให้กับแบมบมทุกวัน

"พี่ไม่ต้องซื้อขนมให้แบมทุกวันก็ได้นะ มันเปลืองพี่ต้องทำงานตั้งนาน" แบมแบมพูดออกไปอย่างเกรงใจมาร์คที่คอยซื้อขนมมาให้เพื่อที่จะเอาใจแบมในทุกๆวัน

"ไม่เป็นไร เราชอบหนิ" มาร์คยิ้มให้แบมแบมอย่างมีความสุขที่ได้ทำ รอยยิ้มที่มีให้แบมแบมแค่คนเดียว

"งั้นไปโรงอาหารกัน อีกตั้งชั่วโมงนึงกว่าจะขึ้นเรียน" แบมแบมคว้าแขนพี่มาร์ค

"แบมเข้าไปก่อนเลย ญาติแบมรอที่จะแกล้งพี่นู้นนี่จนไม่มีใครมาสุงสิงกับพี่สักเท่าไหร่นอกจากไอ้แจ็ค เดี๋ยวเราโดนนินทาอีก พี่ไม่ชอบ" มาร์คแกะแขนของแบมแบมออกจากแขนของตนให้เรานั้นแยกกันตรงนี้ เดี๋ยวจะมีใครมาเห็นแบมแบมอยู่กับผมแล้วจะเอาไปพูดอีก

"แบมไม่สน พี่ไปพร้อมกับแบม เล่นเป็นเด็กกันอยู่ได้" แบมแบมพูดให้มาร์คมาโรงอาหารพร้อมกับเธอได้ แต่มาร์คก็ยังคงรักษาระยะห่างจากแบมแบม โดยการเดินตามแบมจากข้างหลังห่างๆ

"ถ้าพี่ไม่เดินข้างๆแบมแบมจะงอนแล้วนะ" แบมแบมหยุดเดินแล้วหันมาหาพี่มาร์ค ถ้าเรารักกันไม่เห็นต้องสนใจความคิดของคนอื่นเลย

"ก็ได้" สุดท้ายมาร์คก็ยอมแบมแบม เดินคุยกับแบมแบมมาจนถึงโรงอาหารจนมาหาที่นั่งและนั่งทานอะไรด้วยกัน

"พี่ป้อนแบมด้วย เดี๋ยวมือแบมเลอะ" แบมแบมบอกให้มาร์คป้อนขนมที่มาร์คนั้นเป็นคนซื้อให้เธอเพราะเธอเขียนหนังสืออยู่ให้พี่มาร์คป้อนมือเธอจะได้ไม่เลอะ

"อ้าาา" หยิบขนมป้อนแบมแบม

"อร่อย พี่ช่วยแบมคิดอันนี้หน่อยสิแบมควรเขียนยังไงดี" แบมแบมชี้ข้อความในรายงานให้มาร์คได้อ่านด้วย พี่มาร์คนั้นเป็นคนที่เรียนเก่งมาก แบมถามอะไรไปพี่มาร์คก็ตอบได้ช่วยแบมได้ทุกเรื่องเลย

"ไหนพี่ดูหน่อย" มาร์คขยับตัวเข้าใกล้แบมแบมเพื่อที่จะดูรายงานของแบมแบมที่เจ้าตัวนั้นกำลังร่างไว้อยู่ ขีดฆ่าข้อความขีดแก้ เต็มไปหมด

"พี่ทำได้ใช่ไหม ไม่งั้นพี่ไม่สอบได้ทุนหมอหรอกเนอะ" แบมแบมส่งสายตาอ้อนมาร์ค เพราะรายงานง่ายๆแบบนี้พี่มาร์คทำได้อยู่แล้วพี่มาร์คเก่งจะตาย

"ไม่ต้องมาพูดเลย เอาปากกามาพี่จะลองเขียนให้" มาร์คแบมือขอปากกาจากแบมแบม แล้วเริ่มลงมือเขียนให้แบมแบม

"ใจดีที่สุดเลย" แบมแบมส่งปากกาให้มาร์คแล้วเท้าคางมองมาร์คด้วยรอยยิ้ม จะมีใครใจดีกับเธอเท่าผู้ชายตรงหน้าเธออีกล่ะเนี่ย

ตึกๆๆๆ พรึบ เสียงฝีเท้าของแมธเดินมาก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งตรงข้ามกับทั้งคู่

"แบมพี่บอกว่าไง" 

"ก็พี่บอกให้มาเร็วๆ นี่แบมก็มาเร็วแล้วนี่คะ" แบมแบมตอบสวนเเมธไปเร็วเท่าที่คิด

"แล้วทำไมไม่มาหาพี่ มาอยู่กับไอ้กระจอกนี่ทำไม" แมธจ้องไปทางมาร์คโดยใช้สายตาอย่างจะสื่อว่า ไอ้กระจอกนั้นก็คือมาร์ค

"ก..ก็ พี่มาร์คเป็นแฟนแบมหนิ"

"มีอะไรค่อยแกล้งได้ไหม" มาร์คบอกแมธไปเพราะที่โรงอาหารมีคนก็เยอะอยู่พอสมควร เขาไม่อยากให้แบมแบมอาย เเละถูกพูดลับหลังเพราะเขาอีก

"ใครพูดกับมึง แล้วนี่อะไร ขนมข้างทางแบมกินเข้าไปได้ไง" แมธเขี่ยขนมของมาร์คลงพื้น แบมแบมนี่ก็แปลก

"พี่แมธ พี่เลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีได้ไหม แบมไม่ว่างเล่นด้วยหรอกนะแบมจะทำรายงานพี่ไปเรียนเถอะ" แบมแบมบอกแมธไปวันๆที่พี่แมธจะมาใช้เวลาสนใจกับเรื่องของเธอมากไปรึป่าว 

"ก็ทำไปสิ พี่จะนั่งเฝ้าเราตรงนี้" แมธไม่สนใจคำพูดของแบมแบม แล้วหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาเล่นไม่สนใจแม้ร่างบางจะออกปากไล่ แบมแบมทำอะไรเขาไม่ได้หรอกแบมแบมเองก็รู้ดีว่าผู้ใหญ่อยากให้เราแต่งงานกัน

"เห้อ" มาร์คถอนหายใจ แล้วช่วยแบมแบมทำรายงานต่อที่จริงผมก็เบื่อนะที่โดนมันพูดดูถูกอยู่ทุกวันเนี่ย แต่จะให้ทำยังไงได้ ก็แมธเป็นลูกหลานอธิการบดีใครจะทำอะไรมันได้ แค่มันพูดทุกคนก็เชื่อแล้ว เกิดมาจนไม่มีเส้นสายมันก็เป็นแบบนี้แหละครับจะเถียงมันก็ไม่ได้ที่ใันพูดมาก็เรื่องจริงทั้งนั้น ผมคงผิดเองที่มาชอบแบมแบมคนที่มีฐานะต่างกับผมมากขนาดนี้

 09.00

"แบมพี่ไปเรียนก่อนนะ" มาร์คหันมาบอกร่างบางเมื่อใกล้จะถึงเวลาที่เขาต้องไปเรียนแล้ว เขาต้องเข้าเรียนทำความประพฤติให้ดี มีเกรดดีๆไม่งั้นเขาอาจจะหลุดทุนได้

"อื้ม แบมรอตรงนี้นะ"

"เราไม่มีเรียนหรอวันนี้" มาร์คหันมาถามแบมแบมระหว่างเก็บของทำไมจะนั่งรอตรงนี้ล่ะร้อนก็ร้อน

"อื้ม แบมกลัวพี่อยู่คนเดียววันนี้พี่แจ็คไม่มา แบมเลยมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ไง" ยิ้มแฉ่งให้มาร์คพร้อมคำตอบ ยิ้มขนาดนี้แล้วพี่ห้ามดุแบมนะ

"แฮ่ม" แมธกระแอ่มส่งเสียงขัดจังหวะทั้งคู่ แบมแบมพูดออกไม่สนใจเลยว่าเขาจะนั่งอยู่

"อ่อ งั้นพี่จะรีบมานะ" มาร์คลุกขึ้นก่อนลูบเรือนผมของแบมแบม ก่อนจะมองแมธธิวแล้วรีบวิ่งไปเรียนอีกอาคารหนึ่ง

"แล้วพี่ไม่มีเรียนหรอคะ" แบมแบมถามแมธที่ถึงเวลาไปเรียนแล้ว แต่พี่แมธก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกไป

"ไม่มี ชอบมันมากรึไง" วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะถามร่างบาง

"ก็ชอบนะคะ พี่มาร์คใจดี"

"พี่ก็ใจดีกับแบม อีกอย่างมันทำอะไรให้แบมได้ไม่เท่าพี่หรอกนะ "

"ก็แบมไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้น"

"แต่พี่เคยเตือนเราแล้ว ถ้าไม่เลิกกับมันพี่ก็จะแกล้งให้มันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ตอนนี้มันก็ตัวคนเดียวก็มีแต่ไอ้แจ็คกับเราเท่านั้นแหละที่ยังคบกับมันอยู่"

"ถึงพี่จะทำแบบนั้น แบมก็ไม่สนใจพี่ อย่าทำอะไรแบบนั้นเลยค่ะเสียเวลาปล่าว" แบมแบมเก็บรายงานเตรียมจะลุกหนีแมธที่พูดไปก็คงไม่มีประโยชน์

"แล้วจะได้เห็นกันว่าแบมจะต้องเลือกพี่" แมธพูดก่อนจะยกยิ้ม

"พี่จะทำอะไรอีก หยุดแกล้งพี่มาร์คเถอะแบมขอร้อง แบมเหนื่อยแทนพี่มาร์ค"

"ได้ข่าวว่ามันยื่นขอสอบชิงทุนปีนี้ ถ้ามีโดนข้อหาโกงข้อสอบมันจะทำยังไงคงโดนไล่ออกเลยมั้ง"

"พี่แมธ แบมขอนะอย่าแกล้งเรื่องนี้ นี่มันอนาคตพี่มาร์คเลยนะ" แบมแบมพูดอย่างขอร้อง เรื่องมันจะไปกันใหญ่แล้วเมื่อไหร่พี่แมธจะเลิกยุ่งกับแบมกับพี่มาร์คสักทีนะ

"ก็เลิกกับมันสิ แล้วมาคบกับพี่ แบมก็รู้ว่าเรื่องแค่นี้พี่ทำได้ที่ผ่านมาพี่ก็ทำให้แบมเห็นมาแล้ว"

"ไม่ได้ แบมทำไม่ได้ แบมไม่เลิกกับพี่มาร์ค"

"งั้นก็รอฟังข่าวเรื่องมันได้เลย เรื่องขโมยก็เคยมาแล้ว จนก็เเล้ว เก็บของเหลือคนอื่นมากินก็แล้ว โกงข้อสอบอีกจะเป็นไรไป" แมธพูดเพื่อที่จะให้ร่างบางจนมุม และยอมเลิกกับไอ้มาร์คไอ้กระจอกนั่นมันมีดีกว่าผมตรงไหน

"......" ทำไม่ได้ แบมโกหหกพี่มาร์คไม่ได้เลย เวลาทะเลาะกันจะเลิกกันทีไรพี่มาร์คก็ไม่เลิก แววตาและสีหน้าของพี่มาร์ค แบมทำไม่ได้จริงๆ ก็คนรักกันไม่อยากจะเลิกกันจะให้ทำได้ยังไง แต่ถ้าแบมไม่เลิกกับพี่มาร์ค พี่แมธทำจริงๆอย่างที่พูดแน่ๆ เพราะตั้งกี่เรื่องแล้วที่พี่แมธทำแบมพูดไปใครจะเชื่อ ใครๆก็ต้องเชื่อพี่แมธอยู่แล้ว

"ว่าไง" แมธคาดคั้นจะเอาคำตอบจากแบมแบม

"ทำไม่ได้ แบมรักพี่มาร์ค พี่อย่าทำแบบนี้นะ" แบมแบมเริ่มน้ำตาคลออยู่ๆจะให้เลิกกัน โดยไม่มีสาเหตุได้ยังไง

"ก็แล้วแต่พี่ให้เราเลือกแล้ว" แมธพูดก่อนจะหันหลังให้แบมแบม เขาชอบของเขามาตั้งนานแต่มันดันแย่งไปซะได้แล้วยิ่งเขามาทำให้แบมแบมเสียใจแบบนี้อีกคงไม่มีทางที่แบมแบมจะหันมาชอบเขาแน่ๆ แต่จะให้ทำยังไงได้ ผมมันนิสัยแบบนี้หนิชอบเอาชนะผมมีสิทธิที่จะทำอะไรก็ได้ผมก็ทำสิ แล้วอีกอย่างผมก็ดีกว่าไอ้มาร์คทุกอย่าง ผมไม่มีทางยองแพ้มันหรอก

"ก..ก็ได้แต่ขอเวลาหน่อย ถ้าเลิกเลยพี่มาร์คจะสงสัย" แบมแบมตอบไปแบบนั้นจะได้ยื้อเวลาออกไปเรื่อยๆ

"งั้นเอาโทรศัพท์เรามา จะได้ไม่ต้องระแวง" แบมือขอโทรศัพท์จากร่างบาง

"อ..เอ่อ..ฮึก..พี่แมธ" แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องก่อนจะกอดกระเป๋าตัวเองแน่น

"อย่าให้พี่หยิบเองนะ" แมธจ้องแบมแบมแล้วค่อยๆเดินเข้ามาแบมแบมทีล่ะก้าวแล้วทำท่าจะค้นตัวร่างบาง

"ฮือ..พี่ใจร้าย" แบมแบมหยิบโทรศัพท์ของตนให้แมธอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

“พี่ทำก็เพราะพี่หวังดีกับแบม ไม่อยากให้แบมไปคบกับมัน”

“แล้วถ้าแบมต้องใช้โทรศัพท์ล่ะ”

“เดี๋ยวตอนเย็นพี่ซื้อไปให้ใหม่” แมธเก็บโทรศัพท์ของร่างบางไว้ในกระเป๋ากางเกง

“ต….แต่” ร่างบางพยายามคิดหาข้ออ้างให้กับแมธ

"ไม่แต่ ไม่มีเรียนก็กลับบ้านหรือจะให้พี่ฟ้องคุณอาว่าไม่มีเรียนแต่มานั่งเฝ้าผู้ชาย เอาไหม"

"แบมเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุดเลย!!!!" แบมแบมพูดแล้วรีบวิ่งออกมาด้วยอารมณ์โกรธที่ตนนั้นทำอะไรพี่แมธไม่ได้เลย ถ้าพี่แมธบอกป๊าคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

"รักมันมากกว่าเรื่องเรียนรึไง รายงานก็ไม่หยิบไป" แมธหยิบรายงานของแบมแบมก่อนจะขึ้นรถแล้วกลับบ้านทันที แบมแบมไม่อยู่แล้วเขาจะอยู่ทำไม ต่อให้ไม่เรียนก็มีเกรดอยู่แล้ว กลับไปนอนคิดดีกว่าว่าจะแกล้งไอ้มาร์คยังไงต่อดี

โปรดติดตามตอนต่อไป

ฝากติดตามด้วยนะคะ

#แค้นรักอดีตร้าย