คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 (คิดชื่อตอนไม่ออกง่ะ)
"ยัยการ์ด ได้บัตรคอนเสิร์ตหรือยังยะ" เสียงแจ๋นๆของไอ้เพื่อนตัวดีนามว่าเปรี้ยว ดังขึ้นปลุกฉันจากภวังค์ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองมันอย่างเซ็งๆ ~_~ แกจะกรี๊ดทำด๋อยอะไรฟะ
"คอนเสิร์ตอะไร" ฉันถามกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเรียน (ซะเมื่อไหร่ เพราะยังไม่ได้เรียน) ก่อนจะหันกลับไปฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิม ฮ้าว ง่วงชะมัด
"คอนเสิร์ตอะไร" ฉันถามกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเรียน (ซะเมื่อไหร่ เพราะยังไม่ได้เรียน) ก่อนจะหันกลับไปฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิม ฮ้าว ง่วงชะมัด
"ไม่รู้เฟ้ย แล้วก็ไม่ไปด้วย"ฉันตะโกนขึ้น ใบหน้าแนบอยู่ที่โต๊ะ ชิ!! ยัยเบ๊อะเอ๊ย คนจะหลับจะนอนยังจะกวนอยู่ได้ ให้มันได้ยังงี้สิ "อ๊ายยย!!!!! ตายแล้ว การบ้านช้านนนน ทำไงดี ทำไงดี ไอ้ฟ่าง เอาของแกมาให้ฉันปั่นหน่อยสิ" ยัยเปรี้ยวโวยวายขึ้นมายังกับหมีกินผึ้ง)*( แกจะโวยวายขึ้นมาทำด๋อยอะไรล่ะเนี่ย ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน เอ๊ะ !! ไม่เสร็จ เหมือนกัน อ๊ายยยย!! ตายแน่ช้านนนนน คาบแรกด้วย ฮือๆ ฉันช่างเป็นสาวสวย(ซะที่ไหน)ที่ซวยที่สุดจริงๆเลย ~_~
"ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกันฟ่ะ" ไอ้ฟ่างพูดอย่างเซ็งๆ สมกับความห้าวของมันจริงจริ๊ง เออ!! แล้วฉันจะมามัวพร่ำอยู่ทำไมเนี่ย การบ้านก็ยังไม่ได้ทำ ยังจะหน้าด้านพูดอยู่ได้
"แกได้บัตรคอนเสิร์ตหรือยังอ่ะ ไอ้ฟ่าง" คำถามเดิมเริ่มรีไวน์ใหม่อีกครั้งออกจากปากของยัยเปรี้ยวจอมเฉิ่ม #_# ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลย วันๆไม่ทำอะไร นอกจากจีบผู้ชาย แล้วก็คุยเรื่องดารา-นักร้อง ไม่ยอมเรียนหนังสือเลย ^_^ ฉันสาบานได้ ว่าต่อไปนี้ฉันจะหาเพื่อนที่ดีกว่าแกให้ด้ายยยยย "ต๊าย!! แกไม่รู้เหรอยะ" เอ๊ะ!!! มันชักคุ้นๆนะ
"ไม่รู้เว้ย ถึงรู้ก็ไม่ไป คอนเสิร์ตใครก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับฉัน"ข้าวฟ่างตอบอย่างเซ็งๆ มันไปกินรังแตนที่ไหนมาว้า Y*Y ติ๊งต่อง !! "เธอ ชื่ออะไรนะ ปิยาภัทรใช่มั๊ย เอาการบ้านมาดูหน่อยสิ" ทำไม ทำไม ทามมาย ทำไมต้องเป็นช้านนนนนน 'จารย์ไม่ยุติธรรมเลย ฮือๆ ฉันออกจะเป็นเด็กดี ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย ฮึกๆ U*U คร่ำครวญจบ จึงจำเป็นต้องเดินถือสมุดโน้ตเข้าไปให้อาจารย์ด้วยความหวาดกลัว อาจารย์เปิดดูสมุดผ่านๆ พร้อมกับแหวขึ้นเสียงดัง เชอะ!! ให้มันได้หยั่งงี้สิ เพื่อนแมร่งก็มองซะ อย่ามองได้ม้าย ฉันอายนะเฟ้ย
"ทำไมไม่ทำการบ้านมา" อาจารย์พูดเสียงอำมหิต ควันออกหู %#%ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเหวอก่อนจะก้มหน้าหลบเพื่อหัวเราะหน้าอาจารย์ที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีม่วง พร้อมกับพองขึ้นเรื่อยๆ (เอ๊ะ ยังไง)
"คะ..คือ แม่ค่ะ แม่ไม่สบาย หนูเลยต้องดูแล เลยไม่มีเวลาทำการบ้านนะคะ"น่าน!! ลื่นไหลซะจริง ^_^ สงสัยเรียนจบแล้ว ฉันต้องไปอาศัยในน้ำแล้วล่ะ
"แม่ไม่สบายอะไร เมื่อวานฉันยังเห็นแม่เธอออกไปจ่ายกับข้าวที่ตลาดอยู่เลย"โฮะๆ!! ไม่ใช่แม่หนูแล้วล่ะอาจารย์ แม่หนูน่ะไปญี่ปุ่นต่างหาก หูย อาจารย์มั่ว ไปเห็นใครเป็นแม่หนูเนี่ย เฮ้อ!!!
"เมื่อวานแม่ไม่ได้ไปจ่ายตลาดคะ หนูสาบานได้ เพราะแม่หนูอยู่....บ้านค่ะ"จึ๋ย!! เกือบหลุดแล้วมั๊ยล่ะ ขืนหลุดไปล่ะก็ คราวนี้มีหวังเละเป็นโจ๊กแน่เลย
"งั้นก็แล้วไป กลับไปนั่งที่ได้แล้ว แล้ววันหลังทำการบ้านมาด้วย ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน" อาจารย์อย่าทำหน้าโหดสิ แล้วก็อย่าทำเสียงเขียวด้วย ฟังแล้วมันสยองชอบกล กึ๋ยๆ ยังไงก็รอดแล้ว ฮ่าๆ สะใจ (ฉันเป็นโรคจิตไปซะแล้ว) *_*; พอกลับมานั่งที่โต๊ะ ยัยฮันนี่ตัวแสบก็พูดกระแหนะกระแหนขึ้นมา เฮ้อ!! ฉันล่ะเซ็งเลย ~_~
"นี่คุณการ์ดคะ ถ้าไม่อยากโดนอาจารย์ว่าก็ทำการบ้านมาสิคะ หรือจะลอกฉันเอามั๊ยคะ ฉันรู้ว่าคนสมองกลวงอย่างคุณคงคิดไม่ออกหรอกค่ะ โดยเฉพาะวิชาเลข" ยัยฮันนี่จีบปากจีบคอพูด ฮึ่ย!! ฉันรู้นะว่าเธอแอบกัดฉันนะ ฉันออกจะเก่งเลข อะจ๊าย!! อาจารย์อย่ามองหนูอย่างนั้นสิ เมื่อกี้หนูไม่ได้พูดนะ ยัยด๋อยนี่พูดต่างหาก หันกลับไปเลย หันกลับไป ดีมาก อย่างนั้น หุๆ
"ฉันรู้น่ะว่าฉันสมองกลวง ไม่เหมือนเธอสมองเต็มเปี่ยมไปด้วย...ขี้เลื่อย" ก๊าก!! ยัยสมองขี้เลื่อย ว่าฉันดีนัก คราวนี้ล่ะถ้าเธอว่าฉันเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนเธอ เจ็บแสบแน่ อ่ะๆ! อย่ากรี๊ดนะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน
"กรี๊ด" เหวอ!! เสียงมหาประลัยเรียกให้คนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว อยากเป็นจุดเด่นก็เป็นไปคนเดียวสิยะ ทำไมต้องลากฉันไปเอี่ยวด้วย ยัยบ้า!
"ไม่ไปจริงๆหรอ คอนเสิร์ตของ ชินโจ-ไคโตะ น่ะ" ยัยเปรี้ยวพูดพลางสะบัดบัตรคอนเสิร์ตไปมาอย่างยั่วยวน แต่ตอนนี้ คนอย่างฉันไม่มีอารมณ์สนใจบัตรคอนเสิร์ตปัญญาอ่อนนั่นหรอก ทั้งๆที่เคยปลื้ม ชินโจ-ไคโตะ จะตาย &*& แต่ตอนนี้มันไม่แล้วง่ะ สงสัยฉันจะเป็น 1 ในล้านที่เกลียดชินโจกับ ไคโตะล่ะมั้ง ก็สองคนนั้นออกจะหล่อ แถมสุภาพบุรุษ (แล้วฉันไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย) ^@^
"ไม่" ฉันพูดเสียงแข็งก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนเดิม โดยหันหลังให้หน้าต่าง หันหน้าไปทางประตูห้อง เฮ้ย!! โอ๊ย ยัยบ้าเอ๊ย ตกใจหมดเลย ดันโผล่มาได้ หน้าตาก็ไม่ได้สวยเลย ^&^
"การ์ด เปรี้ยว พวกแกเสร็จการบ้านยังอ่ะ" โอ้วววว!! เสียงสวรรค์มาโปรด นั้นมันเสียงของยัยข้าวฟ่างนี่นา หุหุ มาได้เหมาะเจาะจริงๆเลย ขอบใจแกม๊ากกกกกกก มากกกก
"คอนเสิร์ตอะไร" ข้าวฟ่างถามก่อนจะลากเก้าอี้เสียงดัง แล้วกระแทกมันลงข้างๆโต๊ะฉัน โหย!! จะบ้าตาย เพื่อนฉันแต่ล่ะคน คนหนึ่งก็เป็นทอม อีกคนก็บ้าผู้ชาย มีฉันนี่แหละ เด็กดีอยู่คนเดียว >_< ( หุๆ ไม่ค่อยชมตัวเองเลยแฮะ)
"จ้าๆ ฉันรู้แล้ว ว่าแกไม่ชอบผู้ชาย ก็ตั้งแต่ตอนที่แกโดนอีตาอะไรนะ--- อีตาแบงค์อะไรนั่นทิ้..." ยัยเปรี้ยวชะงักค้างเมื่อเห็นสายตาพิฆาตเขียวปั๊ด จากข้าวฟ่างส่งให้ ก่อนจะนั่งเจี๋ยมเจี้ยมสงบเสงี่ยมเรียบร้อย W@W ก๊ากกก!! ขำยัยสองคนนี้จริงๆเลย
เสียงกระดิ่งเข้าเรียนดังขึ้น >_< พวกเราสามคนรีบสลายตัวอย่างรวดเร็ว ยัยเปรี้ยวรีบเดินสะดีดสะดิ้งกลับไปที่โต๊ะ ทันทีทันใด อาจารย์เด็ด'ป้า ก็เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าเหี้ยมโหดมหากาฬ พร้อมกับกวาดตามองไปรอบห้อง $_$ แล้วมาหยุดที่ฉัน ทำไม ทำมายยย ทำไมต้องมองที่ฉันด้วยย
"คอนเสิร์ตอะไร" ฉันถามกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเรียน (ซะเมื่อไหร่ เพราะยังไม่ได้เรียน) ก่อนจะหันกลับไปฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิม ฮ้าว ง่วงชะมัด
"คอนเสิร์ตอะไร" ฉันถามกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเรียน (ซะเมื่อไหร่ เพราะยังไม่ได้เรียน) ก่อนจะหันกลับไปฟุบกับโต๊ะเหมือนเดิม ฮ้าว ง่วงชะมัด
"ต๊าย!! นี่แกไม่รู้เหรอยะ คิกๆ >_<" ยัยเปรี้ยวเพื่อนตัวแสบพูดขึ้นน้ำเสียงเยาะเย้ย ก่อนจะหัวเราะขึ้น@#@ นี่แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอไงยะ "ไม่รู้เฟ้ย แล้วก็ไม่ไปด้วย"ฉันตะโกนขึ้น ใบหน้าแนบอยู่ที่โต๊ะ ชิ!! ยัยเบ๊อะเอ๊ย คนจะหลับจะนอนยังจะกวนอยู่ได้ ให้มันได้ยังงี้สิ
"ไม่ไปจริงๆหรอ คอนเสิร์ตของ ชินโจ-ไคโตะ น่ะ" ยัยเปรี้ยวพูดพลางสะบัดบัตรคอนเสิร์ตไปมาอย่างยั่วยวน แต่ตอนนี้ คนอย่างฉันไม่มีอารมณ์สนใจบัตรคอนเสิร์ตปัญญาอ่อนนั่นหรอก ทั้งๆที่เคยปลื้ม ชินโจ-ไคโตะ จะตาย &*& แต่ตอนนี้มันไม่แล้วง่ะ สงสัยฉันจะเป็น 1 ในล้านที่เกลียดชินโจกับ ไคโตะล่ะมั้ง ก็สองคนนั้นออกจะหล่อ แถมสุภาพบุรุษ (แล้วฉันไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย) ^@^
"ไม่" ฉันพูดเสียงแข็งก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนเดิม โดยหันหลังให้หน้าต่าง หันหน้าไปทางประตูห้อง เฮ้ย!! โอ๊ย ยัยบ้าเอ๊ย ตกใจหมดเลย ดันโผล่มาได้ หน้าตาก็ไม่ได้สวยเลย ^&^
"การ์ด เปรี้ยว พวกแกเสร็จการบ้านยังอ่ะ" โอ้วววว!! เสียงสวรรค์มาโปรด นั้นมันเสียงของยัยข้าวฟ่างนี่นา หุหุ มาได้เหมาะเจาะจริงๆเลย ขอบใจแกม๊ากกกกกกก มากกกก
"อ๊ายยย!!!!! ตายแล้ว การบ้านช้านนนน ทำไงดี ทำไงดี ไอ้ฟ่าง เอาของแกมาให้ฉันปั่นหน่อยสิ" ยัยเปรี้ยวโวยวายขึ้นมายังกับหมีกินผึ้ง)*( แกจะโวยวายขึ้นมาทำด๋อยอะไรล่ะเนี่ย ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน เอ๊ะ !! ไม่เสร็จ เหมือนกัน อ๊ายยยย!! ตายแน่ช้านนนนน คาบแรกด้วย ฮือๆ ฉันช่างเป็นสาวสวย(ซะที่ไหน)ที่ซวยที่สุดจริงๆเลย ~_~
"ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกันฟ่ะ" ไอ้ฟ่างพูดอย่างเซ็งๆ สมกับความห้าวของมันจริงจริ๊ง เออ!! แล้วฉันจะมามัวพร่ำอยู่ทำไมเนี่ย การบ้านก็ยังไม่ได้ทำ ยังจะหน้าด้านพูดอยู่ได้
"แกได้บัตรคอนเสิร์ตหรือยังอ่ะ ไอ้ฟ่าง" คำถามเดิมเริ่มรีไวน์ใหม่อีกครั้งออกจากปากของยัยเปรี้ยวจอมเฉิ่ม #_# ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลย วันๆไม่ทำอะไร นอกจากจีบผู้ชาย แล้วก็คุยเรื่องดารา-นักร้อง ไม่ยอมเรียนหนังสือเลย ^_^ ฉันสาบานได้ ว่าต่อไปนี้ฉันจะหาเพื่อนที่ดีกว่าแกให้ด้ายยยยย
"คอนเสิร์ตอะไร" ข้าวฟ่างถามก่อนจะลากเก้าอี้เสียงดัง แล้วกระแทกมันลงข้างๆโต๊ะฉัน โหย!! จะบ้าตาย เพื่อนฉันแต่ล่ะคน คนหนึ่งก็เป็นทอม อีกคนก็บ้าผู้ชาย มีฉันนี่แหละ เด็กดีอยู่คนเดียว >_< ( หุๆ ไม่ค่อยชมตัวเองเลยแฮะ)
"ต๊าย!! แกไม่รู้เหรอยะ" เอ๊ะ!!! มันชักคุ้นๆนะ
"ไม่รู้เว้ย ถึงรู้ก็ไม่ไป คอนเสิร์ตใครก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับฉัน"ข้าวฟ่างตอบอย่างเซ็งๆ มันไปกินรังแตนที่ไหนมาว้า Y*Y
"จ้าๆ ฉันรู้แล้ว ว่าแกไม่ชอบผู้ชาย ก็ตั้งแต่ตอนที่แกโดนอีตาอะไรนะ--- อีตาแบงค์อะไรนั่นทิ้..." ยัยเปรี้ยวชะงักค้างเมื่อเห็นสายตาพิฆาตเขียวปั๊ด จากข้าวฟ่างส่งให้ ก่อนจะนั่งเจี๋ยมเจี้ยมสงบเสงี่ยมเรียบร้อย W@W ก๊ากกก!! ขำยัยสองคนนี้จริงๆเลย
ติ๊งต่อง !!
เสียงกระดิ่งเข้าเรียนดังขึ้น >_< พวกเราสามคนรีบสลายตัวอย่างรวดเร็ว ยัยเปรี้ยวรีบเดินสะดีดสะดิ้งกลับไปที่โต๊ะ ทันทีทันใด อาจารย์เด็ด'ป้า ก็เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าเหี้ยมโหดมหากาฬ พร้อมกับกวาดตามองไปรอบห้อง $_$ แล้วมาหยุดที่ฉัน ทำไม ทำมายยย ทำไมต้องมองที่ฉันด้วยย
"เธอ ชื่ออะไรนะ ปิยาภัทรใช่มั๊ย เอาการบ้านมาดูหน่อยสิ" ทำไม ทำไม ทามมาย ทำไมต้องเป็นช้านนนนนน 'จารย์ไม่ยุติธรรมเลย ฮือๆ ฉันออกจะเป็นเด็กดี ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย ฮึกๆ U*U คร่ำครวญจบ จึงจำเป็นต้องเดินถือสมุดโน้ตเข้าไปให้อาจารย์ด้วยความหวาดกลัว อาจารย์เปิดดูสมุดผ่านๆ พร้อมกับแหวขึ้นเสียงดัง เชอะ!! ให้มันได้หยั่งงี้สิ เพื่อนแมร่งก็มองซะ อย่ามองได้ม้าย ฉันอายนะเฟ้ย
"ทำไมไม่ทำการบ้านมา" อาจารย์พูดเสียงอำมหิต ควันออกหู %#%ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเหวอก่อนจะก้มหน้าหลบเพื่อหัวเราะหน้าอาจารย์ที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีม่วง พร้อมกับพองขึ้นเรื่อยๆ (เอ๊ะ ยังไง)
"คะ..คือ แม่ค่ะ แม่ไม่สบาย หนูเลยต้องดูแล เลยไม่มีเวลาทำการบ้านนะคะ"น่าน!! ลื่นไหลซะจริง ^_^ สงสัยเรียนจบแล้ว ฉันต้องไปอาศัยในน้ำแล้วล่ะ
"แม่ไม่สบายอะไร เมื่อวานฉันยังเห็นแม่เธอออกไปจ่ายกับข้าวที่ตลาดอยู่เลย"โฮะๆ!! ไม่ใช่แม่หนูแล้วล่ะอาจารย์ แม่หนูน่ะไปญี่ปุ่นต่างหาก หูย อาจารย์มั่ว ไปเห็นใครเป็นแม่หนูเนี่ย เฮ้อ!!!
"เมื่อวานแม่ไม่ได้ไปจ่ายตลาดคะ หนูสาบานได้ เพราะแม่หนูอยู่....บ้านค่ะ"จึ๋ย!! เกือบหลุดแล้วมั๊ยล่ะ ขืนหลุดไปล่ะก็ คราวนี้มีหวังเละเป็นโจ๊กแน่เลย
"งั้นก็แล้วไป กลับไปนั่งที่ได้แล้ว แล้ววันหลังทำการบ้านมาด้วย ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน" อาจารย์อย่าทำหน้าโหดสิ แล้วก็อย่าทำเสียงเขียวด้วย ฟังแล้วมันสยองชอบกล กึ๋ยๆ ยังไงก็รอดแล้ว ฮ่าๆ สะใจ (ฉันเป็นโรคจิตไปซะแล้ว) *_*; พอกลับมานั่งที่โต๊ะ ยัยฮันนี่ตัวแสบก็พูดกระแหนะกระแหนขึ้นมา เฮ้อ!! ฉันล่ะเซ็งเลย ~_~
"นี่คุณการ์ดคะ ถ้าไม่อยากโดนอาจารย์ว่าก็ทำการบ้านมาสิคะ หรือจะลอกฉันเอามั๊ยคะ ฉันรู้ว่าคนสมองกลวงอย่างคุณคงคิดไม่ออกหรอกค่ะ โดยเฉพาะวิชาเลข" ยัยฮันนี่จีบปากจีบคอพูด ฮึ่ย!! ฉันรู้นะว่าเธอแอบกัดฉันนะ ฉันออกจะเก่งเลข อะจ๊าย!! อาจารย์อย่ามองหนูอย่างนั้นสิ เมื่อกี้หนูไม่ได้พูดนะ ยัยด๋อยนี่พูดต่างหาก หันกลับไปเลย หันกลับไป ดีมาก อย่างนั้น หุๆ
"ฉันรู้น่ะว่าฉันสมองกลวง ไม่เหมือนเธอสมองเต็มเปี่ยมไปด้วย...ขี้เลื่อย" ก๊าก!! ยัยสมองขี้เลื่อย ว่าฉันดีนัก คราวนี้ล่ะถ้าเธอว่าฉันเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนเธอ เจ็บแสบแน่ อ่ะๆ! อย่ากรี๊ดนะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน
"กรี๊ด" เหวอ!! เสียงมหาประลัยเรียกให้คนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว อยากเป็นจุดเด่นก็เป็นไปคนเดียวสิยะ ทำไมต้องลากฉันไปเอี่ยวด้วย ยัยบ้า!
ความคิดเห็น