สาวแสบใส กับ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #7 : จำที่สัญญากับเจ๊ไว้ไม่ได้เหรอ

จำที่สัญญากับเจ๊ไว้ไม่ได้เหรอ(YYoYY)

                เมื่อฉันแทรกฝูงนเข้ามาได้ก็พบกับสาวสวยหน้าตาพอเดาได้ว่าอาบน้ำอุ่นมานานมากพอสมควร หน้าอกของเธอยืนยันถึงฝีมือชั้นเยี่ยมของหมอที่ทำให้เธอมีความฝันเป็นจริง ใบหน้าบ่งบอกถึงความเป็นชายอย่างใหญ่หลวงเนื่องจากว่า เธอไม่ได้โกนหนวดนั่นเอง!!!

   “อ๊ายยย....มาแล้วเหรอคะคุณน้อง”เสียงของคุณพี่แหลมปรี๊ดทะลุแก้วหูแล้วยังจะมีขนมิ้งค์อันสีชมพูที่ฟูฟ่องซะจนจะบดบังทัศนียภาพรอบตัวของคุณพี่ไปหมด นั่นทำให้ฉันรู้ว่าคนๆนี้คือ ช่างแต่งหน้าคนนั้น!!!

   “- -^^^^”เหอๆๆแกล้งทำเป็นไม่รู้จักดีกว่าอยากน้อยก็ยังพอจะหนีความน่าอับอายได้

   “พี่มาหายัยสี่คนนี้เองเหรอคะ นึกว่าพี่จะมาหานางแบบไปถ่ายปปกนิตยสารซะอีก”ยัยมิงมิง(แฟนคลับผู้น่ากลัว)พูด หมายความว่าไงยะ ฉันไม่มีคุณสมบัติพอรึไงหะ

   “ไอ้ที่คุณน้องพูดก็ถูกแค่ครึ่งนะคะอีกครึ่งนึงน่ะ คือน้องสี่คนนี้จะต้องถ่ายแบบเสื้อผ้าลงในนิตยสารด้วยค่ะ ไม่ใช่แค่หน้าปก”คุณพี่พูดถูกใจคุณน้องมากเลยค่ะ หะ....ว่าไงนะ ไปถ่ายปกนิตยสาร

   “ว้าย...ตายแล้ว อกคุณหนูมิงมิงจะแตกตายพี่หาคนเกรดนี้ไปถ่ายแบบเหรอคะ”ยัยคุณหนูมิงมิงนั่นทำหน้าตกใจสุดขีด เธอน่ะน่ารักนะแต่ไม่น่าเป็นสัตว์ป่าสงวนเลยจริงๆ เกรดของพวกฉันน่ะAAย่ะ ไม่ใช่แค่บีอย่างพวกเธอ(พูดไรกันอ่ะ รอบอกเหรอ –.,- : แคมป์)

   “นี่คุณน้องไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูดมากสิคะ ถ้าพวกนี้ถะ.....”เปรี๊ย! เปรี๊ย!สายตากระแสไฟฟ้าทำงานอย่างรวดเร็วเพราะคุณพี่กำลังจะพูดว่าถอดแว่นแน่ๆ

   “ถูๆไถๆเดี๋ยวก็สวยเองแหละค่ะ”ฮึ่ม....หาเหตุผลได้ดี แต่รูปประโยคนี้มันฟังดูน่าเกลียดๆนะ แล้วคุณพี่ก็เดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็กระซิบเยี่ยงการป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้...

   “นี่คุณพี่เอางานมาให้คุณน้องนะคะ อ่อ...ส่วนแฟชั่นโชว์มีตอนสิ้นเดือนนะคะ อย่าลืมซะล่ะ”คุณพี่ไม่ใช้ไมค์เลยล่ะคะ จะกระซิบทำป้าอะไรหะ เสียงดังอย่างกับไมค์ร้อยตัวรวมกัน(เวอร์ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว)

   “คุณพี่บอกว่างานแฟชั่นโชว์อย่างเดียวไม่ใช่เหรอคะ”ไม่แฟร์เลยอ่ะพี่อ่ะ อะไรเนี่ยมายื่นงานอะให้อีกล่ะ

   “หรือคุณน้องอยากให้คนทั้งโรงเรียรู้คะว่าคุณน้องไม่ได้ใส่แว่นสายตา”คราวนี้คุณพี่พูดเบาเหมือนคนธรรมดาแล้ว แสดงว่าเมื่อกี้พยายามจะแกล้งฉันล่ะสิ...

   “ไม่อยากค่า~”TT-TTในที่สุดก็ต้องตกเป็นทาสแว่นตาไร้จรรยาบรรณ ฮึกๆๆๆไหนบอกว่ามันจะเป็นความลับไง

   “โอเคค่ะคุณน้อง เดี๋ยวทางบริษัทจะส่งคนมารับคุณน้องที่โรงเรียนนะคะ”มารับทำไมที่โรงเรียนล่ะ เดี๋ยวก็มีคนเกาะหลังคารถไปด้วยหรอก

   “ตกลงค่า YoY”เป็นข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆเลยนะ

   “โอเคค่ะคุณน้อง จำที่เราสัญญากันไว้ด้วยนะคะเพราะมันจะทำให้ความลับของคุณน้องไม่แตก”พี่พูดย้ำว่าความลับดังๆก่อนที่จะพูดคำอื่นเบาๆ

   “ค่าT-T”ไร้การโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น โย่ว...แล้วก็เดินเข้าห้องด้วยอาการซึมเศร้าอย่างหนัก

                คาบเช้าค่อยๆคืบคลานผ่านเราไปช้าๆเหมือนกับว่าจะแกล้งให้คนที่รอการประชุมกลุ่มประธานนักเรียนในคาบบ่าย ในการประชุมครั้งนี้เป็นการประชุมครั้งแรกที่รองประธานนักเรียนอีกคนหนึ่งที่ไม่เคยจะเข้าประชุมเลยซักครั้งจะมาเข้าร่วมการประชุมด้วย ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าไอ้รองประธานสุดขี้เกียจคนนั้นจะหน้าตาเป็นไง....

                ติ๊ง....ต่อง....(แม้แต่เสียงกริ่งพักกลางวันยังยานเลย)

   “ไปกินข้าวด่วนไอ้เพื่อนเอ๋ย ฉันหิวไส้กิ่วแล้ว”ประชงประชุมอะไรไม่สำคัญ พลังงานในการดำเนินชีวิตจะต้องมาก่อนเว้ยยย และแล้วพวกเราก็แยกกันไปซื้อข้าวกล่องไปนั่งกินที่สวนหลังโรงเรียนเหมือนเดิม ก็ตรงนั้นมันเงียบดีนี่นา....

   “ป้าค่ะ/ป้าครับ”ใครเนี่ยเรียกแม่ค้าพร้อมฉันเลย ขอชมใบหน้าหน่อยซิ

   “นาย O_o/เธอ ^ ^”จะสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเราทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทายสิคนที่ฉันเจอคือใคร....นายแคมป์นั่นเอง (ใครทายถูกก็ให้รางวัลโดยการอ่านต่อแล้วก็ต้องกรอกเม้นเพื่อเป็นการยืนยันว่าได้อ่านต่อเรียบร้อยแล้ว ใครทายผิดก็ทำโทษด้วยการอ่านให้จบแล้วเม้น 1 เม้น)

   “เส้นเล็กต้มยำชามนึงค่ะ/ครับ”อะไรของนายเนี่ยหะ พูดเหมือนฉันทุกอย่างเลย เอาสมองฉันไปใช้รึไง

   “หนูขอก่อนนะคะ”ฉันบอกป้าคนขายให้ทำให้ฉันก่อน เพราะฉันหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว

   “ผมขอก่อนนะครับ^ ^”นายแคมป์พูดพร้อมส่งรอยยิ้มละลายใจสาวทุกเพศ(รวมสาวเทียมด้วย)ทุกวัย ทุกสถานการณ์ แล้วป้าแกจะให้ใครก่อนล่ะเนี่ย

   “งั้นเดี๋ยวป้าทำให้พร้อมกันทั้งสองชามเลย สั่งเหมือนกันนี่นาคนนึงหล่อ อีกคนนึงเป็นประธานนักเรียน”ป้าจ๋า ดูเหมือนว่าป้าจะแอบหื่นนะเนี่ย ดูเหมือนว่าป้าจะเข้าข้างคนหล่อนะ ดูเหมือนป้าจะกลัวฉันจะไปถอนชื่อร้านป้าออก ดูเหมือนว่า....ฉันคิดไม่ออกแล้ว(- -)

   “ขอบคุณค่ะ/^ ^”ฉันขอบคุณส่วนนายแคมป์แค่ส่งยิ้มไปให้ซักทีป้าแกก็รีบทำตาเหลือกแล้ว ฉันพยายามไม่มองหน้าไอ้หมอนี่ แต่ดูเหมือนฟ้าช่างจงใจใหมันมาแกล้งฉันโดยเฉพาะ หันไปทางไหนมันก็จะเคลื่อนตัวไปเจรจากับป้าในทางที่สายตาฉันอยู่ บ้ารึไงเนี่ย....

   “หึ...ท่าทางชาติที่แล้วนายคงเกิดเป็นลิงนะ”อยู่ไม่สุข สุขไม่อยู่ น่ารำคาญ

   “คงงั้นอ่ะ”หมอนั่นตอบรับหน้าตาเฉย

   “ไม่เถียงเลยแฮะ”ฉันนี่ก็บ้า ชอบให้คนเถียง ฮ่าๆๆๆ ฉันบ้าไปแล้วจริงๆ

   “เธอรู่คุณสมบัติของสมองลิงรึเปล่า ^ ^”นายแคมป์หันมายิ้มให้ฉันหน้าตาเฉย ไม่รู้สิฉันไม่เคยได้ยิน

   “ไม่รู้....ทำไมเหรอ”ฉันถามนายแคมป์สมองลิงมันทำให้ฉลาดรึไง

   “ก็....สมองลิงมันช่วยให้สมรรถภาพทางเพศดีไง ^ ^”อ๋อ...ช่วยให้สรรถภาพทางเพศดี ก็แค่นั้นเอง

   “หะ....นายว่าไงนะ สมรรถภาพทางเพศงั้นเหรอ!!!!”อ๊ายยยย...นายมันลามก

   “อืม สนใจมั้ยเดี๋ยวฉันหามาให้ ฉันกินบ่อยนะ ^ ^”รอยยิ้มชวนหื่นนั่น มันทำให้ฉันอยากเตะนายจริงๆเลย

   “นายไปไกลๆส้นฉันเลยนะ ไม่งั้นฉันจะประทับรอยมันบนปากนาย เอาให้เลือดซิบเลย”คิดมั้ยว่าดูเหมือนฉันจะพูดประโยคหลังไม่ค่อยชัดเจน ความหมายค่อนข้างคลุมเครือนะ

   “เอาสิๆประทับเลย”นายแคมป์ยิ้มและทำท่าน่ารักเต็มที่ น่ารักก็จริงแต่น่าถีบมากกว่า ฮี่ๆๆๆๆ

   “เฮ้อ...ฉันไปดีกว่า ไม่อยากยุ่งกับนาย”เหอะ ก๋วยเตี๋ยวในชามแทบจะอืดตายอยู่แล้ว ยังจะมาชวนคุยอีก

                ฉันเดินออกจากที่เดิมมาด้วยความรวดเร็ว จะหนีทำไมก็ไม่รู้แต่ขามันสังให้เดินอ่ะ ทำไงดีฉันหยุดไม่ได้ T^T และแล้วมันก็มาหยุดอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน.....

   “มาแล้วเหรอเพื่อนY^Y”บีทักขึ้นดูแต่ละคนสิ สีหน้าเหมือนอมทุกข์ คายมันออกมาซะจะได้ไม่ต้องอม

   “เออ...แล้วไงอ่ะ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นะพวกแกอ่ะ”แต่ละคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย ร้องทำไม โอ๋ๆๆๆๆไม่ต้องร้องนะ

   “แกตกลงกะพี่ช่างแต่งหน้านั่นว่าอะไร.......”อ๋อ....ไอ้คุณพี่เมื่อเช้าอ่ะนะ

   “ก็จะไปถ่ายแบบให้บริษัทพี่เค้าไงแล้วก็เรื่องเดินแบบอีกนิดหน่อย”แล้วไง พวกแกก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ

   “แล้วพี่เค้าได้บอกรึเปล่าล่ะ ว่าพวกเธอต้องถ่ายแบบกับใคร”นายซิงค์ซึ่งโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น

   “กับหมาข้างทะเลมั้ง เห็นพี่เค้าบอกว่าน่ารักมาก”ไม่ต้องชมหรอก จะบอกว่าฉันช่างคิดใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้ตัว ฮี่ๆๆๆ

   “หมาบ้านเธอหล่อขนาดนี้รึไง”นายแคมป์พูด เสมือนดั่งว่านัดหมายกันมาสมาร์ทบอยทั้งหมดเก๊กหล่อในบัดดล...

   “อย่าบอกนะว่า....”อย่าบอกนะว่า....

   “ใช่พวกเธอต้องถ่ายแบบกับพวกเรา มีคนมาสมัครตั้งเยอะนะแต่พอพี่เค้าเห็นพวกเธอปั๊บเค้าก็ตัดสิทธิ์ผู้หญิงพวกนั้นปุ๊บเลยแหละ”มาปั๊บๆปุ๊บๆอะไรแถวนี้ เดี๋ยยวปั๊ดเตะโด่ง

   “ชีวิตเศร้า T^T”ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมพวกแกถึงทำหน้าอยากร้องไห้ขนาดนั้น มันคือความซวยสุดชีวิต ฮือๆๆๆ

   “แล้วเจอกันนะครับ>_^”นายซิงค์ขยิบตาให้บีครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไป

   “เอาไว้ชาติหน้าแล้วกัน”นี่แกยังอยากเจอมันชาติหน้าอีกเรอะ ฉันไม่อยากเจอไอ้พวกนี้แล้ว บ้าๆบอๆหื่นๆ      โอ้ย....อกอีแก้มจะแตก(มันเล็กไปไม่มีให้แตกหรอกย่ะ - ผู้แต่ง)

   “ก็ยังดีที่ยังได้เจอกัน”นายซิงค์หันมาพูดอีกครั้งก่อนจะวิ่งจากไปไกลอย่างรวดเร็ว

                อะไรของมันเนี่ย เด็กเรียนไม่เข้าจายยยยย..... ไม่เห็นคุณพี่ขาจะบอกเลยว่าต้องถ่ายแบบกับไอ้พวกนี้อ่ะ ชีวิตหนอชีวิต ชีวิตนังแก้มและผองเพื่อน ไยเล่าจึงเศร้าเช่นนี้Y^Y

                กรี๊ดดดดดด!!!

   “เฮ้ย! ไปหอนที่อื่นไป”บีหันไปพูดกับกลุ่มสตอเบอรี่ที่ตอนนั้นจะรุมซ้อมฉัน โธ่...ไม่นะ ฉันไม่อยากฆ่าใครตอนนี้

   “ยัยพวกนี้ใช่มั้ยมิงมิง ที่เธอบอกว่าพี่แจสเค้าจะเอาไปเป็นนางแบบอ่ะ”ยัยกิ้งกือนี่เอง ฉันนึกว่าใคร แผลฟื้นเร็วดีนี่ โดนกระทืบเมื่อวาน วันนี้แผลเริ่มจางแล้ว แสดงว่าพร้อม_อแหลอีกแล้วล่ะสิ

   “ใช่ๆๆๆกิงกี้ตบมันเลยเถอะ ฉันหมั่นไส้มานานแล้วตั้งแต่ที่มันเป็นพิธีกรแล้ว”ไหงพูดงี้ล่ะยัยหน้าแหลม หล่อนชื่ออะไรไม่ทราบยะ

   “จินนี่ฉันอนุญาตให้ลงมือได้”อ๋อ...อาละดินเอ๋ย มาลากอีจินนี่กลับเข้าตะเกียงไปทีเร้ว เดี๋ยวนังแก้มจะทำให้ยัยจินนี่ตัวบวมจนเข้าตะเกียงไม่ได้อีก มารับเร็วววว

   “ฮึ่ย! หมาหมู่นี่หว่า”1…2…3…และ4 ตัวๆเลยดีกว่ามั้ย

   “หมาเดี่ยวก็ได้ย่ะ แต่พวกเธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ!!!”ถะ....ถะ...ถะ....ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ

   “เป็นปอบก็ได้นะ แต่ไปจกไส้ผู้ชายกินเถอะ”หน่วยผู้กล้าออกปฏิบัติการ เย้!!!

   “พวกเราตบมัน!!!”ชิส์ ทำมาเป็นรุมเดี๋ยวก็กระโดดกัดหูซะหรอก

   “อย่า!!!”ฉันร้องออกไปพร้อมกับวิ่งหนี(ล่อลวง)ยัยพวกสตอเบอรี่ให้ไปที่ๆมีคนเยอะๆ

   “จะหนีไปไหนยะ มาให้พวกเราตบซะดีๆ”อยู่ให้ตบตรงที่ลับๆก็ซวยเดะ มันต้องมากลางโรงอาหาร โฮะๆๆๆๆ

   “พวกเรา...เบรก!!!!”ฉัน บี ฟางและไหม หยุดทันที แต่ทว่า....ยัยพวกนั้นไม่หยุดตามด้วยน่ะสิ

                โครม!!!

                กรี๊ดดดด!!!เสียงกรีดร้องของนักเรียนทั้งโรงอาหารดังขึ้น

   “ว้ายยยย!!! นังหนูเป็นอะไรมากมั้ย อยากกินก๋วยเตี๋ยวทำไมไม่สั่งดีๆล่ะลูก อยากกินมากขนาดเอาหัวมาจุ่มตะกร้าตำลึงเลยเหรอ”ฮ่าๆๆๆๆป้าพูดด้วยความเอ็นดูมากเกินไปรึเปล่าคะ

   “ป้าคะ คือว่าพวกนี้มาปรึกษาพวกเราน่ะค่ะว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวของป้าแต่ว่าไม่กล้าสั่ง พวกเราเลยให้เค้ามาสั่งป้าดีๆ แต่พวกเค้าคงอยากกินมากน่ะค่ะ ก็เลย....”โฮะๆๆๆๆ ประธานนักเรียนตีบทแตกดัง เพล้งๆๆๆ

   “ป้าไม่โกรธพวกเค้าใช่มั้ยคะ ^ ^”ยัยบีทำหน้าใสซื่อสุดๆ เป็นความใสที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายจริงๆ

   “ป้าไม่โกรธหรอกจ้ะ แต่จำไว้นะนังหนูถ้าจะกินก็สั่งกันดีๆไม่ต้องกระโดดทะลุหน้าร้านมาแบบนี้”ป้าหันไปพูดกับพวกสตอเบอรี่ที่กำลังจมกองตำลึงกันอยู่ หุๆๆๆ คิดแล้วสะใจ ฉันทำให้ยัยพวกนี้เอาหน้าจิ้มตะกร้าตำลึงได้ไงน่ะ

   “กรี๊ดดดด!!!!”ฉันเอานิ้วอุดหูทันทีที่ยัยกิงกี้นั่นขุดหัวตัวเองออกมาจากกองตำลึงได้

   “เอาหนังสือสมบัติผู้ดีไปต้มกินซักหน่อยมั้ย เผื่อว่าจะได้ซึมซับไปบ้างน่ะ”ไหมพูด โฮะๆๆๆๆ เดี๋ยวฉันลงทุนให้เอาสมบัติผู้ดีเล่มเท่าวิทยานิพนธ์ไปเลย

   “นี่เธอว่าฉันต่ำรึไงยะ”อืม....คงงั้นแหละ

   “เปล่านะคะคุณหนูกิงกี้ พวกเราแค่ออกความเห็น”แค่ออกความเห็นเท่านั้นนะจ้ะ คิดอะไรมากเนี่ย

   “หึ....แล้วพวกแกจะได้เจอดีแน่”ดีไม่กลัว กลัวมันจะส่งสมุนมาฆ่าฉันน่ะสิ

   “โชคดีนะคะ คุณหนุตำลึง”ฟางพูดพร้อมโบกมือให้คุณหนูตำลึงถ้าเป็นฉันเห็นอย่างนี้นะ ฉันจะกระโดดกัดหูมันผู้นั้น ณ บัด NOW เลยแหละ แล้วคุณหนูตำลึงทั้งห้าก็เดินจากไปโดยมีกิ่งก้านตำลึงติดตามลำตัวไปคนละต้นสองต้น ฉันรู้นะพวกเธอจะเอาไปปลูกใช่มั้ยล่ะ โอเค สนับสนุนเต็มที่เพื่อน แล่ะก่อนที่คุณหนูตำลึงจะจากไปจนลับตา ก็ได้ส่งของที่ระลึกไว้ให้โรงอาหารได้จดบันทึกไว้เป็นประวัติสาสตร์......

   “กรี๊ดดดดดด!!!!”กรี๊ดมหาระลัยยยยยยยย เจอหน้ายัยพวกนี้ทีไรได้มีกรี๊ดทุกครั้งไปสิน่า

   “เหอะๆๆ”ไหมหันไปยิ้มกับคนในโรงอาหารที่ลงหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว

   “สะใจเว้ยยยยยยยย”เยสๆๆๆๆ ในที่สุด มาดประธานนักเรียนแสนดีก็ลุดลอยละล่องลิ่วๆๆๆๆไปจากฉัน

   “- -* แกไม่ใช่เพื่อนฉันใช่มั้ย”ยัยบีหันมามองฉันที่กลังระเบิดอารมณ์สะใจอย่างเต็มที่

   “เสียใจ ฉันเนี่ยแหละเพื่อนแก”โฮะๆๆๆๆ(นางมารเข้าสิง) แกจะปฏิเสธได้ยังไงยะ คบกันมาตั้งยี่สิบปี(อายุเธอยังไม่ถึงเลย - -* - ผู้แต่ง)

   “T^T”ทำหน้าอย่างกับจะฆ่าตัวตายเลยนะแก ฉันไม่ยอมให้แกตายหรอกฟาง

   “ฉันจะผูกคอตายใต้ต้นมะยม T^T”บีบอก

   “ฉันจะไปแกะเชือกออกแล้วลากไปผูกใต้ต้นผักชีแทน ^-^”โฮะๆๆๆๆ ใต้ต้นผักชีแกจะตายมั้ย

   “ฉันจะกรอกยาตาย”ไหมพูด ยัยพวกนี้นี่อะไรกันนะ

   “ถ้าแกกรอกยาฉันจะล้างท้องแกด้วยมือฉันเอง”ล้างท้องๆๆ น่าสนุกแฮะ

   “นั่นน่ากลัวกว่าการที่ฉันจะฆ่าตัวตาย Y^Y”ในที่สุดก็ไม่ตาย หุๆๆๆๆ

   “งั้นฉันจะกรีดข้อมือ”อะไรดีอ่ะๆๆๆๆ นึกไม่ออกอ่ะ

   “ถ้าแกกรีดข้อมือ ฉันจะเอาเลือดแกมาทำพิธีบูชาเทพอารีซาโน่”เทพประจำตัวพวกเราเอง โฮะๆๆๆๆ ท่านไม่กินเลือดหรอก

   “ฉันไม่ตายแล้ว T^Y”ดีมาก พวกแกไม่ตายแล้วจะได้อายพร้อมฉัน

   “ดีมาก งั้นเราไปประชุมกันเถอะ”เกือบลืม วันนี้มีนัดประชุมพวกกรรมการนักเรียนนี่หว่า

                จากที่ส่งพวกคุณหูตำลึงกลับสวนไปแล้ว พวกเราก็ไปซื้อข้าวมากินคนละกล่องในห้องประชุม ก็ซื้อมารอคนอื่นไง ก็กรรมการนักเรียนคนอื่นยังไม่มาอ่ะ ให้ทำไงล่ะ หิวก็หิว ถ้าไม่ทะเลาะกับพวกคุณหนุตำลึงซะก่อนนะ ป่านนี้คงได้กินไอติมไปแล้ว

   “ไอ้แอ้ม แกว่าไงอ๊ะ”ยัยบีพูดขณะที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

   “แกพูดให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย แก้มกับแอ้มน่ะมันคนละความหมายเลยนะเว้ย”ใครโวยวาย ฉันเองแหละ - -

   “ถ้าอั๊นออบแอว่าไม่ได้อ่ะ”ยังเคี้ยวๆพูดๆอยู่ เอาเหอะยังชัดบางคำแหละวะ

   “แกก็จะโดนฉันถีบไง”ฉันทำท่าลุกขึ้นยืนแล้วตั้งการ์ด

   “จบข่าว- -”อ่าฮะ ถูกต้องไหม จบๆไปเหอะก่อนที่ฉันจะไม่ได้กินข้าว

                และฉันกับเพื่อนทั้งสาม ก็กินข้าวอย่างมีความสุขต่อไปจนกระทั่ง....

                แกร๊ก!!!

   “ไออ่ะ”คราวนี้เป็นฉันบ้างที่ข้าวเต็มปากเพราะเมื่อกี้มัวแต่ว่าบีอยู่ข้าวตัวเองเลยไม่ได้กิน และตอนนี้บีกำลังแกะเลย์รสกะเพรากรอบแล้ว

   “ผมเองครับท่านประธาน”ผมเองเป็นสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองของผู้ที่จะเข้ามาภายในห้องประชุมของกรรมการนักเรียน

   “เอิญอ่ะ”ข้าวคำเกือบสุดท้ายถูกยัดเข้าปากไปอีกครั้ง และท่าทางว่ามันกำลังติดคอฉันอยู่!!!

   “แค่กๆๆขอน้ำหน่อย แค่กๆๆ”ฉันตบคอตัวเองและพยายามหายใจลึกๆให้ข้าวลงคอไปให้ได้แต่ยิ่งหายใจเข้าลึกๆมันยิ่งติดคอน่ะสิ ฉันจะทำยางงายยยยยย Y^Y

   “อ่ะ”เสียงใหญ่ๆนะ สงสัยจะเป็นรุ่นน้องฝ่ายกิจกรรม เพราะมันเป็นผู้ชาย(ทั้งแท่ง)อยู่คนเดียว

   “เฮ้ออออ....ขอบคุณ”ในที่สุด ข้าวก้อนนั้นก็ถูกส่งลงไปในท้องอย่างสวัสดิภาพ

   “บีๆๆๆเอามากินมั่งดิ”ฉันเรียกบีที่กำลังนิ่งอยู่ เป็นไรกันอ่ะนั่งกันนิ่งเชียว แถมยังทำหน้าตกใจอีก โฮะๆๆๆ ฉันรู้นะรุ่นน้องคนนี้หล่อใช่มั้ยล่ะ อย่ามาหื่นเกินหน้าเกินตาฉันแถวนี้นะ

   “O_O”ดูเหมือนว่าบีจะยังตกตะลึงไม่หาย แล้วมันตัวอะไรล่ะฮะ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นจนกระทั้ง พบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายยืนอยู่ข้างหน้า

   “สวัสดีครับท่านประธาน ^ ^”พรวดด!!! น้ำที่กินเข้าไปเมื่อกี้แทบจะพุ่งออกมา เมื่อพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ สมาร์ทบอย 4 คนครบ!!!

   “พวกนายมาทำไมกันเนี่ย O[]O”ยังอึ่งไม่จบ ขอเวลาอีกซักครึ่งนาทีแล้วค่อยหาย

   “มาประชุมสิ ฉันน่ะรองประธานนะ”อ๋อ ไอ้หมอนี่นั่นเองคือรองประธานที่หายสาบสูญไปตั้งแต่ชาติปางก่อน

   “นั่งสิ แล้วนายพาพวกนี้มาด้วยทำไม”ฉันผายมือไปตรงที่นั่งของรองประธานฝ่ายกิจกรรม และชี้ไปที่สามคนที่เหลือ มาทำไมไม่ได้เชิญ

   “นี่เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไงฮะ ฉันเป็นคนส่งน้ำให้เธอกินนะ”นายแคมป์ขึ้นเสียง พร้อมทั้งยืนกอดอกในท่าที่คิดว่าตัวเองเท่ห์สุดๆ ก็เท่ห์นั่นแหละ ( -.,- )

   “ก็มีปากพูดได้ แล้วมันหนักนิ้วก้อยของนายรึไง”ไม่รู้จะหนักอะไรดี หนักนิ้วก้อยเนี่ยแหละวะ

   “มันไม่หนักที่นิ้วก้อยของผมหรอก แต่มันหนักที่ตรงนี้ของผมมากกว่า”ว่าแล้วนายแคมป์ก็ชี้ไปที่อกฝั่งซ้ายของตัวเอง

   “แหวะ!!!”เสมือนนัดกัน แต่ไม่ได้นัด ทั้งฉัน บี ฟาง และไหม อ้วกออกมาพร้อมกัน

   “อ้วกพร้อมกันอย่างนี้แสดงว่าลูกของพวกเราจะคลอดพร้อมกันใชมั้ยเนี่ย”หืมมมม...นายพูดอะไรออกมาฮะนายฮาร์พ

   “ตบปากตัวเองซะ”ไหมพูดทั้งๆที่มือของตัวเองยังหยิบเลย์กินอยู่ ปากเลยเคี้ยวไปด้วย

   “ตบด้วยปากของเธอได้มั้ยล่ะ -3- ”ดู ดู๊ ดู ดูมันทำ ทำไมถึงทำอย่างนี้ได้

   “นายปากแตกแน่!!!”ไหมพูดพร้อมทั้งยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาตั้งการ์ด

   “โธ่ๆๆๆอย่าดุสิครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปถ่ายแบบไม่สวยนะ”ฮึ่มๆๆๆๆ นายฮาร์พนะนายฮาร์พ

   “ต่อยมันเลย เอ้า...ต่อยมันเลย”ฉัน บีและฟางย้ายมาอยู่มุมห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ก็ได้แต่ตะโกนเชียร์เท่านั้นเพราะไหมเลิกตั้งการ์ดและมาหยิบเลย์กินเรียบร้อย

   “กินมั่งดิวะ เฮ้ย....อย่ากินคนเดียวเด่”โหย...เหมือนเห็นแก่กินเนอะ ใครเนี่ย... ก็ฉันอีกเช่นเคย แหะๆๆๆ

   “ตังค์แกมีตั้งเยอะแยะ เอาไปไว้ไหนไปซื้อกินเองดิวะ”ไหมบอก ยัยไหม ฉันจะฆ่าแก!!!!

   “แล้วไม่อยากรู้เหรอ ว่าพวกเราเข้ามาด้วยทำไม (-  -)”ตอนนี้หูทุกคนเริ่มออกแสวงหาการสั่นสะเทือนของกล่องเสียงนายซิงค์

   “อยากบอกมั้ยล่ะ”บีพูดขณะที่เรด้าบนหูเริ่มทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพพร้อมกับมือที่ยังหยิบเลย์กินไม่หยุดรวมทั้งฉันด้วย หูและปากของพวกเราทำงานร่วมกันได้ดีเสมอ

   “อยาก แต่....ถามหน่อยสิคร้าบบบบ T^T”อ๋อ...ที่จริงอยากเรียกร้องความสนใจว่างั้น

   “แล้วแต่นะ พวกนายจะบอกรึไม่บอกยังไงพวกเราก็ต้องรู้อยู่แล้วในที่ประชุม”พวกเราชักจะฉลาดเกินไปแล้วนะ เหอะๆๆๆแต่ก็ดี

   “บอกแล้วๆ ที่จริงพวกเรามาเรื่องงานแฟร์ประจำปีน่ะ ที่มันจะมีกิจกรรมเยอะๆหลายๆซุ้มน่ะ”แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกนายล่ะ

   “มันเกี่ยวกับพวกเราเพราะว่าพวกเราต้องเล่นคอนเสิร์ตที่เวทีกลางสนามน่ะ”อย่าลืมทาครีมกันแดดล่ะ เดี๋ยวเป็นมะเร็ง แดดเดี๋ยวนี้ไม่ปลอดภัย

   “อีกแล้ว!!!”ช่ายๆอีกแล้วงั้นสิ หวังว่าพวกเราคงไม่ต้องเป็นพิธีกรอีกรอบนะ (-  -)

   “เหอะๆๆๆพวกเธอเชื่อเหรอ”เออ....หัวเราะกันเข้าไปนะ ฉันล่ะเกลียดไอ้พวกนี้เข้าไส้จริงๆ

   “เชื่อย่ะ!!!!”ทำไมพวกเราต้องพูดพร้อมกันงั้นเหรอ เพราะต้องการให้มันดูน่ากลัวยังไงล่ะ โฮะๆๆๆๆ

   “งั้นล้อเล่นละกัน ที่จริง...”ที่จริงแล้วพวกนายเป็นเกย์ บอกมานะฉันจะเอาไปบอกนักข่าวคงได้ค่าประจานเพื่อนหลายบาทอยู่

   “พวกเราต้องตั้งบูธขายคอฟฟี่ช็อปน่ะ”นึกว่าตัวเองอยู่คอฟฟี่ปริ้นรึไงยะ

   “แล้วไง”เออ นั่นสิแล้วไงอ่ะ

   “ก็พวกเราเป็นหัวหน้าบูธ หัวหน้าทุกบูธต้องมาประชุมที่นี่ไม่ใช่หรอ”นายแฟ้มพูดพร้อมกับทำหน้าเจียมตัวสุดๆ

   “เออก็ใช่ แล้วหัวหน้าบูธมี 4 คนงั้นเหรอ”เค้าให้หัวหน้าบูธคนเดียวมิใช่รึท่าน

   “ครับ”เปลี่ยนจากเออมาเป็นครับเรียบร้อย เวลาพวกเรา(พยายาม)จริงจังน่ะนะ พวกเราจะหน้านิ่งแอนด์ขรึมมากเลยแหละ(ทั้งๆที่จริงๆแล้วติ๊งต๊อง)

   “ขออนุญาตครับพี่แก้ม ^ ^”เด็กฉันๆฉันเลี้ยงมากับมือ ว่าไงจ้ะน้องฟิล์มสุดหล่อ

   “ขอเข้าห้องครับ”มามาดน่ารักๆนะตัวเอง เดี๋ยวก็จับกินซะหรอก ยิ่งชอบกินเด็กอยู่

   “เชิญเลย ตามสบายพี่ๆคนอื่นยังไม่มา”บีหันไปพูดด้วย กลุ่มฉันจ้องจะกินเด็กกันหมดทุกคนเลยเหรอเนี่ย ช่างมันเหอะตอนนี้ฉันยังไม่หิว

   “พี่ๆมีปัญหาอะไรกันรึเปล่าครับ”ไอ้เด็กนี่ หล่อละลายใจแล้วนิสัยยังดีอีกนะ เดี๋ยวมาอยู่กับฉันสองคนเมื่อไหร่จะปล้ำซะ คอยดูสิ ( -.,- )

   “เปล่าครับน้อง พี่ๆแค่อยากคุยกับประธานนักเรียนเฉยๆ”โอ้วพระเจ้ายอด กล้วยทอดมาก ไอ้พวกนี้เปลี่ยนบุคลิกได้ไวปานสายฟ้าฟาดผ่าหัวคนสวยๆอย่างฉัน จากขี้เล่นไปเป็นมาดขรึมเลยเหรอเนี่ย

   “งั้นเชิญนั่งสิครับ เผื่อผมจะให้คำปรึกษาพวกพี่ได้ ^ ^ ”รอยยิ้มยั่วยวนนนนน

   “ไม่เป็นไรครับ พวกพี่นั่งที่นี่แหละ”ที่นี่??? .....THIS IS A เก้าอี้ของฉ้านนนนนนนน

   “นายลุกเซ่ นั่นมันเก้าอี้ของฉ้านนนนน”ฉันพยายามทึ้งนายแคมป์อย่างที่สุด ให้มันลุกออกจากก้าอี้ฉัน แต่ทำไงก็ไม่เป็นผล ฮือๆๆๆๆเก้าอี้ฉ้านนนน

   “พี่ลุกเถอะครับ มานั่งที่ผมก็ได้”ฟิล์มลุกขึ้นยืนและเดินมาทางนายแคมป์ โอ้ววว...สุภาพบุรุษ

   “เอ่อ....ครับๆๆๆ”นายแคมป์ลุกอย่างรวดเร็ว และทันทีที่ฉันจะลุก.....

                ตุบ!!!

   “เฮ้ย! พี่เป็นอะไรมากมั้ยครับ”ฟิล์มพูดต่อ อย่าให้ได้มโอกาสเชียวนะ ฉันจะจับนายปล้ำจริงๆด้วยเหอะๆๆๆๆ

   “พี่ไม่เป็นไร ไปนั่งที่แกไป๊!!!”ฉันไล่พร้อมส่งยิ้มให้ แต่มันไม่กลับไปโดยดีมันพยายามยื่นมือมาให้ฉันจับ เออๆจับก็ได้วะ

   “เดี๋ยวผมช่วยเอง ^ ^ ”ยิ้มละลายสมองงงง ฉันไม่ได้ชอบไอ้เด็กนี่มากหรอก มันชอบเก๊ก (เหรอ...แล้วเมื่อกี้ใครจะจับผมปล้ำ - ฟิล์ม)

   “เออ...ดึงฉันไปที ขี้เกียจ”มากมาย ฉันขี้เกียจมากกกกกกก

                หวืด!!

   “เฮ้ย! ปล่อยฉันนะไอ้เด็กบ้า ฉันไม่ขี้เกียจแล้ว”ทันทีที่จบคำวาขี้เกียจมันอุ้มฉันขึ้นมาทันที ไอ้เด็กนี่สูงตั้ง 179 เซน เปรตชัดๆ แถมยังหล่อเทียบเท่ารุ่นพี่หลายๆคนอีกต่างหาก โฮะๆๆๆๆแต่เสียใจที่บ้านฉันเห็นคนหล่อกว่านี้มาแล้วย่ะ

   “อ้าว...พี่ขี้เกียจไม่ใช่เหรอ”โอ๊ย....ใจจะวายตาย ไอ้เด็กบ้านี่วางฉันลงบนเก้าอี้แล้ว

   “O[]O!!!”หน้าของทุกคน

   “^ ^”หน้าของไอ้เด็กเวร

   “-  -^^^”และหน้าของฉัน

                และการประชุมก็เริ่มขึ้นหลังจากนั้นประมาณสิบนาที เมื่อหัวหน้าบูธทุกคนมาแล้วและกรรมการนักเรียนทุกคนก็มาด้วย การประชุมครั้งนี้ได้ผลสรุปว่าทางกรรมการนักเรียนจะต้องเดินตรวจตราตามซุ้มต่างๆเพื่อดูแลความเรียบร้อย และหัวหน้บูธทุกคนจะต้องรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองทำด้วย และก่อนออกจากห้องประชุม

   “ไอ้บี”ฉันสะกิดบีที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้คนก็เริ่มทยอยออกกันไปหมดแล้ว เหลือแต่สมองน้อย พวกเรา แล้วก็ฟิล์ม

   “หืม”บีที่กำลังนั่งหลับอยู่ปนือตาขึ้นมามองฉัน

   “แกเอาขนมฉันไปไหน!!!!”ใช่ สิ่งที่ฉันจะถามบีมีอยู่แค่นี้ ขนมฉันอยู่ไหนนนนนนน

   “อยู่ที่ฟางกับไหม”พอฉันหันไปก็ได้ยินเสียงเปิดห่อขนม และนั่น....ขนมฉ้านนนนนนนน

   “เอาของฉ้านคืนมาาาาาา”ฉันพยายามดึงแบบสุดแรงเกิดแต่ผลออกมาคือ....ดึงไม่ออก

   “แกอ่ะ ขนมแค่นี้ให้เพื่อนไม่ได้รึไง”ไม่ต้องมาส่งสายตาวิงวอนแบบนั้น ฉันไม่หลงไปติดกับดักแกหรอก

   “งั้นแบ่งกันกิน”ฉันกลับไปนั่งที่เดิมและจดรายละเอียดการประชุมอีกนิดหน่อยและไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปหยิบขนมกินด้วย

   “ไม่น่าเชื่อว่ากลุ่มกรรมการนักเรียนที่มีตำแหน่งใหญ่ในโรงเรียนจะแย่งขนมกันกิน (-  -^^) ”อย่ามองอย่างนั้น มันจะทำให้ดูเหมือนว่าพวกเราปัญญาอ่อน

   “งั้นก็เชื่อซะ....แล้วออกไปด้วย ไอ้ไหมแกเกินโควตา”เกินไปสองชิ้นครึ่งแล้วนะยะ เดี๋ยวแกโดนฉันจับกินแน่!

   “กลับบ้าน”ฟางพูด เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องถ่ายแบบนี่นา เอองั้นกลับก็ได้

   “ไปๆๆๆๆเอาขนมไปด้วย”พวกเราหยิบขนมกับน้ำอัดลมไปเต็มมือ

   “ไปเหอะ เดี๋ยวพวกเราจะต้องเห็นยัยพวกนี้อ้วนแน่นอน”อย่าคิดเลยว่าจะเห็นพวกเราอ้วน ไม่มีทางซะหรอก

                จากนั้นพวกเราก็เดินออกจากห้องประชุมโดยไม่สนใจนายฟิล์มและสมาร์ทบอยอีก ระหว่างทางกลับมีเด็กผู้หญิงหลายๆคน มองมาที่พวกเราด้วยสีหน้าหมั่นไส้ หมั่นไส้ และหมั่นไส้ จะหมั่นไส้อะไรนักหนาฮะ แต่ช่างเหอะยังไงฉันก็ S.B.Y (สบายๆ) อยู่แล้วล่ะย่ะ หุๆๆๆๆ พรุ่งนี้ล่ะสินะ ที่ฉันจะต้องไปถ่ายแบบที่ทะเลน่ะ น่าสนุกแฮะ ฉันไม่ได้ไปทะเลมานานมากแล้วด้วยสิ....จะสนุกแค่ไหนกัน

เราบอกแล้ว ครั้งที่ร้อยว่าเราแต่งให้ใครค้างไม่เป็นนนน

…T^T…

ยังไงก็ช่วยติดตามกันหน่อยเถอะนะจ้ะคนอ่านที่รัก

บางทีตอนนี้อาจจะยังไม่สนุกมาก

ก็ขอโทษนะ

แต่รับรองว่าตอนหน้าสนุกกว่านี้แน่!!!

อย่าลืมเม้นล่ะ

บะบายยยย~

เดี๋ยวจะมาต่อให้เร็วที่สุดเลยจ้า