สาวแสบใส กับ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #5 : โคตรบังเอิญ

โค-ตรบังเอิญ!!!

   “จะอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันจัดให้”ไอ้นี่ยิ้มอย่างนี้เดี๋ยวนายจะได้รู้ คนสวยอย่างฉันน่ะมีหนามนะยะ

   “เอางี้นะคะที่รัก....”โฮะๆๆๆๆมารยาซัก 20,000 เล่ม เสน่ห์หญิงอีก 30,000 เล่ม คราวนี้ล่ะนายตายย!!

   “......”ไร้การตอบรับแต่ตาของไอ้หมอนี่จ้องเขม็งมาที่ฉัน ดูเหมือนว่าเพื่อนฉันกำลังงงกับการกระทำอันยั่วยวน(ให้อ้วก)ของฉันอยู่ แล้วฉันจะบอกแกทีหลังนะ

   “หลับตาสิคะ”หลับตาสิ ใกล้ถึงเวลาตายแล้ว เดี๋ยวศพไม่สวยนะ

   “ก็ได้”ว่าง่ายแฮะ ดีมากอย่างนี้แหละโดนฉันเชือดแน่

                5.....4.....3.....2.....1......

                พลั่ก!!!!

                ตุบ!!!

   “โอ๊ย! เธอทำอะไรกับฉันเนี่ย”ฉันไม่บอกนายหรอกว่าฉันเสยคางนายไปเต็มๆ แล้วนายก็ลงไปกองอยู่ที่พื้นเนี่ยแหละ

   “ก็อย่างที่รู้สึกล่ะค่ะที่รัก ฉันต่อยนาย”ประโยคหลังดังกว่าประโยคหน้าประมาณ 10 เท่า สะใจ๊....สะใจ....

   “นี่เธอ!!!”กล้าเหรอ นี่มันต่อหน้าแฟนคลับนายเลยเชียวนะ

   “บายค่ะ....หมดคิว”ฉันขึ้นไปยืนประจำตำแหน่งบ่นโพเดียมพิธีกรทันที พอหันไปมองหน้านายแคมป์อีกทีนายนี่กำลังลูบคางอย่างเมามันส์(เค้าเจ็บย่ะ) และกำลังส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบ  เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแก้ม

   “ช่วยไปไกลๆฉันทีเหอะ -_-^^^^”ที่บีไม่ทำอย่างฉันเพราะว่า...นายซิงค์เอาหน้าเข้ามาใกล้ยัยบีมากเกินไป ประมาณไม่ถึงคืบก็จะชนกับอยู่แล้ว

   “ไหงเป็นงี้อ่ะ YYOYY”นายซิงค์ทำหน้าอยากร้องไห้อย่างเต็มที่ ขอโทษเถอะเพื่อนฉันมันไม่บ้าผู้ชายหรอกย่ะ(ไม่เหมือนฉัน ฮ่าๆๆๆๆ)

   “ทำเดี๋ยวนี้!!!”คำประกาศิตสุดท้าย ทำให้นายซิงค์ต้องทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมและถอยไปด้วยอาการลำบากใจ และส่งสายตาอาฆาตมาให้บี เช่นเดียวกับนายแคมป์ที่ตอนนี้ยังจ้องฉันไม่เลิก

   “อยู่เฉยๆ”ฟางบอกนายแคมป์ อยู่เฉยๆ แม่ปลื้มมาก....จบ!

   “ลงไปจูบยัยกิงกี้นั่นให้ฉันดูหน่อยสิ”โอ้วววว....เด็ดๆๆๆๆ ขอดูหน่อยเหอะ นักร้องซุปเปอร์สตาร์จูบกับยักษา(ยักษ์ตัวเมีย)นามว่ากิ้งกือ ฮ่าๆๆๆ(เธอมันโรคจิต - ผู้แต่ง)

   “ก็ได้”OoO นายจะทำจริงเหรอเนี่ย โอ้ว มาย ก๊อด

                ตึก!ตึก!เสียงเดินลงบันไดคล้ายพะยูนตะกายน้ำ....มากกก

                จุ๊บ~

   “T.,T”ยัยกิ้งกือถึงกับเลือดพุ่งออกจากรูจมูกอย่างรวดเร็ว หน้าแดงแปร๊ดไล่จนมาถึงคอ เป็นภาพที่ติดตามากค่า

   “ทำไมจูบมือล่ะ”แค่จูบมือยัยกิงกี้นั่นยังเลือดพุ่ง.....ถ้าจูบปากล่ะก็ เลือดซึมออกมาทางรูขุมขนแน่

   “หรือเธออยากให้ฉันจูบปาก >_^”ความหมายมันกำปั้นทุบดินยังไงก็ไม่รู้นะ????

   “ใช่...ฉันจะให้นายจูบปา.....”

                จุ๊บ~(อ๊ากกกกกกก!!!)

   “โอเค!!!”ป๊าดดดดดด....นายตายแน่ นายฮาร์พ

                จากที่นายฮาร์พดีใจได้ซักพักก็ต้องงงกับสีหน้าของยัยไหม เพราะตอนนี้หน้าของมันเริ่มไร้สีเลือด แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นลมแม้แต่น้อย แววตากลับฉายแววน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกนายฮาร์พเริ่มถอยออกไปประมาณ 2-3 ก้าว ไหมกวาดนิ้วเรียวยาวลงบนสร้อยเงินที่ห้อยพระและเทพองค์หนึ่งไว้อย่างช้าๆ จนกระทั่ง.....

                เคร้ง!!!

   “โอ๊ย!!!”นายฮาร์พลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเวที ตามด้วยความตกตะลึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้....

   “ไหมๆๆๆแกตื่นซะที พอแล้วๆ”พวกฉันเข้าไปเขย่าตัวไหมอย่างบ้าคลั่งพลังแบบนี้...หลุดออกมาอีกแล้วสินะ

   “หือ...เกิดอะไรขึ้น”ไหมตื่นจากภวังค์เวทย์ที่ตนได้ปล่อยออกมา

อย่างที่บอกว่าพวกเรามีพลังเวทย์ เมื่อกี้ที่ไหมลูบสร้อยจนเกิดแสง...สิ่งที่เกิดต่อมาก็คือวงแหวนสีเงินสลักรูปดอกไม้พุ่งเข้าหานายฮาร์พอย่างแรงจนทำให้นายฮาร์พลงไปกองกับพื้น นั่นเป็นเพียงแค่พลังเล็กน้อยยังไม่เข้าขั้นพื้นฐานด้วยซ้ำๆไป พวกเราห้อยพระและห้อยเทพของลัทธิลึกลับไว้ด้วยกันก็เพราะว่ามีท่านเกจิองค์หนึ่ง ทักพวกเราว่าเทพที่พวกเรามีติดตัวตั้งแต่แต่เกิดจะสร้างพลังที่มหาศาล มีเพียงพระเท่านั้นที่สามารถควบคุมพลังของเทพองค์นั้นๆได้ แต่เมื่อไหร่ที่พวกเราโกรธหรือกลัว เมื่อนั้น...พลังเวทย์ก็จะหลุดออกมา(ย้ำ!!นี่เป็นนิยายรักหวานแหววไม่ใช่แฟนตาซี)แต่เราก็สามารถใช้และควบคุมมันได้ตลอดเวลาที่มีสติ

   “เธอหลุดอีกแล้วนะไหม”ใช่ ไหมเป็นคนที่พลังหลุดออกมาบ่อยที่สุด

   “ฉันขอโทษ TT_TT”ไหมร้องไห้โฮทันที ไหมบอกพวกเราเสมอว่าพยายามควบคุมมันแล้ว แต่มันทำไม่ได้พวกเราก็เลยพาไหมเข้าหลังเวที่ไป อย่างน้อยให้ไหมเลิกร้องไห้ก่อนก็ยังดี....

                ....ด้านหลังเวที....

   “แกไม่เป็นไรใช่มั้ย”ฉันจะร้องๆไห้ตามแกอยู่แล้วนะไหม YOY

   “อืม”ไหมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ

   “งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ”แหม แม่คุณจะทำงานเลยเหรอยะ

   “(-- --)(_ _)(-- --)(_ _)”ไหมพยักหน้าอีกรอบ ถ้าพวกแกถามอีกซักสิบคำถามไอ้ไหมคงพยักหน้าเป็นอย่างเดียวแหละ

   “โชคดีเพื่อน”ฟางหันมาตีมือกับเราสามคนก่อนเดินขึ้นเวทีไป ส่วนฉันกับบีก็นั่งเป็นเพื่อนยัยไหมอยู่ข้างหลังเวที  แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น....

            ถ้าเธอเปิดดูข้อความนี้อยากให้เธอช่วยอ่าน อ่านแล้วก็ลบมันไป
            ฉันเพียงต้องการให้เธอรู้ สิ่งที่ยังค้างๆข้างใน ไม่ได้มารั้งเธอ
       

      *  ขอบคุณนะที่เคยรักและเคยเห็นความจริงใจ
            แต่ยังเหลือคำสุดท้ายที่แทนการบอกลา

      **  ยินดีที่ได้รู้จัก ถึงเธอไม่รักไม่เป็นไร
            จะไม่โทษเธอที่มาทื้งไป เมื่อฉันดีไม่พอ
            ยินดีแม้ฉันต้องเจ็บให้เจ็บกว่านี้ก็ไม่เรียกร้อง
            แค่ได้รักเธอมันก็มากพอ ฉันขอให้เธอโชคดี

            สายตาอ่อนโยนจากเธอนั้น วันแรกที่ได้พบหน้า เห็นชัดในความทรงจำ
            ทุกการกระทำจนวันนี้ เก็บยังดีอยู่ในหัวใจ ยังไงก็ไม่ลืม (ซ้ำ *,**,**)

                                                                                (ยินดีที่ได้รู้จัก NICE 2 MEET U)

   “ถ้าฉันไม่มีอคติคงคิดว่าพวกนายร้องดีกว่านี้ไปแล้ว”ฉันบ่นให้ยัยบีกับยัยไหมฟัง

   “อืมๆฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยแหละแก”บีออกอาการส่งเสริมอย่างรุนแรง

   “ฉันว่านะ ถ้าไม่มีอคติล่ะก็ฉันคงเห็นไอ้พวกนี้เป็นไอดอลเลยล่ะ”พูดมากได้อย่างนี้แสดงว่าไม่แคร์กับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยใช่มั้ยเนี่ย

   “เชื่อฉันสิ ว่ายัยพวกนั้นน่ะเห็นไอ้พวกนี้หล่อก็เลยชอบ”บีพูดต่อทันที ได้ฉันคันปากมานานแล้ว

   “อืมๆใช่ๆ”ไหมมีหน้าที่สนับสนุนอย่างดียวเช่นเดิม

   “เอาเป็นว่าพวกเราไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ เอาที่ล้างเครื่องสำอางไปด้วยล่ะ”บีหันมาสั่ง สั่งใครไม่ทราบยะ

   “ได้ค่า~TTOTT”แล้วหน้าที่ผู้บริการก็ต้องเป็นของฉัน ฉันเริ่มหอบผ้าขนหนูเช็ดหน้าและอุปกรณ์ล้างเครื่องสำอางต่างๆไปให้บีกับไหม นี่ฉันเป็ประธานนักเรียนนะยะ ไม่ใช่คนรับใช้ของเธอ

                หลังจากที่ฉันหอบของพรุงพะรังเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างเครื่องสำอางเสร็จแล้ว ก็ออกมานั่งรออีกเพื่อนอีกสามคนที่ยังนั่งหลับอยู่ในห้องแต่งตัว(แบบว่าคอนเสิร์ตเลิกแล้วอ่ะ) ใตต้นไม้ข้างหหอประชุมนี่มันดีจริงๆเลยน้า~ น่านอน......

   “แก้ม พวกเรามาแล้ววววว”กว่าจะออกมาได้นะ นึกว่าโดนกระจกสามมิติในห้องแต่งตัวดูดไปอีกภพนึงซะแล้ว

   “เออๆพวกแกจะไปเรียนต่อใช่ป่ะ”ทำไมรู้สึกเหมือนตัวมันเบาๆยังไงก็ไม่รู้

   “ฉันคิดว่าไม่นะ”บีเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆอ๊ากกกกก....สองเซนชนกันแล้ว ไอ้นี่เป็นเลสรึป่าวเนี่ย....

   “ออกไปนะเว้ย”ฉันพยายามดันหน้าไอ้บีออกด้วยแรงอันน้อยนิด(กลัวเพื่อนเจ็บอ่ะ)

   “.....”เงียบไอ้นี่วอนโดนต่อยซะแล้วมั้ยล่ะ ยกโทษให้ฉันเถอะนะไอ้บี....

                พลั่ก!!!

   “โอ๊ย!”เสียงผู้ชายนี่หว่า ไอ้บีกลายร่างไปแล้ว หน้าเหมือนนายแคมป์เลยแฮะ

   “เฮ้ย!”นายแคมป์นี่หว่า เมื่อกี้ยังเป็นไอ้บีอยู่เลย อะไรวะเนี่ย ?????

   “ฉันก็แค่เห็นเธอหลับอยู่ กะจะปลุกให้ตื่นแค่นั้นเอง”นายตากแดดมากไปป่าวน่ะ หน้าดูแดงๆนะ

   “เห็นคนหลับแล้วต้องปลุกเนี่ยนะ นายมันเป็นโรคประสาท!!!”บ้ารึเปล่า เห็นคนหลับแล้วต้องปลุก งั้นเมื่อกี้ฉันก็ฝันอ่ะดิ

   “อย่ามายุ่งกับฉ้านนน!!”เสียงไหมตะโกนมาแต่ไกล แล้วไอ้นั่นมันคือ....นายฮาร์พนี่นา เดี๋ยวเดินเดี๋ยวคุกเข่า บ้ารึเปล่าน่ะ

   “ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจก็เห็นเธอยุก็เลยทำน่ะ”อ๋อ...คงจะเรื่องเมื่อกี้อ่ะดิ แหมตามง้อกันเหมือนเป็นแฟนกันเลยนะเนี่ย ไม่เหลือคราบซุปเปอร์สตาร์ซักนิด

   “ไปไกลๆฉันเลยนะYOY”ตัวอะไรมันวิ่งออกมาจากหอประชุมอีกสี่ตัววะนั่นน่ะ

   “ยอมง่ายๆก็ไม่ใช่ฉันสิ ^ ^”อ๋อรู้แล้ว ไอ้เงานั่นก็ฟางกับบีแล้วก็ไอ้ซิงค์กับไอ้แฟ้มนั่นเอง

   “ไม่งั้นฉันจะส่ง BACK KICKไปให้นาย”ไอ้คู่นี้ยังไม่เลิก เดี๋ยวก็ช่วยสงเคราะห์ซะเลย

   “เชิญ...ถ้าไม่กลัวโป๊”เอ่อ...ใส่กระโปรงก็ใช่ว่าจะถีบใครไม่ได้อ่ะนะ ฟางรีบวิ่งไปหาบีแล้วกระซิบอะไรซักอย่างพอจับใจความได้ว่า....

   “กางเกงสเตย์มันสั้นนะบี”ประมาณนี้แหละ แล้วบีก็พยักหน้ารับ คงยังไม่อยากให้เสียงไซเลนส์ดังแถวนี้สินะ

   “ชอบพวกเรายังจะหนีอีกนะ”ชิชะ แกพูดอะไรออกมาน่ะไอ้แฟ้ม

   “พวกเธอนี่มีวิธีเรียกร้องความสนใจแปลกๆนะ”นายแคมป์ต่อยอดอีก อย่างนี้มาต่อยกันซักยกมั้ย ใช่เล็บขบดูไงถึงบอกว่าพวกเราชอบพวกนายน่ะ

   “นายใช้ขี้เล็บดูรึไงหะ หลงตัวเองมากไปแล้วมั้ง”ไหมพูดนิ่มๆแต่แฝงไปด้วยคำเชือดเฉือน

   “พวกเราไม่ได้สกปรกขนาดมีขี้เล็บไว้ดูหรอกนะ”คิดว่าตัวเองสะอาดนักรึไงหะนายฮาร์พ ตัวก็กลิ่นอย่างกับไปนอนดงกุหลาบที่ไหนมา กลิ่นน้ำหอมนี่หึ่งมาตั้งแต่นายอยู่หน้าโรงเรียนมาถึงหลังโรงเรียนเลยนะนั่นน่ะ

   “เหอะๆ....ขี้เกียจเถียงแล้ว พวกเราไปกันเหอะ”เป็นความคิดที่เยี่ยมยอดมากฟาง แล้วจักรยานพวกเราอยู่ไหนล่ะเนี่ย หันซ้าย(- - )หันขวา( - -) ......

   “เฮ้ย!....จักรยานหาย”เราทั้งสี่คนอุทานพร้อมกัน ทางนี่ไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะ 4 กิโลเป็นอย่างต่ำ

   “ฮ่าๆๆๆๆๆ”หัวเราอะไรไม่ทราบยะ-_-^

   “พวกนายเอาจักรยานพวกเราไปไว้ไหน”ฉันหันไปถามนายแคมป์ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าไอ้พวกนี้จะต้องเอาจักรยานพวกเราไปซ่อนที่ไหนซักแห่งแน่

   “นู่นไง...”( - -) ---> ( ๐ ๐) ---> ( O[]O)

   “อ๊ากกกก!....เอาไปล็อคไว้ตรงนั้นทำไม”ตรงนั้นคือบนต้นไม้สูงๆแบบลิบลิ่วมากๆ

   “พวกเราเปล่านะ อาจารย์ต่างหากที่สั่งให้คนงานเอาเครนยกขึ้นไปไว้”แล้วไอ้บนต้นไม้ดันเป็นใจ มีขื่อไว้ให้รถจอดซะด้วย 4 คันพอดีแป๊ะ เค้าเรียกว่าโคตรบังเอิญ มันชักจะบังเอิญหลายรอบเกินไปแล้วนะ-_-^

   “อาจารย์บอกให้พวกเธอกลับกับพวกเรา”ฝากแมวไว้กับUFOชัดๆ โดนลากไปวิจัยแน่คราวนี้ToT

   “พวกเราขอรถคันเดียวแหละ เดี๋ยวฉันขับไปเอง”บีพยายามทำหน้าน่าสงสารแบบสุดๆ

   “ไม่ได้หรอก เพราะครูบอกให้พวกเธอแยกคันกันให้หมด”นั่นหมายถึง.......ฉันต้องไปกับนายแคมป์!

   “ไหงเป็นงี้อ่ะ Y^Y”ซวยจริงๆเลย ไหงต้องแยกคันกันล่ะวะเนี่ย เซ็งจิต

                จากที่ทุกคนกระโดดขึ้นรถแล้ว รถทุกคันก็วิ่งแยกออกจากกันโดยฉับพลัน ตลอดทางกลับบ้านฉันและนายแคมป์ไม่พูดอะไรกันเลยซักคำเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันหลับยังไงล่ะ โฮะๆๆๆๆ และฉันก็คิดว่าคันอื่นๆคงเป็นเหมือฉันเช่นกัน จนในที่สุดก็มาถึงบ้าน......

   “ขอบคุณ”ทิ้งท้ายด้วยคำว่าขอบคุณเดี๋ยวกุลสตรีอย่างฉันจะโดนหาว่ามารยาทไม่งาม

   “ไม่คิดจะชวนฉันเข้าไปเลยรึไง น้ำเย็นซักแก้วก็ยังดี”ใครจะไปชวนอสรพิษอย่างนายเข้าบ้านกันล่ะ เดี๋ยวบ้านก็ได้พังยับเยินจนไม่เหลือซากหรอก

   “ไม่”ฉันตอบ ก็ไม่ให้เข้าอ่ะมีป.ห.มั้ย

   “ฮัลโหล เบบี๋ของพี่กลับมาแล้วเหรอจ้ะ”เบบี๋ มีคนเดียวที่เรียกฉันว่าเบบี๋ ไอ้พี่กริลล์!

   “โห....ร้ายไม่เบานะเนี่ยมีหนุ่มซุกไว้ที่บ้านด้วย”นายแคมป์พูดอย่างทึ่งๆ

   “ทุกคน....ยัยตัวอันตรายของบ้านกลับมาแล้ว”พี่กันต์ ไหงพูดงี้อ่ะนี่น้องพี่นะ

   “โห....ควบสอง”คิดอะไรของนายเนี่ย ควบสองมันหมายถึงอารายยยย

   “นายคิดอะไรเนี่ย นั่นมันไอ้ช้างน้ำสองตัวที่อยู่เฝ้าบ้านต่างหากล่ะ”ฉันพยายามพูดเสียงดังให้พี่ทั้งสองที่อยู่ในบ้านได้ยิน และ........

   “ไอ้ป่วน แกว่าใครเป็นช้างน้ำวะ”และก็เป็นผล พี่ทั้งสองของฉันวิ่งออกมาทักท้วงทันที

   “อย่าวะกับน้องสิเว้ย”เมื่อพี่วะมาเราก็ต้องตอบพี่ด้วยภาษาเดียวกัน เดี๋ยวมันไม่เป็นสากล

   “นั่นใช่แคมป์ วงSMART BOYรึเปล่าน่ะ”โอ๊ะ! พี่ฉันสนใจนักร้องผู้ชายแล้วเหรอเนี่ยอย่าบอกนะว่าพี่ชายฉันเบี่ยงเบนนนนนน O_o!!!( - -^)

   “ครับ นั่นใช่รุ่นพี่กริลล์กับรุ่นพี่กันต์รึเปล่าครับ”รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย

   “ใช่เลยไอ้น้อง พี่สองคนนี่แหละที่เป็นประธานชมรมเพลย์บอยรุ่น 8 กับรุ่น11”ชมรมเพลย์บอยมีด้วยเรอะ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ(ก็เธออยู่แต่ชมรมคณิตศาสตร์นี่)เหมือนฟ้าช่างดลใจให้บังเอิญไอ้หมอนั่นก็อยู่ชมรมเดียวกับพี่ฉัน

   “ผมประธานรุ่น 16 ครับ”มีงี้ด้วยแล้วน้องพี่ล่ะเอาไปไว้ไหน นี่ฉันยืนอยู่กลางวงนะ

   “เอ้า!เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะ อยู่ตรงนี้เดี๋ยวยุ่งกัดตาย”นี่มันบ่ายสองนะ ยุงบ้าอะไรมันจะมาชุมตอนนี้ฟะ(เป็นไปได้นะยะ ยุงลายไง)

                แป่ว....ท่านเคยเห็นหมาหัวเน่าหรือไม่ ถ้ายังไม่เคย ท่านจะได้เห็นแล้วกรุณาจินตนาการภาพ.....ตามพี่ชายของตัวเองคุยกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรกอย่างสนิทสนมถึงกับชวนเข้าไปในบ้าน แต่กลับทิ้งน้องแท้ๆของตัวเองไว้ให้ลมโกรกจนตัวแข็งทื่ออยู่นอกบ้าน กระซิกๆๆT^T

                เอี๊ยด! เอี๊ยด! เอี๊ยด!รถบ้าอะไรจอดแรงขนาดนี้วะ ถ้าถนนหน้าบ้านสึกนะ ฉันจะไปเก็บตังค์กับพวกนาย

   “เอามือของนายออกไปจากขาฉันเดี๋ยวนี้!!!”ว้าวววว....แปบเดียวเองอ่ะ นายซิงค์ได้จับขาอ่อนยัยบีซะแล้ว

   “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจับขาเธอนะ ว่าแต่....ขานิ่มดีนะเนี่ย ^-^ ”วู้ววววววว....(ใกล้โฟร์-มดเข้าไปทุกที)

   “เบรกรถแล้วแทนที่จะพุ่งไปข้างหน้ามันดันพุ่งมาจับขาฉันที่อยู่ข้างหลังเนี่ยนะไม่ได้ตั้งใจ”มันอาจจะเกิดจากการหักเหของแรงดึง ช่วงนี้โลกร้อนอะไรก็เกิดขึ้นได้ (มันเกี่ยวกันตรงไหน)แล้วยัยบีก็เดินมาอยู่ข้างๆฉันพร้อมกับเสียงไอ้ช้างน้ำเฝ้าบ้านสองตัวและนายแคมป์ตะโกนออกมาเรียกนายซิงค์เข้าบ้านไปอีกคน ปล่อยให้ฉันกับยัยบียืนตากลมอยู่หน้าบ้านเช่นเดิมดดยไม่มีเสียงเรียกเข้าบ้านเลยซักนิด เสียงเบรกเสียงต่อมา....

   “ไปไกลๆส้น....ฉันเลยไป”โอ้วว...มาถึงก็คำด่า ต่อมาก็คำแก้ตัว...

   “อะไรเนี่ย....กะอีแค่โดนนิดโดนหน่อย”เอ่อ....นิดหน่อยของนายนี่มันเท่าไหร่เหรอ อยากรู้จริงๆ

   “หน่อยบ้านนายสิ ลูบตั้งแต่ต้นแขนมาถึงมือเนี่ย ดีนะที่รู้สึกตัวก่อนไม่งั้นไม่รู้ว่านายจะลูบไปถึงไหนแล้ว”ฮู่วววว....ขนาดนิดหน่อยนะเนี่ย

   “แหะๆๆๆ”นายแฟ้มยกมือขึ้นเกาหัวเล็กน้อยก่อนเดินเข้าบ้านไปตามคำเชิญของไอ้ช้างน้ำเฝ้าบ้านสองตัวโดยที่ยังทิ้งฉัน บีแล้วก็ฟางไว้ข้างนอก เอ้า ต่อกันด้วยเสียงเบรกเสียงสุดท้าย....

   “โอ๊ย....ไอ้มุกเสี่ยวๆของนายเนี่ยฉันทนฟังไม่ไหวแล้วนะ”ไอ้บีรีบเปิดประตูลงจากรถมาด้วยความรวดเร็ว

   “มันไม่เสี่ยวน้า~ToT”อย่าเล่นแบบนี้ได้มั้ยหัวใจมันรับไม่ไหว(กับความเสี่ยวของนาย)

   “ไอ้ส่งหัวใจแทนของขวัญของนายน่ะ หัวใจฉันมันรับไม่ได้~”รับไม่ได้...แกก็เป็นไปกับมันแล้วเหรอเนี่ย ฮือๆๆๆๆเพื่อนฉ้านนนน

   “เพราะมันหวานปานจะกลืนใช่มั้ยล่ะ>0^”นายฮาร์พทำหน้ามั่นใจเต็มที่ว่ายัยไหมหลงคารมณ์มันแล้ว

   “รับไม่ได้กับความเสี่ยวกระจายของนายนั่นแหละ-_-^^^”หลังจากประโยคสุดท้ายที่หลุดออกจากปากของไหม ทำเอาไอ้หมอนั่นคอตกเดินเข้าบ้านไปเลย เข้าบ้านอีกแล้ว- -ก็คนเรียกก็คนเดิมนั่นแหละแล้วก็ปล่อยให้น้องสี่คนยืนตากลมอยู่หน้าบ้าน...

                ฟิ้วววววว....ว

                ใบไม้ใบแล้วใบเล่าปลิวผ่านหน้าพวกเราไปแต่ก็ยังไม่มีวี่แววการเลิกสนทนาระหว่างไอ้วงนักร้องกับพี่ชายช้างน้ำของฉัน(มันดันเดินลงบันไดเสียงดังเองนี่นา แต่ว่าหุ่นมันก็ดีใช้ได้อยู่นา หุๆๆ –.,-).....

   “ฉะ....ฉันว่า...พะ....พวกเราเข้าบ้านกัน...ถะ...เถอะ”บีบอกด้วยเสียงสั่นๆจะไม่สั้นได้ไงล่ะตอนนี้ฟ้ามืดหมดแล้ว แล้วลมก็แรงด้วยดูท่าพายุจะเข้านะเนี่ย ขนาดห้าโมงกว่ามืดอย่างกับสองทุ่ม

   “อะ...เออ ฉันหะ...เห็นด้วยกับอะ...ไอ้บีนะเว้ย”ไอ้ฟางกับไอ้ไหมเห็นด้วยอย่างแรง

   “ก็เข้าดิ ไปๆๆๆๆ”ฉันวิ่งนำเข้าไปก่อนคนแรก ที่จริงหนาวจะตายอยู่แล้วแต่ไม่อยากเสียฟอร์ม หุๆๆๆ

                จากนั้นเราก็ค่อยๆย่องขึ้นห้องไป แต่มันต้องผ่านห้องรับแขกด้วยอ่ะดิ เศร้าชะมัด ฉันโยนกระเป๋าเข้าที่เดิมอย่างชำนาญ....

   “เฮ้ย!”นายแคมป์ร้องขึ้น เพราะที่วางกระเป๋าฉันน่ะบนโซฟานะจ้ะหนุ่มน้อย

   “โอ๊ย!!!”ตามมาด้วยเสียงร้องอันโหยหวนของอีกสามคนก็จะให้พูดไงล่ะ ที่วางกระเป๋าของพวกเราน่ะมันคือโซฟาชุดนี้ ถ้าไม่อยากให้โดนก็ไปนั่งโซฟาตัวชุดข้างในดิ คนมันอยากหาเรื่องอ่ะ โฮะๆๆๆๆ

   “ฉันไม่กินข้าวเย็นนะพี่”เพราะเสบียงข้างบนบานเลย

   “ไอ้ป่วน เดี๋ยวก็หมดแรงหรอก”

   “บาย~เจอกันพรุ่งนี้พี่”ฉันวิ่งขึ้นไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วหลับไปอย่างง่ายดาย

                พรุ่งนี้ชีวิตฉันคงกลับไปเป็นปกติแล้วสินะ ไม่ต้องเจอไอ้พวกนี้ ไม่ต้องทะเลาะกับแฟนคลับของพวกนี้ ไม่ต้องๆๆๆและไม่ต้องวุ่นวาย....

ทุกคนคะอยากได้เม้นที่28ก่อนอ่ะค่ะ

เราไม่มีกำลังใจเลยอ่ะ

อาจจะแต่งไม่ค่อยหนุกนะคะเพราะตัวเองยังยอมรับเลยว่ามันไม่หนุก

ยังไงก้มาอ่านแล้วก็ช่วยๆเม้นกันด้วยนะคะ