+ ๑ + ยัยแสบซ่า [[ บ้ารัก ]] นายจอมกวน + ๑ +

ลำดับตอนที่ #19 : >> LOVE 19 >> ขอหันกลับ.........?

                ฮ่วย!! นี่มันตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้วน่ะเนี่ยเมื่อไรฉันจะจำได้สักทีเนี่ย เซงโว๊ย~~ย  แล้วนี้ต้องรออีดนานเท่าไรกว่าฉันจะออกจากโรงบาลได้เนี่ย

          " หลิน  เมื่อไรหมอจะให้ออกอ่ะ  เฟย์เบื่อแล้วน่ะ " ฉันหันไปถามหลินที่นั่งอ่านนิยายอยู่ นิเจ๊จะมาเฝ้ารึจะมาอ่านนิยายเนี่ย

          " อีกสอง สามวันเนี่ยแหละ " สอง-สามวันเหมือนสอง-สามปี -*-

          " หลิน~~น  เฟย์อยากไปเดินเล่น " ฉันหันไปทำหน้าอ้อนวอนกับหลินที่มุ่งมั่นอ่านนิยายอย่างกับหนังสือเรียน

          " ก็ไปซิ " เออ! ดีเนาะ แกจะให้คนป่วยเดินไปเองรึไงย่ะหลิน >.<
 
          " พาไปหน่อยซิ "

          " แกแค่ความจำเสื่อมน่ะไม่ใช่พิการ "

          " ชิ ไปแกก็ได้ " แล้วฉันก็ลุกเดินออกไป ง่ะ แล่วลิตฟ์มันอยู่ตรงไหนอะ - -?

          " เดินลงก็ได้ว่ะ " ไหนๆก็ไหนๆ บันไดมันก็อยู่ตรงหน้าแหละก็เดินลงไปเถอะ ขี้เกียจมองหาลิตฟ์แหละ


                    แล้วฉันก็เดินลงมาตามบันได ซึ่งกันก็เล่นเอาซะฉันเหนื่อยเลยเพราะว่าห้องของฉันมันอยู่ชั้นที่ 15 แต่นี่พึ่งชั้นที่ 8 เอง แฮ่กๆ -0- เหนื่อยโว๊ยยย...... อะแล้วนั้นมันให้ว่ะ ทำอะไรไม่อาจพื้นดินและสถานทีเลย เล่นมากอดจูบกันตรงนี้เนี่ย แต่ดูเหมือนชายหญิงคู่นี่มันคุ้นๆแหะ  แต่ชั่งมันเถอะขี้เกียจนึกเดี๋ยวปวดหัว ^^ แต่ด้วยบุญมากมาย ( ประชด ) ก็ดันทำให้ฉันสะดุดขาตัวเองตอนก้าวขา ทำให้กลิ้งลงไปจนหัวไปโคกกับราวบันได้......และหลังจากนั้นฉันก็สลบไป..... 

         
                  เสียงการตกขอเฟย์ทำให้ชายหญิงที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มนั้นก็คือเซและจินก็ผลักออกจากกัน เซเดินตามมาดูโดยมีจินตามมาข้างหลัง  เมื่อเซเห็นว่าคนที่ตกบันไดลงไปนั้นคือเฟย์ เซก็รีบลงไปช่วยอุ้มแล้วสั่งให้จินเรียกนางพยาบาลกับหมอ

                  พอพยาบาลกับหมอมาถึงก็รีบนำทางเซที่กำลังอุ้มเซอยู่ และพร่ำบอกว่าเธอว่า ' ยัยบ้าเธออย่าเป็นอะไรน่ะ  เธอสำคัญสำหรับฉันรู้ไหม ' เมื่อเฟย์ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน เซก็ได้แต่นั่งนิ่ง โดยที่มีจินนั่งข้าง ถึงแม้เธอกับเฟย์จะมีเรื่องราวกันบ่อย แต่เธอก็ไม่ต้องการจะให้เฟย์ตายไปเธอไม่ได้เกลียดเฟย์ถึงขั้นจะฆ่าจะแกง  เพราะลึกๆแล้วเธอก็ชอบเฟย์มันกันถึงแม้เฟย์จะไม่ได้หน้าตาน่ารักมากมายแต่เฟย์ก็ไม่คนร่าเริงสนุกสนาน.......

                 เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงฟิล์มกับหลินก็มาที่หน้าห้องเพราะจินเป็นคนไปตามจินแล้วจินก็โทรตามฟิล์มมา..... สุดท้ายหมอก็ออกจากห้องมาด้วยสีหน้ายิ้มเล็กน้อย

          " ดีใจด้วยครับ  คนไข้ปลอดภัยดีครับ ^^ " แล้วหมดก็เดินออกไป จินและหลินโผล่เข้ากอดกันโดยไม่รู้ตัว  แต่ต่างฝ่ายตอนนี้ไม่มีใครคิดอะไรแล้วนอกจากดีใจที่เฟย์ไม่เป็นอะไร ฟิล์มก็แค่ถอดหายใจโล่งอก ส่วนเซเขายิ้มออกมาเล็กน้อย แต่จริงๆแล้วภายใจของเซดีใจสุดๆที่เฟย์ปลอดภัย เพราะเซคิดว่าเฟย์คือคนที่สำคัญสำหรับเขา  แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้นไม่รู้แต่เขารู้เพียงว่าเฟย์เป็นคนที่เขาจะต้องปกป้องและดูแล


          " -0- ฮ้าว~ว  โอ๊ยมึนหัวโว๊ยยยย >[]<!~!! " ฉันแหกปากเมื่อลืมตาขึ้นได้

          " เฟย์แกจำฉันได้ปล่าวว่ะ " ยัยหลินแกจะบ้ารึไง แกกับฉันรู้กันมาก็นานฉันจะไปลืมได้ไง  เอ๊ะ!! รึว่ามันมีอะไรเกิดขึ้น

          " เธอเป็นอะไรมากไหม? " นายเซถามฉัน

          " (- - )( - -)(- - ) " ฉันส่ายหน้าเป็นการตอบ

          " ฉันขอคุยเป็นการส่วนตัวกับหลิน " ฉันพูดขึ้น

          " อืมๆ " แล้วทุกคนก็ออกจากห้องไป  จนตอนนี้เหลือเพียงแค่ฉันกับหลิน

          " หลิน  ก่อนหน้านี้ฉันเป็นอะไรว่ะ " ฉันถามหลิน

          " แกลองนึกดีๆซิ " นึกเหรอ  อืมฉันจำได้ว่าฉันเจอนายเซกับยัยจินที่สวนสาธารณะ หลังจากนั้นฉันก็วิ่งออกมาโดยรถชน  พอตื่นขึ้นมา.... ตื่นขึ้นมาก็!! จำนายเซกับยัยจินไม่ได้  อะงั้นแสดงว่าก่อนหน้านี้ฉันความจำเสื่อมเหรอเนี่ย......

          " ฉันจำได้แล้ว " ฉันพูดขึ้น

          " ห๊ะ!! จำได้แล้วเหรอ " แกจะแหกปากเรียกหมาเรียกแมวที่ไหนห๊ะ

          " อืมๆ  แต่แกต้องเก็บเป็นความลับน่ะ  เพราะว่านับจากนี้ไปฉันขอลืมสิ่งที่ฉันอยากลืม " และก็ลืมคนที่ฉันไม่อยากจำ

          " แกมั่นใจน่ะว่าแกจะลืมได้ "

          " ตอบตรงๆว่าฉันไม่มั่นใจ  แต่ว่าฉันจะพยายามจนทำให้ได้  เพราะในเมื่อเขามียัยจินแล้ว และก็รักกันดีฉันก็ไม่อยากจะไปยื้อแย่งใคร เมื่อเขารักกันก็ปล่อยเขาไป ส่วนตัวฉันขอกลับหลังมารักษาแผลใจ  และเมื่อไรฉันพร้อมฉันจะหันกลับไปเผชิญกับรักใหม่ คนใหม่ ^^ " ฉันฝืนยิ้มให้หลิน