+ ๑ + ยัยแสบซ่า [[ บ้ารัก ]] นายจอมกวน + ๑ +

ลำดับตอนที่ #17 : >> LOVE 17 >> ฉันจะลืมนาย ฉันจะเกลียดนาย

                 อ๊ากกก!!! ฉันอยากตายวันล่ะหลายๆรอบ  T^T ทำไมการบ้านมันยากแบบนี้ฟะ ฉันไม่ได้จะไปเป็นด๊อกเตอร์น่ะเว้ย  โอ๊ยๆๆ  ปวดหมองๆ

          " เป็นไรไปเฟย์ " หลินถามฉันเพราะเห็นฉันเอามือจับขมับ

          " ปวดหัวอ่ะ  แมร่งทำไมมันยากแบบนี้ว่ะเนี่ย " ฉันว่าฉันได้ประสาทกินก่อนเรียนจบแน่ๆ

          " เรื่องเรียนหรอกเหรอ  ฉันก็นึกว่าเรื่องรักซะอีก " ==* แกอยากตายนักใช่ไหมยัยหลิน  ฉันจะได้จัดให้แกเป็นพิเศษ

          " ย่ะ!!! " แล้วแก!! ยัยหลินตอนนี้แกทำให้ฉันกลุ้มกำลังสอง เพราะแกดันพูดเรื่องนายเซ ก็ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมานายเซมาตีซี้ฉันมาก อย่างเช่น มารอฉันที่หน้าบ้านแล้วก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน กลางวันก็มารอที่หน้าห้องฉัน เย็นก็ไปส่งฉันที่บ้าน บ้างที่ก็เอาดอกไม้ ( ข้างถนน -*- ) มาให้ฉัน....... และสิ่งเหล่านั้นมันก็ทำให้ฉันเริ่มให้สั่นไหว >w< ฉันก็คนน่ะแถมยังตัดใจจากนายเซไม่ได้ด้วย ( ถึงว่าจะบอกยัยหลินว่าตัดได้ก็ตาม )

  ออดด~ด

          " หลินไปกินข้าวกัน " ฉันชวนหลิน  วันนี้นายเซจะมาไหมเนี่ย?

          " ไม่อ่ะ  พระเอกแกมาแล้ว " หลินพูดกับฉันแต่สายตาหันไปมองทางหน้าประตูห้อง

          " ใครพระเอกฉัน? " ถึงจะพูดแบบนั้นก็เหอะ  แต่ตอนนี้ในใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเนี่ย....

          " เร็วซิยัยเอ๋อ " - -* ฉันเอ๋อตรงไหนมิทราบย่ะ

          " ฮึ่ย!! " แล้วฉันก็เดินออกไปหานายเซที่ยืนรออยู่

          " ป่ะ....กินข้าวกัน " แล้วนายเซก็เดินลิ่วๆออกไป  ไม่คิดจะรอคนขาสั้นบ้างเลยรึไงไอ้เปตร ชิส์..


                      หลังจากกินข้าวเสร็จฉันกับนายเซก็มานั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าตึก

          " ยัยเอ๋อ  เย็นนี้ไม่ไปส่งน่ะ พอดีมาธุระ " มันมีอะไรที่สำคัญกว่าฉันรึไง ( -*- ยัยหลงตัวเอง )

          " อืม " ฉันตอบรับคำสั้นๆ

          " แล้วต่อไปเธอเรียนอะไรอ่ะ? "

          " Math แล้วนายล่ะ "

          " ถาษาไทย " เซงจิด เมื่อรู้ว่าเย็นนี้จะไม่มีคนเดินไปด้วย.....

          " ฉันว่าขึ้นตึกกันเถอะ  ใก้ลเข้าเรียนแล้ว " ฉันพูดขึ้นแล้วก็ลุกขึ้น  นายเซก็ลุกตาม แล้วเราก็เดินขึ้นตึกไปด้วยกันโดยที่นายเซเดินไปส่งฉันที่ห้องก่อน

          " เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้านล่ะ " ยิ่งนายแสดงท่าทีว่าดีกับฉันมันเหมือนว่านายได้ฝากความหวังอันใหญ่หลวงไว้เลยรู้ไหม

          " อื้ม ^^ " ฉันยิ้นให้นายเซ  แล้วนายเซก็เดินกลับห้องไป

          " แหม~ม  แกนี้มันชอบทำตัวเองเจ็บจริงๆน่ะ " เสียงยัยหลินนิ

          " อะไรขอแกหลิน " งงน่ะเนี่ย

          " ยิ่งแกใกล้แกก็ยิ่งเจ็บน่ะเว้ย  ฉันเตือนแล้ว " แกเป็นแม่หมอรึไงถึงได้จะมารู้อนาคตล่วงหน้าว่าชีวิตฉันมันจะเป็นยังไง

          " ย่ะ.... คุณเพื่อนพูดประเสริฐ " ฉันพูดแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ  พอนั่งได้ยังไม่ถึงสามสิบวินาทีเนี่ยออดหมดเวลาก็ดังขึ้น แล้วช่วงบ่ายนี้ก็ผ่านไปด้วยดีโดยที่ยัยหลินมันนั่งหลับแล้วฉันนั่งจด -*-


          " เฟย์  แกไม่รอเซเหรอ? " ยัยหลินถาม

          " วันนี้นายเซบอกมีธุระเลยขอไม่ไปส่ง " ฉันบอกยัยหลิน
 
          " เออ! งั้นกลับบ้านดีๆน่ะเว้ย บาย " แล้วฉันกับหลินก็แยกทางกันกลับตรงหน้าโรงเรียน

          " เซงว่ะ " ฉันบ่นออกมา  วันนี้ไม่มีนายเซเดินมาด้วยแล้วมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้เหมือนขาดอะไรไปบ้างอย่าง จะว่าไปแล้วที่นายเซมาตีซี้ฉันนั้นฉันก็ยังข้องใจอยู่บ้างว่าเขาทำไมถึงได้มาตีซี้ฉัน แต่เท่าทีฉันรู้ตอนนี้คืนสิ่งที่นายเซทำถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์แต่มันก็เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันมาความสุขมากๆเลย ฉันจะเก็บและจดจำสิ่งต่างๆของช่วงเวลานี้เอาไว้ตราบนานเท่านาน

          " จิน   ผมทำตามที่จินต้องการแล้วน่ะ " นั้นมันเสียงนายเซนิ   อย่างนี้ต้องไปดู..... แล้วฉันก็สุ้มดูอยู่ที่พุ่มไม้  ตอนนี้ฉันเห็นนายเซกำลังยืนทำหน้าเศร้าอยู่ต่อหน้า ยะ...ยัยจิน   อะไรเนี่ย นี้นายยังไม่ตัดยัยนี้จากใจอีกเหรอ

          " ก็ได้  ฉันจะกลับมาคบกับนายใหม่แต่แค่ 1 เดือนก่อนน่ะ   ถ้าหลัง 1 เดือนแล้วผลสรุปฉันไม่พอใจนาย นายก็หาว่าฉันน่ะ เพราะถือว่านายดีไม่พอเอง " อะ....อะไรกันเนี่ย จะกลับไปคบกันงั้นเหรอ  แล้วที่นายมาทำดีกลับฉันมันคืออะไรกันแน่เนี่ย  นายมาให้ความหวังกับฉันทำไม!!!   ฉันรู้สึกเหมือนมีของไหลไหลออกมาจากนัยตาทั้งสองข้าง  ฮือๆ T^T   นายมันเลว นายไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉันแม้แต่น้อยเลย

      เพราะฉะนั้น...... ฉันจะลืมนาย ฉันจะเกลียด

              แล้วฉันก็กลับหลังจะออกไปจากตรงนี้

   กึ่ก!!!

          " ใครน่ะ " เสียงยัยจินดังขึ้น

          " ยัยเอ๋อ " นายเซเห็นฉันแล้ว

          " อะ...เอ่อ   ฉะ...ฉันขอโทษน่ะ  ทะ...ที่แอบฟัง " แล้วพูดตะกุกตะกัก  แล้วก็ยืดตัวขึ้นเดินออกไป

          " เดี๋ยวก่อน " เสียงนายเซตะโกนไล่หลัง  ฮือๆ นายจะเรียกฉันไปเพื่ออะไร  ในเมื่อฉันมันไม่เคยสำคัญอะไรเลยนิ.... ฉันวิ่งจะข้ามถนน


     โครม!!!

            แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไป