+ ๑ + ยัยแสบซ่า [[ บ้ารัก ]] นายจอมกวน + ๑ +

ลำดับตอนที่ #16 : >> LOVE 16 >> ใจไม่รักดี

          " เห๊อะ!! ยัยบ้าคิดว่าฉันชอบเธอถึงขั้นจะแต่งงานเลยรึไง " -*- อ้าว!! ไอ้นี่ฉันยังไม่ทันคิดอะไรเลยน่ะย่ะ

          " ทำไมต้องร้อนตัว   ฉันยังไม่ทันคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ " เอ๊ะๆ เหมือนๆว่าสมองฉันมันจะช้าๆน่ะ ( ไม่เหมือนแต่ใช่เลย / ทาร์ )

          " ไม่ได้ร้อนตัว  แต่แค่พูดให้รู้ไว้ก่อน " ไอ้เรื่องแบบนี้ฉันรู้มาเป็นชาติแล้วย่ะ

          " อ๋อเหรอ   แล้วนี่ไม่ทราบว่าเมื่อไรจะกลับซะที่ห๊ะ!! ฉันจะขึ้นห้องแล้ว บ้านฉันไม่ใช่สถานที่ดามใจใครน่ะจะบอกให้ " ถ้าคิดว่าฉันจะมาพักรักษาใจล่ะก็เชิญกลับไปเถอะ   เพราะขณะฉันยังรักษาใจตัวเองไม่หายเลย.....

         " กลับก็ได้ยัยบ้า " ถ้าฉันบ้านายก็บ๊องด้วยอ่าแหละ  ที่มาคุยกับคนบ้าติ๊งต๊องอย่างฉัน

        " ไปเลยไป ชิ๊วๆ " ฉันทำมือเลยนายเซ  แล้วนายเซก็เดินออกจากบ้านไป ส่วนตัวฉันก็ขึ้นไปนอนบนห้องแล้วคืนนั้นฉันก็นอนหลับด้วยความสบายใจอะไรก็ไม่รู้ สงสัยเพราะคงได้เห็นรอยยิ้มของนายเซมั้ง


                       ฮ้าว~ว ปานนี้พี่ฟิล์มคงออกไปจากบ้านไปเรียบร้อยแหละ  ฮึ่ย!! น้องนุ่งไม่เคยไม่ส่ง ที่สาวๆที่โรงเรียนล่ะเห็นไปส่งกันขึ้นสวรรค์ขึ้นดาว์ดึงเลย... คิดแล้วมันน่าน้อยใจ ทำไมชีวิตฉันมันไม่มีใครมันสร้างสีสรรค์บ้างเนี่ย  โอ๊ย!!พล่ามมากไปก็เท่านั้น ไปโรงเรียนดีกว่า


          " เหงาๆคนรักไม่มีอย่างเขา  ชีวิตนี้มีแต่เหงา อิจฉาคนอื่นที่เขาได้รักใคร ตัวจริงไม่รู้ว่ามีรู้จริงไหม ชาตินี้หรือว่าชาติไหน-.......... "

          " ชาติไหนๆเธอก็ไม่มีทั้งนั้นแหละ " -*- พูดแมวๆแบบนี้ อยากไปฝากยมโลกเร็วๆใช่ไหมเนี่ย

          " มาทำไมเนี่ย "

          " พอดีเดินผ่านมา แล้วก็บังเอิญได้ยินเสียงใครหอนอยู่แล้วเดินเข้ามาดู  ที่แท้ก็เธอเอง " โอ๊ส~ส นายมันเลว แย่ บรมโคตรแย่ๆ veryแย่มากๆ  เสียงฉันออกจะเพาะปานน้ำผึ่งเดือนห้า.....

          " เชอะ!! "

          " เชอะมากๆระวังคอเคล็ดล่ะ หึหึ " ฉันไม่ใช่ตลกคาเฟ่น่ะเว้ย

          " .......... " ฉันไม่พูดอะไรต่อแล้วก็มุ่งหน้าเดินออกมาจากตรงหน้าบ้าน  เพื่อไปโรงเรียน ( ฉันคงไม่ไปแวะที่ห้างฯไหนหรอก )

          " นิไม่คิดจะพูออะไรบ้างเลยรึไง " อ้าว~ว หมา เอ๊ย!!นายตามมาด้วยเหรอเนี่ย

          " หวัดดี " ง่ายๆสั้นๆ

          " นิฉันอุตส่าห์เดินไปโรงเรียนเป็นเพื่อนน่ะเนี่ย " โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ  อะไรมันชั่งจะประเสริฐเช่นนี้เนี่ย  อุตส่าห์ถ่อสังข์ฆารมาดักรอ แล้วเดินเป็นเพื่อนฉัน ฉันล่ะโคตรซึ้งน้ำใจนายจริงๆเลย ( ประชด!!! )

          " ถ้ามันทำให้นายลำบากใจก็ไม่ต้องทำ  เพราะฉันไม่ได้ขอร้อง " ฉันพูดขึ้น

          " เธอนี้มันเรื่องมากจริงๆ " ฉันเรื่องมากตรงไหนย่ะ  ฉันจำได้น่ะว่าฉันไม่ได้ แล้วก็ไม่เคยขอร้องให้นายมาเดินไปโรงเรียนเป็นเพื่อนฉันน่ะ

         " แล้วนายยุ่งไรด้วย!!! " ฉันพูดแล้วก็หยุดหันกลับไปหานายเซ

         " -////- " อ๊ากก!! นางเฟย์คนนี้อยากตายค่ะ..... T^T พอหันมาปุ๊บก็เจอเข้ากับหน้านายเซเต็มๆสองตาเลย ดีน่ะที่อีตาเซมันสูงๆไม่งั้น... อ๊ากๆ~ก ไม่อยากจะนึกภาพ

         " เอ่อ...โทษที " แล้วทำไมฉันต้องไปขอโทษตานี้ด้วยเนี่ย..... หลังจากฉันพูดเสร็จฉันก็หันตัวกลับแล้วก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที   คืนไม่เดินฉันก็อกแตกตายพอดี

         " นิยัยบ้ารอฉันด้วยซิ " นายเซตะโกนไล่หลังมา...... เขาคงไม่ได้รู้สึกแบบเราเลยใช่ไหม  แล้วเราล่ะเราจะได้รู้สึกแบบนั้นทำไมต้องทำตัวให้ปกติเข้าไว้ซิ

         " นายตัวก็สูงทำไมไม่หัดเดินให้มันเร็วๆล่ะ " ฉันตะโกนกลับไป ทั้งๆที่ฉันยังมุ่งหน้าเอาแต่เดินๆอย่างเดียว

         
                     พอมาถึงโรงเรียนฉันกับนายเซก็แยกกันไปคนล่ะทาง   ฉันเดินเข้ามาในห้องที่มีนักเรียนอยู่เพียงไม่กี่คน แล้วก็เจอยัยหลินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ฉันเลยได้แต่เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอย่างเดียว

          " อืมๆ แค่นี้ก่อนน่ะ.... อืม..... บาย " แล้วยัยหลินก็วางโทรศัพท์  

          " ทำไมไม่คุยต้องล่ะ  ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย " รีบวางไปทำไม รู้ไหมว่าฉันก็อยากรู้ว่าเจ๊คุยอะไรกับใครอยู่ ( สาระแนจังมาเลยน่ะเนี่ย / ทาร์ )

          " ปล่าว~ว  พอดีว่าฉันคุยธุระเสร็จแล้ว " -.,- เชื่อได้ไหมเนี่ย

          " อืมๆ "

          " เฟย์แกยังชอบนายเซอยู่ป่ะ "

          " -*- ถามทำไม " ยัยนี่จะยุ่งกับอะไรฉันอีกเนี่ย

          " ฉันเพื่อนแกน่ะ  ฉันไม่มีสิทธิ์รู้รึไงห๊ะยัยบ้า " มันเกี่ยวกันตรงไหน   แล้วมิทราบว่าฉันมีอาการบ้าออกมาส่วนใดถึงได้ชอบเรียกฉันว่า ' ยัยบ้า ' เนี่ย

          " ไม่ชอบ " ขอโทษน่ะยัยหลินที่ฉันต้องโกหกแก

          " โกหก!!! " อ้าวเฮ้ย!!! แล้วแกรู้ได้ไงห่ะว่าฉันโกหก

          " ถ้ารู้ว่าจะโกหกแล้วแกถามหาสวรรค์วิมารอะไรมิทราบ " ฉันถามหลินกลับ

          " ก็จะทดสอบความจริงใจไง "

          " แล้วแกจะมาทดสอบฉันเพื่ออะไร? " ฉันยังถามต่อ

          " เพื่อให้แกรู้ใจตัวเองไง "

          " ฉันรู้เสมอว่าสมองฉันมันกำลังคิดอะไรอยู่ "

          " ฉันรู้ว่าแกไม่เคยปฏิเสธความคิดตัวเอง  แต่แกชอบปฏิเสธการแสดงออกถึงความรู้สึกนึกคิด " แต่นั้นมันก็สิทธิ์ของฉันนิ

          " ฉันพอใจที่จะเก็บมันไว้แบบนี้ "

          " เฟย์  ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนแกฉันขอออกความเห็นว่าถ้าแกรักจริงก็จงแสดงออก แต่ถ้าไม่กล้าก็ตัดใจซะ  ฉันไม่อยากเห็นแกทรมาร " ฉันเข้าใจว่าแกห่วงและหวังดีกับฉันเสมอ

          " ฉันต้องขอโทษด้วยน่ะหลิน  เพราะว่าฉันมันซาดิมส์ชอบทรมารใจตัวเองเล่นไปวันๆ " ถึงมันจะทรมาร แต่อย่างน้อยก็ยังมีบ้างช่วงเวลาที่ฉันมีความสุข

          " ฉันล่ะเชื่อแกเลยไอ้เฟย์ "

          " ^^ ไม่ต้องห่วงหรอกฉันมันพวกใจไม่รักดี เจ็บแล้วไม่เคยจำน่ะ แค่นี่เรื่องจิ๊บๆ " เฟย์ฉีกยิ้นให้หลิน โดยหารู้ไหมว่ามีใครบ้างคนที่รู้และเห็นเหตุการณ์นั้นอยู่ตลอด