คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 (อ่านฟรีจนจบ)
“อ๊า! เนื้อ้านในอเ้า อ๊าสสสส มะ มัน่าบีบอรัอ้า โอ้ว!” เาห่อปาร้อราอย่าอบใ ที่ในอนนี้วามเป็นายอเาเ้าไปอยู่ในร่าายอสาวใ้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ๊าสสสส ทะ ท่าน อ๊า! ะ ้าเ็บ ฮือ...” หยาน้ำาไหลรินเป็นสาย เมื่อรั้แรอนาโนบุรุษพเนรอฮูหยิน ท่ามลาสายาอผู้เป็นนาย ที่ำลัื่ม่ำในรสรัอนทั้สอ
“อ๊า! อ๊ะ! เี๋ยวเ้า็ไม่เ็บแล้ว อ๊าสสส” ว่าพลา็ยับร่าายไปพลา นร่าายอหลินหลินระเพื่อมไปามแรวบม้าาเา
ในะเียวัน นา็เปล่เสียร้อราเป็นระยะ ๆ พร้อมับร่าที่ระสับระส่ายไปมา้วยวามเสียว่านและปนับวามเ็บแสบที่นาเพิ่ะเยเป็นรั้แร
ม่านเหมยเอ็ไม่่าไปานทั้สอ ึ่นาำลัใ้นิ้วอยอบัวที่เริ่มเบ่บานในน้ำที่นาำลัอาบ พร้อมับเปล่เสียราออมาเบาๆ สายาอนายัับ้อไปยัร่าอนทั้สอที่ำลัเสพสุ
ริมฝีปาที่บเม้มเ้าหาัน อามที่เ้ระเพื่อมไปมาอยู่ในน้ำ มืออี้าอนาบีบอามอน้วยวามถี่
“อ๊า! อ๊ะ! อ๊าสสสส” หิสาวร้อราออมาเบาๆ แม้ว่ามีเสียอหลินหลินที่ลบเสียราอนา็าม “เอเิน อ๊า! เ้าเบื่อหน่ายอ้าแล้วหรือ อ๊าสสส” น้ำเสียอ่อนเรียหาบุรุษที่ยัสนุับสาวใ้
“โอ๋ ฮูหยินอ้า รอ้าไม่ไหวแล้วหรือ” ไม่พูเปล่า เาผละร่าออาสาวใ้อนา นร่าอหลินหลินฟุบลไปับพื้น พร้อมับลมหายใที่หอบอย่ารวยริน
ะเียวัน ม่านเหมยเอ็ยับร่าัท่าให้ับนเอ โยหันหน้าออนออ่า นำแนทั้สอ้าวาลบนอบอ่า
เอเินเห็นแบบนั้น ึรีบลอ่าอย่าไว ับสะโพอหิสาวพลานำวามเป็นายสอแทรเ้าไปในอบัวอนา นหิสาวสะุ้โหย พลาส่ายสะโพไปมาเพื่อเื้อเิอีฝ่าย
สอมืออเาับเ้าไปที่อามอม่านเหมย พลายับร่าเ้าออ้วยวามถี่ นน้ำในอ่าระเพื่อมและระเ็นออ้านนออ่า
“อ๊า! อ๊ะ! อ๊า! อ๊ะ! อ๊าสสส” ม่านเหมยร้อราออมา สายาอนา็มอลไปที่ร่าอสาวใ้ “หะ หาเ้าไม่อยาเรื่อเ่นนี้ อ๊า! ะ เ้า็ไปทำหน้าที่อเ้า อ๊ะ! แล้วอย่าลืมเรียมอาหารให้้า้วย อ๊าสสส” ว่าพลา ร้อราไปพลา แม้ว่ามีบุรุษำลัเสพสุับนาอยู่็าม
“หะ หลินหลินอัวเ้า่ะ อ๊า! หะ หลินหลินไม่ไหว เ็บปวไปทั่วร่า อืม...” นาว่าพลา นำอาภร์มาสวมให้เรียบร้อย แม้ว่ายัอยาะทำแบบนี้อี แ่อนนี้ร่าายอนามันบอบ้ำนนาอยาร้อไห้
“อืม ั้น็แล้วแ่เ้า แ่อย่าแพร่พรายเรื่อเ่นนี้ับผู้ใเป็นอันา” ม่านเหมยล่าว้วยน้ำเสียเรียบ แ่แววาอนาุันนหลินหลินสะุ้โหย ่อนะรีบสาวเท้าออไป แม้ว่านายัแ่ไม่เรียบร้อย็าม
เมื่อสาวใ้อนาาไปแล้ว หิสาว็ไ้ผละร่าออาเา พร้อมับประบริมฝีปาูบอย่าูื่มอีรั้ แ่ในรั้นี้รุนแรว่าเ่า เพราะนา้อารให้ลิ่นอหลินหลินออาัวเาให้หม
“เ้าหึ้า” เาเอ่ยปาถาม เมื่อรู้ว่าสรีอนทำรุนแรับเา
“หึ ้ามีสิทธิ์หึเ้า้วยหรือ ในเมื่อ้าเอ็มีสามีอย่าใ้เท้าฮุ้ยอยู่แล้ว” ล่าวอย่าอน ๆ แม้ว่าแนอนายัโอบอยู่ที่้นออเา็าม
“แล้ว้าไม่ใ่สามีอเ้าหรือฮูหยินเหมย” ล่าวพลา นำมูหอมลไปที่พวแ้มอหิสาว นนาเอียอายอีฝ่ายอย่าเอะเิน
“้าแ่อยาสั่สอนนา หานานำเรื่อนี้ไปล่าวับใ้เท้าฮุ้ย ศีรษะอ้าโนเาัเป็นแน่” ว่าพลา ็นำปลายนิ้ววาลบนใบหน้าอเาอย่าเสน่หา
“มา่อเรื่อเราันเถอะ” เมื่อล่าวบ เาประบริมฝีปาเ้าหานาอีรั้ สอมือับเ้าไปที่สะโพอหิสาว
ในัหวะเียวัน ม่านเหมย็ไ้นำอบัวอนถูไถลไปที่วามเป็นายอเา ่อนะนำเนื้ออเาสอแทรเ้าไปในร่าายอน
พรึบ!
“อ๊าสสสส อ๊า! อ๊ะ! ะ เ้า อืม...” ริมฝีปาบเม้มเ้าหาัน พลายับร่าเ้าออ้วยวามถี่
ริมฝีปาและปลายลิ้นอเา ูเลียลไปที่ยอออนาึ่แ็เป็นไ สลับับเ้สะโพอบรับับหิสาว นนาเปล่เสียร้อราเป็นระยะ ๆ ้วยวามเสียว่านที่ไ้รับาเา
ส่วนทา้านอหลินหลิน ยัแอบมอนทั้สอา้านนอ พร้อมับเสียร้อราที่ัเล็ลอออมาเบา ๆ
หลินหลินำลัใ้นิ้วับอบัวอน แม้ว่ามันะเ็บ ะปวาารระทำอบุรุษผู้นั้น แ่ะให้นาปิเสธไ้อย่าไร ในเมื่อวามรู้สึนั้นยัรารึในา
ความคิดเห็น