หมอผีแห่งรัตติกาล

ตอนที่ 0 บทเริ่มต้นของหมอผีสุดเพอร์เฟค

พุทธศักราช 2543 โลกได้ค้นพบการมีอยู่ของโลกหลังความตาย โลกที่หลายๆ คนต่างพากันถกเถียงกันว่าจริงๆ แล้วคือสิ่งที่ปรากฎต่อหน้าพวกเขาคืออะไรกันแน่ เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เกิดการตั้งศูนย์บัญชาการหน่วยที่รวบร่วมผู้ใช้ไสยเวทย์จากทั่วทุกมุมโลกมาประจำการนะจุดต่างๆ ของแต่ล่ะประเทศ

20 ปีผ่านไป ประเทศไทย ณ จังหวัดหนึ่งในภาคกลาง บ้านเรือนไทยเก่า

ชายหนุ่มวัยรุ่นผมสั้น เดินสะพายยามที่ติดอักขระเอาไว้ พร้อมสะพายดาบยาวไว้ด้านหลังเดินขึ้นบ้านอย่างมั่นอกมั่นใจ

"กะ...กะ...กลัวแล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะ!! "

เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องๆ หนึ่งที่อยู่ภายในบ้านพร้อมด้วยเสียงบรรเลงเพลงไทยสมัยก่อนดังขึ้นทั่วบ้าน พร้อมกับเสียงประตูทุกบานที่เปิดพร้อมกันหมด จนเห็นร่างของกลุ่มเด็ก วัยรุ่น อายุราว 15-16 ปี วิ่งส่วนกับชายหนุ่มออกมา

"ให้ตายสิ เจ้าเด็กพวกนี้ แล้ว~....ก็นะยัยป้าที่รำอยู่ในบ้านก็ออกมาโชว์ตัวหน่อย"

ชายหนุ่มบ่นพึมพัมเด็กที่วิ่งผ่านตนไป จากนั่นก็ตะโกนท้าทายวิญญาณ ที่อยู่ในบ้านอย่างไม่เกรงกลัว ตึง!!!!!!

"มึง.....ลบหลู่....กู"

เสียงประตูทุกบ้านปิดออกพร้อมปรากฎลมพัดแรงออกมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดรำไทย ร่างกายบิดเบี้ยวลอยออกมาพร้อมชี้หน้าชายหนุ่ม

"ก็ใช่นะสิป้าหน้าตาผมเหมือนคนเอาของมาถวายป้าหรอ"

เด็กหนุ่มยืนยิ้มให้กับวิณญาณนางรำที่กำลังโมโหอย่างสุดขีดที่มีคนบุกรุกเข้ามา ณ ที่บ้านของตน

“มึง—ไม่ใช่—คน-ปกติ—อย่ามายุ่ง—ไม่ใช่เรื่องของมึง-”

“บลาๆ บลาๆ ผมก็ไม่อยากยุ่งกับป้าหรอกนะแต่ถ้าผมไม่มีหยุดป้าไว้ป้าก็ทำบาปอีก และแน่นอนเรื่องนี้ผมรับเงินมาด้วยเพราะงั้น ทำตัวน่ารักๆ แล้วเดินมาลงหม้อเถอะนะป้า”

เด็กหนุ่มคนดังกล่าวได้ยืนมองวิณญาณร้ายอย่างไม่เกรงกลัวมในมุมมองของเขาอาจจะเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเพียงสนามเด็กเล่นสำหรับเขา

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

สิ้นเสียงกริ๊ดร้องวิญญาณนางรำได้เปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าแดงก่ำ ตาโต และ พุ่งมาหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วหมายจะเอาชีวิต

“เป็นป้าที่ฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องสินะ”

เด็กหนุ่มได้เบี่ยงตัวหลบเพียงเล็กน้อยเพื่อหลบจากการพุ่งมาของนางรำที่กำลังพุ่งมาหาตน

“ถ้าพูดดีๆไม่ฟังล่ะ”

เด็กหนุ่มได้เอามือข้างหนึ่งมาวางไว้บริเวณอกและยื่นหม้อดินเผาของตนออกไปทางข้างหน้าที่มีนางรำอยู่

“นะผูก โมมัด พุทรัด ธารึง ยะกรึงเอาไว”

สิ้นเสียงสวดเพียงชั่วครู่วิณญาณตรงหน้าเด็กหนุ่มคนนั่นได้ถูกดูกเข้าไปในหม้อดินเผาที่เตรียมเอาไว้ก่อนที่จะโดนปืดปากหม้อด้วยยันต์ของท้าวเวสสุวรรณ

“อยู่ในนี้สัก 100 ปีนะป้า หายซ่าเมื่อไรเดี๋ยวก็ออกได้เอง"

“ที่หน้าที่หลังก็อย่าพยายามมาที่บ้านร้างแบบนี้ ซ่าไม่เข้าเรื่องนะพวกเอ็งเนี้ย”

เด็กหนุ่มนั่งยองๆ พร้อมด่าชุดใหญ่ใส่พวกเด็กวัยรุ่นที่มาลองของลองดีที่บ้านร้างแบบนี้

“งั้น...ฉันขอตัวเอาป้านี้ไปไว้สงบสติอารมณ์ในน้ำก่อนล่ะกัน”

เด็กหนุ่มได้กล่าวลาจากเด็กวัยรุ่นที่ยังนั่งอึ้งกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเอยปากถามชื่อของเด็กหนุ่มลึกลับที่ได้ช่วยเขาเอาไว้

“พะ...พี่ ชื่ออะไรหรอครับ”

เด็กหนุ่มลึกลับหันมายิ้มให้และพูดว่า

“ฉันชื่อมะม่วง”