โรงเรียนแห่งดนตรีมายา

ลำดับตอนที่ #1 : ช่วงปิดเทอมที่แสนนาน

นาฬิกาทรายไหลร่วงลงมาสู่ด้านล่างหมดแล้ว  เด็กหญิงจ้องมองมัน
ด้วยดวงตาสีน้ำตาล ผมสีทองประกายปลิวไสวล้อแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา

"เฮ้อ...เมื่อไรจะได้ไปสักที" เด็กหญิงรำพึงกับตนเอง
ท้องฟ้าด้านนอกมึดลง ก้องเมฆคงลอยไปปิดแสงแดดเอาไว้ 
เด็กหญิงมองตามแสงแดดที่มืดลงอย่างเสียดาย  "เมื่อไรกัน...อีกเมื่อไร..."

ในไม่กี่อึดใจ ประตูไม้โอ๊กขัดเงาสีน้ำตาลก็เปิดออก หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินเข้ามาในห้อง
"ทำไมกลัวไม่ได้ไปขนาดนั้นเลยล่ะลูก" เสียงที่เจือไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยดังขึ้น

"อีกนานเลยค่ะ กว่าหนูจะได้ไปเจนิวเรียน หนูก็ต้องติดอยู่ในบ้านหลังนี้ออกไปไหนไม่ได้ ใครๆก็ว่าหนูเป็นตัวประหลาด"

ผู้เป็นแม่ถอนหายใจ เธอเองก็รู้ว่าลูกสาวของตนไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ตามกฎแล้ว
 ไม่ว่าใครก็ตาม ที่เกิดมาแล้วมีเรือนผมสีทองประกาย  มักถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด เป็นสิ่งที่คนกลัวกันเสมอ

และที่สำคัญ เด็กหญิงคนนี้ เธอไม่ได้มีเพียงเรือนผมสีทองเพียงอย่างเดียว

เธอกำลังเรียนอยู่ที่... เจนิวเรียน

"แม่ว่า ถ้าหนูไปโรงเรียน ทุกคนจะมองยังไงคะ"  เด็กสาวถาม มองหน้าคนเป็นแม่ด้วยดวงตาใสซื่อ 

"เซเลน-- ลูกแค่แปลกจากคนอื่น แต่ไม่ได้หมายความว่า ทุกคนจะมองลูกแปลกไปนี่จ๊ะ"

ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นพลางมองหน้าลูกสาว ไม่มีใครรู้เลย ว่าทำไมเธอจึงมีเรือนผมสีทองประกาย ทั้งๆทีมันควรจะดูสวย แต่คนอื่นๆถึงได้กลัวกันนัก

"อย่าหมกตัวอยู่แต่ในห้องนะลูก ออกไปข้างนอกบ้าง"  นางโอมีนผู้เป็นแม่กล่าวแล้วเดินออกจากห้องไป

เด็กหญิงทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง ยิ้มให้กับตัวเอง จะมีใครที่เต็มใจยิ้มให้เธออีกไหม นอกจากแม่-- และตัวเธอเอง

เธอ-- ยังไม่รู้จักตัวเองดีพอเลย มีบางสิ่งที่แปลกไปในร่างกายเธอ
ในความคิด ของเธอคนนี้  เซเลน เธอเองไม่เคยเห็นหน้าพ่อของเธอมาก่อน

เธอรู้แค่ว่า พ่อของเธอเป็นนักเปียโนที่เก่งที่สุด ชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ถ้าได้เอ่ยชื่อ

ม็อนนัค เอเลอร์ไวท์  ทุกคนนึกถึงนักเปียโนที่เก่งและมีชื่อเสียง 

แต่ตอนนี้ คนๆนั้นอยู่ที่ไหน เมื่อเขาหายไป15ปี ทิ้งไว้เพียงลูกสาวซึ่งถูกคนอื่นๆ
มองว่าแปลกประหลาด  และภรรยา โอมีน เอเลอร์ไวท์

เด็กสาวยังคงทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมืดลง

น่ากลัว!  เมื่อเธออยู่คนเดียวแบบนี้ เธอหันมองซ้ายมองขวา
 
ไม่ชอบเอาซะเลยไอ้สิ่งที่เรียนว่าวิญญาณเนี่ย แต่ก็อยากเห็นสักครั้ง มันจะดูน่ารักสักแค่ไหนนะ

แต่อย่าดีกว่า เด็กหญิงผมทองคงไม่อยากเห็นมันแน่นอน

"นี่อะไรกันคะแม่" เซเลนถามพลางจ้องอาหารบนโต๊ะด้วยดวงตาสีน้ำตาลสดใส

"เลือดโกเมน อร่อยนะ"

"เลือด....โกเมน อัญมนี มีเลือดด้วยเหรอคะ" เด็กสาวช่างสงสัยถามต่อ

"เปล่าหรอกลูก เรานี่ท่าจะต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะเลยน้า มันเป็นพืชจ้ะ"

เด็กสาวเลิกสงสัย ใช้ช้อนตักชิมทันที

"อร่อยดีค่ะ --เจ้าเลือดอัญมนีนี้น่ะ" 

ทั้งสองรับประมานอาหารเย็นเงียบๆ จนจานทั้งสองใบเกลี้ยงเกลา
ผู้เป็นแม่จึงวานให้ลูกสาวช่วยเก็บจาน   

"เซเลน เก็บจานแล้วล้างจานเสร็จแล้ว ตามแม่ไปที่ห้องดนตรีนะลูก"

เด็กสาวมองตามผู้เป็นแม่อย่างสงสัย แต่ก็ล้างจานต่อไป
นี่ถ้าเธอ ไปเรียนที่เจนิวเรียนแล้ว แม่ก็ต้องอยู่คนเดียว เหงาแย่เลย

เด็กสาวเดินเข้าไปในห้องดนตรี ไฟเปิดสว่างกว่าเคย ร่างบางนั่งลงที่โซฟาใกล้แม่

"เซเลน โน้ตนี่น่ะ พ่อเค้าฝากให้ ตอนนี้ลูกก็โตพอที่จะได้มันไปนะ"
ผู้เป็นแม่เอ่ยพลางยื่นกระดาษโน้ตที่เก่าจนแทบเป็นสีเหลืองให้เธอ

เด็กสาวรับมาพลิกหน้าพลิกหลัง นี่มันก็แค่กระดาษโน้ตทั่วๆไป
 
แถมเธอยังไม่ค่อยชอบเล่นดนตรีสักเท่าไร แต่เปียโนก็เป็นเพียงความสามารถเดียวที่เธอทำได้ดี

พ่อนะพ่อ-- เจอกันก็ไม่เคย ทิ้งอะไรไว้ให้แทนที่จะดูดีหน่อย

แต่ทำไมถึงกลายเป็นกระดาษเก่าๆ จนแทบเหลืองอันนี้ไปได้นะ!!!

อย่าให้หนูเจอพ่อนะ เด็กสาวคิดอย่างอารมณ์เสีย แล้วขอตัวไปนอนโดยไม่สนใจกระดาษโน้ตแผ่นนั้นสักนิด เธอวางมันไว้บนหัวเตียง

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามา ทำให้กระดาษแผ่นนั้นยิ่งดูซีดหนักกว่าเดิม

แต่เจ้าของคนใหม่กลับไม่ใส่ใจกระดาษแผ่นนั้น

ไม่ใส่ใจ ดวงตาสีฟ้าที่กำลังจ้องมองสาวน้อยผมทองที่กำลังหลับไหล...