คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Pandora : 01
เธอคือสายรุ้งที่สวยงาม-- แต่เขาตาบอดพอดี
คิม อึนอา-- นั่นคือชื่อของเธอ....ทหารรับจ้างที่ตอนนี้ได้ผันตัวมาเป็นสาวออฟฟิศ
บาดแผลจากสนามรบคือความภาคภูมิใจของเธอ
ติดนิดหน่อย
"เล็บสวยนี่"
เธอเป็นโรคจิต
"เห๋ ร้องไห้ทำไมกัน?"
ที่สะสมชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์และสัตว์เป็นงานอดิเรก
ถลกหนังมนุษย์ที่มีรอยสักสวยงามมาติดผนังห้อง
ตัดนิ้วเเละถอดเล็บที่น่ารักออกมาเชยชม
เก็บซากสัตว์ตัวน้อยไว้ในหลอดเเก้ว
ดวงตาของชาวต่างชาติที่งดงาม ยิ่งคนผิวเผือกเธอจะสนใจเป็นพิเศษ-- ถึงจะไม่ได้หาง่ายก็ตาม
เเละเมื่อได้ของที่ต้องการแล้วเธอจะยกยิ้มอย่างอ่อนโยน
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเเล้วก่อนเดินหายไปในเงามืด--
ติ๊ง
มือกดลิฟต์ชั้น7ซึ่งเป็นชั้นที่เธอนั้นพักอยู่
'รูบี้'
คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างงุนงง
หูเเว่ว?
'รูบี้ เฮ้'
ผีหลอกหรอ?
"สวัสดีครับ นี่คือป้ายหมายเลข-- กรุณารับไว้อย่าให้หายนะครับ"
ห้ะ?
"เอ่อ...."
'รูบี้'
"อืม" มือบางรับป้ายมางงๆ ลิฟต์ที่เปิดออกไม่ใช่ชั้นที่เธอพัก
กลับเป็นที่ที่เธอคุ้นเคยจนแปลกใจ
เคยเห็นที่ไหนกันนะ....
"หวัดดี เด็กใหม่"
อา....
ตอนนี้เธอรู้แล้วล่ะ
"สวัสดี คุณทอมป้า" เสียงหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
"จะเอายาถ่ายมาให้ดื่มหรอ?"
ช่ายร่างท้วมเหงื่อตก นังเด็กนี่รู้จักเขาได้ยังไง!? ร่างบางยกยิ้มเเล้วเดินออกไป
เมินสิ่งน่ารังเกียจนั่นไปดีกว่า
สิ่งที่สงสัยตอนนี้คือเธอมาที่นี่ได้ยังไง? โลกอนิเมะที่เคยดูมันมีจริงๆหรอ?
เธอฝันอยู่รึเปล่า??
"เอะ?"
ดูๆไปเเล้ว เเตกต่างนิดหน่อยนะ
มือควานหาของในกระเป๋า เป็นผู้หญิงก็เลยมีเครื่องสำอางค์สินะ
"สวยสุดยอด"
คำถามคือ เธอมาอยู่ในร่างใครกัน?
พี่?
เบอร์โทรศัพท์ที่เม็มว่าพี่ ครอบครัวหรอ? อืม-- งั้นตอนนี้คือช่วงแรกๆเลยหรอ
เดี๋ยวสิ
แล้วใครอยู่ในร่างเธอกัน?
ชิ้นส่วนมนุษย์ที่สะสมไว้ล่ะ!
"เฮ้!" หืม?
"ว่าไงจ๊ะ?" ยิ้มให้เด็กผู้ชายที่เข้ามาทัก
เธอรู้จักเด็กผู้ชายคนนี้
"ฉันคิรัว เธอล่ะ"
ใช่เเล้ว-- คิรัว....โซลดิ๊ก
"ฉันคิ--"
'รูบี้!!'
รูบี้?
"รูบี้" ตาย หลุดปากไปแล้ว-- ไม่ใช่ชื่อฉันซักหน่อย
"รูบี้ เธอรู้ได้ยังไงเรื่องเมื่อกี้"
เรื่องไอ้เวรนั่นหรอ?
"ฉันรู้จักเขาอยู่ก่อนเเล้วน่ะ" ให้ตายเถอะ นี่มันสถานการณ์อะไรกันนะ
จะว่าไป มีโทรศัพท์ก็ต้องมีบัตรประชาชนใช่ไหม?
บัตรประชาชน บัตรประชาชน-- ไม่มี!?
ร่างที่เธอมาอยู่เป็นต่างด้าวรึไงกัน!?
"รูบี้ สีหน้าไม่ดีเลย" คิรัวจ้องหน้าเธอ คนผมเเดงยิ้มให้
"ไม่มีอะไร"
เห็นเเบบนี้เธอก็อ่านมังงะเเละดูอนิเมะมาเหมือนกันนะ จากที่ดูมามันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ
ก็เธอเป็นทหารรับจ้างมาก่อนนี่นา ของเเบบนี้น่ะหวานหมูเลย
"ไม่เป็นไร" สายตากวาดหาเมนในดวงใจ
มนุษย์เข็มยืนอยู่อีกมุม ซึ่งเขามองเธออยู่ก่อนเเล้ว
เหตุผลที่เธอชอบอิรุมิ โซลดิ๊กน่ะหรอ? เเน่นอนว่าเพราะเป็นผู้ชายที่สวยมากๆเลยน่ะสิ
ผมก็สวย
ตาก็สวย
อิรุมิ โซลดิ๊กเป็นมนุษย์ที่สวยจนเธออยากจะเอาไปแช่แข็งเก็บไว้ดูคนเดียวเลยเชียวล่ะ...
เเต่จะว่าไป
"ดีจังนะ"
"อะไรหรอ?"
"เปล่า" เวลาโดนคนที่ชอบมองน่ะ-- เขินจนใจเต้นเชียว
"รูบี้ ดูหมอนั่นสิ" ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม
"เเวะหาเหยื่อสินะ เป็นคนที่เป้าหมายชัดเจนดีจัง" น่าขยะแขยงชะมัด
ตัวเธอจะฆ่าเเต่สิ่งที่สวยงามเท่านั้นเเหละ
"นี่ ทำไมรูบี้ถึงอยากเป็นฮันเตอร์ล่ะ"
นั่นสินะ เจ้าของร่างนี้มาสอบทำไม? เธอมาอยู่ในร่างนี้ได้ยังไง?
"ฉันชอบของสวยงามน่ะ"
"เห๋" สิ้นเสียงของคิรัวก็มีเสียงเสียงหนึ่งเเหกปากขึ้นมา
อา นักมายากลคนนั้นก็งดงามไม่น้อย
"คิรัว"
"ว่าไง"
"นายเองก็งดงามเหมือนกัน:)"
ทิ้งให้คิรัวยืนงงอยู่คนเดียว รูบี้หัวเราะก่อนจะขยับตัวบิดขี้เกียจเมื่อได้เสียงกริ่งดังลั่น
"จากนี้เป็นต้นไปคือสิ้นสุดเวลาเข้าสอบ จะขอเริ่มการทดสอบฮันเตอร์ณ บัดนี้"
ร่างบางยืดตัวก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
หลังสอบคงต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองก่อนล่ะ
ทะลุมิติทั้งทีจะเข้าไปเป็นองค์หญิงหรือนางร้ายที่มีฮาเร็มไม่ได้รึไง
นี่เข้ามาเป็นใครก็ไม่รู้! เเถมอะไร? รูบี้?? ชื่ออย่างเห่ยเลย
"เชิญตามมาทางนี้เลยครับ ก่อนอื่นขอเน้นย้ำอีกครั้ง" กรรมการคุมสอบเอ่ยขณะที่กำลังเดินผ่านฝูงชนไปอย่างช้าๆ
"การทดสอบฮันเตอร์นั้นเป็นการทดสอบที่ลำบากยากยิ่ง-- ถ้าใครรู้สึกไม่ดีหรือความสามารถไม่พออาจจะถึงขั้นบาดเจ็บหรือเสียชีวิตไปก็ได้"
"หรือถ้าทุกคนนั้นยินยอมเเละพร้อมใจก็ช่วยตามผมมาด้านนี้เลยครับ"
"นายมองเขาบ่อยนะ คิรัว"
"งั้นหรอ แล้วรูบี้ไม่สนใจหรอ"
"ไม่ล่ะ เขาไม่ได้ดูสวยงามเหมือนนายนี่"
"อะไรล่ะนั่น" คิรัวไม่เข้าใจเลยเเม้เเต่น้อย-- เรื่องที่ตัวเองกำลังโดนฆาตกรผู้งดงามจ้องจะเก็บเป็นของสะสมอยู่
ชิ เดินเร็วขึ้นอีกแล้ว...เริ่มวิ่งเเล้วสิ น่ารำคาญชะมัด
"ฉันอุ้มไหม" คิรัวชูสเก็ตบอร์ดขึ้นมา เหอะ...นี่เธอลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท
"ได้เลย" ผ่อนเเรงก็ดี หน้าอกร่างนี้จะใหญ่ไปไหน-- หนักโว๊ย! ทำไมนังเจ้าของร่างไม่รู้จักพับนมเก็บบ้างห้ะ!?
คิรัวช้อนตัวหมับ กระโดดขึ้นสเก็ตบอร์ดอย่างชำนาญ
เลี้ยวผ่านฝูงชนนำหน้ามาชิวๆขณะที่อุ้มเธอมาด้วย
"ว๊าว เท่ชะมัด!" เสียงร่าเริงเอ่ยขึ้นด้านหลัง
"เห้ยนี่เจ้าหนู ขี้โกงนี่! เเบบนี้มันผิดกฎชัดๆเลย" ร่างสูงโย่งประท้วง
"นี่ นายชื่ออะไรอ่ะ อายุเท่าไหร่หรอ? ผู้หญิงคนนั้นด้วย" เด็กผมตั้งเอ่ยปากอย่างสนใจ
"ทำผิดกฎตรงไหนหรอ รูบี้ว่าไง"
"ไม่รู้สิ ไม่ได้สนใจ" รับรู้แค่ต้องวิ่งไปเรื่อยๆนี่นา
"ก็นี่เป็นการทดสอบกำลังกาย" ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเพราะประโยคนั่น
"เขาเเค่บอกให้ตามไปไม่ใช่หรอ" เสียงหวานในอ้อมเเขนเด็กผมสีเงินครุ่นคิด
หรือเธอจำเนื้อเรื่องผิด? จะว่าไปมันมีกี่เวอร์ชั่นนะไอ้เรื่องนี้เนี่ย
"ห๋า นี่เธอไม่วิ่งเองก็พูดได้น่ะสิ" หนวกหูชะมัดไอ้โย่งนี่
"หนวกหูน่า กฎก็ไม่ได้ห้ามอะไรซักหน่อย" เสียงหวานติดทุ้มจากบุรุษหน้าสวยดังขึ้นมา
คิรัวลดระดับความเร็วลงขนาบข้างกับเด็กหัวตั้ง
"มีอะไรหรอ?"
"เมื่อกี้นายถามชื่อฉันใช่ม้า" คิรัวจ้อง
"อื้ม แต่นายจะไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ! ฉันชื่อกอร์นอายุ12"
"หืม 12อ๋อ"
"คิรัว ฉันวิ่งต่อเองได้"
"เเต่ฉันอุ้มเธอไปได้นะ"
"ตามใจ" คิรัวไหวไหล่ ดีดสเก็ตบอร์ดขึ้นมาทั้งที่ยังอุ้มเธอเอาไว้
"เน่ลุง ลุงอายุเท่าไหร่อ่ะ" หันไปถามคนสูงโย่งเมื่อครู่
"ฉันเองก็อายุ10กว่าๆเเบบพวกนายนั่นเเหละ! อย่ามาเรียกลุงนะ!"
"โกหก!!" เด็กสองคนประสานเสียง
"แล้ว เธอ--"
"รูบี้ ฉันชื่อรูบี้....อายุ ยังไม่เเน่ใจเหมือนกัน" มือบางกุมขมับตัวเอง
เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ไม่สิ-- ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้าของร่างนี้เลยเเม้เเต่น้อย
"ทางลาดล่ะคิรัว"
"รู้เเล้ว ฉันอุ้มได้น่า" ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นเฟ้ย--!!
ตอนนี้วิ่งมา3ชั่วโมงได้
คิรัวดูไม่เหนื่อยเลย อืม....ก็เป็นนักฆ่านี่นะ มือบางตบบ่า
"ฉันวิ่งเองได้" คิรัวกระพริบตาปริบๆเเต่ก็ยอมปล่อยเธอลง
"เลโอลีโอ!" กอร์นทำท่าจะวิ่งกลับไป หากเเต่คิรัวหยุดไว้ก่อน
"เห้ย นายนี่จะบ้ารึเปล่า" รูบี้หยุดนิ่ง มือบางบนผมคิรัวอย่างใจเย็น
"หมอนั่นไปไม่ไหวเเล้วล่ะ" เธอไม่ได้สนใจมากนัก
หากเเต่ตรงนี้มีสิ่งสวยงามอยู่สองอย่าง
คิรัวเเละชนเผ่าคลูต้า
เธอควรจะละความสนใจสิ่งเล็กๆนี่ ตรงไปหาอิรุมิเเละฮิโซกะดีไหมนะ
เเต่ความพยายามตอนโดนทำลายมันก็เจริญหูเจริญตาจริงๆนั่นเเหละ
"ฉันทิ้งเขาเอาไว้ไม่ได้หรอก เขาคือเพื่อนของฉัน" อืม
"เพื่อนหรอ?" คิรัวทวนซ้ำ เเน่นอนว่าคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในสมรภูมิรบอย่างเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน-- ไม่สิ....ไม่สนใจมากกว่า เพื่อนร่วมรบที่จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้น่ะ
ถ้ายึดติดก็จะเจ็บปวดเสียเปล่า
"ไม่เห็นจะจำเป็นเลย" เพราะงั้นมันก็เเค่เรื่องไร้สาระ
รูบี้มองคิรัวที่กำลังจ้องมองกอร์นอย่างสนใจ อืม....
"เราล่วงหน้าไปก่อนดีไหม คิรัว"
เธอเอ่ยปากถามขณะที่กอร์นเเละคุราปิก้ากำลังมองดูทอมป้าพาเลโอลีโอไปพัก
"เเต่พวกนั้น--"
ก็ได้
"นายจะตามไปก็เรื่องของนายเถอะ" รูบี้เเปะมือลงหลัง
"ไว้เจอกันนะ" คิรัวทิ้งท้ายไว้เเค่นั้น
มือบางเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู ผู้หญิงคนนี้-- เจ้าของร่างดูเป็นคนที่มีเงินใช้น่าดู
เเต่ทำไมถึงใส่รองเท้าส้นสูงมาสอบเเบบนี้กันนะ
"เป็นผู้หญิงโง่หรอ" เเต่จะด่าก็รู้สึกเหมือนด่าตัวเองอยู่หน่อยเเหะ
มือเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าสะพาย
ก่อนจะวิ่งต่อโดยไม่คิดจะสนใจเด็กพวกนั้นอีก
"เธอ! ไม่ตามไปหรอ!?"
"ทำไมต้องตาม ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่" อะไรของไอ้อ้วนนี่กันนะ
"ฉันสนใจคิรัวอยู่ เขาค่อนข้างน่าสนใจน่ะ" ประมาณว่าของสะสมชั้นดี
"อยากชำแหละร่างนั่นไว้เชยชมจริงๆ" ทอมป้าขนลุกซู่
"ฉันจะเตือนไว้ อย่ามายุ่งกับคิรัวเเละคุราปิก้าอีก....พวกนั้นน่ะ เป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นของฉัน"
ทอมป้าไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงวิ่งหนีไปอย่างกับหมาโดนน้ำสาด
"เจ้าหมูโสโครกน่าขยะแขยงนั่น" น่าเกลียดจนฆ่าไม่ลง
ตูม!!
ระเบิดทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก
"ขอโทษนะครับ กำเเพงมันพังเเล้วล่ะฮะ" กอร์นขำเเห้งอย่างเขินๆ
"เราไม่ได้ห้ามทำลายกำแพงตามมานี่ครับ ถึงหลงทางก็ยังตามมาได้...ฝีมือไม่เบาเลย" กรรมการคุมสอบเบนสายตาไปทางอื่น
ทุกอย่างกลับเข้าสู้ความปกติอย่างรวดเร็ว กรรมการเริ่มออกตัววิ่งอีกครั้ง
"นี่ นายน่ะ" เสียงหวานเอ่ยนิ่ง
ตัวตลกด้านข้างเหล่มองก่อนจะร้อง 'หืม?'
"นาย ใช้บรัชเบอร์อะไรเเต่งหน้า?"
ฮิโซกะหลุดหัวเราะ
"นั่นคือสิ่งที่เธอจะชวนคุยหรอ?"
"เเล้วได้รึเปล่า"
"ใครว่า ฉันใช้อายไลเนอร์"
"เห๋ กันน้ำไหม"
"เเน่นอน ถ้าละลายจะไม่หล่อ"
"มีคนเคยชมนายหรอ"
"ก็ไม่ เธอชื่ออะไร"
"รูบี้"
"แล้วเธอคิดว่าฉันหล่อรึเปล่า"
"ไม่ นายสวย"
"ฉันหรอ เธอแปลกเเหะ"
"นายสวย ตอนเเต่งหน้า...คนด้านข้างนายด้วย" มนุษย์เข็มที่กำลังวิ่งอยู่ชะงัก
ฮิโซกะเลิกคิ้ว ปรายตามองคนรู้จักที่กำลังเก็บอาการเเละความสงสัยไว้อย่างใจเย็น
"อะไรคือนิยามความสวยของเธอที่มีต่อเขาหรอ"
ฮิโซกะอยากรู้ เธอบอกว่าเขาสวยตอนเเต่งหน้า--
"ตอนเขาถอดเข็ม"
เสียงหวานตัดความเป็นไปได้ในหัว
กึก-- กึก
"เรา...ต้องคุย-- กึก กัน" เสียงของมนุษย์เข็มดังขึ้นมา
"ฉันก็ต้องการเเบบนั้น คุณคนสวย"
เออ
แพรวพราวเข้าไปอีก
"เธอใช้เน็นไม่ได้ ทำไมถึงรู้ละ" ฮิโซกะเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อย
"ฉันรู้จักพวกนาย"
มันน่าตกใจถ้าต้องบอกความจริง จะมีใครเชื่อรึเปล่าต่างหาก
"พวกนาย ถ้าเป็นของสะสมของฉันจะดูเเลอย่างดีเลย"
"รูบี้! ขึ้นไปข้างหน้ากันเถอะ!?" คิรัวตะโกนก่อนจะฉุดเธอไป
"มาเเข่งกัน ใครถึงก่อนชนะ! คนเเพ้เลี้ยงข้าวนะ!?" กอร์นออกความคิดเเล้วคิรัวตอบตกลง
"เด็กหนอเด็ก" รูบี้ถอนหายใจ
น่ารักสมวัยก็ดีหรอก
"จริงสิ รูบี้อายุเท่าไหร่หรอ?"
"บอกว่าไม่เเน่ใจไงเล่า 18มั้ง"
"โห! พี่รูบี้!?"
"พวกนายอยากโดนหยิกไหม"
ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักก่อนจะวิ่งหนีเธอขึ้นบันไดที่อยู่เบื้องหน้า
มองเด็กสองคนที่ยิ้มร่าหัวเราะดีใจอย่างปลงๆ
อืม ต้องหาโอกาสคุยกันตอนไหนดีนะ
กับของสวยงามคนนั้น....
________________________________________________
ความคิดเห็น