คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : PRINCESS*9
อย่ามาตลก…คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นรึไง?
"คิล" คาเรนจิ้มแก้มน้องชายอย่างนึกเป็นห่วง เธอมองน้องชายที่ถูกตรึงไว้ – ผ้าผืนเล็กบิดหมาดซับหน้าน้องชาย
"เคน?"
"อือ ตื่นแล้วหรอ? หิวรึเปล่า"
"พี่ กอดผมหน่อยสิ" คาเรนยิ้มหวานเมื่อได้ยินความปรารถนาของน้องชาย เธอสวมกอดน้องชายแผ่วเบาเพราะกลัวเขาเจ็บ
"เคนขอโทษนะ คิลเจ็บมากไหม"
"ไม่หรอก พี่จะผิดอะไร…ผมเป็นคนหนีออกมาจากบ้านเองนี่" พี่สาวเขาไม่ได้มีหน้าที่มารู้สึกผิดซักหน่อย ทั้งหมดเป็นการกระทำขอบงเขา
"เคน มาทำอะไร? ไม่สิ..แม่เรียกแหนะ" มือบางชะงัก คาเรนครุ่นคิดก่อนจะกดจุมพิตข้างแก้มน้องชาย
"ไปก่อนนะคิล อย่าแกล้งคิลเยอะนะมิลกี้" มือโบกลาพี่ชายคนร้องแล้วเร่งฝีเท้าออกไป
เธอกลัวแม่รอนาน...มือบางคว้าหน้าไม้ที่วางไว้หน้าห้อง ก่อนจะเดินออกไปอย่างใจเย็น
นัยน์ตาสีม่วงอเมทิตส์หม่นลง
"คานาเรียงั้นหรอ" เสียงหวานพึมพำ
ใครนะ?
น้องชายเธอดูชอบมากเลยด้วย
"หม่าม๊า!"
"มาแล้วหรอจ๊ะ" คาเรนเอียงคอ หัวหน้าพ่อบ้านโค้งตัวให้ก่อนจะเดินออกไป
"หม่าม๊าคุยอะไรกับโกโต้หรอ?"
"เรื่องเกี่ยวกับคิรัวน่ะจ๊ะ"
เด็กสาวในชุดเดรสโกธิคตัวสั้นสีดำขมวดคิ้ว
ไม่ใช่ เรื่องของคิรัว แต่กลับเป็น เรื่องที่เกี่ยวของกับคิรัว งั้นหรอ?
"หม่าม๊า…"
"ว่าไงจ๊ะ?"
"นี่กำลังทดสอบความอดทนหนูอยู่สินะคะ"
คิเคียวหัวเราะ ใบหน้าสวยของอิสตรีคลี่ยิ้มหลังพัดขนนก – ลูกสาวของเธอน่ะทั้งฉลาดและน่ารัก
"นั่นสินะจ๊ะ อ๋า? คาลูโตะ…กลับมาแล้วหรอ"
เด็กหนุ่มพยักหน้า คาเรนพูดคุยกับมารดายามเดินเล่น
เธอพอจะรู้แล้วว่าหัวหน้าพ่อบ้านมาคุยกับแม่เรื่องอะไร
ฉึก – !!
"คุณคานาเรีย!?"
คาเรนยกระดับหน้าไม้ลง นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์จ้องมองคนคุ้นหน้าอย่างเฉยเมย
"เธอนี่เอง ที่ชื่อคานาเรีย…" ศรของหน้าไม้ปักลงไหล่
"คาเรน!?"
แว่นไซคอร์ปส่องแสงสีแดงกะพริบวาวโรจน์ มือยกหน้าไม้ขึ้นอีกครั้งก่อนจะยิงมันอย่างไม่ลังเล
"เลโอลีโอ อันตราย!"
ร่างสูงโย่งโดนยิ่งเข้ากลางหลัง
คุราปิก้าปัดการโจมตีของลูกศรออก
"ที่นี่น่ะไม่ใช่สนามเด็กเล่นของพวกนายนะ" คาเรนเอ่ยลอยๆ คุณหญิงคิเคียวเผยรอยยิ้ม
"เป็นแค่ลูกจ้างแท้ๆ พูดเหมือนกับว่าพวกเราไปรังแกคิลอย่างนั้นแหละ"
"คุราปิก้า!" กอร์นร้องเตือนเพื่อนหน้าหวานที่กำลังจะไปดูอาการของเลโอลีโอพร้อมกับมือที่รั้งเสื้อไว้
"พวกนาย ถอยหลังออกไปจากพ่อบ้านฝึกหัดนั่นเลยนะ"
เธอน่ะอยากจะฆ่าทิ้งตรงนี้ซะให้หมด…
"คุณหนู…ขอโทษด้วยค่ะ"
"เธอยังไม่ได้รับอนุญาตให้พูด" คาเรนเหลือบมองพร้อมกดเสียงต่ำ เด็กสาวผิวแทนก้มหน้างุดก่อนจะดึงลูกศรที่ปักอยู่ออกและหันมาสนใจเลโอลีโอแทน
"ฉันคือแม่ของคิรัวจ๊ะ ส่วนทางนี้คือคาลูโตะ" คุณหญิงคิเคียวผายมือไปทางลูกชาย
"คิรัวน่ะตอนนี้ยังไม่สะดวกออกมาพบ พวกเธอกลับไปก่อนนะจ๊ะ"
"หม่าม๊า?"
แว่นไซคอร์ปกะพริบแสงสีเหลือง คุณหญิงคิเคียวพูดจาอย่างร้อนรนนิดหน่อยก่อนจะวิ่งออกไป
"คือว่า – คาเรน"
"?" เธอเลิกคิ้วให้เด็กผมตั้ง
"พวกเราจะอยู่ที่นี่อีก10วันเท่านั้น ช่วยบอกคิรัวให้หน่อยได้ไหม"
"ไสหัวไปซะ"
เธอตอบแค่นั้นแล้วหันตัวกลับไป แม่น่ะอารมณ์ไม่ดีซะแล้ว
ปู่ไม่เคยเข้ามายุ่งแท้ๆ แต่ครั้งนี้กลับเข้ามาช่วยหรอ? เด็กสาวครุ่นคิดขณะที่เดินไปตามทางเดินคุ้นชิน
"เจ้าคนแก่ซิลเวอร์"
ครั้งนี้ก็ทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว…น่าหงุดหงิดที่สุด!
/
เธอไม่เข้าใจซักนิดว่าทำไมจ้องตามใจคิรัวขนาดนั้น ทั้งที่น้องชายเธอดื้อจะตายไป…แต่ถึงแบบนั้นก็ค้านพ่อไม่ได้หรอก
"จะไปไหนหรอ"
"ปู่…"
"ช่างเถอะน่า จะไปคิดมากทำไมคาเรน"
"แต่นั่นน่ะคิลเลยนะ" เธอค้านชายชรา
เซโน่ดูผ่อนคลายกว่าปกติ
"ก็เพราะเป็นเจ้านั่นเลยต้องปล่อยไปไงล่ะ เชื่อเถอะ" พูดแค่นั้นแล้วเดินผ่านไป
คาเรนก้มมองปลายเท้าตัวเอง ครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในหัว…เธอไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่คิดที่จะเข้าใจด้วย
งั้นฆ่าไปเลยดีไหม?
"พี่ วันนี้นอนกับผมนะ"
ผี้เสื้อเป็นสัญลักษณ์แห่งอิสระ
"อือ นอนด้วยกันนะ"
แต่เธออยากเชยชมผีเสื้อนั้นคนเดียว
มือจับกันแน่น เดินไปตามทางเดินอย่างไม่รีบร้อนนัก
"ชอบหรอ"
"อือ ผมอยากให้พี่ไปกับผมน
คาเรนทำหน้างง เธอไม่เคยคิดเรื่องที่จะออกจากบ้านมาก่อนเลย…ก็ทำอะไรเองไม่เป็นเลยนี่นา?
"ไปกับคิลหรอ?"
ถ้าแบบนั้นคงเป็นไปได้
"อือ ผมอยากอยู่กับพี่"
เธอบีบมือน้องชายแรงขึ้นนิดหน่อยราวกับเป็นการตอบรับ
"อือ ไปด้วยกัน"
เธอจะเฝ้ามองน้องชายอย่างดีเลย
ไม่ว่าใครก็ตาม
"เคน รักนะ"
จะไม่มีใครพาน้องชายของเธอไปได้ทั้งนั้น
"อือ เคนก็รักคิล"
คาเรนชอบชุดเดรสสวยๆและเครื่องประดับที่ระยิบระยับ
ชอบดอกไม้
ชอบการถูกกอด
เป็นคุณหนูเอาแต่ใจ
และไม่ชอบถ้าต้องเป็นที่สองรองใครหรือยามถูกละเลย
ใบหน้างดงามสะท้องแสงจันทร์สีนวล ขับผิวขาวที่ขาวอยู่แล้วให้สว่างขึ้นอีก
"คิล…" เธอมองน้องชายที่กำลังหลับตาพริ้ม
คาเรนไม่ชอบตอนกลางคืน
ความเงียบยามค่ำคืนทำให้เธอใจหวิว ได้ยินเสียงอื้ออึงในหูราวกับคลื่นเสียงความถี่ลอยอยู่ในอากาศ – แสบแก้วหูจนเธอนอนไม่หลับ
และบางทีความเงียบก็จะดังกว่าที่คิด
มือเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียง คว้ากระปุกยาเทใส่มือแล้วกินเข้าไปทั้งกำ
เคี้ยวเม็ดยาโดยไม่สนใจว่าขมไหม ก่อนจะยกน้ำทั้งเหยือกกระดกตามไป
กว่าเสียงความเงียบจะเงียบลง – ตัวเธออาจจะต้องแลกอะไรมามากกว่าที่คิด
เธอทิ้งกายนั่งแผ่วเบาข้างเตียง
"คิล รักนะ"
เอ่ยถ้อยคำหวานแล้วกดจูบลงขมับน้องชาย สวมกอดคนที่กำลังหลับตาพริ้มจมอกก่อนจะหลับไป
คิรัวลืมตาขึ้นมาในความมืด
"คิลก็รักเคน"
กลิ่นขมของยาและดอกกล้วยไม้ชวนเวียนหัว ยกแขนกอดตอบพี่สาวแล้วมุดหน้าเข้าอกนุ่ม
คิรัวรักพี่สาวมากกว่าที่คิด
"ไม่เป็นไรนะ เคน"
จะไม่มีใครรังแกพี่ได้หรอก
"ผมจะฆ่าทุกคนที่กล้ามาแกล้งพี่เอง" เด็กหนุ่มพึมพำแล้วหลับตาลง
มอบความรักผ่านอ้อมกอด
กอดก่ายกันและกันจนรุ่งสาง
"เคน ตื่นเถอะ"
จุมพิตลงที่สันจมูกของพี่สาวยามเช้า คาเรนในชุดนอนสีดำตัวบางคลี่ยิ้ม
กดจุมพิตที่หน้าผากน้องชายอย่างทุกครั้ง
"อรุณสวัสดิ์ คิรัว"
คลี่ยิ้มขณะที่กำลังโดนปลดเสื้อผ้าออก เธอมีความสุขเป็นพืเศษ
"วันนี้ก็รักมากนะ"
ร่างเปลือยเปล่าถูกอุ้มเข้าห้องน้ำ
"อือ รักเหมือนกัน"
อาบน้ำอีกพักใหญ่
เธอกำลังจะเดินทางไปกับผีเสื้อตัวนี้แล้ว
______________________________________________________________________________________
**บ้านนี้เป็นอะไรไปหมด แต่รักกันดีก็ดีแล้วล่ะค่ะ!!
ความคิดเห็น